Σε «καζάνι που βράζει» εξελίσσεται το Πακιστάν, στη δύση της πραξικοπηματικής πενταετούς προεδρίας του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ, με τις επιθέσεις να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και τη λίστα των νεκρών συνεχώς να «ανανεώνεται». Οσο πλησιάζει η ώρα των εκλογών, στις 6 Οκτώβρη, το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, καθώς τόσο ο στρατηγός, που αναγορεύτηκε πρόεδρος σε ένα δημοψήφισμα - παρωδία, το 2002, όσο και η πρώην πρωθυπουργός της χώρας, Μπεναζίρ Μπούτο, επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για τη σύναψη συμμαχιών, που θα τους εξασφαλίσουν την εξουσία, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα δυτικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, αδιαφορώντας για το χάος της ακυβερνησίας και το φαύλο κύκλο της βίας στα οποία βυθίζεται η χώρα.

Το Πακιστάν αποτελούσε πάντα μία χώρα - προπύργιο της Ουάσιγκτον, το οποίο χρησιμοποιούσε για να «αντιμετωπίσει» τους κατά καιρούς «εχθρούς» της. Μέχρι τη δεκαετία του '90, χρησίμευσε ως τόπος εκπαίδευσης και οργάνωσης των Ταλιμπάν, παράγοντα αποσταθεροποίησης της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών κρατών.

Στη συνέχεια, αυτοί που χρηματοδότησαν τους Ταλιμπάν, τους εξόπλισαν και τους ισχυροποίησαν, αποφάσισαν ότι δεν τους χρειάζονται πλέον, καθώς δεν είναι σύμμαχοι, αλλά απειλή και προέκυψαν οι «τρομοκράτες», απαιτώντας από το Ισλαμαμπάντ συνδρομή στον «αντιτρομοκρατικό αγώνα». Ετσι ενώ το Πακιστάν μέχρι πρότινος στήριζε έμπρακτα τους Ταλιμπάν και τους αναγνώριζε ως καθεστώς στο Αφγανιστάν, το 2002, ο στρατηγός Π. Μουσάραφ έδωσε τα διαπιστευτήριά του στην Ουάσιγκτον, ξεπληρώνοντας τη στήριξή της, τόσο στην πραξικοπηματική ανάληψη της εξουσίας από μέρους του, όσο και στο «δημοψήφισμα», που τον έχρισε πρόεδρο, δηλώνοντας ότι θα ξεκινήσει μία νέα «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» στη χώρα, προχωρώντας παράλληλα σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις δυτικού τύπου και εκδημοκρατισμό...

Αποκορύφωμα της απώλειας του ελέγχου της χώρας από τις δικτατορικές αρχές και απόδειξη ότι οι φυλές ισχυροποιούνται, ήταν η ιστορία του Ερυθρού Τεμένους, που κόστισε δεκάδες ζωές και πάνω από 100 τραυματίες. Οι υποκινητές χρησιμοποίησαν ως επιχείρημα της κατάληψης, που είχε αίτημα την παραίτηση Μουσάραφ και την επαναφορά του ισλαμικού νόμου της Σαρία, ότι η «δυτικού τύπου» διακυβέρνηση, που κόμιζε ο στρατηγός απέτυχε, καθώς δε βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο των Πακιστανών, ενώ αυξάνονται σταθερά τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς.

Μετά από αυτό και τις κατηγορίες από την πλευρά της Ουάσιγκτον, ότι η χώρα μετατρέπεται σε «φυτώριο της Αλ Κάιντα», γιατί η κυβέρνηση Μουσάραφ δεν τηρεί τις υποσχέσεις της, ο στρατηγός αποφάσισε να δείξει καλό πρόσωπο και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των ΗΠΑ, εξαπολύοντας ανθρωποκυνηγητό στα σύνορα με το Αφγανιστάν, όπου κυριαρχούν οι φύλαρχοι και χαρακτηρίζονται «φιλικοί στους Ταλιμπάν». Τα διαπιστευτήριά του στους Αμερικανούς αυτή τη φορά γράφονται με το αίμα δεκάδων Πακιστανών, επί καθημερινής βάσης. Ζωές «μηδενικής σημασίας», μπροστά στο στόχο του προέδρου, που επιτεύχτηκε, καθώς οι ΗΠΑ δήλωσαν «ικανοποίηση», από την «ενεργοποίηση» της χώρας στη «μάχη κατά της τρομοκρατίας».

Η κρίση στην οποία βυθίζεται η χώρα, σε συνδυασμό με την πτωτική τάση της δημοτικότητας του «προέδρου», ώθησε τις ΗΠΑ να αναζητήσουν μία πιο σίγουρη λύση, ή - θα μπορούσαμε να πούμε - μία εναλλακτική που θα διατηρήσει, μεν, τον Π. Μουσάραφ στην εξουσία, αλλά θα φέρει και ένα «νέο πρόσωπο», από τα παλιά, για να αμβλυνθεί κάπως η ένταση.

Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο της εξόριστης, πρώην πρωθυπουργού, Μπεναζίρ Μπούτο, η οποία σχεδιάζει θριαμβευτική επιστροφή, μετά την απομάκρυνσή της από τη χώρα, με κατηγορίες για διαφθορά και το φόνο του αδερφού της. Η Μπ. Μπούτο, με σπουδές στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, ήταν πάντα μία από τις «πολλά υποσχόμενες» επιλογές της Δύσης, για τη διακυβέρνηση του Πακιστάν, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους.

Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή της χώρας, που φαίνεται να βγαίνει εκτός - δυτικού - ελέγχου και να παραδίδεται στην «ισλαμική απειλή», αποτελώντας έναν εν δυνάμει αποσταθεροποιητικό παράγοντα στα σχέδια των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, δεδομένης και της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της χώρας στους ενεργειακούς δρόμους, η Μπ. Μπούτο αποτελεί την «τονωτική ένεση» στο καθεστώς Μουσάραφ, που εκτός από αέρα ανανέωσης θα του προσθέσει και δημοκρατική επίφαση, εξασφαλίζοντας τα «κεκτημένα» της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Αποτέλεσμα ήταν η πολυσυζητημένη συμφωνία Μπούτο - Μουσάραφ, για μοίρασμα της εξουσίας και συνδιακυβέρνηση από τις θέσεις της πρωθυπουργού και του προέδρου, αντίστοιχα, που - όπως φαίνεται - θα διατηρηθεί σε «εκκρεμότητα», μέχρι την επιστροφή της πρώην πρωθυπουργού στη χώρα και την προσέγγιση της ημερομηνίας των εκλογών, ώστε να εκτιμηθεί και προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα. Μία συμφωνία πολύ καλά μελετημένη, καθώς από τη μία «καθαρίζει» την Μπ. Μπούτο από τις κατηγορίες του παρελθόντος που τη βαραίνουν και τον Π. Μουσάραφ από τη «ρετσινιά» του δικτάτορα, αφού προαπαιτούμενό της είναι η παραίτησή του από το στρατιωτικό του αξίωμα και συναίνεση στον εκδημοκρατισμό της χώρας... Σε αυτά τα πλαίσια της δημιουργίας «δημοκρατικού προφίλ» του Π. Μουσάραφ είναι και η ανακοίνωση της παραίτησής του από την ηγεσία του στρατού σε περίπτωση επανεκλογής του.