Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να «τρέξει» ακόμα πιο γρήγορα τα νέα αντιασφαλιστικά χτυπήματα που αξιώνει το κεφάλαιο, όπως αυτή αποτυπώθηκε πολύ χαρακτηριστικά στις πρόσφατες δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ Κ. Κυρανάκη, δεν συνιστά «κεραυνό εν αιθρία», ούτε «κρυφή ατζέντα».

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η σταθερή αποκάλυψη από το ΚΚΕ, από τις ταξικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα, ότι το Ασφαλιστικό δεν «έχει κλείσει οριστικά», όπως ισχυριζόταν πρόσφατα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ψήφιση του περιβόητου νόμου - λαιμητόμου.

Ισα - ίσα, όπως και κάθε αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση», έτσι και ο «νόμος Κατρούγκαλου» είναι αυτός που έχει προετοιμάσει το έδαφος για τα επόμενα βάρβαρα χτυπήματα που αναλαμβάνει να προωθήσει η ΝΔ.

Το Ασφαλιστικό είναι ένα ζήτημα πάντα «ανοιχτό», αποτελεί διαχρονικά πεδίο ταξικής σύγκρουσης, καθώς στρατηγικός στόχος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του ήταν και παραμένει η απαλλαγή των επιχειρήσεων από το «βάρος» της Κοινωνικής Ασφάλισης με την ελαχιστοποίηση των εργοδοτικών εισφορών, η σταδιακή «απόσυρση» του αστικού κράτους από την ευθύνη του απέναντι στην Κοινωνική Ασφάλιση, με τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και τη μετατροπή της προστασίας των γηρατειών από κοινωνική σε καθαρά «ιδιωτική» - «ατομική» υπόθεση.

Στο πλαίσιο αυτό ο ασφαλισμένος, μισθωτός, αυτοαπασχολούμενος, αγρότης, καλείται να αναλαμβάνει όλο και μεγαλύτερα βάρη και «ρίσκα», σε αντιδιαστολή με το κεφάλαιο και το κράτος του. Παράλληλα, τα δημόσια ασφαλιστικά συστήματα αντικαθίστανται όλο και περισσότερο από την ιδιωτική Ασφάλιση, από επιχειρηματικούς ομίλους που βρίσκουν στο χώρο νέα πεδία κερδοφορίας.

Η πορεία αυτή δεν αποτελεί μόνο εγχώριο χαρακτηριστικό αλλά παγκόσμια τάση, η οποία αποτυπώνει την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και στηρίζεται αναφανδόν από όλους τους διεθνείς οργανισμούς του κεφαλαίου, την ΕΕ, το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ.

Τη στρατηγική αυτή, με πρόσχημα τη «βιωσιμότητα» των δημόσιων ασφαλιστικών συστημάτων αλλά και την άμεση διασύνδεσή τους με τα «δημόσια οικονομικά», υπηρέτησαν με συνέπεια όλες οι αστικές κυβερνήσεις στη χώρα μας. Ολοι οι νόμοι για την Ασφάλιση, ακόμα και πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση, εκπλήρωναν αυτόν το στόχο. Και κάθε νέος νόμος ήταν χειρότερος από τον προηγούμενο, ροκάνιζε δικαιώματα, με βασικά χαρακτηριστικά την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη δραστική μείωση των συντάξεων και όλων των υπόλοιπων παροχών του ασφαλιστικού συστήματος.

Συνεπής συνεχιστής αυτής της «γραμμής» αποδείχθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με κορυφαίο δείγμα τον νόμο Κατρούγκαλου (4387/2016), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές, αλλά ενίσχυσε όλα εκείνα τα στοιχεία που σπρώχνουν τη δημόσια Ασφάλιση στο επικίνδυνο μονοπάτι της παραπέρα ιδιωτικοποίησης.

Η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου να συρρικνωθεί δραστικά η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη, από το 17,3% του ΑΕΠ το 2016 στο 13,4% τα επόμενα χρόνια, καθώς και η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στο 4,8% του ΑΕΠ, η οποία από το 2025 θα καλύπτει μόνο το τμήμα της «εθνικής σύνταξης», το οποίο αντιστοιχεί στο πενιχρό επίδομα των 384 ευρώ μεικτά (και μάλιστα για τουλάχιστον 20 χρόνια ασφάλισης και εισφορών), είναι οι προϋποθέσεις εκείνες που εκκολάπτουν τα νέα ιδιωτικά - κεφαλαιοποιητικά σχήματα και ανοίγουν το δρόμο για τη δράση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Κατά συνέπεια, όσοι μιλάνε για «κρυφή ατζέντα» της ΝΔ στο Ασφαλιστικό συσκοτίζουν την πραγματικότητα, το γεγονός ότι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Ασφάλισης αποτελεί στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ και υπηρετείται από όλα τα κόμματά τους.

Η ΝΔ προβάλλει ως «καινούργιο» την «κεφαλαιοποίηση» της επικουρικής Ασφάλισης και την άμεση εμπλοκή των ιδιωτικών εταιρειών σε αυτή.

Ομως αυτή η αντιλαϊκή διαδικασία έχει ξεκινήσει τουλάχιστον από το 2014, με νόμο και πάλι της ΝΔ, ο οποίος κατάργησε τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα της επικουρικής Ασφάλισης, ενώ μετέτρεψε το σύστημα από «καθορισμένων παροχών» σε σύστημα «καθορισμένων εισφορών». Με άλλα λόγια, όσον αφορά την επικουρική σύνταξη ο ασφαλισμένος πλέον ξέρει μόνο τι πληρώνει, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το ύψος της επικουρικής που θα πάρει στο τέλος του εργάσιμου βίου.

Τις ανατροπές αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ τις ενέταξε ατόφιες στο νόμο Κατρούγκαλου και επιπλέον στο ΕΤΕΑΕΠ (τον φορέα που δίνει πλέον την επικουρική και τα εφάπαξ) εφάρμοσε και τη ρήτρα «μηδενικού ελλείμματος», η οποία σημαίνει ότι οι συντάξεις θα δίνονται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται το ΕΤΕΑΕΠ, χωρίς να υπάρχει εγγύηση γι' αυτές. Αρα, και εδώ ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας «ο ένας κόβει και άλλος ράβει»!

Η ΝΔ υπόσχεται σε βάθος 4ετίας μείωση της εισφοράς στην κύρια σύνταξη κατά 25%, από το 20% του μισθού ή του εισοδήματος στο 15%. Διάφορα επιτελεία μάλιστα ισχυρίζονται ότι έτσι θα αυξηθεί και ο μισθός των εργαζομένων, αφού θα τους γίνονται μικρότερες κρατήσεις...

Καταρχάς, όσον αφορά τις εισφορές, αυτές προέρχονται έτσι κι αλλιώς αποκλειστικά από τους εργάτες, αποτελούν ένα τμήμα του πλούτου που παράγουν με τη δουλειά τους, το οποίο παρακρατείται και αποδίδεται από τον εργοδότη στον ΕΦΚΑ για την Ασφάλιση. Από την εξαγγελλόμενη μείωσή τους κατά 25%, το 16% θα το καρπωθεί απευθείας η εργοδοσία (από τη μείωση των «εργοδοτικών εισφορών»), ενώ μόνο το 9% θα επιστρέψει στον εργαζόμενο. Στον αντίποδα, το κόστος για τον ασφαλισμένο θα είναι τεράστιο, αφού ακόμα και οι πενιχρές συντάξεις που προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου θα οδηγηθούν σε παραπέρα μείωση.

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκεται είναι, στις πλάτες των ασφαλισμένων και των μελλοντικών τους συντάξεων, να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις και την ίδια στιγμή, με την παραπέρα μείωση και της κύριας σύνταξης, να δημιουργηθεί η «κατάλληλη» ζήτηση για ασφάλιση στις ιδιωτικές εταιρείες, αφού το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα θα έχει μετατραπεί σε πτωχοκομείο...

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάγκη αγωνιστικής επαγρύπνησης των εργαζομένων, όλων των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων, απέναντι στα σχέδια παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, επιβεβαιώνουν την ανάγκη ενίσχυσης της πάλης για να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, για να ανακτηθούν όλες οι τεράστιες απώλειες των τελευταίων χρόνων, για αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, με αυξήσεις στις συντάξεις.