Με αφορμή την επίσκεψη στη Ρωσία, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, παραχώρησε συνέντευξη στο ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο TASS. Μεταξύ άλλων, είπε σ' αυτή τη συνέντευξη: «Θα συμφωνήσετε ότι βρισκόμαστε σ' ένα τεταμένο γεωπολιτικό περιβάλλον. Θα πρέπει να κοιτάξουμε πώς οι πολίτες μας και οι χώρες μας θα μπορούσαν να συνεργαστούν σε διάφορους τομείς - την οικονομία, την ενέργεια, το εμπόριο και τη γεωργία. Ο ένας θα πρέπει να βοηθήσει τον άλλο. Μπορεί να υπάρξει μία εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Πιστεύω ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα που συνδέει τη Δύση και τη Ρωσία».

Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι πράγματι βρισκόμαστε σε ένα «τεταμένο γεωπολιτικό περιβάλλον», όπως παρατηρεί ο πρωθυπουργός, χωρίς σκόπιμα να μπαίνει σε περαιτέρω αναλύσεις. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν αυτό το «περιβάλλον»; Οι ανταγωνισμοί που οξύνονται ανάμεσα στη Ρωσία και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δηλαδή τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και μεταξύ τους. Βασικό πεδίο εκδήλωσης αυτών των ανταγωνισμών είναι το ζήτημα της Ουκρανίας, αλλά οι κόντρες επεκτείνονται σε πολύ περισσότερα θέματα, με βασικό αυτό των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας. Γι' αυτά τα θέματα, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, ΗΠΑ και ΕΕ δεν ταυτίζονται στη στάση τους απέναντι στη Ρωσία, όπως δεν ταυτίζονται μεταξύ τους και όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα αν σ' αυτή τη φάση αποφασίζουν μαζί τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας.

Επομένως, οι ανταγωνισμοί με τη Ρωσία είναι παράγοντας που οξύνει ταυτόχρονα τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, κάνοντας το κουβάρι να μπλέκεται ακόμα περισσότερο. Για παράδειγμα, βασικός προμηθευτής της Γερμανίας με φυσικό αέριο είναι η Ρωσία, με την οποία μάλιστα συνδέεται απευθείας με αγωγό. Οι ΗΠΑ είναι υπέρ της ενεργειακής αποδέσμευσης της ΕΕ από τη Ρωσία και πιέζει ποικιλότροπα προς αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των κρατών - μελών της ΕΕ είναι μέλη και του ΝΑΤΟ, σύμμαχοι δηλαδή των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Ολα αυτά τα δεδομένα δείχνουν τη συνθετότητα των σχέσεων μεταξύ κρατών και συνασπισμών κρατών στον καπιταλισμό, που δεν είναι «αγαθές», όπως προσπαθεί να τις παρουσιάσει ο Ελληνας πρωθυπουργός, μιλώντας για «γέφυρες» της Ρωσίας προς τη Δύση μέσω της Ελλάδας.

Η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εμπλέκεται ενεργά στους ανταγωνισμούς με τη Ρωσία, από τους οποίους όμως θίγονται τα ιδιαίτερα συμφέροντα ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Για παράδειγμα, από το εμπάργκο, που είναι ρωσικό αντίμετρο στις κυρώσεις ΗΠΑ - ΕΕ, χάνεται ένα σεβαστό μέρος των κερδών που είχαν μεγάλες εξαγωγικές εταιρείες φρούτων, που συναλλάσσονταν με τη Ρωσία και μάλιστα ως βασική αγορά. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση βλέπει την αναβάθμιση της αστικής τάξης στην Ελλάδα να περνάει μέσα από την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και γι' αυτό προσπαθεί να εμπλακεί πιο ενεργά στα ενεργειακά σχέδια της Ρωσίας, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια των «δυτικών» συμμάχων της.

Επομένως, το κριτήριο με το οποίο κάθε αστική κυβέρνηση διαμορφώνει την εξωτερική της πολιτική είναι το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης και όχι του λαού. Δηλαδή, για λογαριασμό της αστικής τάξης συμμετέχει η κυβέρνηση στους ανταγωνισμούς και για χάρη ισχυρών μερίδων της επιδιώκει μια πιο στενή προσέγγιση με τη Ρωσία, από την οποία θα βγουν κερδισμένα πρώτα απ' όλα ορισμένα από τα μεγάλα ενεργειακά (και όχι μόνο) μονοπώλια στην Ελλάδα. Αρα, όταν ο λαός ακούει για «γέφυρες», όπως προηγουμένως άκουγε για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες κυβερνήσεις, θα πρέπει να «κουμπώνεται», αφού προστίθεται επιπλέον «φορτίο» στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που ούτως ή άλλως οξύνονται. Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, το μάρμαρο θα το πληρώσει ξανά ο λαός, όπως έγινε και στο παρελθόν, ακόμα και με πόλεμο, προκειμένου οι αστικές τάξεις των εμπλεκόμενων χωρών να διευθετήσουν προσωρινά τις διαφορές τους.