Θα ήταν ανέκδοτο, αν δεν προκαλούσε «πικρό» γέλιο σε δεκάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, που βλέπουν πάνω από το σπίτι τους τη «δαμόκλειο σπάθη» τραπεζών και «κορακιών»: Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει - λέει - κάλεσμα στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταθέσουν μαζί πρόταση νόμου «για την προστασία της πρώτης κατοικίας»!

Αυτήν την πρώτη κατοικία, που ο ίδιος έβγαλε στο σφυρί, ανοίγοντας το δρόμο για τη σημερινή επέλαση των τραπεζικών ομίλων, θωρακίζοντας το νομοθετικό πλαίσιο που αξιοποιεί και επεκτείνει σήμερα η ΝΔ, μετατρέποντας σε «ιδιώνυμο» αδίκημα τις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, αφήνοντας μόλις ένα «φύλλο συκής» στην όποια τυπική προστασία είχε απομείνει για τα καταχρεωμένα νοικοκυριά.

Απορρίπτοντας όχι μία, αλλά τρεις φορές την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την πραγματική προστασία των λαϊκών σπιτιών από τους πλειστηριασμούς. Οχι «κατά λάθος», ούτε, όπως λέει σήμερα, επειδή τάχα του είχαν βάλει «το μαχαίρι στο λαιμό» δανειστές και «θεσμοί», αλλά επιστρατεύοντας όλη την άθλια επιχειρηματολογία που επιστρατεύει και σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ περί «μπαταχτσήδων», «κουνώντας το δάχτυλο» σε σωματεία και φορείς για τα «μαξιμαλιστικά αιτήματά» τους, παραδίδοντας μαθήματα για το πόσο απαραίτητο είναι οι τράπεζες να «απαλλαγούν» από τα «κόκκινα» δάνεια για να τροφοδοτήσουν έναν νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας.

ΣΥΡΙΖΑίικη κοροϊδία στο τετράγωνο δηλαδή, όχι όμως απλά για να καλυφθούν οι κυβερνητικές «πομπές» του, αλλά με το βλέμμα στο σήμερα και το αύριο, στην προσπάθεια δηλαδή να συρθεί ξανά ο λαός στη λογική της «φιλολαϊκής» τάχα διαχείρισης εντός των τειχών του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Αυτό το παραμύθι που αξιοποίησε τα προηγούμενα χρόνια από κυβερνητικές θέσεις για να τσακίσει αγωνιστικές διαθέσεις, να παραδώσει «μαθήματα ρεαλισμού», οδηγώντας στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και τη συντηρητικοποίηση εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, επαναφέρει τώρα σε άλλη εκδοχή, προσαρμοσμένο στην «αυτοκριτική» για την προηγούμενη κυβερνητική θητεία, καλώντας το λαό να περπατήσει ξανά τον ίδιο δρόμο, που οδηγεί στην ίδια παγίδα και στα ίδια αδιέξοδα και που τώρα φοράει την ταμπέλα της «προοδευτικής» σοσιαλδημοκρατικής «κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Την «περίφραξη» για τον εγκλωβισμό εργατικών και λαϊκών δυνάμεων σε αυτό το μαντρί του κεφαλαίου διαμορφώνουν άλλωστε μία προς μία και όλες οι υπόλοιπες «προτάσεις» και τα «καλέσματά» του, τα αιτήματα και τα συνθήματά του, όπου βλέπει να διαμορφώνονται εστίες αγωνιστικής ανάτασης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα:

• Στα εργασιακά, όπου ζητάει την «επαναφορά του κατώτατου μισθού» (από το... 2021), ως συμβολή στην «άνοδο της παραγωγικότητας» και ενώ ως κυβέρνηση διατήρησε τον κατώτερο και υποκατώτερο μισθό στα άθλια επίπεδα της ΠΥΣ του 2012, ενεργοποίησε τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, εμπλούτισε το αντεργατικό οπλοστάσιο με νέους νόμους, που διατηρεί και επεκτείνει η ΝΔ, επειδή δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να παρακάμπτει ακόμα και αυτές τις σχετικές αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, τραβώντας προς τα κάτω τον μέσο μισθό, στο σύνολο της οικονομίας. Γι' αυτό το αντεργατικό πλαίσιο, που είναι και δικό του δημιούργημα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει φυσικά τίποτα.
• Στο Ασφαλιστικό, όπου καταλογίζει στην κυβέρνηση ότι το αξιοποιεί για να «χαϊδεύει αυτιά σε μικρές μειοψηφίες». Καλώντας δηλαδή τους εργαζόμενους ούτε λίγο ούτε πολύ να παλέψουν για μια «αδέκαστη» εφαρμογή του νόμου Βρούτση, που στην πραγματικότητα έρχεται να κλείσει τα όποια «νομικά κενά» και να εφαρμόσει τον νόμο Κατρούγκαλου, για να προχωρήσουν ταχύτερα το σύστημα των «τριών πυλώνων» και η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης.
• Στην Υγεία, όπου καταγγέλλει την άθλια κατάσταση στα νοσοκομεία, παριστάνοντας πως δεν ξέρει τίποτα για τον «φόνο» της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης, των γενικευμένων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, της αύξησης των πληρωμών για τα λαϊκά στρώματα, της συγχώνευσης και του κλεισίματος κλινικών και δομών Υγείας, του παραπέρα κατακερματισμού του δημόσιου συστήματος, στο πλαίσιο της στρατηγικής ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης, που με συνέπεια υπηρέτησε ως κυβέρνηση και σήμερα το στηρίζει επί της ουσίας, «παίζοντας» με τις αναλογίες ανάμεσα στην ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του δημόσιου συστήματος Υγείας, τη δράση των ιδιωτών και τις «συμπράξεις» μεταξύ των δύο.

Ο λαός έχει πια πείρα και γνώση. Στα αδιέξοδα που εντείνει η πολιτική της ΝΔ, απάντηση δεν είναι η νέα εκδοχή των χρεοκοπημένων παραμυθιών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το δυνάμωμα της οργάνωσης και η κλιμάκωση της πάλης, για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.