Οι φίλοι του καλού και ουσιώδους θεάτρου, ιδιαίτερα όσοι δεν έχουν επισκεφθεί το υπόγειο άντρο βασανιστηρίων της γερμανικής «Γκεστάπο», στο κτίριο της Κοραή 4, όπου μετά την απελευθέρωση στεγάστηκε το ΕΑΜ και σήμερα η Εθνική Ασφαλιστική, ας σπεύσουν να δουν εκεί το έργο «Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος». Από αυτόν το συνταρακτικό μνημειακό - μουσειακό χώρο είναι εμπνευσμένο το άκρας ανθρωπιστικής ευαισθησίας, ρεαλιστικά λιτής και ατμοσφαιρικότατης σκηνοθεσίας και ερμηνευτικής αλήθειας έργο, που μετά από συλλογική μελέτη του θιάσου, έγραψε η Αιμιλία Βάλβη. Ενα έργο υπαινικτικής, σύνθετης γραφής (αφηγηματικής και διαλογικής), που αναδεικνύει την ιστορική και διδακτική αξία του χώρου, «υποκλίνεται» σε όσους φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν σ' αυτόν, καθιστά «σκηνικό» του τον ίδιο το χώρο, με τις χαραγμένες στους τοίχους μαρτυρίες των εγκλείστων σ' αυτόν, καταγγέλλει τις σύγχρονες, συχνά έμμεσες, μεθόδους τρομοκράτησης και ψυχοσωματικών και συνειδησιακών βασανιστηρίων και υμνεί τον αντιστεκόμενο άνθρωπο, σε κάθε μορφής προσπάθεια βιασμού και υποταγής της συνείδησης, της ψυχής, της ζωής του. Πρόσωπα της αλληγορίας είναι μια ανακρίτρια και ένα αγαπημένο ζευγάρι. Το παλικάρι εργάζεται, συντηρώντας τη νεαρή, τυφλή γυναίκα του, που σπουδάζει. Η κοπέλα, πλάσμα που συλλογάται ελεύθερα, με τα «μάτια» της ψυχής και της συνείδησής της ονειρεύεται έναν κόσμο όμορφο, ανθρώπινο. Τέτοια πλάσματα και τέτοια όνειρα είναι επικίνδυνα για την «αόρατη», «παγκοσμιοποιημένη» εξουσία της εποχής μας. Παντοίοις τρόποις πρέπει να υποταχθούν. Η τρομοκράτηση αρχίζει. Πρώτα από τον άνδρα. Εκείνος συμβιβάζεται, καταντά «συνένοχος» της εφιαλτικής κοινωνικής πραγματικότητας. Η γυναίκα, όμως, έγκλειστη σε σκοτεινό μπουντρούμι, με την «όραση» της δυνατής συνείδησής της, μένει ανυπότακτη. Συντελεστές αυτής της καθ' όλα αξιέπαινης παράστασης είναι η Ελένη Γεωργοπούλου (σκηνοθεσία), η Νικολέτα Ξεναρίου (κίνηση), ο Σάκης Μπιρμπίλης (φωτισμοί) και οι άξιοι ηθοποιοί Μαρία Τσιμά (πολύτιμη πάντα), Αιμιλία Βάλβη, Κωνσταντής Μιζάρας.

Ουκ ολίγες είναι οι αρετές της παράστασης στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» με το έργο των Μίντλετον - Ρόουλεϊ «Οι αλλοπαρμένοι» (1622): Ενα μικρό θέατρο τόλμησε να ανεβάσει ένα αγνοημένο από τα κρατικά μας θέατρα, απαιτητικό και πολυπρόσωπο κλασικό έργο. Χρησιμοποιήθηκε η εξαιρετική μετάφραση - διασκευή του αλησμόνητου Γιώργου Σεβαστίκογλου, αντί του συνηθέστατου πια, εισπρακτικού «κόλπου» σκηνοθετών με τις ανερμάτιστες «μεταφράσεις - διασκευές» κλασικών έργων. Η υψηλής εικαστικής αισθητικής όψη της παράστασης - με το αφαιρετικό σκηνικό που με ελάχιστα μέσα «εικονοποιοί» την αρχιτεκτονική των μεσαιωνικών παλατιών και υπηρετεί την πολλαπλών επιπέδων και χώρο - χρόνων δράση και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, τα αξιοθαύμαστα, πανέμορφα, ευφάνταστα κοστούμια - όλα δημιουργίες του σκηνοθέτη της παράστασης Κοραή Δαμάτη. Οι εξαιρετικές γκροτέσκες μάσκες (Δήμητρα Καίσαρη - Κατερίνα Θεοφανοπούλου), για τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις των οκτώ ηθοποιών του θιάσου (λόγω χρήσης μασκών έπρεπε να προσεχθεί περισσότερο η άρθρωση και ένταση του λόγου). Η άψογη σκηνογραφία (Κωνσταντίνος Μπουμπούκης) και καλή εκγύμναση των ηθοποιών (Μαρίζα Τσίγκα). Ο πολυγραφότατος, αντιμοναρχικός Τόμας Μίντλεντον, «ο άλλος Σαίξπηρ» του μετά το Ελισαβετιανό και προ του Βικτωριανού, Γιακωβίνικου Θεάτρου, με το συνεργάτη του Ρόουλεϊ, με τους «Αλλοπαρμένους» διεκτραγώδησαν αλλά σάρκασαν την καταπιεστική απολυταρχία, τον πουριτανισμό, την εκδικητική βία, τη θρησκοληψία, τις μεταφυσικές φοβίες, τη διάχυτη τρέλα, «τρελών» και «λογικών» της σκληρού αποικιοκρατικού ανταγωνισμού μεταξύ Αγγλίας - Ισπανίας, εποχής τους. Προς αποφυγή των συνεπειών από μια απευθείας κριτική τους για την Αγγλία, οι συγγραφείς «ισπανοποίησαν» τα πρόσωπα του έργου, συνθέτοντας ένα αιματοβαμμένο ερωτικό δράμα μέσα σε μια τραγελαφική κοινωνία, πανομοιότυπο φρενοκομείου, όπου ο αγνός έρωτας συντρίβεται. Η σκηνοθεσία του Κ. Δαμάτη, συνδυάζοντας μετρημένα κι εύστοχα το ρεαλισμό και το γκροτέσκο, ανέδειξε τη δραματουργική αξία του έργου, την ποιητικότητά του, τον αλληγορικό σαρκασμό του και καθοδήγησε τους ηθοποιούς με ενιαίο υποκριτικό ήθος και στις ρεαλιστικές και στις γκροτέσκες μεταμορφώσεις τους. Αποτέλεσμα, οι συνολικά καλές ερμηνείες των ηθοποιών και με ιδιαίτερες αξιοσημείωτες σε κάποιους ρόλους: Κορίνα Χρυσάιδου (αισθαντικά αληθινή στην Αννα), Δημήτρης Μαύρος (εξαιρετικός Λιόλιο), Δημήτρης Καραμπέτσης (βασιλιάς), Λεωνίδας Χρυσομάλλης (Αλσεμέρο), Σήφης Πολυζωίδης (ντε Φλόρες), Χρήστος Γεωργαλής (Αντώνιο), Σοφία Αθανασοπούλου (Ισαβέλλα), Μανώλης Χουρδάκης (αδελφός του αραβωνιστικού της Αννας).

Ζωή και θάνατος είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Υγεία και αρρώστια, το ίδιο. Δράμα και κωμωδία, επίσης. Η μελαγχολία του χιούμορ, και τα δυο μαζί, με όλο τους το μεγαλείο, συνυπάρχουν στο πρώτο θεατρικό έργο του μεγάλου κομίστα Αρκά «Εχθροί εξ αίματος», που παρουσιάζει το «Θέατρο του Νέου Κόσμου». Ενα έργο και μια παράσταση πρωτότυπη, ποιοτική, ευφρόσυνη. Με χιουμοριστικά εύφορη, εικαστικά καλαίσθητη και γοργόρυθμη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με ευφάνταστη σκηνογραφία και ενδυματολογία της Μαγιού Τρικεριώτη), με πολύτιμη για τις ερμηνείες κινησιολογία της Αγγελικής Στελλάτου, με αρμόζοντες φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, και με πολύ καλές ερμηνείες των Ανδρέα Κωνσταντίνου, Παντελή Δεντάκη και προπάντων την απολαυστικότατη του Λαέρτη Μαλκότση (ο ίδιος υπογράφει τους παιγνιώδεις μουσικούς ήχους). Ο Αρκάς, με την αισθητική, τη συμπυκνωτική δομή και τεχνική του κόμικ, ζωντανεύοντας και δίνοντας φωνή στις φιγούρες του, έγραψε ένα εκπληκτικής ιδέας έργο, γέννημα μελαγχολίας κρυμμένης πίσω από οργιαστικά σαρκαστικό χιούμορ. «Ηρωες» του έργου, τα ομοαίματα όργανα της ίδιας «μηχανής» - του ανθρώπινου σώματος στη γέννηση, στη ζωή, στην υγεία και την αρρώστια, στον αναμενόμενο ή αιφνίδιο θάνατο, το παχύ έντερο, το λεπτό έντερο και το δεξί νεφρό, «φιλοσοφούν» κωμικά για τη ζωή και το θάνατο, αλληλοβοηθιούνται αλλά και μαλώνουν, μπροστά στον κίνδυνο να πάνε κι αυτά καλιά τους... αν επέλθει καρδιακός και εγκεφαλικός θάνατος του βαριά χτυπημένου σε τροχαίο ανθρώπινου σώματος όπου φωλιάζουν. Ο Αρκάς μελαγχολεί, αλλά απομυθοποιεί, διατραγωδεί και «παίζει» με το αναπόφευκτο του θανάτου με το δαιμόνιο χιούμορ του.

Μεγάλος μάστορας του αμερικανικού μπουλβάρ, της ανάλαφρης στην όψη κωμωδίας αλλά με υποστρώματα κοινωνικής σάτιρας, Νόελ Κάουαρντ (ηθοποιός, χορευτής αρχικά, συνθέτης και δραματουργός από τα εφηβικά του χρόνια, μεγάλο όνομα του αμερικανικού θεάτρου και κινηματογράφου από το 1920 - 1970), με την αρκούντως αυτοβιογραφική κωμωδία του «Μη γελάτε, είναι σοβαρό» («Present Laughter») σάρκασε όχι μόνον τα ήθη, τις συμπεριφορές, τα ποικίλα κουσούρια των ανθρώπων του θεάματος, αλλά και τα δικά του. Προπαντός τα δικά του - μέσω του εγωπαθούς, ωραιοπαθούς, περιαυτολόγου, μαθημένου να τον υπηρετούν όλοι, χωρισμένου μόνον από κλίνης με τη γυναίκα του αλλά μόνιμη μάνατζέρ του - κεντρικού προσώπου, του διάσημου πρωταγωνιστή ηθοποιού «Γκάρυ». Ο συγγραφέας τολμά να καυτηριάσει όλα τα «έθη» του θεατρικού του ομοιώματος. Δεν το απαλλάσσει από την προσωπική του ευθύνη, αλλά ξέρει ότι, τελικώς, οι σταρ είναι μορφώματα αλλά και θύματα της σόου μπίζνας. Ο Κάουαρντ σαρκάζει εαυτόν και αλλήλους στην κοινωνία του θεάματος, πλάθοντας παράλληλα και χαρακτήρες και ανάλαφρες έως και φαρσικές κωμικές καταστάσεις. Εξαιρετικό, έμπειρο σε όλα τα θεατρικά είδη υποκριτικό ταλέντο, επιτυχώς ασκημένος και σκηνοθετικά ο Γρηγόρης Βαλτινός, ανέβασε το έργο, σε δική του θεατρικά χυμώδη απόδοση, στήνοντας μια παράσταση χορταστικά γελαστική, κωμικά ανάλαφρη, αλλά σατιρικά δραστική, με πρώτο και καλύτερο ερμηνευτικά τον ίδιο στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολύ καλοί συμπαίκτες του είναι η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, με τη φυσικότητά της, ο Κώστας Φλωκατούλας με το ιδιότυπα γκροτέσκο χιούμορ του, ο Φώτης Σπύρος με την μπρούτα κωμικότητά του, η Πέγκυ Σταθακοπούλου. Θετικοί ερμηνευτικά είναι και οι Χρήστου Ευθυμίου, Κατερίνα Μάντζιου, Ιωάννα Χιώτη, Βύρωνας Κολάσης.