Διαβάζουμε από άρθρο της «Αυγής» με τίτλο «Ο Μαρξ, ο Λένιν και ο κομμουνισμός»: «Τι είναι λοιπόν ο κομμουνισμός; Για να απαντήσουμε πρέπει πρώτα να διακρίνουμε ανάμεσα στον κομμουνισμό σαν ιδέα (...) και σαν ιστορική εμπειρία, όπως αυτή εφαρμόστηκε στα καθεστώτα του "υπαρκτού" (...) Ο Μαρξ ξεκίνησε ως οπαδός των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων (...) η τραγική κατάληξη όμως της Παρισινής Κομμούνας τον προβλημάτισε έντονα. Η αντίληψη για τον ρόλο των εξεγέρσεων εγκαταλείφθηκε από την πλειοψηφία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη Γερμανία και στη Γαλλία, που επέλεξαν τον κοινοβουλευτικό δρόμο για να επιτύχουν τον στόχο τους. Ο Λένιν ήταν από αυτούς που επέμειναν στον δρόμο της εξέγερσης (...) Αυτό ήταν και το πρόταγμα με το οποίο χτίστηκε το Κόμμα των μπολσεβίκων στη Ρωσία, με στρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία (...) Η νίκη των μπολσεβίκων -απρόσμενη- είναι η αποθέωση της λενινιστικής αντίληψης για τον χειρισμό των πρόσφορων καταστάσεων (...) η ανάπλαση της κοινωνίας έπρεπε να ανατεθεί στο κράτος, που όμως διαμορφώθηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του κόμματος. Το ίδιο εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την κατάκτηση της εξουσίας, χρησιμοποιείται τώρα για την άσκησή της (...) επανέρχεται ο όρος του Μαρξ "δικτατορία του προλεταριάτου" (...) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο κομμουνισμός είναι πολύ μεγάλη ιδέα ώστε να την αναλάβει το κράτος (...) Το απελευθερωτικό μήνυμα του κομμουνισμού εκφυλίστηκε (...) κομμουνισμός, επομένως, είναι η ελπίδα και η πίστη στη δυνατότητα απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τον ασφυκτικό εγκλωβισμό της στον καπιταλισμό (με) απο-ιδιωτικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας, εξάλειψη του κράτους, αποκατάσταση του ενιαίου πολυμορφικού χαρακτήρα της εργασίας».

Τι μας λέει η «Αυγή»; Οτι ο Μαρξ ήταν υπέρ των εξεγέρσεων, αλλά ...του γεννήθηκαν αμφιβολίες μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας! Για να δούμε, όμως, τι έλεγε πραγματικά ο Μαρξ γι' αυτήν την «πρώτη έφοδο του προλεταριάτου στον ουρανό»: «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους» (Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»). Κομματάκι δύσκολο να καταλογίσει κανείς στον Μαρξ «αναδίπλωση» από την επαναστατική του θεωρία με αφορμή την Παρισινή Κομμούνα. Ο αρθρογράφος της «Αυγής» όμως το καταφέρνει... Τι άλλο μας λέει; Οτι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών, γρήγορα κατάλαβαν ότι η επανάσταση δεν ήταν μέσο για να πετύχουν τους σκοπούς τους και ότι «το γύρισαν» στον κοινοβουλευτισμό. Προφανώς, ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρεται στην προδοσία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Β' Διεθνούς, που τάχθηκαν με το πλευρό της αστικής τάξης των χωρών τους στην έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, παραδίδοντας την εργατική τάξη βορά στους ανταγωνισμούς και στα κανόνια των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κρατών της εποχής. Κι ενώ οι σοσιαλδημοκράτες, έχοντας συνθηκολογήσει με την αστική τάξη, ετοιμάζονταν να αναλάβουν ακόμα «υψηλότερα» καθήκοντα, όπως ήταν για παράδειγμα ο βρώμικος ρόλος τους στην κατάπνιξη της Γερμανικής Επανάστασης το 1919, ο ...αμετανόητος Λένιν οργάνωνε μεθοδικά ένα κόμμα «με στρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία» για να ανατρέψει την αστική τάξη με επανάσταση.

Κι όταν - «απρόσμενα»! - οι Μπολσεβίκοι το πέτυχαν στα 1917, το κόμμα τους εγκαθίδρυσε τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δηλαδή τη νέα εξουσία, η οποία όμως, όπως υπονοεί ο αρθρογράφος, είχε την ίδια «αγριότητα» με το κόμμα που καθοδήγησε την επανάσταση, επειδή το κράτος «διαμορφώθηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του κόμματος». Τι τους πείραξε; Οτι οι Μπολσεβίκοι, διδαγμένοι κι από την πείρα της Παρισινής Κομμούνας, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα από το παλιό αστικό κράτος και γκρέμισαν συθέμελα τους θεσμούς του. Οτι η εργατική εξουσία πάλεψε «με θεούς και δαίμονες» για να στεριώσει κι ότι η αστική τάξη και οι αντεπαναστατικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν το νέο, πριν μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Γι' αυτό οι συκοφαντίες και οι αφορισμοί για το Μπολσεβίκικο κόμμα και το κράτος της εργατικής εξουσίας. Γι' αυτό οι νεκρολογίες για το «απελευθερωτικό μήνυμα του κομμουνισμού» που «εκφυλίστηκε», σύμφωνα με την «Αυγή», και για το αδιέξοδο των επαναστάσεων. Αρα, τι μένει; Ο κομμουνισμός «σαν ιδέα», όπως έλεγε στην αρχή του άρθρου του ο συγγραφέας. Και η ελπίδα «στη δυνατότητα απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τον ασφυκτικό εγκλωβισμό της στον καπιταλισμό». Αλλά πώς; «Προφανώς» μέσα από την αλλαγή του κοινοβουλευτικού συσχετισμού και περιμένοντας από κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ να φέρουν ένα βήμα κοντύτερα τον ...κομμουνισμό. Κι αν δεν έχουν δει τα μάτια μας αερολογίες και διαστρεβλώσεις στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά τέτοια προκλητική προσπάθεια να φέρουν τον Μαρξ και τον Λένιν στα μέτρα τους, είναι δύσκολο να την καταπιεί κανείς...