Διαμαρτύρεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης ότι «δεν αξιολογείται η Ελλάδα απ' την Κομισιόν, αναφορικά με τους στόχους της στρατηγικής ΕΕ - 2020». «Με πρόσχημα τις συζητήσεις της ελληνικής κυβέρνησης στο Eurogroup, η Κομισιόν απέκλεισε από τη δημοσίευση των ειδικών Εκθέσεων των κρατών - μελών της ΕΕ, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, την Ελλάδα, αδιαφορώντας με αυτόν τον τρόπο για την εκπλήρωση των στόχων της στρατηγικής ΕΕ - 2020, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η καταπολέμηση της φτώχειας», αναφέρει σε Ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Τι είναι όμως η στρατηγική ΕΕ - 2020; Μήπως μεριμνά για την ευημερία των λαών και μετρά την πρόοδο των κρατών - μελών ως προς το στόχο αυτό, τραβώντας τους τα «αυτιά» αν δεν τα καταφέρνουν, όπως ισχυρίζεται ο Δ. Παπαδημούλης; Γι' αυτό διαμαρτύρεται ότι δεν ελέγχεται η υλοποίησή της στην Ελλάδα;

Η στρατηγική ΕΕ - 2020 που ο Παπαδημούλης εγκαλεί την Κομισιόν ότι δεν ελέγχει την υλοποίησή της στην Ελλάδα - κι ας κάνουν ακριβώς αυτό τα κλιμάκια των θεσμών - λέγε με τρόικα - είναι η συμπύκνωση των μνημονίων που τσάκισαν τον ελληνικό λαό, των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν όλους τους λαούς στα κράτη - μέλη της ΕΕ στο όνομα της ανάπτυξης, της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, έναντι των αμερικανικών, των ασιατικών, των ρωσικών, των λατινοαμερικανικών και πάει λέγοντας.

Η στρατηγική ΕΕ - 2020 έχει χαρακτηριστεί απ' τους ίδιους τους αξιωματούχους της ΕΕ ως η «βάση για τις πρωτοβουλίες ανάπτυξης» και μεταξύ άλλων προβλέπει: Τη «δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για τον εκσυγχρονισμό των αγορών εργασίας», γεγονός που παραπέμπει ευθέως στο παραπέρα σμπαράλιασμα των συνθηκών δουλειάς. Τη «διασφάλιση της βιωσιμότητας των κοινωνικών μας μοντέλων, σε μια περίοδο κατά την οποία συνταξιοδοτούνται όσοι γεννήθηκαν την εποχή της μεταπολεμικής δημογραφικής έκρηξης», παραπέμποντας σε νέες ανατροπές στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, με πρόσχημα το δημογραφικό.

Αιχμή του δόρατος της ΕΕ - 2020 αποτελεί «η βιομηχανική πολιτική για την πράσινη ανάπτυξη», όπου προβλέπεται «παροχή βοήθειας στη βιομηχανική βάση της ΕΕ έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστική στον κόσμο που θα προκύψει από την κρίση, με τη στήριξη της επιχειρηματικότητας», προαναγγέλλοντας νέα υπερκερδοφόρα πεδία δράσης για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η στρατηγική ΕΕ - 2020 ήρθε να εμβαθύνει την αντιλαϊκή στρατηγική της Λισαβόνας, καθορίζοντας τους στρατηγικούς στόχους και σχεδιασμούς του μονοπωλιακού κεφαλαίου, θέτοντας στην «κλίνη του Προκρούστη» θεμελιώδη μισθολογικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Προβλέπει γενικευμένη εφαρμογή της διαβόητης «ευελφάλειας» σε συνδυασμό με τη «διά βίου μάθηση», την «κατάρτιση και επανακατάρτιση» και την «κινητικότητα» των εργαζομένων, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, εκ περιτροπής δουλειά, δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και γενικότερα σαρωτικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, προβλέπει παροχή στο κεφάλαιο άφθονου χρήματος από τα κρατικά ταμεία με τη μορφή επιδοτήσεων και κινήτρων στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης».

Είναι λοιπόν εξηγήσιμη η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του για την πορεία υλοποίησης μιας στρατηγικής στα μέτρα του κεφαλαίου και του στόχου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Αυτός ο στόχος αποτελεί «πυξίδα» της κυβερνητικής του πορείας.