Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη απέδειξε τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης και σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της ελλιπούς υποστήριξης των ανθρώπων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους τραγικά γεγονότα. Λίγες μόλις μέρες μετά το δυστύχημα, η κυβέρνηση με τυμπανοκρουσίες ανέθεσε την υποστήριξη των εμπλεκομένων στην «Εθνική Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Στήριξης 10306», μια τηλεφωνική γραμμή που η λειτουργία της έχει παραχωρηθεί σε μια ομοσπονδία διαφόρων ΜΚΟ και ΑμΚΕ που δραστηριοποιούνται στον χώρο της Ψυχικής Υγείας, πάντα βέβαια με την επιστημονική εποπτεία διαφόρων ακαδημαϊκών.

Ετσι, οι συγγενείς των θυμάτων και οι επιζήσαντες επιβαίνοντες δέχτηκαν sms από την «Εθνική Γραμμή» που πληροφορούνταν για τη δυνατότητα παροχής υποστήριξης καλώντας στον 5ψήφιο αριθμό. Στον αριθμό αυτό απαντάει ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα που καλεί τους ενδιαφερόμενους να «πατήσουν το 3» για να μάθουν ότι θα μπορούσαν να ενταχθούν στο «Πρόγραμμα Βραχείας Συστηματικής Ψυχολογικής Υποστήριξης Εμπλεκόμενων στο Δυστύχημα των Τεμπών». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα 10 συνεδριών με ψυχολόγους, οι οποίες πραγματοποιούνται ...διαδικτυακά.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Οτι άνθρωποι που βρίσκονται σε τόσο δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, και κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση να ζητήσουν βοήθεια, παραπέμπονται σε ένα απρόσωπο αυτοματοποιημένο τηλεφωνικό μήνυμα; Οτι το πρόγραμμα που καλείται να καλύψει ανθρώπους με πολλαπλά ψυχικά τραύματα (αφού το τραγικό γεγονός ακολούθησαν μια σειρά από δευτερογενείς τραυματικές εμπειρίες) έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα τις 10 συνεδρίες; Οτι κι αυτές οι ελάχιστες συνεδρίες γίνονται διαδικτυακά, χωρίς την πολύτιμη εμπειρία που θα μπορούσε να προσφέρει μια συνεδρία από κοντά; Οτι σε οικογένειες και ανθρώπους που χρειάζονται διεπιστημονική στήριξη (από ψυχίατρο, ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό) προσφέρεται μόνο η δυνατότητα επικοινωνίας με έναν ψυχολόγο;

Ολα αυτά όμως είναι αλληλένδετα. Είναι η λογική του ελάχιστου πακέτου παροχών που διαπνέει την πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Είναι η λογική που βάζει στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους» τις ανάγκες του λαού και τις βγάζει πάντα κοστοβόρες σε σχέση με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Γι' αυτό και το κράτος αρνείται να αναπτύξει τις απαραίτητες δημόσιες υπηρεσίες που θα υποστηρίζουν όσους εμπλέκονται σε τραγικά γεγονότα, όπως το δυστύχημα στα Τέμπη ή παλιότερα η τραγωδία στο Μάτι. Γι' αυτό αρνείται να παρέχει δωρεάν στους εργαζόμενους στις δημόσιες δομές Ψυχικής Υγείας την εξειδικευμένη εκπαίδευση που απαιτείται ώστε να παρεμβαίνουν αποτελεσματικά σε κρίσιμες στιγμές. Γιατί εκτιμούν το υπολογιζόμενο κόστος ως μικρότερο από το όφελος που θα τους αποφέρει!

Γι' αυτό και τέτοιου τύπου υπηρεσίες ανατίθενται σε ΜΚΟ και άλλους ιδιωτικούς φορείς, που ξεκοκαλίζοντας προγράμματα παρέχουν ελάχιστες, υποβαθμισμένες υπηρεσίες και μάλιστα στη λογική «όλα τα σφάζω», αφού το ίδιο προσωπικό μπορεί να δουλεύει ταυτόχρονα σε όσα προγράμματα αναλαμβάνει ο εργοδότης - ομοσπονδία ΜΚΟ, π.χ. η Γραμμή 10306 «τρέχει ταυτόχρονα» κι άλλα προγράμματα, όπως η υποστήριξη Ουκρανών προσφύγων.

Γι' αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ ο λαός να μη συμβιβαστεί με τα ψίχουλα που του σερβίρουν και στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Να διεκδικήσει υψηλού επιπέδου, δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, αναπτυγμένες πανελλαδικά σε κοινοτικό επίπεδο, με όλο το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό, που να μπορούν να παρεμβαίνουν σε επίπεδο πρόληψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας, αλλά και σε περιπτώσεις όπου απαιτείται εξειδικευμένη παρέμβαση, όπως είναι η άμεση παρέμβαση μετά από τραγικά συμβάντα.