Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν κράτησε η «φιέστα» των κατοχικών δυνάμεων για τη σύλληψη του νούμερο ένα καταζητούμενου, του πρώην Ιρακινού ηγέτη, Σαντάμ Χουσεΐν. Ενώ τα διεθνή ΜΜΕ επιδίδονταν σε εκτενείς αναλύσεις και συζητήσεις για την τύχη του πρώην ισχυρού άνδρα της Βαγδάτης, αλλά και τις πραγματικές συνθήκες εντοπισμού και σύλληψής του, οι αντικατοχικές επιθέσεις συνεχίζονταν με την ίδια δριμύτητα αποδεικνύοντας το αναμενόμενο: ότι η αντίσταση συνεχίζεται.

Οσο και αν προσπαθούν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι να πείσουν ότι οι επιθέσεις αυτές πραγματοποιούνται από «στοιχεία προσκείμενα στο προηγούμενο καθεστώς» που δεν «επιθυμούν την πρόοδο στη χώρα» και κατά συνέπεια θα παρουσιάσουν μια «βραχυπρόθεσμη κλιμάκωση πριν εξαλειφθούν εντελώς», κανείς δε φαίνεται να πιστεύει αυτή την εκτίμηση. Πόσο μάλλον, που η εικόνα του συλληφθέντα, σε αντίθεση με τις αμερικανικές προσδοκίες, προκάλεσε αποτροπιασμό και αγανάκτηση στην πλειοψηφία των Ιρακινών και των Αράβων, όπως καταγράφεται στις αντιδράσεις του Τύπου, ακόμη και όσων είχαν βασανιστεί και αντιταχθεί στο καθεστώς του. Στον αραβικό Τύπο σημειώνεται ότι η ταπεινωτική αυτή εμφάνιση αφορά τους Ιρακινούς και τους Αραβες συνολικά, ιδιαίτερα εφόσον οι δεσμώτες του δεν είναι ο ιρακινός λαός αλλά οι κατακτητές.

Πολύ πριν, όμως, τη σύλληψη Χουσεΐν, ήταν κοινός τόπος ότι ο πρώην Ιρακινός ηγέτης ελάχιστη αν όχι μηδενική σχέση είχε, είτε σε επίπεδο οργάνωσης είτε σε επίπεδο συντονισμού, με τις αντικατοχικές επιθέσεις, κάτι που παραδέχονταν, εμμέσως πλην σαφώς, και Αμερικανοί ιθύνοντες. Οι ίδιοι, άλλωστε, ήταν που ανακοίνωσαν μετά τη σύλληψή του ότι στο κρησφύγετό του δε βρέθηκε κανένα εργαλείο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Από την ημέρα της εισόδου των κατοχικών στρατευμάτων στη Βαγδάτη και, λίγες βδομάδες αργότερα, την εκδήλωση της πρώτης αντικατοχικής επιχείρησης, έχει περάσει καιρός αρκετός για να επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί αναλυτές εκτιμούσαν εξαρχής: τη δημιουργία ενός δικτύου αντιστασιακών οργανώσεων οι οποίες όσο περνά ο καιρός μοιάζει να έχουν περισσότερους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τους και εμφανίζουν έναν, έστω και πρωτογενή, συντονισμό δράσης, ασχέτως των τεράστιων ιδεολογικών και πολιτικών διαφωνιών τους. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο έγκριτος και πολύπειρος δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, στην «Independent», ο ίδιος έχει καταφέρει να επιβεβαιώσει την ύπαρξη τουλάχιστον 12 διαφορετικών οργανώσεων στην ιρακινή αντίσταση, εκ των οποίων μόνο η μία φαίνεται να αποτελείται από συμπαθούντες του προηγούμενου καθεστώτος.

Αντίθετα, η πλειοψηφία είναι ισλαμιστές, δημοκράτες αλλά και κομμουνιστές, που διαχώρισαν τη θέση τους από τις επίσημες θέσεις του ΚΚ Ιράκ πολύ πριν την εισβολή. Με δεδομένο αυτό το στοιχείο, είναι ξεκάθαρο ότι η σύλληψη ή όχι του Χουσεΐν ελάχιστο ρόλο θα διαδραμάτιζε στα τεκταινόμενα, καθώς όσοι μετέχουν στην αντίσταση δεν επιθυμούν μια παλινόρθωση, όπως η Ουάσιγκτον προσπαθεί επίμονα να πείσει, αλλά την αποτίναξη του κατοχικού ζυγού.

Την ίδια στιγμή, οι κατοχικές δυνάμεις μοιάζουν να έχουν χάσει παταγωδώς το στόχο που, επισήμως, είχε τεθεί: να κερδίσουν «την καρδιά και το μυαλό του ιρακινού λαού», όπως είχε διατυπωθεί το φιλόδοξο αυτό σύνθημα. Οπως επισημαίνει η Μαρία Τόμτσικ, δημοσιογράφος, οι αμερικανικές δυνάμεις ακολουθούν κατά γράμμα μια τακτική που έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει με αιματηρότατες συνέπειες στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη.

Μόλις την περασμένη βδομάδα, το «μυστικό» της εκπαίδευσης αμερικανικών μονάδων από τον ισραηλινό στρατό στις μεθόδους του ανταρτοπολέμου και της κατοχής πόλεων, επιβεβαιώθηκε επισήμως και από τις δύο πλευρές. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει η δημοσιογράφος, στο Ιράκ, πλέον, δρα και μια ειδική παραστρατιωτική αμερικανική μονάδα, υπό την επωνυμία «Task Force 121», που εκπαιδεύτηκε από τον ισραηλινό στρατό στο «Fort Bragg» και έχει ειδικευτεί στις «δολοφονίες τρομοκρατών», πεδίο δράσης γνωστό στα παλαιστινιακά εδάφη. Επιπλέον, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, άνδρες της «Task Force 121» φέρονται να δρουν στην ιρακινο-συριακή μεθόριο με αρκετές «εισόδους» καθημερινώς στο συριακό έδαφος «με στόχο να αποτρέψουν μαχητές του τζιχάντ να εισέλθουν στο Ιράκ»!

Οι κατοχικοί στρατιώτες εισβάλλουν σε σπίτια, συλλαμβάνουν συγγενείς υπόπτων, ανατινάζουν τις κατοικίες των οικογενειών των υπόπτων, ως μέσο συλλογικής τιμωρίας, κρατούν ανθρώπους για ανάκριση επ' αόριστον χωρίς απαγγελία κατηγορίας, στήνουν οδοφράγματα και σημεία ελέγχου, περιφράζουν ολόκληρες πόλεις όπως είναι η Αμπού Χίσμα, μοιράζουν ειδικές ταυτότητες που επιτρέπουν τη διέλευση, επιβάλλουν απαγορεύσεις κυκλοφορίας. «Η ταπείνωση των Ιρακινών, σημειώνει η Τόμτσικ, οδηγεί σε ευθύ παραλληλισμό με την κατάσταση στα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη. Οπως εκεί έτσι και στο Ιράκ, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Οι κατακτητές δε θα μπορέσουν ποτέ να ελέγξουν την κατάσταση, αλλά αντίθετα η κάθε τους κίνηση προκαλεί όλο και περισσότερο μίσος, όλο και περισσότερη ένοπλη βία, σπρώχνει σωρηδόν τους Ιρακινούς, ακόμη και όσους δεν είχαν εξαρχής δραστηριοποιηθεί, στην αγκαλιά της αντίστασης».

Εκτός από τις στρατιωτικές μεθόδους, υπάρχουν, σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Φισκ, και άλλα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις κατοχικές δυνάμεις στο Ιράκ και στον ισραηλινό στρατό, τα οποία έχουν, επίσης, αποδειχθεί τραγικά λάθη για το δεύτερο. Ο Βρετανός δημοσιογράφος υπενθυμίζει ότι κατά τη διάρκεια της πολύχρονης κατοχής στο νότιο Λίβανο, ο ισραηλινός στρατός, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τις αντιδράσεις των ντόπιων, να βελτιώσει την πρόσβασή του σε πληροφορίες σχετικές με το δίκτυο αντίστασης και να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αλλά και την ευθύνη του, είχε εκπαιδεύσει, εξοπλίσει και θέσει στην πρώτη γραμμή τη λεγόμενη «Λιβανική Πολιτοφυλακή», που αποτελούνταν, κυρίως, από Λιβανέζους Χριστιανούς Φαλαγγίτες.

Πολλοί από αυτούς έμειναν πιστοί στα αφεντικά τους. Αυτό, όμως, που ο ισραηλινός στρατός δεν αποκάλυψε ποτέ ανοιχτά είναι ότι αρκετοί πολιτοφύλακες, αφού εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν, πέρασαν στις γραμμές της «Χεζμπολάχ» προσφέροντάς της σημαντική τεχνογνωσία. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται σήμερα στο Ιράκ. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που ίσχυαν και στο νότιο Λίβανο, το Πεντάγωνο προσπαθεί να στήσει έναν «νέο ιρακινό στρατό», μια «νέα αστυνομία», μια «πολιτοφυλακή» και μια παραστρατιωτική ομάδα.

Μέχρι στιγμής, η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας δεν μπορεί να κριθεί ικανοποιητική καθώς είναι ουκ ολίγα τα περιστατικά λιποψυχίας απέναντι στη λαϊκή οργή αλλά και πανικόβλητων αψυχολόγητων αντιδράσεων που προκάλεσαν ανείπωτη καταστροφή, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα την περίπτωση του βυτιοφόρου που εξερράγη στη Βαγδάτη, την περασμένη Τετάρτη. Επισήμως καταγράφηκε ως ατύχημα, ανεπισήμως όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι άπειροι και τρομοκρατημένοι Ιρακινοί αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον του φοβούμενοι ότι πρόκειται για επίθεση αυτοκτονίας, προκαλώντας μακελειό αθώων.

Αν η αστυνομία κάνει, απλώς, μικρά βήματα, ο σχεδιασμός του στρατού είναι μάλλον πλήρως απογοητευτικός. Το Πεντάγωνο αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημοσίως ότι το πρώτο τάγμα, αποτελούμενο από 700 άνδρες που εκπαιδεύτηκαν επί αρκετό καιρό από τους Αμερικανούς, διαλύθηκε, σχεδόν, όταν περισσότεροι από τους μισούς Ιρακινούς δεν εμφανίστηκαν στα πόστα τους αμέσως μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων τους. Παρά τις διαψεύσεις και την απόπειρα υποτίμησης της είδησης, δεν μπορεί κανείς να μην υποψιαστεί ότι, τουλάχιστον, ορισμένοι από τους «νέους στρατιώτες» προτίμησαν να αξιοποιήσουν την εκπαίδευση και τον οπλισμό τους απέναντι στους εκπαιδευτές τους, όπως ακριβώς έγινε και στο νότιο Λίβανο.

«Η σύλληψη Σαντάμ δεν πρόκειται να μας στείλει στα σπίτια μας νωρίτερα», δήλωνε στον Ρόμπερτ Φισκ, ένας Αμερικανός λοχίας. «Υποτίθεται ότι ήρθαμε εδώ για τα όπλα μαζικής καταστροφής. Δε βρήκαμε τίποτε μέχρι σήμερα, βρισκόμαστε σε μια φάση επιχειρήσεων που δε διδαχτήκαμε, και τελικά δεν ξέρουμε, ακόμη, γιατί πραγματικά ήρθαμε εδώ».

«Αμερικανοί! Θα φύγετε από το Ιράκ είτε μεταφέροντας φέρετρα είτε μέσα σε αυτά! Βιαστείτε και σώστε τους στρατιώτες σας από βέβαιο θάνατο» προειδοποιεί σε ανακοίνωσή του που καλεί σε αντίσταση το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα - Στελέχη, που συμμετέχει στην αντίσταση. «Μαχητές της ιρακινής αντίστασης, Σκοτώστε τους κατακτητές, όπου και αν τους βρείτε! Ντροπή σε όποιον προκάλεσε την εισβολή κατακτητών στην πατρίδα!»