Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ κορυφώνουν μια πορεία εκφυλισμού, που «πέτυχε» και δεν «έτυχε». Την πορεία αυτή σηματοδοτούν και μια σειρά «προσαρμογές» που ενσωμάτωνε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξέλιξή του από ένα μικρό κόμμα του οπορτουνισμού σε μια αστική πολιτική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας, που ανταγωνίστηκε τον «δεξιό - κεντροδεξιό» πόλο στην κυβερνητική εναλλαγή. Τέτοια ήταν η εκλογή προέδρου «από τη βάση», που πρωτοξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ το 2004, την υιοθέτησε η ΝΔ το 2009 και τελευταίος ο ΣΥΡΙΖΑ το 2022. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή, τα τρία αυτά κόμματα είχαν προσφύγει 21 φορές στη ...λαϊκή ετυμηγορία για την εκλογή αρχηγού από χιλιάδες μέλη της «μίας μέρας»!

Η εφαρμογή του μέτρου, που θα έφερνε τάχα «μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική» και «περισσότερη δημοκρατία στα κόμματα», το μόνο που ενίσχυσε είναι η δυνατότητα μηχανισμών και επιχειρηματικών συμφερόντων να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά των κομμάτων, στηρίζοντας τον έναν ή τον άλλον υποψήφιο και κατευθύνοντας μαζικά τους ψηφοφόρους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι στις πρόσφατες εκλογές του ΠΑΣΟΚ συμμετείχε τηλεπερσόνα που μέχρι πρόσφατα δήλωνε έτοιμος να διεκδικήσει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ (!), ενώ είχε «κοπεί» την τελευταία στιγμή και από υποψήφιος ευρωβουλευτής του. Μιλάμε δηλαδή για ένα «εκλογικό σώμα» - χυλό, χωρίς ιδεολογικούς - πολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με το κάθε κόμμα, που μπορεί εύκολα να μετακινείται και να διαμορφώνει συσχετισμούς, ενώ με την ψήφο του δίνει στον αρχηγό το χρίσμα του απόλυτου ρυθμιστή, ακυρώνοντας τα κομματικά όργανα.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο που κατήγγειλε αυτές τις εκφυλιστικές διαδικασίες. Προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή για τη μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, με νέους μηχανισμούς χειραγώγησης και εγκλωβισμού του λαού, όταν οι σημερινοί θεματοφύλακες της ...«φυσιογνωμίας» του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούσαν εν χορώ στον αντικομμουνισμό, λέγοντας ότι το ΚΚΕ «είναι κολλημένο στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και «δεν ακολουθεί την εποχή του». Τα ίδια τους προσάπτουν σήμερα ο Κασσελάκης και μερίδα του αστικού Τύπου, κάνοντας κι αυτοί χυδαίο αντικομμουνισμό, αφού η σημερινή ηγετική ομάδα και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τόση σχέση με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Και ενώ ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» υπερθεμάτιζε μέχρι πρόσφατα γι' αυτές τις διαδικασίες ως το «απαύγασμα της εσωκομματικής δημοκρατίας» (τρομάρα τους...), το ένα από τα δύο κέντρα της εσωκομματικής σύγκρουσης κάνει τώρα ό,τι μπορεί προκειμένου να αποκλείσει το άλλο από τις εκλογές για νέο πρόεδρο, επειδή - όπως λένε - στηρίζεται από «εξωγενείς δυνάμεις» που θέλουν «να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ»! Δικαιολογημένα λοιπόν ο εκφυλισμός χωρίς πάτο σε όλα τα επίπεδα, όπου δεν ξεχωρίζουν οι μεν από τους δε, προκαλεί απέχθεια σε ψηφοφόρους, ακόμα και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που του γυρνάνε την πλάτη, ειδικά τον τελευταίο χρόνο.

Αποκαλυπτικές για όσα συμβαίνουν σήμερα είναι και οι ρυθμίσεις που ενισχύουν τη δυνατότητα για ανοιχτή παρέμβαση του κράτους και των μηχανισμών του στα εσωτερικά των κομμάτων. Τέτοιος ήταν ο νόμος για τα οικονομικά των κομμάτων τον οποίο ψήφισε το 2009 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ενώ το 2010 ο Ραγκούσης, τότε υπουργός Εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ και σήμερα μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, έφερε για διαβούλευση έναν νέο εκλογικό νόμο, με «δάνεια» από το λεγόμενο «γερμανικό μοντέλο», που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στη Δικαιοσύνη να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις των μελών με το κόμμα τους. Λίγα χρόνια μετά, το 2017, με υπουργό Εσωτερικών τον Σκουρλέτη, σημερινό στέλεχος της Νέας Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ επικύρωνε στη Βουλή τον κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου για τα ευρωπαϊκά κόμματα, ο οποίος επίσης στρώνει το έδαφος για ανοιχτές παρεμβάσεις της ΕΕ και του κράτους στη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων σε εθνικό επίπεδο.

Ολα αυτά αποκτούν άλλη σημασία υπό το φως των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι «87», ο Πολάκης, ο Παππάς, η Ξενογιαννακοπούλου και οι άλλοι «ανέβηκαν στα κεραμίδια» με το εξώδικο Κασσελάκη, θεωρώντας το (και σωστά...) απαράδεκτη προσπάθεια να παρέμβει η Δικαιοσύνη στη λειτουργία του κόμματός τους. Αυτά συμβαίνουν στα σύγχρονα αστικά κόμματα και στη δημοκρατία τους. Εκεί όπου ο ιδεολογικός και οργανωτικός εκφυλισμός - σε όλες τις εκδοχές του - εκφράζει το σάπισμα της αστικής δημοκρατίας και δεν έχει πάτο, με τα διαφορετικά στρατόπεδα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο καταγράφει τις χειρότερες «επιδόσεις»...