Μόνο λίγα εικοσιτετράωρα κράτησαν τα χαμόγελα μετά την ολοκλήρωση της συνόδου της Ακαμπα, όπου υπό το βλέμμα του Αμερικανού Προέδρου, ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός και ο Ισραηλινός ομόλογός του δήλωναν ότι δεσμεύονται στον «οδικό χάρτη». Οι χειραψίες για τα ΜΜΕ δεν μπόρεσαν, φυσικά, να καλύψουν το γεγονός ότι ο μεν Μαχμούντ Αμπάς ανέλαβε τη συγκεκριμένη δέσμευση της αποστρατιωτικοποίησης της Ιντιφάντα, ενώ ο Αριέλ Σαρόν, από την άλλη, αρκέστηκε να αναφερθεί, γενικώς και απροσδιορίστως, στην προοπτική ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους με «συνεχόμενο έδαφος» και στη διάλυση «ορισμένων παράνομων εποικισμών».

Οι αντιδράσεις που αντιμετώπισε ο Μαχμούντ Αμπάς στο εσωτερικό των παλαιστινιακών εδαφών ήταν πολλές και έντονες. Το σύνολο των ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων αρνήθηκε να αφοπλιστεί καθιστώντας σαφές ότι για να συναινέσουν σε κάποια υποχώρηση θα πρέπει και το Ισραήλ να προχωρήσει σε ορισμένες κινήσεις, για τις οποίες, όμως, δεν υποχρεώνεται ούτε από τον «οδικό χάρτη», ούτε από τη σύνοδο της Ακαμπα. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ εκτιμούσε ότι το Ισραήλ δεν έδωσε τίποτε απολύτως στους Παλαιστινίους, οι οποίοι, για άλλη μια φορά, καλούνται να κάνουν «το πρώτο βήμα». Παρόλα αυτά, ο Αραφάτ επέλεξε να υποστηρίξει τον πρωθυπουργό του και χαρακτήρισε τον «οδικό χάρτη, ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί».

Το φιτίλι της νέας έκρηξης βίας, όμως, δεν άργησε να το ανάψει η ισραηλινή πλευρά. Ο ισραηλινός στρατός αποπειράθηκε να δολοφονήσει το ηγετικό πολιτικό στέλεχος της «Χαμάς», Αμπντέλ Αζίζ Ραντίσι, μέσα στην πόλη της Γάζας. Ο Ραντίσι σώθηκε, αλλά η κίνηση πυροδότησε σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων: επίθεση αυτοκτονίας στην Ιερουσαλήμ, και άλλες, τουλάχιστον, 6 επιχειρήσεις δολοφονιών ακριβείας στην πόλη της Γάζας άφησαν πίσω τους περισσοτέρους από 60 νεκρούς και πλέον των 200 τραυματιών μέσα σε τρία μόλις εικοσιτετράωρα.

Η δολοφονική απόπειρα κατά του Ραντίσι, της οποίας την ευθύνη ανέλαβε, για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, επισήμως με ανακοίνωσή της η ισραηλινή κυβέρνηση, επικρίθηκε και από το Λευκό Οίκο. Στις αμερικανικές παραινέσεις, η ισραηλινή κυβέρνηση απάντησε οξύνοντας τους τόνους και δίνοντας, ουσιαστικά, στον ισραηλινό στρατό το «πράσινο φως» να «συνθλίψει» τη «Χαμάς», την ισχυρότερη παλαιστινιακή οργάνωση στην παρούσα φάση στην περιοχή της Γάζας, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής και θρησκευτικής της ηγεσίας.

Παρά τις απειλές και τις προκλητικές δηλώσεις, πάντως, η ισραηλινή ηγεσία μετά από το μπαράζ των δολοφονιών ακριβείας της περασμένης βδομάδας, δεν έχει προχωρήσει σε καμία ενέργεια «αντιποίνων» αν και της δόθηκαν ορισμένες αφορμές. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, η στάση αυτή τηρείται κατ' εντολή του Λευκού Οίκου, τον οποίο επισκέφτηκε πριν από μερικά 24ωρα, ο επικεφαλής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών εσωτερικού «Σιν Μπετ», Αβι Ντίχτερ.

Η Ουάσιγκτον φέρεται να κατέστησε σαφές στον Ισραηλινό αξιωματούχο ότι δεν επιθυμεί να επαναληφθούν περιστατικά ανάλογα με την απόπειρα δολοφονίας του Ραντίσι και κάλεσε την ισραηλινή ηγεσία να δεσμευτεί ότι, μέχρι νεοτέρας, θα αποφύγει τις επιχειρήσεις δολοφονίας ακριβείας, ιδιαίτερα αν ο στόχος τους είναι πολιτικό στέλεχος κάποιας οργάνωσης, ακόμη και αν πρόκειται για τη «Χαμάς», την οποία χαρακτηρίζει «τρομοκρατική». Παράλληλα, στην περιοχή σπεύδει ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, ενώ διαβουλεύσεις, εκατέρωθεν, έχει αρχίσει, ήδη, ο ειδικός απεσταλμένος του Λευκού Οίκου, ο Τζον Γουλφ, ο οποίος υποτίθεται ότι, μαζί με περίπου 30 αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της CIA, θα επιβλέψει την εφαρμογή του «οδικού χάρτη».

Παρόλα αυτά, το κύριο μέρος της ευθύνης για το τι μέλλει γενέσθαι βαραίνει, πάντα, την παλαιστινιακή πλευρά. Ο Μαχμούντ Αμπάς, με τη βοήθεια ειδικής διπλωματικής αιγυπτιακής αντιπροσωπείας, έχει εμπλακεί σε αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις με τις ηγεσίες των ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων προκειμένου να τους εκμαιεύσει μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Η «χούντνα» (hudna), όπως ονομάζεται στα αραβικά, που επιδιώκει ο Αμπάς, όμως, δεν ικανοποιεί την ισραηλινή πλευρά, η οποία απαιτεί να αφοπλιστούν και να διαλυθούν οι εν λόγω οργανώσεις, ξεκαθαρίζοντας πως ό,τιδήποτε λιγότερο θα κριθεί ανεπαρκές και δε θα οδηγήσει σε αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τα παλαιστινιακά εδάφη. Στην κατεύθυνση του πλήρους αφοπλισμού πιέζει και η Ουάσιγκτον.

Προς το παρόν, ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός επιμένει ότι δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει βία για να αφοπλίσει τις οργανώσεις τονίζοντας ότι αυτό θα προκαλέσει εμφύλια σύρραξη στους κόλπους των Παλαιστινίων. Οι ανησυχίες του Αμπάς είναι απολύτως δικαιολογημένες, όπως και το αίτημά του προς το Ισραήλ να προχωρήσει σε συγκεκριμένες υποχωρήσεις έτσι ώστε ο ίδιος να έχει το διπλωματικό πλεονέκτημα να αντιπροτείνει στις ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις κάποιο απτό αντάλλαγμα για την επίτευξη εκεχειρίας.

Αν και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην επίσκεψη του Κόλιν Πάουελ στην περιοχή, καθημερινά αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο με τον αιματηρότερο τρόπο ότι ο «οδικός χάρτης» δεν εμπεριέχει κανένα απολύτως στοιχείο που να εγγυάται την ευόδωσή του και ιδιαίτερα τη δίκαιη επίλυση του Παλαιστινιακού. ΗΠΑ - Ισραήλ απέρριψαν κατηγορηματικά την πρόταση του ΓΓ του ΟΗΕ, την οποία διατύπωσε πιο ξεκάθαρα η Γαλλία, περί ανάπτυξης διεθνούς ένοπλης δύναμης ανάμεσα στα δύο μέρη, έτσι ώστε να ελεγχθεί η βία, εκατέρωθεν. Αυτό είναι ένα πάγιο αίτημα των Παλαιστινίων, που επισημαίνουν ότι ουδείς ελέγχει ή πιέζει το Ισραήλ να εφαρμόσει όσα υποχρεούται από τις εκάστοτε συμφωνίες, ούτε αποτρέπει τις προκλητικές του ενέργειες.

Παρά το γεγονός ότι και η πλειοψηφία των Ισραηλινών εμφανίζεται, με βάση δημοσκοπήσεις, να αποδοκιμάζει τη δολοφονική απόπειρα κατά του Ραντίσι και όλες τις δολοφονίες ακριβείας, εκτιμώντας ότι πρέπει να δοθεί χρόνος στην παλαιστινιακή κυβέρνηση να πετύχει μια συμφωνία εκεχειρίας με τις παλαιστινιακές οργανώσεις, η ουσία της πολιτικής της ισραηλινής ηγεσίας και του ισχυρού της συμμάχου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δε φαίνεται να αλλάζει στο παραμικρό. Οσο τα «διαμεσολαβητικά σχέδια» δεν εμπεριέχουν τρόπους εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ, αλλά αναλίσκονται σε τρόπους διαστρέβλωσης και αναπροσαρμογής των αποφάσεων αυτών, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι βλέψεις της ισραηλινής ηγεσίας και τα συμφέροντα μόνιμης και αποκλειστικής παρέμβασης των ΗΠΑ, (ιδιαίτερα με δεδομένο το «όραμα Μπους» για συνολική «αναδιάταξη της περιοχής»), τόσο περισσότερο θα διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος της βίας. Και όσο μεγαλύτερος είναι ο φόρος αίματος, τόσο πιο απόμακρο μοιάζει το ενδεχόμενο ειρηνικής συμβίωσης των δύο λαών σε δύο πραγματικά βιώσιμα και ανεξάρτητα γειτονικά κράτη.