Ουκ ολίγοι διανοούμενοι και δημοσιογράφοι στις Ηνωμένες Πολιτείες και όχι σε κάποια χώρα «του άξονα του κακού», μετά την ανατροπή του Προέδρου της Αϊτής Ζαν Μπερτράν Αριστίντ, θεώρησαν ότι απλά ήταν «μία πρόβα τζενεράλε» για το τι μπορεί να συμβεί στη Βενεζουέλα ή στην Κούβα ή οπουδήποτε αλλού...

Το κύριο και πρωταρχικό πρόβλημα για την αμερικανική κυβέρνηση, δεκαετίες τώρα, είναι ο Φιντέλ Κάστρο και το Νησί της Επανάστασης. Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα είναι η Βενεζουέλα, η διαδικασία της «ειρηνικής Μπολιβαριανής Επανάστασης» που ευαγγελίζεται και ο Πρόεδρος Ούγο Τσάβες Φρίας. Ως εύκολος, σχετικά πάντα, στόχος προς το παρόν έχει επιλεχθεί ο Ούγο Τσάβες.

Τον κατηγορούν για την πτώση του Γκόνι, του πρώην Προέδρου της Βολιβίας Γκονσάλες Σάντσες ντε Λοσάδα. Τη χρηματοδότηση και στήριξη των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) και του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ELN). Τον κατηγορούν για συνωμοσία με τον Φιντέλ Κάστρο περί ανατροπής των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής, ότι παρέχουν καταφύγιο σε «Ευρωπαίους αριστερούς, συνταξιούχους πρώην αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, αλλά και ακτιβιστές χωρών που βρίσκονται στον κατάλογο των χωρών που υποθάλπουν την τρομοκρατία».

Το τμήμα πληροφοριών της κυβέρνησης Μπους, U.S. News & World Report, μας «πυροβολεί» κάθε τόσο με πληροφορίες, που τις αναμεταδίδουν χωρίς αιδώ τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, «για τρομοκρατικές ομάδες από τη Μέση Ανατολή που έχουν επιχειρησιακούς πυρήνες υποστήριξης» στη Βενεζουέλα φυσικά, αλλά και στο τρίγωνο που καθορίζουν τα σύνορα μεταξύ Ουρουγουάης - Αργεντινής - Βραζιλίας και στις Ανδεις, φωτογραφίζοντας ουσιαστικά τη Βολιβία και το Περού.

Την ίδια στιγμή ντοκουμέντα αποκαλύπτονται για τη στενή σχέση μεταξύ αμερικανικών ιδρυμάτων, της αμερικανικής κυβέρνησης, αλλά και της αμερικανικής πρεσβείας στο Καράκας και της «αντιπολίτευσης», που προκάλεσε το πραξικόπημα τον Απρίλη του 2002. Που προσπάθησε ανεπιτυχώς να ανατρέψει εκ νέου την κυβέρνηση Τσάβες με τη «δίμηνη» απεργία - λοκ άουτ. Που αυτή τη στιγμή διοργανώνει διαδηλώσεις, προκειμένου να προκαλέσει χάος με αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου να επικυρώσει από το σύνολο των 3,4 εκατομμυρίων που κατέθεσε η αντιπολίτευση μόνο 1.800.000 υπογραφές, ενώ αφήνει σε εκκρεμότητα ακόμη 870.000.

Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για στρατόπεδα εκπαίδευσης - πού αλλού; - στο Μαϊάμι υπό τον Ροδόλφο Φρομέτα και τον λοχαγό Λουίς Εδουάρντο Γκαρσία, τους Κομάντος F4 και την «Πατριωτική Χούντα της Βενεζουέλας». Εξάλλου ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, Τσαρλς Σαπίρο - υποπρόξενος στη Χιλή κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Πινοτσέτ ενάντια στον Σαλβαδόρ Αλιέντε - που παραδέχτηκε την ύπαρξη των στρατοπέδων εκπαίδευσης στη Φλόριντα, τόνισε ότι η «συνωμοσία για την ανατροπή του Τσάβες δεν είναι απαραίτητα έγκλημα».

Παρ' όλα αυτά, το σχέδιο όπως εκδηλώνεται στη Βενεζουέλα έχει ποιοτική και ουσιαστική διαφορά από το κλασικό σχέδιο «μέσα από το εγχειρίδιο της CIA». Ο Λουίς Μπονίλα Μολίνα στο βιβλίο του «Guerra de Cuarta Generaciσn y Sala Situacional Social» αναφέρει ότι «η βιομηχανία του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου έχει οικοδομήσει μία δομική συμμαχία με την εγχώρια βιομηχανία στο πεδίο της παγκόσμιας ενεργειακής βιομηχανίας και του στρατιωτικού συμπλέγματος». Υφίσταται, κατά τον Μπονίλα, ένας κεντρικός συντονισμός σε αυτό που ονομάζει μεγάλο άξονα: Των ιδιωτικών ΜΜΕ (Venevision, Globovision, Rctv, Televen, Cmt, δηλαδή του γίγαντα των μέσων Σισνέρος με άλλους), του τομέα Ενέργειας (της κεντρικής πετρελαιοβιομηχανίας που βρισκόταν στα χέρια της ομάδας Gente de Petroleo και τελικά εκκαθαρίστηκε εν μέρει από την κυβέρνηση ως απόρροια της δίμηνης απεργίας) και του Οπλοστασίου (του εμπορίου όπλων που είναι συνδεδεμένο με τον Ισαάκ Πέρες Ρεκάδο, έναν εκ των τριών πρώην ανώτατων αξιωματικών που έχουν ονομαστεί πια οι «4 εποχές»). Αυτός ο άξονας των «τριών» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Μετώπου του «πολέμου 4ης Γενιάς», προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Οσο για τον «πόλεμο της 4ης Γενιάς», μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου και ειδικά τον πόλεμο του Ιράκ, απορριπτόνταν ως «θεωρία». Θεωρία που διατυπώθηκε και δημοσιοποιήθηκε το 1989 - στο «Marine Corps Gazette» και το «Military Review» - από τον Ουίλιαμ Σ. Λιντ και τέσσερις ανώτατους αξιωματούχους του αμερικανικού στρατού και των πεζοναυτών. Σύμφωνα με αυτή τη «θεωρία», ειδικά σε τακτικό επίπεδο, που ορισμένες φορές εκτείνεται και σε επιχειρησιακό επίπεδο, συνδέει τα κλασικά εγχειρίδια πολέμου με την επανάσταση στο χώρο της τεχνολογίας και βασίζεται στη διαλεκτική που πηγάζει από τη σύγκρουση θέσης - αντίθεσης. Ο «πόλεμος 4ης Γενιάς» που βιώνει αυτή τη στιγμή η Βενεζουέλα, κατά την Βανέσα Μαρς, είναι μία ταλάντευση μεταξύ στρατιωτικού και ψυχολογικού πολέμου, επιχειρώντας να επιτύχει μαζική κινητοποίηση του πληθυσμού και εσωτερικό ανταγωνισμό δυνάμεων και είναι ασύμμετρος, αφού διεξάγεται με διαφορετικά μέσα από κάθε πλευρά...

Παραδείγματος χάριν, τα ΜΜΕ ακολουθούν τη συγκεκριμένη μέθοδο: Διασκορπίζουν φόβο στον πληθυσμό, παραπληροφόρηση, σύγχυση αναφορικά με το επικοινωνιακό περιβάλλον (υποθέσεις, ανεξακρίβωτες πληροφορίες, συνεχείς επαναλήψεις βίαιων σκηνών κ.ά.), ακολουθούν τη γενίκευση ενός περιβάλλοντος όπου παρουσιάζονται τα ηλεκτρονικά ειδικά μέσα ως θύματα της κυβερνητικής καταπίεσης και προσπάθειας χειραγώγησης εκ μέρους του Τσάβες, έλεγχο της πληροφόρησης, ψυχολογική προπαγάνδα και νομιμοποίηση «δημοκρατών» που ηγούνται πραξικοπήματος στο «όνομα της δημοκρατίας»... Τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ τροφοδοτούν τα διεθνή και ένα πέπλο σιωπής και παραπληροφόρησης έχει απλωθεί.

Την ίδια στιγμή αποσιωπούνται τα πραγματικά περιστατικά, όπως: Η προσπάθεια στρατολόγησης εφήβων και νεαρών που εκπαιδεύονται από την αστυνομία του Καράκας, που βρίσκεται στα χέρια της αντιπολίτευσης, ώστε να προκαλούν δολιοφθορές και να στήνουν οδοφράγματα. Τα όπλα που συρρέουν στη Βενεζουέλα με αποστολείς πάντα από τις ΗΠΑ. Η προσπάθεια δημιουργίας διεθνούς κρίσης με αφορμή την παραίτηση του πρέσβη της Βενεζουέλας στον ΟΗΕ, Μίλος Αλκαλάι, ο οποίος δύο μέρες πριν ήταν στο Καράκας, προκειμένου να ορκιστεί πρέσβης στην Αγγλία και το γεγονός ότι ήταν ο άνθρωπος που είχε στηρίξει το πραξικόπημα του Πέδρο Καρμόνα. ΄Η οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης που δεν ήταν άλλες από εικόνες περσινές ή από συγκεντρώσεις του Τσάβες, ή οι «νεκροί» που για άλλη μία φορά ακόμη δεν μπορούν προσδιοριστούν...