Οι πυρκαγιές που εκδηλώνονται τις τελευταίες μέρες (Ασπρόπυργος, Μαρτίνο, Βόρεια Εύβοια, Ζάκυνθος και αλλού) δικαιολογημένα προκαλούν ανησυχία στα λαϊκά στρώματα, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή ακούν απ' όλες τις κυβερνήσεις ότι «είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ» για την αντιπυρική περίοδο. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι γνωστό και επαναλαμβανόμενο: Χιλιάδες στρέμματα δάσους γίνονται κάρβουνο, περιουσίες καταστρέφονται, ανθρώπινες ζωές χάνονται, με αποκορύφωμα το Μάτι, που η τραγωδία του συγκλόνισε πριν από δύο χρόνια. Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση της ΝΔ να πείσει για την «ετοιμότητα» του κρατικού μηχανισμού, η πραγματικότητα τη διαψεύδει: Το Πυροσβεστικό Σώμα (ΠΣ), που αποτελεί τον κεντρικό επιχειρησιακό βραχίονα της Πολιτικής Προστασίας, ασφυκτιά από τις τεράστιες ελλείψεις σε όλους τους τομείς λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης. Παρ' όλα αυτά, οι πιστώσεις που ενέκρινε η κυβέρνηση για το ΠΣ είναι μόλις κατά 272.000 ευρώ (!!!) αυξημένες σε σχέση με το 2019 για όλες τις λειτουργικές του ανάγκες. Παράλληλα, όμως, οι δαπάνες που αφορούν τη συντήρηση, τις επισκευές και τα καύσιμα ενός στόλου περίπου 3.250 οχημάτων παντός τύπου, που στο 55% αγγίζει ήδη την 20ετία, είναι μειωμένες κατά 1.839.851 ευρώ!

Οι μόνες αυξημένες πιστώσεις (αν εξαιρέσουμε τη μισθοδοτική και ασφαλιστική δαπάνη του προσωπικού), και μάλιστα κατά 34%, δηλαδή κατά 5.800.000 ευρώ, είναι αυτές που προορίζονται για επιχειρηματικούς ομίλους και αφορούν την ενοικίαση των εναέριων μέσων. Το στοιχείο αυτό δεν φανερώνει μόνο την απαξίωση των επίγειων μέσων, που θεωρούνται τα πιο κρίσιμα για την αντιμετώπιση μιας πυρκαγιάς, αλλά και την ολοένα και μεγαλύτερη «απόσυρση» του κράτους από τη δασοπροστασία και τη δασοπυρόσβεση, την εμπλοκή ολοένα και περισσότερο του ιδιωτικού τομέα, που σε συνδυασμό με τις ελλείψεις και την αποθέωση της «ατομικής ευθύνης» είναι το προσάναμμα για τις επόμενες μεγάλες καταστροφές. Με το νόμο μάλιστα για την Πολιτική Προστασία, που ψηφίστηκε πρόσφατα, προωθείται ακόμα περισσότερο η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση σε όλο το φάσμα της πυρασφάλειας και της δασοπροστασίας: Από την οργάνωση, την εκπαίδευση, την έρευνα, την παροχή υπηρεσιών μέχρι την εκμετάλλευση δασικών οικοσυστημάτων. Παράλληλα, μεταφέρονται αρμοδιότητες σε δήμους, Περιφέρειες, ιδιώτες, εθελοντικές οργανώσεις, ΜΚΟ, με στόχο την παραπέρα μείωση των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τη μεταφορά του κόστους στο λαό, μέσω της γνωστής ανταποδοτικότητας. Χώρια που ο νόμος αυτός εμπλέκει ακόμα πιο ενεργά τις δομές της Πολιτικής Προστασίας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ, όπως η Europol, που θα τροφοδοτείται και από μυστικά κονδύλια.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Εν μέσω πανδημίας και με fast track διαδικασίες, η κυβέρνηση έφερε και ψήφισε τον νέο περιβαλλοντικό νόμο, που ανάμεσα σε άλλα δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν τουριστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στον πυρήνα των Εθνικών Δρυμών της Πάρνηθας και του Σουνίου, ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω επέκταση επενδύσεων στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), επαναφέρει το ζήτημα των «οικιστικών πυκνώσεων», λίγους μήνες μετά την απόρριψη από το Συμβούλιο της Επικρατείας της ρύθμισης που είχε φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον τότε δασικό νόμο. Πρόκειται για παρεμβάσεις από την πλευρά του κράτους που ενισχύουν το κίνητρο για την εκτεταμένη επιχειρηματική εκμετάλλευση δασών, δασικών περιοχών, ακόμα και περιοχών NATURA. Ειδικά με τις διατάξεις για τις «οικιστικές πυκνώσεις», νομιμοποιείται με έμμεσο τρόπο η κατασκευή αυθαιρέτων ακόμα και σε δασικές περιοχές, με την «ελπίδα» μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που τις καταπατούν ή τις έχουν καταπατήσει οργανωμένα, να νομιμοποιηθούν οι ιδιοκτησίες τους κάποια στιγμή. Συνολικά ο νόμος της κυβέρνησης αποτελεί «εύφλεκτη ύλη» για τα εναπομείναντα δάση, στο όνομα των επενδύσεων, κυρίως στον τομέα της «πράσινης» οικονομίας, για τον οποίο προορίζεται κι ένα μεγάλο μέρος από τα «αναπτυξιακά» κονδύλια της Κομισιόν.

Να γιατί δεν δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός μπροστά στους επόμενους μήνες, κατά τους οποίους κάθε χρόνο καταγράφονται οι περισσότερες και μεγαλύτερες πυρκαγιές. Η πείρα απ' όλα τα προηγούμενα χρόνια έχει δείξει ότι το κράτος γίνεται «επιτελικό» και ξεδιπλώνει τις ικανότητές του μόνο όταν πρόκειται να ανταποκριθεί στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, να στηρίξει τα κέρδη τους. Αντίθετα, όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες, ακόμα και για τη στοιχειώδη προστασία της περιουσίας και της ζωής του λαού από φυσικά φαινόμενα, η «ατομική ευθύνη» και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» έρχονται ως προκάλυμμα των μεγάλων ελλείψεων, της απουσίας οργανωμένου σχεδίου πρόληψης και διαχείρισης των καταστροφών, της λογικής του «κόστους - οφέλους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους στην οργάνωση της πυροπροστασίας, ή της αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας. Τα συμπεράσματα αυτά δοκιμάστηκαν και την περίοδο της πανδημίας, με το ξεχαρβαλωμένο σύστημα Υγείας και τη συγκάλυψη της κρατικής ευθύνης πίσω από την ατομική, επιβεβαιώνοντας την ανάγκη να ενταθούν η εγρήγορση, η κινητοποίηση και διεκδίκηση για άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, της περιουσίας, της ίδιας της ζωής του λαού.