Τρεις βδομάδες μετά το σαρωτικό πέρασμα του κυκλώνα «Κατρίνα», σχεδόν η μισή Νέα Ορλεάνη παραμένει κάτω από το νερό. Χιλιάδες παραμένουν αγνοούμενοι, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι. Επισήμως, ο αριθμός των νεκρών παραμένει μικρότερος των χιλίων. Ισως τον πραγματικό αριθμό των νεκρών δεν τον μάθουμε ποτέ. Φυσικά, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να αναφερθεί στους χιλιάδες άστεγους πριν τον «Κατρίνα». Η πόλη παραμένει έρημη. Και όμως, πεζοναύτες, στρατός, παραστρατιωτικοί μισθοφόροι αλωνίζουν στην υγρή πόλη - φάντασμα.

Εχει καταστεί πλέον αδύνατο να αρνηθεί κανείς, ακόμη και ο Λευκός Οίκος, το αυτονόητο: Οι τρομακτικές συνέπειες του περάσματος του «Κατρίνα» σε όρους απωλειών ανθρώπινων ζωών και οδύνης όσων επέζησαν είναι αποτέλεσμα, όχι μόνον αυτής της «φυσικής καταστροφής», αλλά κυρίως της κοινωνικής ισοπέδωσης και καταστροφής, που τις τελευταίες δεκαετίες συνεχώς διευρύνεται και εμβαθύνει στις ΗΠΑ. Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού έχει οδηγηθεί αναγκαστικά στην εξαθλίωση και το περιθώριο και, ειδικά στην περίπτωση της Νέας Ορλεάνης, δεκάδες χιλιάδες αφέθηκαν στην τύχη τους. Αφέθηκαν να προστατευτούν από μόνοι τους ενάντια στον κυκλώνα και να χαροπαλεύουν ουσιαστικά για μέρες χωρίς αρωγή και πολλοί εξ αυτών απλώς πέθαναν ή πνίγηκαν στους πλημμυρισμένους δρόμους της πόλης. Και το «απαρτχάιντ αμερικανικού τύπου» έκανε το γύρο του κόσμου, αφήνοντας πάμπολλους ενεούς για το ποιόν της «μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου».

Ακούσαμε ότι η εκκένωση, που άργησε πολύ να γίνει, κατόπιν έγινε διά της βίας. Χρειάστηκαν να περάσουν τουλάχιστον τέσσερις μέρες για να αρχίσουν να συσκέπτονται πώς θα κινητοποιηθεί ο ομοσπονδιακός μηχανισμός και ολόκληρες 11, ώστε τελικά να κινητοποιηθεί. Ας δηλώνει τρεις βδομάδες μετά ο Πρόεδρος Μπους ότι «εάν υπήρξε αποτυχία σε κάποιο επίπεδο του ομοσπονδιακού μηχανισμού, τότε αναλαμβάνω την ευθύνη», που με αυτή τη δήλωση καμία ευθύνη δεν ανέλαβε, ασχέτως εάν τα ΜΜΕ την προέβαλαν ως «αναλαμβάνω την ευθύνη». Φυσικά, είναι τα ίδια ΜΜΕ, που υπάκουσαν πειθήνια στις εντολές πλήρους απαγόρευσης λήψης εικόνων και προσέγγισης σε συγκεκριμένα περιοχές (zero access), αλλά και που έπλεξαν διθυράμβους για τη «στρατιωτική κατοχή» της Νέας Ορλεάνης. Γιατί περί στρατιωτικής κατοχής επρόκειτο, από τη στιγμή που το Πεντάγωνο κατέστρωσε σχέδιο δράσης «σε πεδίο μάχης». Ωστε να θέσει τα θεμέλια γι' αυτό που θα ακολουθούσε...

Οσοι επιθυμούσαν να παραμείνουν, θα τους απαγορευόταν η πρόσβαση σε τρόφιμα, πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα για «το καλό τους». Για άλλη μια φορά, η αμερικανική εξουσία χρησιμοποιεί την τροφή ως «όπλο». Οσοι απομακρύνθηκαν αναγκαστικά και υπό την απειλή των όπλων - οι σκηνές στρατιωτών ή μελών της εθνοφρουράς που γυρνούσαν και έριχναν πόρτες με κλοτσιές και έπαιρναν κόσμο με πλαστικές χειροπέδες έκαναν το γύρο του κόσμου - στοιβάχτηκαν σαν ζώα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους σε γειτονικές πολιτείες και παραμένουν εκεί.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού, δεν τους χορηγήθηκαν προληπτικά εμβόλια για τις μολυσματικές ασθένειες, από τις οποίες κινδύνευαν και γι' αυτό τους ξερίζωσαν. Εμβόλια, που χορηγήθηκαν εκ των προτέρων στον αμερικανικό στρατό, στα συνεργεία διάσωσης, στελέχη εξουσίας και φυσικά στα στελέχη των εταιριών που θα αναλάβουν την «ανοικοδόμηση» και ήταν από τα πρώτα που είχαν πρόσβαση σε όλα και, φυσικά, ασφάλεια και μεταφορές. Οι 480.000 που «επισήμως» εγκατέλειψαν την πόλη σχημάτισαν ένα ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι... είναι ο πλέον επονείδιστος υποχρεωτικός ξεριζωμός στην ιστορία των ΗΠΑ, από την εποχή του διά της βίας ξεριζωμού Ινδιάνων και του στοιβάγματός τους σε περιχαρακωμένους καταυλισμούς, που έμεινε γνωστή ως «το μονοπάτι των δακρύων». Θεωρείται δεδομένο ότι η πλειονότητα αυτών που απομακρύνθηκαν διά της βίας δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ. Εχουν διασκορπιστεί ανά τη χώρα και ήδη τα ΜΜΕ αναφέρονται σε αυτούς ως τους νέους «Οκις», σαφής αναφορά στις μαζικές μεταναστεύσεις κατά τη διάρκεια της ξηρασίας στη δεκαετία του '30. Πολλοί από του νέους «Οκις» δε γνώριζαν ούτε καν πού πήγαιναν. Δημοσίευμα της εφημερίδας του Σολτ Λέικ Σίτι αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης δήλωναν πως τους στοίβαξαν σε μεγάλα στρατιωτικά αεροπλάνα και μόνον αφού απογειώθηκαν τους είπαν ότι προορισμός ήταν η πολιτεία της Γιούτα. Ο Ζόελ Γκαρό, δημοσιογράφος της Washington Post, αναφέρει: «Η Νέα Ορλεάνη δεν πρόκειται να ανοικοδομηθεί. Οι τουριστικές περιοχές; Οι ιστορικές περιοχές του Γαλλικού Τομέα και του Γκάρντεν Ντίστρικτ; Ναι, αυτές θα ανοικοδομηθούν. Αλλά το μεγάλο τμήμα της πόλης, όπου δεν πήγαιναν οι τουρίστες και το τμήμα που ο «Κατρίνα» μετέτρεψε σε μεγάλη τοξική σουπιέρα; Οχι... Μεγάλος αριθμός αφροαμερικανών και φτωχών δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν».

Ο αμερικανικός στρατός, η εθνοφρουρά, η αστυνομία και οι μισθοφόροι της Blackwater, που έγιναν παγκοσμίως γνωστοί από το «έργο» τους στο κατοχικό Ιράκ, περιπολούν στους δρόμους, φυλάττουν κτίρια και προσπαθούσαν να απομακρύνουν τους πάντες, τους μη επιθυμητούς εννοείται, όχι φυσικά για να τους προστατεύσουν, αλλά για να εξασφαλίσουν την οριστική απομάκρυνσή τους και να προστατεύσουν τις περιουσίες των κατεχόντων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δημοσίευμα της Wall Street Journal την προηγούμενη βδομάδα ανέφερε: «Η ελίτ της Νέας Ορλεάνης - είτε είχε παραμείνει στην πόλη, είτε έχει μεταφερθεί προσωρινώς σε ειδικούς προστατευόμενους χώρους όπως στο Ντέστιν της Φλόριντα και στο Βέιλ του Κολοράντο - απλά επιμένει ότι η πόλη που θα ξαναδημιουργηθεί δεν μπορεί επ' ουδενί να είναι η ίδια με την παλιά. Η Νέα Ορλεάνη πριν τον "Κατρίνα" αντιμετώπιζε τους περιορισμούς από τα περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα (υποτάξεις), τα υποβαθμισμένα σχολεία και την υψηλή εγκληματικότητα από τα οποία έβριθε. Η πόλη φιλοξενούσε ελάχιστες έδρες εταιριών. Η νέα πόλη πρέπει να είναι διαφορετική, τονίζει ο Τζέιμς Ρέις, με καλύτερες υπηρεσίες και πολύ λιγότερους φτωχούς».

Ο Τζέιμς Ρέις, σύμφωνα με την «έγκριτη» Wall Street Journal, είναι «απόγονος μιας παλιάς πλούσιας οικογένειας», ο οποίος ξέφυγε από τον «Κατρίνα» λίγο πριν και επέστρεψε λίγο μετά με ιδιωτικό ελικόπτερο. Μετέφερε με «ελικόπτερο άνδρες μίας ισραηλινής ιδιωτικής εταιρίας ασφαλείας για να φυλάσσουν την οικία του στην Οντιμπόν και των γειτόνων του», πιθανώς ανάλογης ταξικής προέλευσης με τον ίδιο, να σημειώσουμε.

Η προοπτική που εκφράζει ο Ρέις είναι κοινή και διακομματική, δηλαδή και στους Δημοκρατικούς, όσο και στους Ρεπουμπλικανούς, κάτι που υπογραμμίζεται από το ρόλο του Ρέις, που είναι πρόεδρος της Περιφερειακής Υπηρεσίας Μεταφορών της Νέας Ορλεάνης, που υπάγεται στον δήμαρχο Ρέι Νάγκιν, στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος, πρώην στέλεχος της Cox Communications και εκπρόσωπος μιας μικρής, αλλά πολύ πλούσιας ελίτ εντός του μαύρου πληθυσμού της Νέας Ορλεάνης.

Ηδη, εταιρίες ανάπτυξης ακινήτων, κατασκευαστικές επιχειρήσεις και κερδοσκόποι έχουν εφορμήσει ωσάν όρνεα. Εξασφαλίζουν συμβόλαια χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς, κυβερνητικά συμβόλαια πολύ υψηλότερα του κόστους και εκμεταλλεύονται την ύπαρξη πολύ φθηνού εργατικού δυναμικού, που εξασφαλίζεται από την αναστολή εκ μέρους του Προέδρου Μπους, στις πληγείσες νότιες πολιτείες, του νόμου Davis - Bacon, του 1931, ο οποίος απαιτεί την υποχρεωτική τήρηση του κατώτατου ημερομισθίου σε ομοσπονδιακό επίπεδο όταν απασχολούνται σε δημόσια έργα ή σε εργολήπτες του Δημοσίου.

Η καταστροφή που επέφερε ο «Κατρίνα» ήταν το τραγικό αποτέλεσμα της συστηματικής εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης μεγάλων τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας, με μοναδικό σκοπό να ικανοποιηθεί η αδηφαγία της πλουτοκρατίας. Η ίδια ακριβώς κοινωνική δυναμική είναι σε πλήρη εξέλιξη με την αποκαλούμενη «ανοικοδόμηση». Αν μη τι άλλο, η έφοδος του καπιταλιστικού κεφαλαίου, με εκδηλωμένη τη μανιακή του απληστία και την κυνική του εγκληματικότητα, είναι ολοφάνερη και ακόμη πιο γκροτέσκα σ' αυτήν τη φάση από όταν ο κυκλώνας χτύπησε τις Νότιες Πολιτείες. Και να αναλογιστεί κανείς ότι το κεφάλαιο «ανοικοδόμηση» μόλις έχει ανοίξει.