Θα μπορούσαν ο Μπάιντεν, η φον ντερ Λάιεν και λοιποί Ευρωατλαντικοί να αποτελούν... το πρότυπο του κινήματος ειρήνης; Αν πιστέψουμε τα όσα ακούστηκαν στην πρόσφατη ημερίδα περί του «νέου αντιπολεμικού κινήματος για την ειρήνη» με τη συμμετοχή διαφόρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων - τις ομιλίες των οποίων δημοσίευε η «Αυγή» το περασμένο Σαββατοκύριακο - όχι μόνο μπορούν, αλλά τα σχέδιά τους πρέπει να είναι... ο κορμός του «νέου», «αντιπολεμικού» κινήματος.

Θα «ζήλευαν» άλλωστε όλοι αυτοί τοποθετήσεις που ακούστηκαν, όπως περί της «φύσης του πολέμου στον οποίο αντιμέτωποι είναι ο αυταρχικός και ο φιλελεύθερος καπιταλισμός» ή για το πώς «ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης (...) είναι ο εθνικιστικός ιμπεριαλισμός του Πούτιν», που όπως και η Κίνα έχει αποφασίσει «να διαλύσει την παγκοσμιοποίηση» και ως εκ τούτου «ένα παγκόσμιο κίνημα ειρήνης (...) πρέπει να έχει πρώτιστο αντικείμενο την αντίσταση σε αυτό το ρωσικό ηγεμονικό αφήγημα», στηρίζοντας μάλιστα «τις ρωσικές δυνάμεις που προσπαθούν να απαλλαγούν από το καθεστώς Πούτιν».

Τύφλα να 'χουν ο Μπάιντεν κι ο Πάιατ, μαζί και τα «αφηγήματα» περί... μάχης για τη δημοκρατία, από την Ουκρανία ως τη Νότια Κινεζική Θάλασσα, περί «σύγκρουσης δύο κόσμων», μεταξύ «αυταρχισμού και δημοκρατίας», «φιλελευθερισμού και ολοκληρωτισμού» και όλα τα υπόλοιπα.

Από αυτήν την άποψη άλλωστε τίποτα το νέο δεν έφερε και η εν λόγω ημερίδα: Από την πρώτη στιγμή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει τις αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την πάλη των καπιταλιστών για το μοίρασμα αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, «σφαιρών επιρροής». Να αφαιρέσει δηλαδή ακριβώς την πιο κρίσιμη «πυξίδα» για τον λαό, για το πού πρέπει να κατευθυνθεί η λαϊκή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ακριβώς ώστε με ευκολία να μπορεί να ρυμουλκήσει κάτω από δήθεν «φιλειρηνική» σημαία λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια.

Πάνω σε αυτήν τη βάση και το «αντιπολεμικό κίνημα» αλά ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε παρά να αναπαράγει όλα τα προσχήματα και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που επιστρατεύουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, ζητώντας από τον λαό να διαλέξει το στρατόπεδο των «δημοκρατικών» και «φιλελεύθερων» ληστών.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο άλλωστε, όπως θύμιζε και ένας από τους ομιλητές που ζητούσε «αναστοχασμό» του αντιπολεμικού κινήματος, για τη στάση του π.χ. στην επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας όταν λέει ότι ήταν «παλλαϊκά αντιΝΑΤΟικό» αντί να καταδικάζει και τα «εγκλήματα των Σέρβων». Βέβαια, δεν χρειάζεται κανένας ιδιαίτερος «αναστοχασμός» για τους ίδιους, αφού και τότε, όπως και στους πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κ.α., οι πρόδρομοι του ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια έλεγαν, αναπαράγοντας με «αριστερό» και «φιλειρηνικό» φερετζέ τα αμερικανοΝΑΤΟικά προσχήματα τα οποία επιστρατεύονταν για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Κι αν οι «ομοιότητες» κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι σε ό,τι αφορά τα προσχήματα, ακόμα περισσότερο αποκαλυπτικοί είναι οι ίδιοι οι στόχοι του «φιλειρηνικού» αυτού «κινήματος», όπως αποτυπώθηκαν σε μια σειρά από τοποθετήσεις που στάθηκαν στο «επείγον» του «συνολικού ανασχεδιασμού της ενεργειακής μας πολιτικής», με «βαθυστόχαστες» αναλύσεις για το πώς «όσο περισσότερο εξαρτόμαστε από τα ορυκτά καύσιμα και γυρνάμε την πλάτη μας στις ΑΠΕ, τόσο περισσότερο πόλεμοι για τη διαχείριση φυσικών πόρων θα γίνονται»...

«Κίνημα» ειρήνης δηλαδή στην υπηρεσία της αστικής στρατηγικής για το «πράσινο New Deal», που όχι μόνο δεν αφαιρεί το έδαφος για τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, αλλά αντίθετα τους φουντώνει παραπέρα, όπως και την άλλη τους όψη, την ενεργειακή φτώχεια για τους λαούς. Πραγματικά κι εδώ τίποτα δεν έχει να ζηλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ από όσα κάνει η κυβέρνηση, από κοινού με την Κομισιόν, τις ΗΠΑ κ.ά. για να «τρέξουν» τα σχέδια «ενεργειακής απεξάρτησης» από το ρωσικό αέριο, όπως και οι σχεδιασμοί της «πράσινης μετάβασης», με τον βαρύ λογαριασμό τους να στέλνεται στους λαούς.

Δεν πρόκειται όμως και για τον μόνο στόχο του εν λόγω «κινήματος» που κουμπώνει με τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή αφού, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ένας από τους ομιλητές, μια τέτοια πρωτοβουλία «δεν μπορεί να μην ασχοληθεί με τα ανοιχτά ζητήματα των εξωτερικών σχέσεων της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο», υποστηρίζοντας «διπλωματικές πρωτοβουλίες επίλυσης των προβλημάτων μας με την Τουρκία με πνεύμα εποικοδομητικό. Να συγκρουστούμε με ιδεοληψίες και στερεότυπα υπηρετώντας τον ορθολογισμό και την υπεράσπιση της ειρήνης».

Οι στόχοι της ΝΑΤΟικής «συνοχής» και των σχεδίων συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας στην περιοχή, που περνάει και μέσα από τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας, παρουσιάζονται έτσι με τον «μανδύα» της... υπεράσπισης της ειρήνης και του «ορθολογισμού». Προσπαθώντας ανάμεσα στα άλλα να κρύψουν ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η συνέχιση της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», του... «ορθολογισμού» και των «συμφωνιών κυρίων» για τη μοιρασιά της καπιταλιστικής λείας.

Το «έργο» άλλωστε το έχει ξαναπαίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ως κυβέρνηση παρουσίαζε ως... συμβολή στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα την υπερψήφιση της ευρωατλαντικής Συμφωνίας των Πρεσπών, για την ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ και για να «τρέξουν» τα επικίνδυνα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, που, όπως έλεγε τότε, θα έφερναν... σταθερότητα και ασφάλεια.

Τέτοια έχει να περιμένει ο λαός από τις «φιλειρηνικές» διακηρύξεις και τα δήθεν κινήματα ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς απέναντι πρέπει να βρεθεί ο λαός μας: Τα φιλειρηνικά αισθήματα να γίνουν δύναμη αγώνα, απέναντι στην πολιτική της εμπλοκής στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, για να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, να γυρίσουν τα στρατεύματα από αποστολές εκτός συνόρων. Για να ανοίξει ο ελπιδοφόρος δρόμος της αποδέσμευσης από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τον λαό να έχει στα χέρια του τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας.