Η πρόσφατη παραβίαση από σύσσωμη την τουρκική στρατιωτική ηγεσία των ελληνικών χωρικών υδάτων στην περιοχή των Ιμίων γίνεται έντονη προσπάθεια αυτές τις μέρες από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να υποβαθμιστεί, ως ένα «σόου» που γίνεται για εσωτερική κατανάλωση και ενόψει του δημοψηφίσματος στην Τουρκία. Ετσι, κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία συνιστούν «ψυχραιμία» και την ίδια ώρα καλούν το λαό μας να εμπιστεύεται τις συμμαχίες σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Αυτούς δηλαδή που στηρίζουν την τουρκική προκλητικότητα, περί «γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο».

Η σχετική αρθρογραφία στον αστικό Τύπο της Τουρκίας είναι ενδεικτική και καταγράφει τις πραγματικές επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, σε μια περίοδο που επικρατεί μεγάλη ρευστότητα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αδύναμη, μαίνεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και οξύνεται ο ανταγωνισμός στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο για την Ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της προς την ΕΕ. Οχι τυχαία, ο υπουργός Αμυνας της Τουρκίας, Φ. Ισίκ, δήλωσε από τη μια ότι «η Τουρκία δεν θέλει να είναι εκείνη που θα οξύνει την ένταση με την Ελλάδα», αλλά και ότι «από την άλλη δεν θα υποκύψει σε τετελεσμένα γεγονότα».

Ας δούμε, όμως, ορισμένα από αυτά τα δημοσιεύματα:

Η «Χουριέτ» συνδέει την τελευταία πρόκληση με τα Ιμια, όχι μόνο με την άρνηση για έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, αλλά και με την πορεία των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, μιλώντας για την «επιμονή της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης να μην επιτρέψει στον τουρκικό στρατό να έχει καμία, ακόμα και συμβολική, παρουσία στην Κύπρο μετά από κάποια συμφωνία επανένωσης» και προστίθεται ότι «η Τουρκία θέλησε να υπενθυμίσει στην Ελλάδα την παρουσία της στο Αιγαίο».

Σε άλλο σε άρθρο της ίδιας εφημερίδας με χαρακτηριστικό τίτλο «Πίσω σε μια κρίση με την Ελλάδα για τα Ιμια;», γίνεται αναφορά σε «δυνατούς ψιθύρους» στην Αγκυρα ότι η νέα «επίσκεψη» στα «συμβολικά σημαντικά νησάκια» αποσκοπούσε «να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα σε "φίλους και εχθρούς" ότι η Τουρκία διαθέτει τη χερσαία, εναέρια και ναυτική δύναμη να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, οποιεσδήποτε απειλές κι αν δεχτεί. Ακόμα ένα προφανές μήνυμα ήταν να θυμηθεί η Αθήνα ότι το να είναι φίλη της Τουρκίας είναι προς όφελος της Ελλάδας. Τρίτο και εξίσου σημαντικό μήνυμα είναι η ετοιμότητα της Αγκυρας να δεσμευτεί σε καιρό ειρήνης με καλή πίστη όπως έδειξε στις συνομιλίες στη Γενεύη (σ.σ. για το Κυπριακό) και, αν χρειαστεί, στη μάχη για την υπεράσπιση ακόμα και ενός μικρού βράχου που ανήκει στους Τούρκους».

Αρθρο επίσης στην ταυτισμένη με την κυβέρνηση του ΑKP «Σαμπάχ», με τον τίτλο «Η Τουρκία βρίσκει μόνη της τη θέση της στο νέο κόσμο», προβάλλει την επιδίωξη αναβάθμισης σε φόντο γενικότερων ανακατατάξεων και σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το γεγονός ότι η Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι επισκέφτηκε την Αγκυρα το τελευταίο Σαββατοκύριακο, μετά τις συνομιλίες στην Ουάσιγκτον με τον Τραμπ, αναδεικνύει ότι ενώ ΗΠΑ και Βρετανία μαγειρεύουν τη δική τους συμμαχία, κρατούν μια θέση για την Τουρκία. Με την ΕΕ να είναι σε πτώση και το ΝΑΤΟ να πλέει στο άγνωστο, είναι φυσιολογικό οι ΗΠΑ και η Βρετανία να προσβλέπουν σε μια νέα τάξη του κόσμου όπου η Τουρκία και η Ρωσία, υπό την ηγεσία του Βλ. Πούτιν, αποτελούν "παίκτες - κλειδιά" στην παγκόσμια σκηνή». Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στην ενίσχυση των εμπορικών και αμυντικών σχέσεων Βρετανίας και Τουρκίας και την πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών. Ακόμα, με νόημα αναφέρει ότι «μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι στον ορίζοντα. Αυτό σημαίνει ουσιαστικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή, όπου και πάλι η Τουρκία είναι ένας "παίκτης - κλειδί". Αυτό σημαίνει στενή συνεργασία ανάμεσα στην Τουρκία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία όσο οι αλλαγές στη Μέση Ανατολή μορφοποιούνται με ειδική βαρύτητα στο Ιράκ και την Συρία. Οι ΗΠΑ όπως και η Βρετανία θέλουν τους Κούρδους στη Μέση Ανατολή ενταγμένους στη ζωή σε ασφαλή σύνορα, στο Ιράκ, το Ιράν, την Συρία και την Τουρκία. Αυτό είναι που θέλει και η Τουρκία και γι' αυτό έχει θερμές σχέσεις με τη διοίκηση του Μ. Μπαρζανί στο Β. Ιράκ».

Βεβαίως, η αρθρογραφία της φιλοκυβερνητικής «Σαμπάχ» επιχειρεί να διαμορφώσει και εξελίξεις, την ώρα που η κατάσταση είναι αρκετά πιο σύνθετη. Για παράδειγμα, ο εξοπλισμός των Κούρδων με τεθωρακισμένα από τις ΗΠΑ είναι ένα ζήτημα που περιπλέκει τις διμερείς σχέσεις «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ, όπου η Τουρκία δεν επιθυμεί τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα σύνορά της. Αλλο σημείο τριβής είναι και το αίτημα έκδοσης στην Τουρκία του ιμάμη επιχειρηματία Φετουλάχ Γκιουλέν (πρώην συμμάχου του Ερντογάν), που διαμένει και προστατεύεται στις ΗΠΑ. Γίνεται φανερό ότι οι άξονες και οι συμμαχίες είναι αρκετά ρευστές και οι εξελίξεις αβέβαιες. Αυτό όμως που δεν αλλάζει, είναι ότι οι κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, στη Μέση Ανατολή, στο Κυπριακό δεν είναι «σόου». Αποσκοπούν στη γεωστρατηγική αναβάθμιση της τουρκικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με τις άλλες αστικές τάξεις, και την ελληνική.

Η όξυνση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού απαιτεί ετοιμότητα και εγρήγορση για την οργάνωση της πάλης, ώστε οι λαοί να μην μπουν κάτω από τις σημαίες των εκμεταλλευτών τους που συγκρούονται για αγορές και σφαίρες επιρροής.