Πίσω από συρματοπλέγματα είναι πλέον η ζωή χιλιάδων προσφύγων που έχουν έρθει στην Ελλάδα μετά τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, την οποία έχει υπογράψει η κυβέρνηση. Αλλωστε, η Κομισιόν, σε σχέση με το αν είναι σύμφωνη με το ευρωπαϊκό Δίκαιο η κράτηση ατόμων που ζητούν διεθνή προστασία, θεωρεί πως σε ορισμένες περιπτώσεις προβλέπεται «ως ύστατη λύση». Το αποτέλεσμα αυτής της θέσης της ΕΕ είναι οι χιλιάδες κρατούμενοι πρόσφυγες στα «hot spots» του Αιγαίου. Σε πάνω από 3.000 υπολογίζονται οι κρατούμενοι, οι οποίοι περιμένουν την «αξιολόγηση» των αιτήσεων ασύλου που πρέπει να υποβάλλουν. Μάλιστα, τα μέτρα στέρησης της ελευθερίας τους έχουν βαφτιστεί από την κυβέρνηση ως ...κάποιοι περιορισμοί για να είναι στη διάθεση των ελληνικών αρχών. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον όρο κλειστές δομές, υποστηρίζοντας ότι δεν υφίστανται ως κέντρα κράτησης. Ωστόσο, διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ αποχώρησαν από αυτά. Παρά δε τις μειωμένες ροές, ο αριθμός τους αυξάνεται. Αλλά και οι υπόλοιποι που είναι ...ελεύθεροι, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε στρατόπεδα «φιλοξενίας», αλλά και στην Ειδομένη 12.000 ζουν εγκαταλειμμένοι ουσιαστικά από την κυβέρνηση, όπως και στο λιμάνι του Πειραιά άλλοι 5.600, περιμένοντας τη μετεγκατάστασή τους σε κάποια χώρα της ΕΕ. Ερμαια στα νύχια κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων και στα στοιχεία της φύσης.

Ανάμεσα σε αυτούς, ο υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Μάρδας, διέκρινε και ...επενδυτές. Ο υφυπουργός πρότεινε να γίνει καταγραφή του οικονομικού προφίλ τους και όποιος φέρει 250.000 ευρώ στη χώρα μας θα αποκτήσει διάφορα προνόμια, όπως ευνοϊκή μεταχείριση ως προς την αγορά μιας κατοικίας και ως προς το δικαίωμα παραμονής στη χώρα. Εδειξε, έτσι, τον κυβερνητικό κυνισμό, απόρροια της λογικής τα πάντα για το κεφάλαιο και κοιτάζουν την τσέπη των προσφύγων ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Αλλωστε, υπάρχουν και ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Δανία, που τους κατάσχουν τιμαλφή και θεσμοθετούν μέτρα για να φορτώσουν στις πλάτες τους το κόστος παραμονής τους στις χώρες αυτές. Επίσης, την ώρα που η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της στη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, μπορεί στο σχετικό νομοσχέδιο να μην υπάρχει φραστικά η αναγνώριση της Τουρκίας ή άλλης χώρας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας». Εντούτοις, εισάγονται όλα τα κριτήρια τα οποία προβλέπει η οδηγία που ενσωματώνεται και ορίζουν την ασφαλή χώρα, δηλαδή την Τουρκία, αφού σ' αυτήν γίνονται οι επαναπροωθήσεις. Αλλωστε, κύριο σημείο της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας αποτελεί αυτό το στοιχείο. Την επιστροφή προσφύγων στη γειτονική χώρα. Ενώ και η Κομισιόν θεωρεί πως ο στόχος της καταγραφής και του ελέγχου που διεξάγεται στα «hot spots» πριν από την ταχεία μεταφορά στην ηπειρωτική χώρα, πρέπει να αντικατασταθεί «από το στόχο της εφαρμογής επιστροφών στην Τουρκία».

Η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας είναι σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά και σε βάρος του ελληνικού λαού. Χρυσώνει το χάπι της υποβάθμισης της προστασίας των προσφύγων στην Ευρώπη. Προβλέπει την απάνθρωπη ανταλλαγή προσφύγων με πρόσφυγες, αφού το σχέδιο της ΕΕ συνδέει κάθε προσφερόμενη θέση επανεγκατάστασης για έναν Σύρο πρόσφυγα στην ΕΕ με την επαναπροώθηση στην Τουρκία κάποιου άλλου Σύρου πρόσφυγα από την Ελλάδα. Ολα αυτά αναμένεται να τα δούμε και στο νομοσχέδιο που θα καταθέσει η κυβέρνηση στη Βουλή. Αυτά αποτελούν το πλαίσιο της διαχείρισης ενός τεράστιου προβλήματος που δημιουργήθηκε λόγω ιμπεριαλιστικών πολέμων που διεξάγουν αυτοί που τώρα το διαχειρίζονται, δηλαδή της ΕΕ (και των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ). Στη δε διαχείρισή τους όπως και στον πόλεμό τους, εμπλέκεται και η ελληνική κυβέρνηση, το αστικό κράτος, στο πλαίσιο επιδίωξης της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης της Ελλάδας και της συμμετοχής της στις λυκοσυμμαχίες του ιμπεριαλισμού και των πολέμων, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ που εγκαταστάθηκε στο Αιγαίο για την προάσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων έναντι των ανταγωνιστών τους.

Απέναντι σ' αυτήν τη βαρβαρότητα που γεννά προσφυγιά, απέναντι στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εγκλωβίζουν και καταδικάζουν να ζουν στην ανέχεια δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, υπάρχουν οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες, τα σωματεία, οι σύλλογοι, οι Λαϊκές Επιτροπές, που στηρίζουν με ταξική αλληλεγγύη, με όλες τους τις δυνάμεις αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτή η στήριξη μπορεί να αποκτήσει ακόμα πιο ουσιαστικό περιεχόμενο εάν συνειδητοποιηθεί από το λαό η αιτία που γεννά αυτό το φαινόμενο και δεν είναι άλλη από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και αποφασίσει ο ίδιος να βάλει τέρμα στην αιτία με την πάλη κόντρα στην εξουσία του κεφαλαίου έως την ανατροπή της.