Οι πολιτικές εξελίξεις της Πορτογαλίας είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για να βγαίνουν συμπεράσματα για τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που επιχειρείται και σε αυτή τη χώρα, είναι να συναινέσει ο λαός που υποφέρει από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στη λογική μιας άλλης «αριστερής» διαχείρισης, που εξασφαλίσει την ανάκαμψη στο κεφάλαιο και δήθεν θα ωφελήσει και τους εργαζόμενους. Μια ενδεικτική αναφορά στο προτεινόμενο πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος για ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία τόσο με το Μπλοκ της Αριστεράς όσο και το Πορτογαλικό ΚΚ, είναι άκρως αποκαλυπτική:

Ιδού οι στόχοι που, όπως ισχυρίζεται το πρόγραμμα, «γυρίζουν τη σελίδα της λιτότητας, επανεκκινούν την οικονομία και την εργασία»: «Το πρόγραμμα της κυβέρνησης που παρουσιάζεται εδώ, εδράζεται σε μια στρατηγική που διασφαλίζει ότι, με σεβασμό όλων των ευρωπαϊκών και διεθνών δεσμεύσεων της Πορτογαλίας και στη σταθερή υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων και της πορτογαλικής οικονομίας στην ΕΕ, θα επιτρέψει να γυρίσουμε τη σελίδα των πολιτικών της λιτότητας, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα εδράζεται στη γνώση και την καινοτομία, την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και μια νέα ώθηση για τη σύγκλιση με την ΕΕ».

Και συνεχίζει: «Ακόμα και στο αρκετά περιοριστικό πλαίσιο των σημερινών ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων, είναι δυνατόν να πράξουμε διαφορετικά, είναι δυνατό να απορρίψουμε περισσότερες περικοπές εισοδημάτων και μεγαλύτερα δημοσιονομικά βάση στις οικογένειες και την εργασία και να στοιχηματίσουμε σε καλά υπολογισμένα κίνητρα στον οικονομικό και επιχειρηματικό ιστό (...) Αυτό που είναι ένας εγγενής περιορισμός, συγκεκριμένα η συμμετοχή στην ΟΝΕ και ένα κοινό νόμισμα, αντιπροσωπεύει επίσης ένα τεράστιο πλεονέκτημα...».

Δηλαδή, επαναλαμβάνεται το παραμύθι της ...καλύτερης διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, που πλασάρει στη χώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες διαχειριστικές δυνάμεις, η διαμορφούμενη νέα σοσιαλδημοκρατία σε άλλες χώρες, που αποτελούν τη σύγχρονη επιλογή του κεφαλαίου.

Το γεγονός αυτό γίνεται και πρακτικά συγκεκριμένο στο πρόγραμμα: «...η ενίσχυση του κοινωνικού διαλόγου πρέπει να επιτρέψει τον καθορισμό μιας πολιτικής εισοδημάτων στην προοπτική της αξιοπρεπούς εργασίας και συγκεκριμένα να εγγυηθεί την άνοδο του ελάχιστου εθνικού μισθού» (αυτό μεταφράζεται σε 70 ευρώ επιπλέον σταδιακά έως το 2019 στους δημόσιους υπάλληλους και κάποια επιδόματα του ...φιλόπτωχου ταμείου).

Το «ζουμί», όμως, του προγράμματος είναι το σημείο που γίνεται αναφορά στην ...επίλυση του προβλήματος χρηματοδότησης των επιχειρήσεων. Σημειώνεται: «Οι επιχειρηματικές επενδύσεις πρέπει να αναλάβουν έναν κυρίαρχο ρόλο, όντας μια μεταβλητή - κλειδί για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάκαμψη της οικονομικής ανάπτυξης (...) θα δημιουργηθεί ένα ταμείο κεφαλαιοποίησης υποστήριξης των επιχειρηματικών επενδύσεων (...) δημιουργία φορολογικών κινήτρων στις επενδύσεις που εφαρμόζονται σε επιχειρηματικά σχέδια (...) θα υιοθετηθούν πρωτοβουλίες που αποσκοπούν να ενθαρρύνουν τις ξένες επενδύσεις στην Πορτογαλία»...

Και συνεχίζει: «...εκκίνηση ενός εθνικού προγράμματος στήριξης στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, που θα αποσκοπεί στην προώθηση της δημιουργίας εργασίας και κοινωνικής συνοχής, συμπεριλαμβάνοντας νέα εργαλεία όπως η "Ηθική Τράπεζα" (...) δημιουργία συμπράξεων μεταξύ μονάδων του δημόσιου τομέα και της κοινωνικής οικονομίας (...) περιορισμός της χρήσης ανασφαλούς (προσωρινής) εργασίας στο δημόσιο (...) Επανεκκίνηση του κοινωνικού διαλόγου και της κλαδικής συλλογικής διαπραγμάτευσης, συνδέοντάς την με το επίπεδο των επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου του δημόσιου τομέα...».

Δηλαδή, ενίσχυση των καπιταλιστών με ζεστό χρήμα, προώθηση της ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίηση της μερικής ζωής μέσω της μερικής απασχόλησης και της εργασιακής περιπλάνησης, με βάση αυτό που αντέχει η καπιταλιστική οικονομία. Αυτή είναι η «αριστερή» προοπτική των εργαζομένων.

Εκεί, όμως, που η προσπάθεια χειραγώγησης απογειώνεται, είναι στην αναφορά για το ...όραμα της άλλης ΕΕ. Λέγεται χαρακτηριστικά: «...η ΕΕ πρέπει να εξισορροπηθεί, αλλά αυτό δε μας κάνει να ταλαντευτούμε στην πεποίθηση ότι η Ευρώπη είναι ο χώρος ειρήνης, ευημερίας και κοινωνικής προόδου όπου θέλουμε να βρισκόμαστε. Η Ευρώπη και η ευρωπαϊκή αγορά αντιπροσωπεύουν την καλύτερη ευκαιρία κοινωνικής ανάπτυξης για τους Πορτογάλους...».

Και στην υποενότητα «Να υπερασπιστούμε μια έξυπνη ανάγνωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας», λέγεται απροκάλυπτα: «...τα ίδια τα εργαλεία της οικονομικής διακυβέρνησης, όπως το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο", πρέπει να εκβαθυνθούν και να εξισορροπηθούν με την έννοια μιας κοινωνικοοικονομικής διακυβέρνησης», όπου γίνονται προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό της ΕΕ, δηλαδή καλλιεργώντας την ιδέα ότι δεν φταίει ο ταξικός χαρακτήρας της ΕΕ, ότι δηλαδή είναι ένωση του κεφαλαίου που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα ...αλλά το ότι δε λειτουργεί δημοκρατικά.

Επίσης, το «αριστερό» πρόγραμμα βλέπει ως στόχο την ενίσχυση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ: «...μια φιλόδοξη πρόταση στη διατλαντική σχέση, όπου η Πορτογαλία μπορεί να τοποθετηθεί ως κέντρο ενός μεγάλου γεωπολιτικού χώρου. Γι' αυτό πρέπει να στηριχθεί η διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων ΤΤΙΡ, με σεβασμό στις συστατικές αξίες του οικονομικού και κοινωνικού ευρωπαϊκού μοντέλου και διασφαλίζοντας την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης»...

Επίσης προτείνεται: «Η αναβάθμιση των άλλων στρατηγικών συνεταιρισμών, για παράδειγμα με τη Βραζιλία, τις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και την Κίνα, η αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας, ως ουσιαστικού άξονα για την επάρκεια της εξωτερικής δράσης της ΕΕ στις σημερινές προκλήσεις και ρίσκα, η υιοθέτηση μιας "Ευρωπαϊκής Στρατηγικής ενάντια στο Ριζοσπαστικό και την Τρομοκρατία"» και παρακάτω: «Η εθνική άμυνα (...) βρίσκει στη δράση των Ενόπλων Δυνάμεων ένα ουσιαστικό εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και συγκεκριμένα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ του ΟΗΕ και της Κοινωνίας Πορτογαλόφωνων Χωρών...».

Αυτά για την ώρα. Νομίζουμε ότι μιλάνε από μόνα τους για το ρόλο που θέλει να παίξει η «αριστερή» κυβέρνηση της Πορτογαλίας στην προσπάθεια στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου και αναβάθμισης του ρόλου της αστικής τάξης της χώρας. Οσο γι' αυτούς που διερωτώνται γιατί το ΚΚΕ βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα, απ' όσα ενδεικτικά αναφέραμε ...χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει...