Με αλληλοαναιρούμενες εγκυκλίους και αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του υπουργείου Γεωργίας και του Οργανισμού Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων (ΟΠΕΚΕΠΕ) «μαστιγώνει» τους βαμβακοπαραγωγούς η κυβέρνηση για να περάσει τα ολέθρια μέτρα του νέου κανονισμού για το βαμβάκι, που ψήφισε τον περασμένο Απρίλη στο Λουξεμβούργο. Μια μικρή αναδρομή στο τι έκανε τους τελευταίους τρεις μήνες η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας και οι διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ εξηγεί γιατί οι βαμβακοπαραγωγοί έχουν λόγο για να οργίζονται και να αγανακτούν.

• Η διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ εξέδωσε στις 4 του Δεκέμβρη 2001 άλλη μια εγκύκλιο, με την οποία ορίζεται πως οι βαμβακοπαραγωγοί της Μακεδονίας, της Θράκης και της Δυτικής Ελλάδας μπορούν να παραδώσουν όλο το βαμβάκι που έχουν στη διάθεσή τους στα εκκοκκιστήρια, χωρίς βέβαια να θεωρείται επιλέξιμο. Αντίθετα, στις υπόλοιπες περιοχές θα συνεχίσουν να παραδίδουν μόνο τις ποσότητες μέχρι το ύψος της ηρτημένης παραγωγής, που επέβαλε το υπουργείο Γεωργίας. Η εγκύκλιος αυτή το μόνο που κάνει είναι να επιτείνει τη «σχιζοφρενική» πρακτική του υπουργείου Γεωργίας και του ΟΠΕΚΕΠΕ και έρχεται να αναιρέσει, εν μέρει, τις αλληλοαναιρούμενες προηγηθείσες εγκυκλίους και υπουργικές αποφάσεις.
• Με την έναρξη της εκκοκκιστικής περιόδου στις 23 του Σεπτέμβρη οι βαμβακοπαραγωγοί υποχρεώθηκαν να παραδίδουν το βαμβάκι που χαρακτηρίστηκε μη επιδοτούμενο ή «υπό εκκρεμότητα» μόνο με εμπορική τιμή.
• Στη συνέχεια, στις 29 του Οκτώβρη βγήκε μια εγκύκλιος, που ανέφερε ότι πρέπει να ακυρωθούν τα τιμολόγια για τις υπό εκκρεμότητα ποσότητες.
• Στις 30 του Οκτώβρη βγήκε άλλη μια εγκύκλιος, που καλούσε τα εκκοκκιστήρια να μην εκκοκκίζουν τις υπό εκκρεμότητα ποσότητες που παραλαμβάνουν, μέχρι να δοθεί σχετική άδεια από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ή να τις επιστρέφουν στους παραγωγούς.
• Το υπουργείο Γεωργίας και ο ΟΠΕΚΕΠΕ, βλέποντας ότι παρά τα «μαγειρέματα» δεν τους προκύπτουν τα όσα σχεδίασαν, έβγαλαν νέα εγκύκλιο στις 12 του Νοέμβρη, απαιτώντας να μην παραδοθούν στα εκκοκκιστήρια οι μη επιλέξιμες ποσότητες βαμβακιού που βρίσκονται ακόμα στα χέρια των βαμβακοπαραγωγών. Κι ακολούθησε πριν λίγες μέρες η νέα εγκύκλιος, όπου αναιρεί, κατά το ήμισυ..., την προηγούμενη εγκύκλιο.

Το αποτέλεσμα, βέβαια, παρ' όλα αυτά, είναι το ίδιο για τις ποσότητες βαμβακιού που η κυβέρνηση έβγαλε μη επιλέξιμες. Αυτές εξακολουθούν από την αρχή της εκκοκκιστικής περιόδου να μη δικαιούνται επιδότησης και από ό,τι φαίνεται δεκάδες χιλιάδες τόνοι προορίζονται να μην επιδοτηθούν τελικά. Το ερώτημα όμως είναι: Πόσο μπορεί να υπομείνουν οι βαμβακοπαραγωγοί μια τέτοια αντιμετώπιση;

Σε μία περίοδο που οι αγρότες όλης της Ελλάδας βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, εμφανίστηκε χτες στη Βουλή, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ως εκπρόσωπος των αγροτών και των συμφερόντων τους.

Απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση του Ν. Κωνσταντόπουλου, είπε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «η παράταξη της αγροτιάς και ενδιαφέρεται για τα πραγματικά συμφέροντά τους και όχι για τα αιτήματα τα ευκαιριακά, τη μία ή την άλλη φορά, για να δείξουμε ότι είμαστε καλοί. Γιατί έχουμε δείξει από το 1981 και μετά ότι πραγματικά βελτιώσαμε στην ύπαιθρο το βιοτικό επίπεδο αρκετά πολύ»!

Τη στιγμή που ολόκληροι κλάδοι της ελληνικής γεωργίας αφανίζονται, ο πρωθυπουργός εμφάνισε μία μαγική εικόνα ευημερίας, αφού η κυβέρνηση εξασφάλισε «δύο τρισεκατομμύρια δραχμές από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης».

Μιλώντας για συγκεκριμένα προϊόντα, είπε ότι για το λάδι η κυβέρνηση πέτυχε αύξηση των κοινοτικών εισροών και κατοχύρωσε ότι το ισχύον καθεστώς θα παραταθεί μέχρι το 2003, για τον καπνό μέχρι το 2004, ενώ για το βαμβάκι είπε ότι οι παραγωγοί εισπράττουν τιμή που είναι τέσσερις φορές πάνω από την τιμή που ισχύει στην παγκόσμια αγορά.

Βέβαια, δεν παρέλειψε να ανακαλύψει και ομάδες συμφερόντων, «οι οποίες συμμετέχουν στην τεχνητή αύξηση της παραγωγής και στο λάδι και στο βαμβάκι, που θέλουν να προωθήσουν την αποδοχή της μη υπαρκτής παραγωγής».

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος, παραβλέποντας την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, έκανε λόγο για ανικανότητα σωστής διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ των ελληνικών προϊόντων στα πλαίσια της ΕΕ.