Με κάθε ευκαιρία έρχονται στην επιφάνεια οι βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Μερικά μόνο από τα ζητήματα όπου οι αντιθέσεις αυτές εκδηλώνονται, τροφοδοτούν ανακατατάξεις ή «κουκουλώνονται» με προσωρινούς συμβιβασμούς, είναι τα εξής: Η συζήτηση για το «μέλλον της ΕΕ», οι διαφορετικές τοποθετήσεις σε ζητήματα όπως «διεύρυνση ή εμβάθυνση», που περιλαμβάνουν και την πορεία ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην ιμπεριαλιστική Ενωση, οι αντιπαραθέσεις για τη μεταναστευτική πολιτική, που συνολικά βαίνει προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση.

Επίσης, οι διαφορετικές «προσεγγίσεις» γύρω από τις σχέσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αποτυπώνονται σε ζητήματα όπως αυτά για την απάντηση στους δασμούς που επέβαλαν οι ΗΠΑ ή στις κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία, οι τριβές για τη διαχείριση του χρέους και συνολικά τους «μηχανισμούς θωράκισης» της Ευρωζώνης απέναντι στους όχι και τόσο μακρινούς κραδασμούς των καπιταλιστικών οικονομιών που είναι μπροστά, οι «ομαδοποιημένες» συνεργασίες κρατών - μελών σε ζητήματα όπως αυτά της πολιτικής «ασφάλειας και άμυνας», του Μεταναστευτικού κ.ο.κ.

Η βάση βέβαια των αντιθέσεων δεν είναι άλλη από τη βαθιά και αγιάτρευτη ανισομετρία στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής Ενωσης, την «ψαλίδα» που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο στα χρόνια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ακόμα και στην «καρδιά» των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών που τη συγκροτούν, τα διαφορετικά συμφέροντα και «προτεραιότητες» των επιχειρηματικών τους ομίλων. Ολα αυτά, στο φόντο των αντιθέσεων που κλιμακώνονται και με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και των «μαύρων σύννεφων» που μαζεύονται στην καπιταλιστική οικονομία διεθνώς.

Την ίδια ώρα, όλο αυτό το «πανόραμα» των αντιθέσεων, που είναι από κάθε άποψη αποκαλυπτικό για το χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης και ως εκ τούτου «από χέρι» εχθρικής απέναντι στους λαούς, σε κάθε τομέα, αξιοποιείται από την κυβέρνηση ως πεδίο για να ξεδιπλώσει εκ νέου το χρεοκοπημένο αφήγημα της «αλλαγής των συσχετισμών» εντός της ιμπεριαλιστικής Ενωσης, που μπορεί τάχα να αποτελέσει «αριστερή προοδευτική απάντηση» στο «νεοφιλελεύθερο» και «αντιδραστικό» μοντέλο διαχείρισης του σάπιου συστήματος.

Το έργο είναι ξαναπαιγμένο και χρεοκοπημένο, πότε με τον «άνεμο αλλαγής» που φυσούσε στη Γαλλία του Ολάντ και πότε με τις «συμμαχίες του Νότου». Ξαναπαίζεται τώρα με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Βρετανία και τη συνάντηση με τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη των Εργατικών, Κόρμπιν, με τον κυβερνητικό Τύπο να επανέρχεται, προαναγγέλοντας έναν νέο γύρο «πρωτοβουλιών για τη σύμπλευση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και διεθνώς» και αποδίδοντας «αέρα αλλαγής» στις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις διαχείρισης του σάπιου συστήματος, για τους μηχανισμούς διαχείρισης της ακραίας φτώχειας κ.ο.κ.

Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα, προσπαθούν να κρύψουν την ουσία των αντιθέσεων, αλλά και την ενιαία αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, που υπηρετούν με μοιρασμένους και εναλλασσόμενους ρόλους όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. Βυθισμένη σε βαθιά κρίση, η σοσιαλδημοκρατία φιλοδοξεί να ανακάμψει ως αξιόπιστη δύναμη διαχείρισης για το κεφάλαιο στην ΕΕ και σ' αυτήν τη βάση προβάλλει ως άλλοθι το «αριστερό» της τμήμα, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε και στη συνάντηση Τσίπρα - Κόρμπιν.

Ταυτόχρονα, η αντιπαράθεση με τον «νεοφιλελευθερισμό» δεν έχει στόχο μόνο να δημιουργήσει την αυταπάτη ενός διαφορετικού τάχα «μοντέλου διαχείρισης» της οικονομίας, με φιλολαϊκότερους δήθεν όρους, αλλά χρησιμοποιείται και ως «σκιάχτρο» στην άνοδο του ακροδεξιού ευρωσκεπτικισμού, για την οποία η σοσιαλδημοκρατία ενοχοποιεί τις «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές, προβάλλοντας ως απάντηση την ενίσχυση των «προοδευτικών» και «αριστερών» τάχα πολιτικών δυνάμεων.

Το σενάριο αυτό δεν είναι καινούργιο για τον ελληνικό λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία ως η «αριστερή απάντηση» στην πολιτική των μνημονίων, για να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο, με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε τι πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τρία και πλέον χρόνια της διακυβέρνησής του, σε ό,τι αφορά τόσο τα αντιλαϊκά μέτρα στο εσωτερικό, όσο και τη μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς.

Σήμερα, η αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ, που στην πραγματικότητα είναι για το ποιος μπορεί καλύτερα να προωθήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης και όξυνσης των ανταγωνισμών, καλύπτεται πίσω από κάλπικα δίπολα όπως «πρόοδος - συντήρηση», «χθες - αύριο», «νεοφιλελευθερισμός - κοινωνικό κράτος» και άλλα. Η ταύτισή τους στα «μεγάλα» και σημαντικά για το κεφάλαιο «βγάζει μάτι», γι' αυτό επιλέγουν να αντιμαχούν στα δευτερεύοντα και επιμέρους.

Συμφέρον του λαού είναι να απορρίψει τα κάλπικα διλήμματα, τις χίμαιρες για μια φιλολαϊκή τάχα ΕΕ, μέσα από την αλλαγή του συσχετισμού υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας. Να μη δεχτεί να στρατευτεί κάτω από ξένες για τα συμφέροντά του σημαίες, ούτε να βάλει πλάτη στους στόχους της αστικής τάξης. Η λύση για το λαό βρίσκεται ακριβώς απέναντι: Στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τη σημαία των δικών του αναγκών και συμφερόντων.