Και ενώ το εικαστικό και σκηνοθετικό μέρος παίρνουν υψηλό βαθμό, δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το σενάριο. Η ιστορία του είναι μια συνηθισμένη μεγαλοαστική ερωτική ιστορία αγάπης, απιστίας και προδοσίας. Αλλά και μεγαλοαστικής ερωτικής αρρώστιας και παρακμής! Ενα τρίο, γυναίκα (Μελίνα Μερκούρη), άντρας (Πίτερ Φινς), ερωμένη (Ρόμι Σνάιντερ), ζούνε μέσα στις ενοχές. Ενοχές που τις μετατρέπουν σε ηδονή (φαντασιώνονται ερωτικές συμπτύξεις) και σε μονοτονία και κούραση. Να μην ξεχάσουμε και το ποτό!

Αυτό το τρίο της παρακμής, ενώ βρίσκεται σε διακοπές στην επαρχία της Ισπανίας, ξαφνικά και ανεπάντεχα, έρχεται σε επαφή με το «αληθινό πάθος». Ενας απατημένος νεαρός Ισπανός σκοτώνει τη γυναίκα του. Για να αποφύγει τους αστυνομικούς, που τον κυνηγάνε, κρύβεται στις στέγες των σπιτιών (ενώ συνεχώς πέφτει βροχή). Η απατημένη αστή γυναίκα, νιώθοντας ότι αυτός έκανε κάτι που η ίδια δεν μπορεί να κάνει, γεμάτη θαυμασμό γι' αυτόν και την πράξη του, αποφασίζει να τον βοηθήσει να δραπετεύσει.

Πράγματι, με το αυτοκίνητό της, τον βγάζει από το μπλόκο των αστυνομικών. Τον βοηθάει να κρυφτεί αρκετά μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Γυρίζει πίσω στον άντρα της και στην ερωμένη του, με την οποία και η ίδια διατηρεί μια υπολανθάνουσα ερωτική σχέση, και τους αναγγέλλει το γεγονός. Το τρίο γεμάτο θαυμασμό για τον «πρωτόγονο» και παθιασμένο άντρα - δολοφόνο, όπως κάνει και με τα υπόλοιπα παιχνίδια του, τρέχει κοντά στον απατημένο Ισπανό. (Δε θα σας πω το τέλος).

Η ταινία στηρίζεται σε μυθιστόρημα της Μαργκαρίτ Ντιράς (η ίδια έγραψε και το σενάριο). Το βιβλίο της «ανήσυχης» Γαλλίδας συγγραφέα δεν έφτανε για μια μεγάλου μήκους ταινία. Ο Ζυλ Ντασσέν αναγκάστηκε να το ξεχειλώσει. Με αποτέλεσμα να φανούν ακόμα περισσότερο οι ελλείψεις του! Οι ήρωες είναι σχηματικοί. Το σενάριο βλέπει με το ίδιο μάτι, που και το τρίο βλέπει το «αληθινό πάθος» του Ισπανού. Το βλέπει τουριστικά. Σαν μια ακόμα παραλλαγή της Κάρμεν! Σαν ένα ακόμα βουκολικό δράμα!

Η αλήθεια είναι πως και στις δυο εκδοχές του ο έρωτας της ταινίας είναι το ίδιο κακός. Στη μία, την αστική εκδοχή, μετατρέπεται σε αρρώστια και πνίγεται στην πλήξη και στο ποτό. Στην άλλη, καταφεύγει στη βία. Και οι δυο εκδοχές είναι αληθινές και υπαρκτές. Ομως, και οι δυο έχουν τα δικά τους κοινωνικά αίτια. Κάτι που δε φαίνεται να απασχολεί την ταινία. Αυτή προτιμάει να δει το ζήτημα τουριστικά. Σαν κάτι που συμβαίνει «Δέκα και Μισή, Καλοκαίρι Βράδυ». Μια θαυμάσια ώρα για ερωτικές υποσχέσεις, θα έλεγε η Μαργκαρίτ Ντιράς, γεμίζοντας το ποτήρι της με ουίσκι. Συγνώμη, παρασύρθηκα!

Παίζουν: Μελίνα Μερκούρη, Πίτερ Φινς, Ρόμι Σνάιντερ, Τζούλιαν Ματέος, Ιζαμπέλ Μαρία Περέζ, Μπεατρίζ Σαβόν.

Μια γυναίκα, μάνα πολλών παιδιών, πιεσμένη από τις υποχρεώσεις, από τα καθημερινά οικονομικά αδιέξοδα, πιεσμένη από την έλλειψη κάθε κρατικής μέριμνας και πρόνοιας, μεγαλωμένη μέσα στη βία και στην άγνοια για τις ανθρώπινες αξίες, τον ξεπεσμό των οποίων βιώνει στο πετσί της, αναγκασμένη να κάνει πολλές και διάφορες δουλειές, για να συντηρήσει την οικογένειά της και τον εαυτό της, αλλά και τον κατά πολύ νεότερο εραστή της, σιγά - σιγά χάνει τα λογικά της, αποκολλιέται από την πραγματικότητα, που την πληγώνει, και μετατρέπεται σε τέρας. Στο σπίτι της φιλοξενεί, με αμοιβή, δυο νεαρά κορίτσια που οι γονείς τους είναι αναγκασμένοι να λείψουν σε περιοδεία (εργάζονται σε τσίρκο). Μια άτυχη - και τυχαία στιγμή - και το ένα από τα δυο κορίτσια, το μεγαλύτερο (15 χρόνων) γίνεται ο στόχος. Ο σάκος του μποξ, που πάνω του θα ξεσπάσει όλη η καταπίεση και η οργή της μοναχικής γυναίκας. Και όχι μόνον!

Το κορίτσι χρεώνεται ότι συκοφάντησε μια από τις κόρες της. Για τιμωρία μεταφέρεται στο υπόγειο. Εκεί βασανίζεται απάνθρωπα. Πρώτα από τη μητέρα, η οποία τη χτυπάει όπως θα ήθελε να χτυπήσει όλες τις αιτίες που την καταπιέζουν, ύστερα από τα παιδιά της, τα οποία και αυτά έχουν συνηθίσει και εθιστεί στη βία, αφού η ζωή τους είναι μια τραγωδία, στη συνέχεια από τους φίλους των παιδιών της... Ακόμα και από περαστικούς! Οι γείτονες, όλη αυτή η θλιβερή σιωπηρή πλειοψηφία, η ίδια με αυτή της Αυστρίας, η ίδια με τη δική μας στο Κωσταλέξι και αλλού, κάνει πως δεν ακούει, πως δεν καταλαβαίνει. Αλλοτε γυρίζει την πλάτη και άλλοτε, όταν τα πράγματα σκληραίνουν, κλείνει τα παράθυρα - και τα μάτια βεβαίως - για να μη βλέπει!

Σκληρή ταινία! Με θαυμάσιες ερμηνείες. Τόσο από το τέρας (Καθρίν Κίνερ) όσο και από το θύμα (Ελεν Πέιτζ). Με πολύ δυνατούς και συγκινησιακούς ρυθμούς. Η ταινία στο τέλος έχει και ηθικό δίδαγμα! Οι ένοχοι, λέει η ιστορία, συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν από τη Δικαιοσύνη. Το σύστημα, δηλαδή, λειτούργησε! Κατασταλτικά πήρε σχεδόν άριστα! Προληπτικά, βέβαια, πήρε μηδέν! Οι αιτίες που οδήγησαν μια συνηθισμένη νοικοκυρά να γίνει χειρότερη από τα SS, δεν τιμωρήθηκαν ακόμα. Το εργοστάσιο, ο καπιταλισμός, με την ηθική του, με τη βία του, με την απάνθρωπη μεταχείριση των ανθρώπων, με τη λειψή εκπαίδευση, εξακολουθεί να γεννάει Γερτρούδες Μπανιζέφσκι (το αληθινό όνομα του τέρατος). Τις οποίες, στη συνέχεια - και επιπλέον - τις κλείνει φυλακή, για τιμωρία!

Παίζουν: Ελεν Πέιτζ, Καθρίν Κίνερ, Τζέιμς Φράνκο.

Η πρωτοεμφανιζόμενη Λουίζα Γουίλιαμς, δεν είναι απλώς υπέροχη. Είναι μοναδική. Μόνο με τα μάτια της, με τις ομιλίες και τις σιωπές των ματιών της, κατάφερε, με πολύ πειστικό τρόπο, να μας μεταφέρει στο εσωτερικό μιας νεαρής κοπέλας, η οποία ιεροτελεστικά προετοιμάζεται και τελικά ζώνεται με βόμβες και βγαίνει στην κεντρικότερη πλατεία της Νέας Υόρκης, την πασίγνωστη «Τάιμς Σκουέρ», στην καρδιά του καπιταλισμού, για να αυτοκτονήσει! Να αυτοκτονήσει, παίρνοντας μαζί της όσους τυχαίους περαστικούς, όσους «αθώους» και «ουδέτερους» θα χτυπήσει η εμβέλεια της έκρηξης! Να χτυπήσει, να πεθάνει, να τιμωρήσει, να διαμαρτυρηθεί και να αφυπνίσει!

Αυτή είναι η ταινία! Ενα νεαρό κορίτσι προετοιμάζεται από τους συντρόφους της, οι οποίοι, για λόγους ασφαλείας, έχουν κρυμμένα τα πρόσωπά τους, για μια ακόμα επίθεση αυτοκτονίας. Η σκηνοθέτις δίνει μεγάλο βάρος στην προετοιμασία, αλλά και στις στιγμές, στις τελευταίες στιγμές της εκτέλεσης, αλλά και στις τελευταίες στιγμές της ίδιας της ζωής της ηρωίδας. Η προετοιμασία, ιδιαίτερα η εσωτερική προετοιμασία, έχει ομοιότητες με τις αρχαίες τραγωδίες! Απέναντί σου ο θάνατος και εσύ έχοντας συναίσθηση πως θα σε πάρει μαζί του, πλένεσαι, χτενίζεσαι και καθαρός πια, τραβάς κατ' ευθείαν απάνω του. Τον προκαλείς και τελικά φεύγετε μαζί! Εχει ομοιότητες, εξωτερικές έστω ομοιότητες, με τους δικούς μας ήρωες που έπεφταν από τα αποσπάσματα τραγουδώντας! Που ξύπναγαν το πρωί και έβαζαν το κοστούμι τους και τη γραβάτα τους και στέκονταν όμορφοι μπροστά στο απόσπασμα! Και η ηρωίδα της ταινίας, και οι δικοί μας ήρωες αγαπούσαν, αυτοί πια κι αν δεν αγαπούσαν, τη ζωή. Και παρ' όλα αυτά!

Οποια γνώμη και ένα έχεις, τελικά, για τις επιθέσεις αυτοκτονίας, δεν μπορείς παρά να σταθείς με σεβασμό, αλλά και με ερευνητικό μάτι, απέναντι στο θάρρος και στην πίστη αυτών των ανθρώπων. Η πράξη τους, όσο ακραία και αν είναι, όσο «αδιανόητη» και αν φαίνεται, έχει μέσα της μεγαλείο. Το οποίο πρέπει να ερευνηθεί! Οι όποιες κατηγορίες που ακούγονται, ότι δήθεν ο φανατισμός στραβώνει, δε φτάνουν για να εξηγήσουν την απόφαση και την αποφασιστικότητα αυτών των ανθρώπων. Θέλει θάρρος, κάτι περισσότερο από θάρρος, για να μην το βάλεις στα πόδια λίγο πριν τιναχτείς, λίγο πριν αυτοτιναχτείς στον αέρα! Φανατικός ή όχι, είσαι άνθρωπος, φοβάσαι! Ξέρεις τι χάνεις φεύγοντας! Η νεαρή κοπέλα, η Λουίσα Γουίλιαμς, η σκηνοθέτις, η ταινία τελικά, με πολύ λεπτούς τρόπους και πολύ καλούς κινηματογραφικούς χειρισμούς, κατάφερε να μεταφέρει στην οθόνη και από εκεί στο θεατή όλους αυτούς τους προβληματισμούς!

Θεωρώ ότι η ταινία ανοίγει, με πολύ σοβαρό τρόπο, αυτήν την κουβέντα. Ο θεατής φεύγοντας από την αίθουσα θα πάρει μαζί του δεκάδες ερωτηματικά, για τα οποία πρέπει να βρει πειστικές απαντήσεις. Ετσι ή αλλιώς το ζήτημα είναι υπαρκτό και καθημερινό! Είναι ανόητο να του γυρνάμε την πλάτη. Να κάνουμε πως δε μας αφορά. Ή να δίνουμε εύκολες εξηγήσεις. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι συνολικός. Και αυτή η πράξη, τόσο η ίδια όσο και οι αιτίες της, είναι μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού της εποχής μας.

Παίζουν: Λουίζα Γουίλιαμς, Τζος Π. Βέινστάιν, Γκάρεθ Σαξ, Ναϊάμπι Ναϊάμπι, κ.ά.