Τότε το θέμα είχε απασχολήσει επί μέρες τον Τύπο. Κι ήταν φυσικό. Δε συμβαίνει συχνά - ή μάλλον συνέβη μόνο το βράδυ του Οκτώβρη του 1999 - να βγαίνει ένας «άνθρωπος» στους δρόμους και όποιον μετανάστη βρίσκει μπροστά του να τον ξαπλώνει κάτω αιμόφυρτο!

Τότε όλοι - απ' τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδη μέχρι και τον... Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο - με δηλώσεις τους, σε κανάλια κι εφημερίδες, δήλωναν συγκλονισμένοι με τη δολοφονία των δύο μεταναστών και τον τραυματισμό άλλων εφτά, καταδίκαζαν αυτά τα φαινόμενα ρατσισμού και χαρακτήριζαν το συγκεκριμένο περιστατικό «μισαλλόδοξη και απάνθρωπη ενέργεια εθνικιστικού, ρατσιστικού, πολιτικού και θρησκευτικού περιεχομένου».

Ολοι αυτοί σήμερα σιωπούν. Ολοι αυτοί σήμερα δείχνουν να 'χουν ξεχάσει. Κι έχουν αφήσει τα τραυματισμένα απ' τις σφαίρες του φασιστοειδούς Π. Καζάκου θύματα στην τύχη τους ή, για να κυριολεκτούμε, στην ατυχία τους.

Η πιο ενδεικτική ιστορία-απόδειξη των παραπάνω είναι η τραγική πραγματικότητα που βιώνει εδώ και δέκα μήνες περίπου ο 25χρονος Κούρδος Σαρίφ Καντίρ. Πρόκειται για έναν απελπισμένο σήμερα νεαρό, που έφυγε το Σεπτέμβρη του 1999 κυνηγημένος από το Ιράκ και ήρθε στη χώρα μας αναζητώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, αφήνοντας πίσω του έγκυο τη νεαρή σύζυγό του. Δεν πρόλαβε ούτε έναν μήνα να περιπλανηθεί στους δρόμους της Αθήνας, ψάχνοντας να βρει την άκρη του κουβαριού, την αρχή του ονείρου, κι ήρθαν τρεις σφαίρες απ' τα αδίστακτα χέρια του ψυχρού εκτελεστή να σφηνωθούν στη σπονδυλική του στήλη. Το πόρισμα των θεραπόντων γιατρών απ' τις πρώτες ώρες του τραυματισμού του απόλυτο: Δεν πρόκειται να ξαναπερπατήσει...

Νοσηλεύτηκε, με τη στήριξη μόνο της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τα θύματα του Π. Καζάκου, έως το τέλος Γενάρη του 2000 στον «Ευαγγελισμό» και από τότε μέχρι και σήμερα στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων στους Αγίους Αναργύρους. Το «μέχρι και σήμερα» είναι κυριολεκτικός όρος, αφού εδώ και μια βδομάδα η διευθύντρια του Ιδρύματος, κ. Πετροπούλου, με τελεσίγραφό της, απαιτεί απ' τον ανάπηρο Κούρδο να εγκαταλείψει το Ιδρυμα έως τις 5 Σεπτέμβρη 2000, με το αιτιολογικό ότι «το πρόγραμμα αποκατάστασής του έχει ολοκληρωθεί»!

Πρακτικά αυτό τι σημαίνει; Οτι ο 25χρονος Κούρδος από σήμερα βρίσκεται στο δρόμο. Χωρίς χρήματα, χωρίς έναν δικό του άνθρωπο, χωρίς καμία εντελώς στήριξη...

«Ο Σαρίφ είναι παραπληγικός, θα παραμείνει παραπληγικός σε όλη του τη ζωή. Το μόνο που θα μπορεί να κάνει είναι αυτά τα βηματάκια, με τη βοήθεια των ειδικών μηχανημάτων. Από κει και πέρα εξηγήσαμε ως Επιτροπή στο Ιδρυμα ότι δεν του έχουμε βρει σπίτι, δόθηκε κάποια παράταση στη διαμονή του. Το άσχημο, όμως, είναι ότι θεωρούν πως αφού του πληρώνουμε αποκλειστικές εδώ και δέκα μήνες, έχουμε τη δυνατότητα να του πληρώνουμε τα πάντα. Δηλαδή να του πληρώνουμε ενοίκιο, μια γυναίκα να τον φροντίζει, να του πληρώνουμε νοσοκόμα. Φυσικά ως Επιτροπή δεν έχουμε καμία τέτοια δυνατότητα. Μπορούμε μόνο στοιχειωδώς να του πληρώνουμε ένα ενοίκιο και τίποτα άλλο». Τα λόγια αυτά ανήκουν στη νευροχειρουργό Αλεξάνδρα Κωνσταντινίδου, που είναι και μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης.

Ο Σαρίφ αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει δυο φορές. Η Αλ. Κωνσταντινίδου θα προβάλει ενστάσεις για την αντιμετώπιση του Σαρίφ μετά και από αυτή τη δραματική εξέλιξη. «Την επομένη της απόπειρας, μας είπε, το Ιδρυμα ορθώς τον έστειλε σε ψυχίατρο στον "Ευαγγελισμό". Εκεί εξετάστηκε απ' τον ψυχίατρο και η διάγνωση την οποία προσκομίσαμε στο Ιδρυμα έλεγε πως ο Σαρίφ χρειάζεται συστηματική ιατρική παρακολούθηση. Αυτό συνέβη πριν τρεις βδομάδες. Ε, μέχρι σήμερα δεν τον είδε ούτε μια φορά ο ψυχίατρος του Ιδρύματος!».

Και δεν είναι το μόνο περιστατικό. Υπάρχει κι άλλο σοβαρότερο: «Ανάμεσα στα χαρτιά που προσκομίσαμε, όταν ο Σαρίφ ήρθε απ' τον "Ευαγγελισμό", υπήρχε ένα που αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη κατάκλυση, η οποία χρειαζόταν χειρουργικό καθαρισμό. Ο χειρουργός πέρασε να τον δει για πρώτη φορά μετά από πέντε μήνες (!) και τον έβαλε κατευθείαν χειρουργείο γιατί έπρεπε να ανοίξει την κατάκλυση που είχε πιάσει τα λεγόμενα νεκρώματα. Μετά απ' αυτούς τους πέντε μήνες ήρθε ξανά ύστερα από δύο μήνες! Καταλαβαίνετε, δηλαδή, τι γίνεται»...

Αυτό που έχει πάντως σημασία είναι πως ο Σαρίφ έχει ανάγκη το Ιδρυμα, ακόμα κι αν οι υπηρεσίες που του προσφέρονται - τα μέλη της Επιτροπής ως αιτία αυτής της κατάστασης θεωρούν το ρατσισμό - δεν είναι και οι πλέον επαρκείς.