Πολυάριθμη, πολυμορφική, πολυθεματική - πολλαπλάσια συγκριτικά με πολλές προηγούμενες περιόδους - ήταν η παρουσία του σύγχρονου ελληνικού θεατρικού έργου κατά το θεατρικό χειμώνα 2007 - 2008, που καθώς θα συνεχιστεί και το Μάηο, μπορεί να φέρει και άλλα. Η, ήδη, πλούσια χειμερινή «σοδειά» περιέλαβε πολύ αξιόλογα, καθαρώς δραματουργικά έργα, πειραματικής μορφής και γραφής κείμενα και θεατροποιημένα πεζά. Η υπογράφουσα τη στήλη έχει, ήδη, παρουσιάσει αρκετά, αλλά καθώς υπάρχουν, ακόμη, ουκ ολίγα που θεματολογικά και μορφολογικά αξίζουν αναφοράς - πριν λήξει ο θεατρικός χειμώνας - η στήλη θα επιχειρήσει μια συνοπτική, έστω, αποτίμηση κάποιων από όσα - από τις εκατοντάδες των χειμερινών παραστάσεων - προλαβαίνει να δει.

-- «Οι αγνοούμενοι (Μια ενδιαφέρουσα ζωή)» (θίασος «Σαλτιμπάγκοι», θέατρο «Ροές»): Ο Βασίλης Κατσικονούρης είναι μια άκρως ελπιδοφόρα για το παρόν και το αύριο του ελληνικού θεατρικού έργου περίπτωση δραματουργού, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Ο Β. Κατσικονούρης όλο και περισσότερο κατακτά την κλασική «μαστορική» της δραματουργίας. Γράφει πλήρες θέατρο, με ουσιώδη - επίκαιρου κοινωνιολογικού και όχι ομφαλοσκοπικού ενδιαφέροντος - θεματολογία. Με καλοχτισμένη μυθοπλοκή, που έχει αρχή, μέση, τέλος, συγκρουσιακές κορυφώσεις. Με αληθινούς ανθρώπινους χαρακτήρες. Με ζωντανή, καίρια, ανεπιτήδευτη γλώσσα. Μια ακόμα μεγάλη απόδειξη της δραματουργικής δεινότητας του Β. Κατσικονούρη δίνει το σημαντικότατο - και από θεματολογική και από δραματουργική άποψη - πολύ δυνατό και κοινωνικοϊδεολογικά τολμηρό έργο του «Οι αγνοούμενοι» (με περιπαικτικό υπότιτλο «Μια ενδιαφέρουσα ζωή») έργο του, που παίζεται στις «Ροές». Με «πυρήνα» το αναπάντητο μέχρι σήμερα ζήτημα της «τύχης» των αγνοουμένων από την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο, ο συγγραφέας καταγγέλλει τους υπαιτίους της εισβολής, τα ευρωατλαντικά κέντρα εξουσίας και συμφέροντα που αδιαφόρησαν για την τύχη των αγνοουμένων από τα κατεχόμενα, αλλά και όποιον ανέχεται, συμβιβάζεται, ή υπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των κέντρων, αγνοώντας, αδιαφορώντας για την τραγωδία των αγνοουμένων. Ως συνειδησιακά και ηθικά «αγνοούμενους», «χαμένους» και χωρίς ουσιαστικά «ενδιαφέρουσα ζωή», κρίνει ο συγγραφέας κάθε ανεχόμενο την υπερατλαντική και ευρωενωσιακή πολιτική που ξεριζώνει λαούς και τα οικονομικοπολιτικά της συμφέροντα. Κάθε άλλο παρά ενδιαφέρουσα, ουσιαστική, ευτυχισμένη είναι η ζωή του μεσοαστικού ζευγαριού του έργου. Ο σύζυγος είναι ένας καλοπληρωμένος δημοσιογραφικός κονδυλοφόρος, εξυπηρέτησης των συμφερόντων του διαπλεκόμενου με μεγάλο ευρωενωσιακό κεφάλαιο, επιχειρηματία και εκδότη αθηναϊκής εφημερίδας. Η Κύπρια σύζυγος, από οικογένεια με σκοτωμένο και αγνοούμενο, αργόσχολη, χωρίς ελπίδα πια να γεννήσει και να δώσει νόημα στη ζωή της ένα παιδί, είναι αποστασιοποιημένη ακόμα και από την αδελφή της που αγωνιζόμενη για το θέμα των αγνοουμένων, αυτοπυρπολείται, διαμαρτυρόμενη για το συνεχιζόμενο δράμα του κυπριακού λαού. Ο θάνατος της αδελφής της και το ξεγύμνωμα της ανούσιας, αδιάφορης ζωής της με έναν άντρα που βάζει υπεράνω όλων το χρήμα, οδηγεί τη σύζυγο σε ένα συνειδητοποιημένο πια, αλλά και μοναχικό δρόμο. Το έργο υπηρετήθηκε απόλυτα, με την ποιητικής ευαισθησίας ρεαλιστική σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, το λιτό σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου και τις εξαιρετικής αμεσότητας, απλότητας και αλήθειας ερμηνείες των Βαγγέλη Ρόκκου, Εύας Κοτανίδη και Ναταλίας Καποδίστρια.

-- «Χωρίς μουσική» (στη «Θύρα Τέχνης»): Μια πολύ ουσιαστική θεματολογικά, ενδιαφέρουσα μορφολογικά, εύφορη, απολαυστική, δροσερή σκηνικά και υποκριτικά συνδημιουργία μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών. Κύριος και καθοριστικότερος δημιουργός των βασικών συνισταμένων της παράστασης (κείμενο, ηχογραφημένη πρωτότυπη μουσική - ζωντανά τραγούδια, σκηνοθεσία) ο Κώστας Γάκης. Συνεργάτες του στο κείμενο οι - πολύ καλύτερες ερμηνευτικά - συμπαίκτριές του ηθοποιοί Δάφνη Καμμένου, Ιωάννα Αγγελίδη, Γεωργία Γεωργόνη και η σπουδάστρια δραματικής σχολής και βοηθός στη σκηνοθεσία, Ασπασία Αλεξίου. Η Ελενα Γεροδήμου ανέλαβε την εξαιρετική χορογραφία -κινησιολογία. Δημιουργικοί συντελεστές είναι οι: Νίκη Τριανταφυλλίδη (σκηνικό), Παναγιώτα Κοκκορού (κοστούμια), Θόδωρος Μαρσέλλος (φωτισμοί). Μια μουσικοχορευτική παράσταση, με έναν κειμενικό μύθο που αλληγορεί για τις σατανικές μεθόδους μιας δικτατορικής εξουσίας να παραπλανά, να καταπιέζει το λαό, να παρακολουθεί με φανερούς και αφανείς χαφιέδες της κάθε ύποπτο, να χρησιμοποιεί, να υποτάσσει τους καλλιτέχνες και τελικά να τους αχρηστεύει, αν εκείνοι από ευπιστία, αφέλεια, επιθυμία να γίνουν γνωστοί, δεχτούν να τη δοξάσουν, να «παίξουν» το σκοπό της, αν δεν επαγρυπνούν αδιάκοπα.

-- «Αυτές» (εταιρικός θίασος ΣΕΗ «Συν-Ενα», «Θέατρο Παραμυθίας»): Το εκ γενετής, λαϊκής καταγωγής και ήθους, πηγαίο, πληθωρικό, άμεσο, εύστροφο, ευθύβολο κωμικό ταλέντο της ηθοποιού Ελένης Γερασιμίδου είναι πασίγνωστο. Ομως, ευρέως γνωστή δεν είναι η - επίσης πληθωρικού κωμωδιογραφικού και χιουμοριστικού αισθήματος -συγγραφική της ικανότητα. Η υπογράφουσα πριν λίγα χρόνια απόλαυσε το μικρό βιβλιαράκι της Ελένης Γερασιμίδου «Αυτές». Πρόκειται για σύντομες - πρωτοπρόσωπης εξομολογητικής αφήγησης αποκλειστικά γυναικείες ιστορίες - μνήμες της, από γυναίκες που έχει γνωρίσει, στις οποίες η ανδρική παρουσία δεν υπάρχει. Ιστορίες που, με γλυκόπικρα κριτικό, λεπτά ειρωνικό χιούμορ, ανάλαφρα μα κατά βάθος πολύ σοβαρά, με χαρακτηρολογική και ψυχογραφική εμβέλεια, με σεβασμό για τον αδύναμο κι άτυχο άνθρωπο - στην προκειμένη περίπτωση μικροαστικής αντίληψης γυναίκες - με κατανόηση και «συγχώρεση» για τις αδυναμίες χαρακτήρα ή κοινωνικής αντίληψης και συμπεριφοράς, για τις ανοησίες και τα προδιαγεγραμμένης αποτυχίας «όνειρά» τους, αποτυπώνουν γνώριμες σε όλους μας γυναίκες της «διπλανής πόρτας», νέες και ώριμες. Γυναίκες που λάθεψαν ή απέτυχαν στον έρωτα, στη συζυγική και κοινωνική ζωή, με την ανόητη, χωρίς ουσιαστικά ενδιαφέροντα, μικροαστική ζωή τους. Αυτές τις ιστορίες διασκευαστικά συνθεμένες σε μονολογικές και διαλογικές σκηνές, τις συνδέει ένα πρόσθετο πρόσωπο. Ενας άντρας, που λειτουργεί ως το πραγματικό ή φαντασιακό, κατακτημένο ή μη, αγαπημένο, μισημένο ή πεθαμένο «αντικείμενο του πόθου» των γυναικών. Με λιτό σκηνικό και χιουμοριστικά κοστούμια (Νίκη Πέρδικα), με παιγνιώδη σκηνοθεσία (Κωστή Καπελώνη), που ξεκινά την παράσταση σαν ταμπλό βιβάν, με πέντε «κούκλες», καθιστά τους μονολόγους και διαλόγους «πορτρέτα» γυναικών που βγαίνουν από το αρχικό «κάδρο» και ζωντανεύουν εξομολογούμενες την ιστορία τους. «Πορτρέτα» απολαυστικά, χάρη στο χιούμορ, τις εκφραστικές μεταμορφώσεις, το ομόθυμο υποκριτικό κέφι και των έξι ηθοποιών του θιάσου: Αδριανή Τουντοπούλου, Κατερίνα Σουβλή, Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Πετροπετσιώτη, Αγγελική Ξένου, Αντώνης Ξένος.

-- «Inoubliable» («Θέατρο Νέου Κόσμου»): Μια πρωτόφαντη, πειραματικού χαρακτήρα κειμενική γραφή, κάτι μεταξύ θεατρόμορφων και κινηματογραφικών κινουμένων σχεδίων κόμικ, με σπονδυλωτά επεισόδια και συντομότατους μονολόγους ή λίγους διαλόγους μεταξύ δύο - τριών προσώπων, σαν τις φράσεις - λεζάντες που συνοδεύουν εικόνες κόμικ, είναι το έργο «Inoubliable», του νέου κινηματογραφιiστή Βασίλη Χριστοφιλάκη, πρωτοεμφανιζόμενου στη θεατρική γραφή και στη σκηνοθεσία (με συν-σκηνοθέτη τον Πέτρο Καλογήρου). Στην αισθητική των μαυρόασπρων εικόνων κόμικ παραπέμπουν και τα μαύρα και γκρίζα σκηνικά - κοστούμια (Δημήτρης Κούσουλας), οι «σκοτεινοί» φωτισμοί (Τάσος Ζαφειρόπουλος), οι περούκες, το μακιγιάζ, η κίνηση, η στάση, η χειρονομία, το ήθος και η εκφορά του λόγου, η εκφραστική του προσώπου των ηθοποιών: Σταύρου Σιούλη, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μαριάννα Πουλουτιάδου, Βασιλική Βλάχου, Γιάννης Σιούπης, Τόνια Ζαφείρη. Ενα κείμενο που «εικονοποιεί» την καθημερινότητα, τα γούστα, τις συμπεριφορές, την ανασφάλεια, τις προβληματικές σχέσεις, την έλλειψη επικοινωνίας, τα αδιέξοδα, τη βία, τη μοναξιά, την απαξίωση της ζωής πολλών νέων στη σύγχρονη εκτροχιασμένη κοινωνία.

-- «Αίμα κακό» (θέατρο «Πορεία»): Απόλυτα υποκειμενικής ματιάς και έκφρασης κειμενικό, σκηνοθετικό και υποκριτικό πείραμα γύρω από τον περιπετειώδη, πλάνητα, «καταραμένο», καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό ποιητή Αρτύρ Ρεμπό, είναι η παράσταση του Αρη Ρέτσου «Αίμα κακό». Αντλώντας στοιχεία από το έργο «Μια ζωή στην κόλαση», ο μοναχικής θεατρικής πορείας Α. Ρέτσος, προσπάθησε να «διαβάσει» την αντιφατική φύση του ποιητή και να συνταιριάξει τη ρηξικέλευθη σκέψη με τον άρρωστο ψυχισμό του. Είδε τον Ρεμπό σαν έναν αυτοαχρηστευόμενο, αυτοεκτιθέμενο, τραγικωμικό παλιάτσο, έναν θλιβερό, έρημο και διαχρονικό «θεατρίνο», μιας τρελαμένης κοινωνίας. Ενδιαφέρουσα η πειραματική «ανάγνωση» του Α. Ρέτσου, μόνον που ο προβληματικά προφερόμενος λόγος του και οι έντονοι σκηνικοί ήχοι που σκεπάζουν το λόγο, εμποδίζουν την κατανόηση του κειμένου του.