Σε επανέκδοση προβάλλεται και μια θρυλική αμερικάνικη ταινία του 1970. Εισπρακτικό φαινόμενο της τοτινής εποχής - λόγω σαρωτικής λειτουργίας του συστήματος της «κάθετης διακειμενικότητας» - το «LOVE STORY», δακρύβρεχτο ρομαντικό δράμα του Αρθουρ Χίλερ για τον πλούσιο νεαρό φοιτητή που ερωτεύεται κοπέλα ταπεινής καταγωγής και αντιπαρατίθεται με την οικογένειά του αλλά δυστυχώς η ειμαρμένη - με την μορφή καρκίνου - θα χωρίσει τους δυο αγαπημένους. Δημοφιλέστατη και η μουσική που ο Φρανσίς Λάι συνέθεσε ειδικά για την ταινία όπου πρωταγωνιστούν οι τότε πρωτοεμφανιζόμενοι Αλι ΜακΓκρόου και Ράιαν Ο'Νιλ. Ταινία που σήμερα μοιάζει μάλλον παρωχημένη.

Αποσπασματικά ενδιαφέρουσα, χωρίς, όμως, εκπλήξεις και αυθεντικότητα η ταινιούλα του Εϊμπραμς. Η αφήγηση της περιπέτειας που ταλανίζει μια επαρχιακή πόλη με μια παρέα εφήβων στο κέντρο είναι κλασική, με έντονο χιούμορ, δράση και ίντριγκα, κλιμακούμενη αγωνία και μυστήριο, με ιντερμέδια μελοδραματικών τόνων. Διανθίζεται από πλούσιο θέαμα και πληθώρα ειδικών ψηφιακών εφέ. Παρά ταύτα, δε διαφαίνεται ότι η ταινία θα χαράξει ανεξίτηλα ίχνη στη συλλογική μνήμη, όπως κάποιες προηγούμενες του είδους...

Παίζουν: Τζόελ Κόρτνι, Ελ Φάνινγκ, Κάιλ Τσάντλερ, Νόα Εμεριχ, Ρον Ελνταρντ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).

Συμπαθητική ιταλική δραματική κωμωδία που ξεχειλίζει από αυθεντικά συναισθήματα και απουσία συναισθηματισμών. Σαν σύνολο, η ταινία αδιαμφισβήτητα εντάσσεται στο είδος της παραδοσιακής ιταλικής κωμωδίας, παρόλο που εκπέμπει ανεπαίσθητα και ασχηματοποίητα την αίσθηση του ξαναζεσταμένου φαγητού. Κι αυτό λόγω των διάσπαρτων στοιχείων, σχημάτων και καταστάσεων που παραπέμπουν τους συνειρμούς ευθέως σε ταινίες σταθμούς του σύγχρονου ιταλικού σινεμά. Μάλιστα, ο φόρος τιμής στην προϋπάρχουσα ιταλική κωμωδία συγκεκριμενοποιείται με τη «μετακινηματογραφική» αναφορά στην ταινία «Γυναίκα του Παπά» του Ντίνο Ρίζι του 1971. Εν κατακλείδι, τα δομικά στοιχεία της ταινίας συνθέτουν ένα ρεζουμέ από αναγνωρίσιμα και αναγνώσιμα στερεότυπα «ιταλικότητας», εδώ προσαρμοσμένα στο κλειστό περιβάλλον της ιταλικής επαρχίας.

Στο επίκεντρο βρίσκεται μια ώριμη Στεφάνια Σαντρέλι σε όσμωση με το ρόλο της ετοιμοθάνατης σήμερα μητέρας - στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου - της Αννας. Της λαϊκής, θηλυκής κοπέλας που σαράντα χρόνια πριν, το 1971, ανακηρύχθηκε «πιο όμορφη μαμά» του Λιβόρνο, της πιο κόκκινης (ακόμα και σήμερα) πόλης της Τοσκάνης (και της Ιταλίας) που ο πολιτικοποιημένος (εδώ πολύ λιγότερο) Πάολο Βιρτσί φροντίζει να το υπενθυμίζει σε αρκετά σημεία του φιλμ, τοποθετώντας σε περίοπτη θέση μέσα στο κάδρο του το λογότυπο του πάλαι ποτέ Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος «PCI».

Δίπλα στην Αννα τα δυο της παιδιά, η Βαλέρια και ο Μπρούνο, που μέσα από τη διαδικασία αποδραματοποίησης του θανάτου, αποδραματοποιούν την ίδια τη ζωή, τη δική τους ζωή και κρατούν την ουσία της, πετώντας κάθε τι περιττό. Στον ίδιο παρανομαστή και η αισθητική της ταινίας, που χαρακτηρίζεται από μια ουσιώδη κομψότητα, φρεσκάδα και αυθορμητισμό, ιδιαίτερα στον τρόπο που οπτικοποιεί αφηγηματικά μια ολόκληρη εποχή και τους ανθρώπους της...

Παίζουν: Μικαέλα Ραματζότι, Στεφάνια Σαντρέλι, Βαλέριο Μασταντρέα, Κλαούντια Παντόλφι, Σέρτζιο Αλμπέλι, Ιζαμπέλα Τσέκι, Ντάριο Μπαλαντίνι, Πάολο Ρουφίνι, Φαμπρίτσια Σάκι κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία (2010).

Ο 73χρονος κοσμοπολίτης Πολωνός Γέρζι Σκολιμόφσκι, σκηνοθέτης ποικιλόμορφης φιλμογραφίας, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι κάνει μόνο ταινίες που θέλει να κάνει! Το τελευταίο του φιλμ «Ο θάνατός σου η ζωή μου» έφυγε από το περσινό φεστιβάλ Βενετίας με το ειδικό βραβείο της Επιτροπής. Στο περίεργο αυτό θρίλερ, ο Σκολιμόφσκι καταδεικνύει τη σχέση καταδίωξης/ επιβίωσης, μέσα από την αφήγηση της αδιέξοδης περιπέτειας ενός Αφγανού άνδρα, που στην μακρινή του πατρίδα πρόλαβε να σκοτώσει τρεις Αμερικανούς στρατιώτες πριν εκείνοι τον σκοτώσουν. Ο άνδρας συνελήφθη, βασανίστηκε, του φόρεσαν την γνωστή πορτοκαλί φόρμα του τρομοκράτη και, κατά τη μεταφορά του με τις μυστικές πτήσεις της CIA προς τα διάσπαρτα στην ευρωένωση κολαστήρια, απέδρασε με προορισμό το πουθενά.

Αναφέρει ο Σκολιμόφσκι ότι δεν απασχολεί την ταινία αν ο ήρωας είναι ή όχι τρομοκράτης, ο ίδιος όμως μας έδειξε ότι το όπλο με το οποίο ο Αφγανός σκότωσε τους τρεις Αμερικανούς, το πήρε από έναν πεθαμένο πολεμιστή και το χρησιμοποίησε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ξεφύγει με άλλον τρόπο. «Ο θάνατός σου η ζωή μου» κι εδώ. Η γλώσσα πάλι, ως γνωστό είναι η πρώτη ύλη της σκέψης, είναι η πραγματική και πρακτική συνείδηση, είναι το όργανο, το μέσο, με τη βοήθεια του οποίου οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους και ανταλλάσσουν ιδέες κι έννοιες, είναι εργαλείο και βάση του πολιτισμού. Ο ήρωας του Σκολιμόφσκι δεν έχει γλώσσα. Ούτε στην πατρίδα του όταν τον συνέλαβαν οι κατακτητές, ούτε στο παγωμένο δάσος που βρέθηκε μετά την απόδραση. Γιατί, και με τα λιγοστά ανθρώπινα όντα του παγωμένου δάσους που συναντά, δεν μπορεί να συνεννοηθεί ... Ετσι, το μόνο που του απομένει σε αυτήν την καταδικασμένη περιπλάνησή του είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, χωρίς τη μεσολάβηση λογικών διεργασιών. Ο κόσμος επιστρέφει αιώνες πίσω και «ο θάνατός σου η ζωή μου» όντως διαγράφεται ως το ζοφερό μέλλον που έχει να προσφέρει ο πολιτισμός του status quo και του συσχετισμού δύναμης, έτσι όπως καταγράφει τα πράγματα ο Σκολιμόφσκι.

Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι η ταινία διερευνά και εξετάζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και αυτό που ενδιαφέρει είναι να βιώσει ο θεατής, ελεύθερος από οποιαδήποτε κρίση, το ταξίδι μαζί με τον ήρωα ... που έτσι ή αλλιώς, μόνο στο θάνατο οδηγεί ...

Παίζουν: Βίνσεντ Γκάλο, Εμανουέλ Σενιέ, κ.ά.

Παραγωγή: Πολωνία, Νορβηγία, Ιρλανδία, Ουγγαρία (2010).

Κωμικές στιγμές, ενδιαφέροντες οι χαρακτήρες, άκρως ενδιαφέρον το στοιχείο του θεάτρου μέσα στο σινεμά, σε μια κοινότοπη, προβλέψιμη - σε κάθε της στροφή και γύρισμα - ιστορία, χωρίς εκπλήξεις. Ο Βρετανός σκηνοθέτης, δεν αφήνει κάποιο προσωπικό στίγμα στο υλικό του και δεν βρίσκει πάντα τους ρυθμούς που η ιστορία υπαγορεύει. Εξαιρετικές οι ερμηνείες του δυνατού καστ και εντύπωση έκανε ο Πέτερ Στόρμαρε στο ρόλο του θεατρικού σκηνοθέτη, μια που το σχήμα της φιγούρας μέσα στην οποία στεγάζει το ρόλο του, το έχει σίγουρα ξεσηκώσει από τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν, με τον οποίον έχει δουλέψει στο θέατρο...

Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Τζέιμς Κάαν, Πέτερ Στόρμαρε, Βέρα Φαρμίγκα, Τζούντι Γκρις κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).