«Η αντίληψη που επικρατεί στην πλειοψηφία της κοινωνίας είναι ότι (...) η κυβέρνηση της Αριστεράς, καθώς θα έχει αναλάβει την κρατική εξουσία θα σταματήσει τον κατήφορο και θα ψηφίσει νόμους υπέρ των συμφερόντων των πολλών. Γνωρίζουμε όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι (...)

Η ανάληψη της κυβέρνησης δεν ισοδυναμεί με τον άμεσο έλεγχο όλων των μηχανισμών του κράτους. Για να εφαρμοστεί, για παράδειγμα, ένας νόμος, που καταπολεμά την ανασφάλιστη εργασία, χρειάζεται η ενεργή δραστηριοποίηση των εργαζομένων, οι οποίοι όμως στην παρούσα κατάσταση είναι τρομοκρατημένοι, καθώς ανά πάσα στιγμή, μπορεί να απολυθούν και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά. Για να έχουν τη δύναμη να αντισταθούν σε εκβιασμούς που σίγουρα θα υπάρχουν η κυβέρνηση πρέπει να πάρει και άλλα μέτρα, για παράδειγμα θωράκισης του συνδικαλισμού στο πρωτοβάθμιο επίπεδο» (Γ. Μηλιός, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» 31/3/2014).

Είναι ενδεικτική η τοποθέτηση του Γ. Μηλιού, η οποία πασχίζει να εμφανιστεί ως μια ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης που θα έχει να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση της «αριστεράς» για να εφαρμόσει πολιτική που θα ωφελήσει το λαό.

Τι λέει ο Γ. Μηλιός; Οτι το να σχηματίσεις κυβέρνηση δε σημαίνει ότι ελέγχεις και τους μηχανισμούς του κράτους, ότι μπορείς να ψηφίζεις νόμους υπέρ του λαού. Σωστά, αυτό που δεν λέει ο Γ. Μηλιός είναι το «γιατί». Δηλαδή, δεν λέει ότι το κύριο πρόβλημα είναι το ποια τάξη έχει την πολιτική εξουσία, της οποίας η κυβέρνηση αποτελεί ένα όργανο. Αυτό το κρύβει. Κάθε φορά που αλλάζει κόμμα στην κυβέρνηση, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το κράτος, την πολιτική εξουσία έχουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές. Αυτήν την αλήθεια συγκαλύπτει ο Γ. Μηλιός, αναμασώντας την παλιά χρεοκοπημένη θεωρία ότι πρώτα θα πάρουμε την κυβέρνηση για το λαό και μετά, σιγά σιγά, θα κάνουμε το σημερινό κράτος φιλολαϊκό...

Εκτός, όμως, από όλα τα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να συγκαλύψει την πραγματική ουσία της γραμμής του.

Η προβολή από τον ΣΥΡΙΖΑ των δυσκολιών από το κεφάλαιο και το αστικό κράτος είναι το άλλοθι για την προσαρμογή των διακηρύξεων και της συνθηματολογίας του στο όνομα του ρεαλισμού. Ετσι, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που στην πραγματικότητα είναι ένα άλλο μείγμα ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της διαχείρισης του αστικού κράτους και των θεσμών του, εμφανίζεται λίγο - πολύ ως ένα «τακτικό κόλπο», ως «συμβιβασμοί για καλό σκοπό», μια προσπάθεια να «ξεγελαστεί» το σύστημα παίρνοντας υπόψη τον αρνητικό συσχετισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, προετοιμάζει τους εργαζόμενους να είναι υπομονετικοί... Επομένως, η επίκληση αυτών των δυσκολιών σε τίποτα δεν αλλάζει την ταξική ουσία της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τυρί στη φάκα για το λαό με στόχο την υποταγή του στο σύστημα. Και βεβαίως, δεν πρόκειται ούτε για παρερμηνεία ούτε για μονταζιέρα!

Ο Γ. Μηλιός κρύβει τις πραγματικές σχέσεις ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τους εργαζόμενους, κρύβει το γεγονός ότι η επιβίωση των εργαζομένων καθορίζεται από την επιδίωξη των αφεντικών τους για ολοένα και μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους. Αυτό είναι το όριο για τους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα. Ας υποθέσουμε ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ νομοθετεί για αύξηση μισθών, απαγόρευση των απολύσεων κ.λπ. Πράγμα, βεβαίως, αμφίβολο όταν έχει ως στόχο τη γρήγορη καπιταλιστική ανάκαμψη, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, που προϋποθέτουν τα αντίθετα. Ομως, ακόμα και αν δεχτούμε «αγαθές προθέσεις», πώς θα «πείσει» τα μονοπώλια - που, σημειωτέον, εκτός από την οικονομική δύναμη έχουν και το κράτος στα χέρια τους - για την εφαρμογή αυτών των μέτρων όταν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους; Μήπως με τα γελοία ηθικοπλαστικά επιχειρήματα ότι ανάπτυξη δεν γίνεται με χαμηλούς μισθούς και χτυπημένα δικαιώματα; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τυφλός και δεν βλέπει ότι έτσι ακριβώς γίνεται ανάπτυξη, ειδικά στον πιο ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και μάλιστα σε συνθήκες ανταγωνισμού με ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες όπου η εργασία είναι πάμφθηνη; Αλλωστε, από τώρα μιλά για αύξηση του κατώτατου μισθού, όταν και εφόσον υπάρξει ανάπτυξη.

Ομως, υπάρχει ακόμα μια παγίδα για την εργατική τάξη και μάλλον η σοβαρότερη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει ένα συνδικαλιστικό κίνημα αρωγό της κυβερνητικής πολιτικής του. Για να προωθήσει αυτό το στόχο επικαλείται ότι η κυβέρνησή του θα χρειαστεί το κίνημα ως στήριγμα για να αντιπαλέψει - δήθεν - όσους την εμποδίσουν να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική! Η τακτική γνωστή και χιλιοπαιγμένη από το ΠΑΣΟΚ. Το «κίνημα θα πρέπει να στηρίζει την κυβέρνηση», να την «ελέγχει», να την «σπρώχνει προς τα αριστερά» κ.λπ. και άλλα τέτοια επιχειρήματα, με τα οποία πολιτεύτηκε η ΠΑΣΚΕ τη δεκαετία του 1980 ευνουχίζοντας το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ανδρώνοντας τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, μετατρέποντας τα συνδικάτα σε εκλογικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και εξασφαλίζοντας την «εργασιακή ειρήνη» που επιθυμούσαν οι καπιταλιστές. Πρόκειται για λογική επικίνδυνη, παγίδα που οι εργαζόμενοι θα πρέπει να απορρίψουν, να μην την ξαναπατήσουν...