Ο Π. Λαφαζάνης, αφού για άλλη μια φορά αναπαρήγαγε τη διαστρέβλωση ότι το ΚΚΕ έχει τάχα αναγάγει σε κύριο αντίπαλό του τη Λαϊκή Ενότητα έσπευσε να καλέσει το ΚΚΕ «... σε ένα μεγάλο αντιμνημονιακό, πατριωτικό, δημοκρατικό μέτωπο για να σπάσουμε το τείχος των μνημονίων, να ακολουθήσει η χώρα ένα διαφορετικό εναλλακτικό δρόμο». Ξεπατικωτούρα, κακή αντιγραφή από τις τακτικές που ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Γενάρη του 2015. Μετά παρεξηγούνται όταν τους λες ΣΥΡΙΖΑ 2.

Οι της Λαϊκής Ενότητας συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να βρισκόμαστε στο Σεπτέμβρη του 2014 ή ακόμα στο Μάη του 2012. Δε μάθανε ότι η «αντιμνημονιακή λύση» εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ χρεοκόπησε, όταν αποδείχθηκε ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί αντικειμενικά σε μνημόνια, οδηγεί έτσι ή αλλιώς στη λαϊκή χρεοκοπία; 7 μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και με την συμμετοχή τους ως υπουργοί θα έπρεπε να γίνουν σοφότεροι.

Το ΚΚΕ καλούσε και καλεί το λαό να κρίνει τα κόμματα όχι με βάση τον αυτοπροσδιορισμό τους, όχι με βάση τα συνθήματά τους, αλλά με βάση το πώς τοποθετούνται στο δίλημμα: Με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια ή με το λαό, με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ή σε ρήξη με αυτόν, με τη διέξοδο απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου ή με διέξοδο για το λαό. Με την εξουσία των μονοπωλίων ή με τη λαϊκή εξουσία.

Οσα, λοιπόν, χώριζαν την πολιτική του ΚΚΕ με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και πριν γίνει αυτός κυβέρνηση, αυτά χωρίζουν και το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ 2, τη Λαϊκή Ενότητα, και αυτά δεν αφορούν σε ορισμένες διαφορές, αφορούν θεμελιακά ζητήματα που καθορίζουν την πολιτική δράση, την άμεση κατεύθυνση της πάλης.

Η Λαϊκή Ενότητα έχει ως στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τη στήριξη δηλαδή της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, γιατί αυτό σημαίνει ανάκαμψη με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία. Αυτό εννοεί όταν μιλάειι για «παραγωγική ανασυγκρότηση». Η κριτική που ασκεί στο μνημόνιο είναι ότι δεν είναι εφαρμόσιμο, ότι θα αποτύχει, ότι δε θα μπορέσει να στηρίξει αυτήν την ανάκαμψη. Η Λαϊκή Ενότητα επαναφέρει την ψευδαίσθηση ότι αυτός ο δρόμος θα οδηγήσει το λαό στην ευημερία, όταν το 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως αυτός ο δρόμος φέρνει νέα αντιλαϊκά μνημόνια.

Το ΚΚΕ, αντίθετα, αποκαλύπτει στο λαό ότι φιλολαϊκή λύση μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης δεν υπάρχει. Αυτός ο δρόμος γεννά και θα γεννά νέα μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Παλεύει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς καπιταλιστές, όπου τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, παραγωγή κεντρικά σχεδιασμένη με κριτήριο όχι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οπου στην εξουσία θα είναι ο λαός και όχι το κεφάλαιο.

Η Λαϊκή Ενότητα, με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν αποκλείει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να σπέρνει τις αυταπάτες ότι είναι δυνατή η «μεταμόρφωση της ΕΕ» σε «Ευρώπη των λαών», αρκεί να «ανατραπούν» οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όταν το 7μηνο της διακυβέρνησης και της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης επιβεβαίωσε ότι η ΕΕ είναι από τη φύση της αντιδραστική συμμαχία για λογαριασμό των μονοπωλίων. Επειδή δεν αμφισβητούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά επιδιώκουν άλλες συμμαχίες στο πλαίσιό του, γι' αυτό αποδέχονται στην πραγματικότητα το χρέος και ζητούν ρύθμιση της αποπληρωμής του.

Το ΚΚΕ, από την άλλη, με κριτήριο τις λαϊκές - εργατικές ανάγκες, παλεύει ώστε ο λαός στην εξουσία, με τον πλούτο λαϊκή ιδιοκτησία, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος. Αυτός είναι ο δρόμος για την αποδέσμευση της χώρας και του λαού από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, τους διεθνείς οργανισμούς και συμφωνίες, ο δρόμος για τις αμοιβαία επωφελείς και ισότιμες σχέσεις με άλλα κράτη.

Τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας εδώ και 25 χρόνια είχαν συγκεκριμένο ρόλο στο να δίνουν ριζοσπαστικό και αριστερό άλλοθι σε μια σοσιαλδημοκρατική αστική γραμμή τόσο στον ΣΥΝ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξωράισαν τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος, όλη την πείρα από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης. Συνέβαλαν στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας στο εργατικό κίνημα, πλάι - πλάι με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό αποτέλεσαν το «αριστερό» τους άλλοθι. Καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρέτησαν και από θέσεις υπουργών και κυβερνητικών στελεχών, παίζοντας ειδικό ρόλο στο να συσκοτίζεται η πραγματικότητα όταν το πού πήγαινε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φως - φανάρι. Ηθελαν το εργατικό κίνημα χειροκροτητή της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Στήριξαν όλη την πορεία του 7μηνου που ήταν προδιαγεγραμμένη ότι θα οδηγήσει σε μνημόνιο, διαφωνώντας μόνο με την «τελευταία πράξη» της...

Το ΚΚΕ, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια αποκάλυπτε την αλήθεια για την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, έδειχνε στο λαό ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από κυβερνητικές εναλλαγές, ανέδειξε τη ρεαλιστικότητα και επικαιρότητα της λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, του σοσιαλιστικού δρόμου, συνέβαλε και συμβάλλει στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, στην προσπάθεια ενίσχυσης της λαϊκής συμμαχίας.

Πρόκειται, πραγματικά, για διαφορές όπως η μέρα και η νύχτα!