Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι ο επόμενος στόχος των αναδιαρθρώσεων, ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας. «Εκεί που θα επιχειρήσουμε αλλαγή είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Εδώ θα γίνει δομική αλλαγή. Θα προσέξουμε ιδιαίτερα τη βαθμίδα της εκπαίδευσης όπου διαμορφώνονται οι νέοι Ελληνες, οι νέοι πολίτες. Το νέο Δημοτικό Σχολείο 200 περίπου χρόνια μετά από την απελευθέρωση της χώρας είναι για μας το μεγάλο θέμα», δήλωνε χτες ο υπουργός Παιδείας.

Η ηγεσία του υπουργείου προλειαίνει το έδαφος για αλλαγές, φέρνοντας μπροστά υπαρκτά προβλήματα στο σύστημα εκπαίδευσης στο Δημοτικό Σχολείο, όπως, π.χ., ο μεγάλος φόρτος δουλειάς των μικρών μαθητών που γίνεται η αφορμή για νέες αλλαγές. Αλλωστε κάθε αλλαγή - αναδιάρθρωση πατά σε προβλήματα που έχει δημιουργήσει η αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων στην εκπαίδευση κάθε βαθμίδας, προκειμένου να υπηρετεί τις επιδιώξεις των αστών στην εκπαίδευση με την προσαρμογή κάθε φορά στις εξελίξεις στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο υπηρετεί μορφώνοντας και διαπαιδαγωγώντας ανθρώπους από τη μικρή ηλικία να υποτάσσονται σ' αυτό και να το υπηρετούν. Τέτοια γνώση παρέχουν. Επομένως η κυβέρνηση δεν κόπτεται να φέρει φιλολαϊκές λύσεις, αλλά για να προσαρμόσει την εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο στις τωρινές ανάγκες αφενός των δραστικών περικοπών του προϋπολογισμού για την παιδεία και την προσαρμογή στο σχολείο που θα ψάχνει λεφτά για να λειτουργήσει, αφετέρου στην προσαρμογή του προγράμματος μόρφωσης στις ανάγκες αυτών που χρηματοδοτούν το σχολείο, (προσαρμογή του σχολείου στην τοπική κοινωνία και οικονομία).

Μπορεί το υπουργείο Παιδείας να μην αποκαλύπτει ακριβώς τις προθέσεις του για το πού θα κινηθούν οι αλλαγές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, όμως η προβολή της άποψης για δημιουργική εκπαίδευση δείχνει ότι το περιεχόμενο της μόρφωσης οδηγείται σε υποβάθμιση στο όνομα του μεγάλου φόρτου μαθημάτων, προκειμένου να ενισχυθεί η πρακτική. Είναι μέρος μιας συγκεκριμένης στρατηγικής για την εκπαίδευση, με στόχο τη διαμόρφωση του ανθρώπου που, από πολύ μικρή ηλικία, αντί να μαθαίνει πώς θα αποκτά γνώσεις, κριτήρια για να μορφώνεται, θα αποκτά την αντίληψη της άντλησης πληροφοριών διάφορων αντικειμένων που θα τον κάνει να αναζητά και να αποδέχεται την κατάρτιση ως μέσο ζωής. Αλλωστε η κατάρτιση από τα σπάργανα ως τα σάβανα (from cradle to grave) που περιγράφει τη διά βίου κατάρτιση δείχνει ότι αυτή δε συνεχίζεται μόνο μέχρι αργά, αλλά και ξεκινά και από νωρίς. Επομένως γίνεται σαφές ότι δε μιλάμε για εκπαίδευση που δίνει γνώση πάνω στις στέρεες βάσεις των επιτευγμάτων της επιστήμης, αλλά για εκγύμναση συγκεκριμένων δεξιοτήτων και καλλιέργεια συγκεκριμένων συμπεριφορών. Μέχρι εκεί...

Καμία από τις αλλαγές που έχουν γίνει στην εκπαίδευση έως τώρα δεν έχει ξεφύγει από αυτήν τη «γραμμή». Το «νέο» Λύκειο που έγινε ακόμα πιο ταξικό, λιγότερο στραμμένο στη γνώση και συνδεδεμένο αποκλειστικά με την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η μείωση των ωρών διδασκαλίας των φυσικών επιστημών στα Γυμνάσια, η προώθηση της «αξιολόγησης» που έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και βάζει στο καλούπι της κυρίαρχης πολιτικής εκπαιδευτικούς, μαθητές και σχολεία κ.ο.κ.

Τώρα, οι γονείς ακούν για μείωση της ποσότητας της ύλης και περισσότερη παιδεία και το υπουργείο ξεκινά να αθροίζει τη σωρεία διδακτικών αντικειμένων και να προαναγγέλλει τη μείωσή τους. Πέρα ωστόσο από την ποσότητα, το περιεχόμενο του Δημοτικού Σχολείου ενέχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Αναχρονιστικές αντιλήψεις, αντιεπιστημονικότητα, «φτώχεια» στο περιεχόμενό του.

Το σχολείο θα πρέπει πάνω απ' όλα να δίνει στον άνθρωπο τα εφόδια για να καταλαβαίνει τον κόσμο. Και αυτό μπορεί και πρέπει να γίνεται από τη μικρή ηλικία με την κατάλληλη μέθοδο. Μόνο που αυτή η μέθοδος είναι ξένη για το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Αλλαγές που έρχονται να αφαιρέσουν κάποια από τα πολλά διδακτικά αντικείμενα θα έπρεπε να έχουν το παραπάνω ως βασική αρχή. Να οικοδομούν ένα σχολείο που παρέχει στον άνθρωπο μέχρι την ενηλικίωσή του τα εργαλεία εκείνα με τα οποία θα προσεγγίζει την πραγματικότητα γύρω του, θα σκέφτεται απαλλαγμένος από μεταφυσικό φόβο, θα εντοπίζει το λάθος και το άδικο, θα συνειδητοποιεί ότι μπορεί και πρέπει να παρέμβει. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να εξειδικεύεται και το περιεχόμενο του σχολείου.

Στον αντίποδα της σημερινής πραγματικότητας και στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας άλλης παιδείας, βρίσκεται η θέση που αγκαλιάζεται από γονείς και εκπαιδευτικούς για ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο, αντίστοιχο με τις ανάγκες του λαού, τις δυνατότητες και τις απαιτήσεις της επιστήμης. Με ενιαία δομή και πρόγραμμα που θα επιδιώκει τη σφαιρική και αρμονική ανάπτυξη των ικανοτήτων του μαθητή μέχρι την ενηλικίωση, που θα συμβάλλει δηλαδή στη διαμόρφωση μιας όσο γίνεται - έως την ηλικία της ολοκλήρωσης της εκπαίδευσης στο σχολείο - ολόπλευρης πολύπλευρης προσωπικότητας, έχοντας ήδη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της παραπέρα ανάπτυξής της.

Το σχολείο των πραγματικών αναγκών δε θα χαριστεί στο λαό, δε θα προκύψει από τα τραπέζια των "κοινωνικών διαλόγων", όπως κι αν ονομάζονται αυτά. Θα προκύψει από τη συνειδητοποίηση από πλευράς του λαού της δύναμής τους. Από αγωνιστική απάντηση σε όσους του ρίχνουν ψίχουλα από έναν τεράστιο πλούτο και σε ό,τι αφορά τη μόρφωση.