Αυτές τις μέρες, η «Λαϊκή Ενότητα» προσπαθεί να σερβίρει στο λαό ξαναζεσταμένη τη σούπα που πάγωσε απότομα όταν τον περασμένο Ιούλη ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε και τα τελευταία προσχήματα, δρομολογώντας την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Σημειώνουμε ότι μέχρι τότε, ο στελεχικός κορμός του «νέου» κόμματος συμμετείχε αύτανδρος στην κυβέρνηση και μάλιστα σε θέσεις κρίσιμες για την προώθηση του κυβερνητικού έργου: Ο Π. Λαφαζάνης ήταν υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος, ο Δ. Στρατούλης ήταν αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ο Κ. Ησυχος ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και πάει λέγοντας.

Ολοι αυτοί ορκίζονταν μέχρι τελευταίας ώρας ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπογράψει μνημόνιο και, όταν το έκανε, δήλωναν ότι τη στηρίζουν, προκειμένου να ...διορθώσει την πολιτική της. Η ρήξη με το κυβερνητικό σχήμα επήλθε μόνο όταν πλέον αποφασίστηκε ότι πάμε για εκλογές.

Επομένως, όσοι σήμερα καμώνονται τους ...άσπιλους για την πολιτική που υπερασπίστηκε η κυβέρνηση το τελευταίο επτάμηνο, με τη γνωστή κατάληξη, γίνονται τουλάχιστον αστείοι, προσπαθώντας να πείσουν το λαό ότι στις 25 Γενάρη έπεσαν σε χειμέρια νάρκη και ξύπνησαν μόλις ο Τσίπρας αποφάσισε να κηρύξει εκλογές.

Βαρύνονται όλοι με τη συλλογική ευθύνη μιας κυβέρνησης που οδήγησε το λαό σε ένα ακόμα μνημόνιο, σιδηροδέσμιο στις αυταπάτες που καλλιέργησε κυρίως η πτέρυγα των κυβερνητικών στελεχών που προέρχονταν από τη λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα».

Τους βαραίνει η συλλογική ευθύνη μιας κυβέρνησης, που πριν φτάσει στο μνημόνιο, από τον πρώτο κιόλας μήνα που ανέλαβε, συνομολόγησε στο Γιούρογκρουπ την πρόθεσή της να καταλήξει σε ένα επόμενο μνημόνιο. Το ίδιο επιβεβαίωσε και με την κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ το Μάη, αλλά και με το σχέδιο συμφωνίας με τους θεσμούς, των 47+8 σελίδων, που είχε την αποδοχή όλων των κυβερνητικών στελεχών.

«Περασμένα - ξεχασμένα» θα πει κανείς, στο βαθμό που οι πρώην υπουργοί έφτιαξαν τώρα νέο κόμμα και διεκδικούν την ψήφο του λαού με άλλο πρόγραμμα από αυτό που υπερασπίζονται οι πρώην συνοδοιπόροι τους στην κυβέρνηση. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα όχι. Τι είναι αυτό που προτείνει η «Λαϊκή Ενότητα» στο λαό; Ο,τι ακριβώς πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 και του 2015: Αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, εθνικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή του «παράνομου» μέρους του χρέους, τόνωση της ζήτησης μέσω οριακής αύξησης των εισοδημάτων και αντίστοιχης μείωσης της φορολογίας και πάει λέγοντας.

Δηλαδή, ένα σχέδιο διαχείρισης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας με λιγότερο περιοριστικά μέτρα, που κάτω από προϋποθέσεις θα μπορούσε να δημιουργήσει όρους ταχύτερης ανάκαμψης για το κεφάλαιο.

Ομως, όλα αυτά τα μέτρα δοκιμάστηκαν στην αρένα των ευρωπαϊκών ανταγωνισμών και αποσύρθηκαν ως ασύμβατα με το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ. Ακόμα και τα ψίχουλα που προέβλεπε για το λαό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (όπως τα 751 κατώτερο μισθό) σκόνταψαν στις αντιρρήσεις της ντόπιας πλουτοκρατίας.

«Εμείς θα βγούμε από την Ευρωζώνη αν χρειαστεί» απαντάει η «Λαϊκή Ενότητα», σχεδόν ψιθυριστά όμως, βλέποντας ότι η παραμονή στο ευρώ συνεχίζει να αποτελεί κυρίαρχη επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η πολιτική τους πρόταση επαναφέρει όλα εκείνα τα θολά αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, που είχε και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δηλαδή, ΣΥΡΙΖΑ 2 όνομα και πράγμα, με προτάσεις και συνθήματα που χρεοκόπησαν.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που καθορίζει τις επιλογές της είναι η καπιταλιστική ανάκαμψη. Με βάση αυτό το κριτήριο πολιτεύτηκαν τα στελέχη της όσο ήταν υπουργοί της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Με βάση το ίδιο κριτήριο αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο διαχείρισης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας με αλλαγή του νομίσματος, ενδεχόμενα και με αναπροσανατολισμό των συμμαχιών για το κεφάλαιο, τα οποία αυθαίρετα ταυτίζουν με τη λαϊκή ευημερία.

Μια από τα ίδια δηλαδή, προκειμένου να θολώσει η μόνη πραγματική διέξοδος, που λέει ότι εξελίξεις προς όφελος του λαού δεν μπορούν να προκύψουν έξω από το δρόμο της ανατροπής, δηλαδή έξω από το δρόμο της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τη εξουσίας τους.