Κινηματογραφική βδομάδα με αρκετές νέες ταινίες και επανεκδόσεις, χωρίς όμως κάποια να κλέβει την παράσταση. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας και ο «Αθήνα 9,84» παρουσιάζουν στην ταράτσα του Θερινού Κινηματογράφου «Λαΐς» το εξαήμερο αφιέρωμα «RADIO NIGHTS», με ταινίες που ανέδειξαν τη δύναμη και την επίδραση του ραδιοφώνου. Από σήμερα Πέμπτη 6 έως την Τρίτη 11 Ιούλη, το ραδιόφωνο πρωταγωνιστεί σε 13 επιλεγμένες ταινίες, ανάμεσά τους ασπρόμαυρες, ευρωπαϊκές και κλασικά φιλμ. Αναλυτικά το πρόγραμμα είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης, tainiothiki.gr. Ενώ από την επόμενη βδομάδα ξεκινάει το 12ο Ξαφνικά Φέτος Το Καλοκαίρι στον κινηματογράφο «Ριβιέρα», αφιερωμένο στα 100 χρόνια της «Warner Bros», με ταινίες κλασικές που ξεκινούν από το 1940 και εκτείνονται ως τα μέσα του 1970. Εκτενέστερα θα αναφερθούμε σε επόμενη στήλη μέσα στη βδομάδα. Πολλά μπλοκμπάστερ αυτήν τη βδομάδα στα οποία δεν θα αναφερθούμε, δύο «κομεντί» χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις και «Ο τέταρτος επιβάτης», του Αλεξ ντε λα Ιγκλέσια, μια ισπανική κωμωδία χαρακτήρων με αναπάντεχη πλοκή, από αυτές που συναντάμε στα θερινά κάθε χρόνο...

Ο Πίτερ ζει με τη νέα του σύντροφο, Μπεθ, και το νεογέννητο μωρό τους, αλλά βλέπει την τακτική ρουτίνα του ν' ανατρέπεται όταν η πρώην σύζυγός του, Κέιτ, εμφανίζεται προβληματισμένη σχετικά με τον έφηβο γιο τους, Νίκολας, ο οποίος φαίνεται να κάνει κοπάνες από το σχολείο εδώ και μήνες κι είναι διαρκώς απόμακρος...

Ο Ζέλερ κάνει ταινίες πολύ βαθιά ανθρώπινα ζητήματα. Μετά τον συγκλονιστικό «Πατέρα» καταπιάνεται με έναν γιο που έγινε πατέρας και προσπαθώντας να βοηθήσει πλέον τον δικό του γιο, θυμάται τη σχέση του με τον πατέρα του. Θέτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για το οποίο έχουμε αναρωτηθεί όλοι μας, δηλαδή πώς η σχέση με τους γονείς μας επηρεάζει τη σχέση με τα παιδιά μας. Γινόμαστε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των γονιών μας ως γονείς ή ακολουθούμε άλλα μονοπάτια και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγουμε από τα γραμμένα βαθιά στο υποσυνείδητο βιώματά μας; Το σίγουρο είναι ότι δεν έχετε ξαναδεί έτσι τον Χιου Τζάκμαν, κυριολεκτικά σπάει σε κομμάτια. Ομως, παρά τον προβληματισμό που μας χαρίζει, δεν αναπτύσσει σε βάθος τους ήρωές του κι αυτό του κοστίζει σεναριακά. Αναλώνεται στην εξιστόρηση του τώρα χωρίς να δείχνει τα πιο βαθιά αίτια των καταστάσεων που περιγράφει και ακολουθεί μια αρκετά γραμμική αφήγηση, γεγονός που στερεί τη μαγεία της συνεχούς αμφιβολίας που μας είχε χαρίσει στον «Πατέρα».

Ο Ντέιβιντ είναι ένας παλαιοντολόγος, που χρόνια συναρμολογεί τον σκελετό ενός βροντόσαυρου στο μουσείο που εργάζεται, μόνο που του λείπει... ένα τελευταίο κόκαλο. Ταυτόχρονα, το μουσείο του περνά οικονομικές δυσκολίες και ο Ντέιβιντ αναζητά χορηγία από μια πλούσια κυρία. Πριν όμως την συναντήσει, πέφτει πάνω στην ανιψιά της, τη νεαρή Σούζαν...

Κάθριν Χέπμπορν - Κάρι Γκραντ. Αυτός ο συνδυασμός αρκεί για μια ρομαντική κομεντί καταστάσεων που δίνει τα ρέστα της για τις προσλαμβάνουσες της τότε εποχής. Να υπενθυμίσουμε ότι περισσότερο από τους πρωταγωνιστές «τα σπάει» η λεοπάρδαλη. Δύσκολο γύρισμα ανάμεσα στα θηρία, αναρωτιέται η λεοπάρδαλη, προφανώς, και δεν έχει άδικο. Μας υπενθυμίζει δε τις απόψεις των αποικιοκρατών που ταλαιπωρούσαν τα άγρια ζώα για το καπρίτσιο τους κάνοντάς τα οικόσιτα... Ταινία με υποδειγματικό σενάριο και πλοκή που καταφέρνει να βγάλει ακόμα και σήμερα γέλιο παρά τα σχεδόν 80 χρόνια από την κυκλοφορία της.

Ο «Dude», ένας χαλαρός, άνεργος λάτρης του μπόουλινγκ εμπλέκεται σε μια μπερδεμένη ιστορία αφότου τον περνούν για έναν εκατομμυριούχο με το ίδιο όνομα. Μαζί με τους φίλους του, Γουόλτερ και Ντόνι, προσπαθεί να διαλευκάνει το μυστήριο και να ανακτήσει τα λύτρα που έχουν ζητηθεί για την απαχθείσα γυναίκα του εκατομμυριούχου, αλλά και το... χαλί του.

Τι κεφάλαιο είναι οι αδερφοί Κοέν για το σινεμά... Τα άτακτα παιδιά των ΗΠΑ στο πέρασμά τους σαρώνουν τα πάντα. Είναι δηκτικοί, αυθάδεις, αστείοι και παράλληλα σοβαροί όταν χρειάζεται, αλλά περισσότερο απ' όλα είναι ανατόμοι της αμερικάνικης κοινωνίας, χωρίς να γίνονται διδακτικοί. Γιατί να ξαναδεί κανείς τον «Dude» μετά από 25 χρόνια; Γιατί θα γελάσει, θα απομυθοποιήσει για άλλη μια φορά την ελίτ και το μεταμοντέρνο της «τέχνης» μέσα από καθαρά στερεοτυπικούς χαρακτήρες, που ακόμα κι αν δεν έχουν βάθος, ειλικρινά είναι τόσο στερεοτυπικοί που δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση... Ολα αυτά οι θεατές θα τα δουν μέσα από μια μαύρη ψυχεδελική κωμωδία καταστάσεων και όλοι θα πάνε ευχαριστημένοι σπίτι τους. Ιδανική πρόταση για λίγη ξεκούραση που μας χρειάζεται...

Μια εργάτρια σε εργοστάσιο τσακώνεται με το αφεντικό της για εργασιακά ζητήματα, παροτρύνει τους άλλους εργάτες να κινητοποιηθούν. Ενας κινηματογραφιστής φτιάχνει μια ταινία χωρίς σενάριο, στηριγμένη σε περίτεχνα ζωντανά ταμπλό βασισμένα σε διάσημους ευρωπαϊκούς πίνακες. Η σύζυγος του εργοστασιάρχη διευθύνει ένα μικρό ξενοδοχείο και συνεχίζει μια παράνομη σχέση...

Κάθε ταινία του Γκοντάρ είναι ένα κεφάλαιο μόνη της. Για την ακρίβεια, είναι πολλά κεφάλαια και οι συνδέσεις δεν είναι απλές πάντα. «Αναρχικός» από το γύρισμά του, μέχρι το μοντάζ του, από το σενάριό του μέχρι την εικόνα του, προκαλεί διαρκώς αντιφάσεις. Εκεί που βλέπεις μερικά από τα ωραιότερα ταμπλό βιβάν σε φωτογραφία του εξαιρετικού διευθυντή φωτογραφίας Ραούλ Κουτάρ, που πήρε Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες, εκεί γυρνάς στην κάμερα στο χέρι, που τρέμει.

Ο Γκοντάρ ξεκίνησε από την εικόνα αυτήν τη φορά και άφησε το σενάριο να γραφτεί στην πορεία. Αναπαράσταση λοιπόν σε χαρακτηριστικούς πίνακες σπουδαίων ζωγράφων, για την ακρίβεια Ρέμπραντ, Φρανσίσκο Γκόγια, Ζαν Ογκίστ Ντομινίκ Ενγκρ, Ευγένιος Ντελακρουά, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Ζαν Αντουάν Βατό, συνοδεία κλασικής μουσικής από έναν Πολωνό σκηνοθέτη που δεν γνωρίζει πού θέλει να καταλήξει και δεν έχει σενάριο. Την ίδια στιγμή, εργάτες από το γειτονικό εργοστάσιο γίνονται κομπάρσοι των ταμπλό, μια εργάτρια απολύεται και προσπαθεί να συσπειρώσει τους υπόλοιπους, η γυναίκα του εργοστασιάρχη τα φτιάχνει με τον σκηνοθέτη, ο σκηνοθέτης έχει στον σβέρκο του τον παραγωγό και ταυτόχρονα αρνείται να πάει στην Αμερική να κάνει καριέρα κ.τ.λ. κ.τ.λ...

Ζωή και σινεμά ενώνονται σε σάρκα μία ή απλώς το σινεμά και οι εικόνες αποτελούν θραύσματα της ζωής. Σίγουρο είναι ότι οι ταινίες δεν γυρίζονται σε εργοστάσια γιατί χρειάζονται άδεια, ή, με άλλα λόγια, η Τέχνη δεν ενδιαφέρεται για την αληθινή ζωή, απλά ομφαλοσκοπεί μεγαλόστομα για το τίποτα. Ο έρωτας παίζει κεντρικό ρόλο στο «Πάθος» - και πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε; - αλλά εκεί οι τάξεις δεν διαδραματίζουν και τόσο σπουδαίο ρόλο, ίσως και «συμφιλιώνονται» στο τέλος για να κυνηγήσουν το αδύνατο της ψεύτικης ελευθερίας. «Τι είναι η καταστροφή; Η πρώτη στροφή ενός ερωτικού ποιήματος». «Μια εικόνα δεν είναι δυνατή επειδή είναι βάρβαρη ή τρομακτική αλλά επειδή η αλληλεγγύη των ιδεών είναι μακρινή και δίκαιη». Αυτός είναι ο Γκοντάρ στο «Πάθος», ένα φιλοσοφικό δοκίμιο διάσπαρτο σε εικόνες χωρίς συγκεκριμένη συνοχή για δυνατούς λύτες. Δεν είναι εύκολο σινεμά αλλά σίγουρα σε κάνει να σκεφτείς.

Στο σχολείο, ο Τοτό είναι πολύ καλύτερος στο να κάνει τους φίλους του να γελούν, παρά να ακούει τα μαθήματα του δασκάλου. Πολύ συχνά, τα αστεία του καταλήγουν σε καταστροφές. Το τελευταίο είναι η καταστροφή ενός γλυπτού κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης που οργάνωσε το αφεντικό του πατέρα του, την οποία όμως ο Τοτός αρνείται και ψάχνει να βρει το δίκιο του...

Η ταινία είναι μεταγλωττισμένη για τους μικρούς θεατές και θυμίζει πολύ τις περιπέτειες του μικρού Νικόλα. Με παρόμοια αισθητική, αν και δεν μας προσδιορίζει σε ποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο εκτυλίσσεται, κάνει τον Τοτό να μοιάζει συμπαθέστατος και «επαναστάτης», αφού ουσιαστικά τα βάζει με το αφεντικό του πατέρα του που θέλει να αγοράσει όλη την πόλη για να βγάλει κέρδος. Δεν είναι κακή, δεν είναι αριστούργημα. Τα πιτσιρίκια θα περάσουν ωραιότατα και θα αποκομίσουν ότι το να είσαι «άτακτος» είναι ωραίο σε κάθε ηλικία και ειδικά απέναντι στην εξουσία. Τα παιδιά πολλές φορές δείχνουν τον δρόμο κι αυτό συχνά οι ενήλικες το ξεχνάμε.