Α, ρε, αστική Δημοκρατία, τύφλα να 'χει η γάτα μου. Περνάει την άμμο πάνω στα σκατά της και πάει χάθηκε - οπτικά - η βρώμα. Γάτα και συ πετάς τους καυγάδες σου και πάει και η δική σου βρώμα! Το ελάχιστο γίνεται κορυφαίο και το κορυφαίο ελάχιστο. Δημοκρατία είσαι γάτα! Πονηρή και τρισάθλια. Καυγατζού και χυδαία. Και κουραστική. Χωρίς ίχνος γούστου. Αναχρονιστική. Αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα. Θολά μάτια. Βραχνές φωνές. Μονομαχίες. Και πίσω απ' όλα αυτά το... ψητό! Το χρυσόμαλλο δέρας, η εξουσία! Και πίσω από την εξουσία τα συμφέροντα..., που κρύβει η γάτα μου μαζί με τα σκατά της. Λέξη για το πάπλωμα. Κουβέντα για το φόνο. Μόνο φωνές και κορόνες. «Φασίστα», «κίναιδε», «βλάκα», «κόπανε»! Πουθενά το πράσινο, η συγκοινωνία, οι παιδικοί σταθμοί, η καθαριότητα. Φωνές μοναχά και ανοησίες.

«Μιλάς άλλη γλώσσα» τον διακόπτουν. «Δεν πιστεύεις στις εκλογές, είσαι ολοκληρωτικός;» τον αποστομώνουν, αναπτύσσοντας το γνωστό παραμύθι! Και συνεχίζουν το βρίσιμο μεταξύ τους. Και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Και τα μαλλιοτραβήγματα. Μέχρι να βρει δικαίωση η Γαλλική Επανάσταση. Μέχρι να ολοκληρωθεί ο καπιταλισμός. Μέχρι να φτάσουν στην κορυφή του Αραράτ... του διαλόγου. «Κλέφτη», «κίναιδε», «φασίστα»...

Ο 5ος αιώνας βρίσκει, τελικά, τη δικαίωσή του. Ο πολίτης επιλέγει αυτόν που φώναζε δυνατότερα, αυτόν που μούντζωνε πειστικότερα, αυτόν που τράβαγε το χαλί αποτελεσματικότερα. Αυτόν που νίκησε, τελικά, στην ξέφρενη κούρσα της συκοφαντίας. Στους αγώνες πάλης χωρίς κανόνες. Αυτόν που δεν είχε φραγμούς, τον πιο μάγκα. Το καλύτερο παιδί της αστικής δημοκρατίας. Και όταν ΤΟ ΒΡΑΔΥ ανοίξει η κάλπη, ξεπετάγεται, όπως είναι φυσικό, το αποτέλεσμα της αστικής εκλογικής διαδικασίας. Εκείνο το μικρό τερατάκι που τρώει τα σωθικά μας. Εκείνο το μικρό τερατάκι που δικαιώνει τον ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο που προηγήθηκε.