«Ισως απρόθυμα, όμως πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε αυτή την περιοχή να επιστρέψει στην ομαλότητα, όπως βοηθήσαμε την Ευρώπη και την Ασία, σε κάποια άλλη εποχή. Τώρα είναι η περιοχή από το Πακιστάν έως το Μαρόκο».
Η χαρακτηριστική αυτή δήλωση, ενδεικτική για τους σχεδιασμούς της νέας τάξης, ανήκει στον Ζαλμάι Χαλιζάντ, πρέσβη των ΗΠΑ στο Ιράκ. Την έκανε σε συνέντευξη Τύπου κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης των Ράις και Ράμσφελντ στη Βαγδάτη. Παράλληλα σε συνέντευξη που παραχώρησε στους «Λος Αντζελες Τάιμς» προειδοποίησε ότι οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στο Ιράκ και να επεμβαίνουν σε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής «για πολλά χρόνια».. διευκρινίζοντας: «ασχέτως ποιο κόμμα ελέγχει το Κογκρέσο»...
Αλλωστε τα στοιχεία που έρχονται στο φως για εγκατάσταση 4 «υπερ-βάσεων» των ΗΠΑ στο έδαφος του Ιράκ, δείχνουν ότι η εξασφάλιση του αποικιοκρατικού καθεστώτος στο Ιράκ είναι δικλείδα ασφαλείας στους δρόμους του πετρελαίου, αλλά και εφαλτήριο να μπορούν να επεμβαίνουν ανά πάσα στιγμή σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Οι εξελίξεις σε όλες τις χώρες της περιοχής είναι, όπως θα επιχειρήσουμε να δείξουμε, ένα παζλ που συμπληρώνεται. Και τα αμερικανικά συμφέροντα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και βέβαια σε αυτό το γεωστρατηγικό παιχνίδι υπάρχουν και άλλοι παίκτες με τις δικές τους επιδιώξεις...
Associated Press |
Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Μπόλτον, υποστήριξε, σύμφωνα με το «Ασοσιέιτεντ Πρες», ότι η έκθεση δείχνει πως «το Ιράν επιτάχυνε τις προσπάθειές του να αποκτήσει πυρηνικά όπλα αν και, φυσικά, η έκθεση δεν περιέχει συμπεράσματα ως προς αυτό», και κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας να περάσει το ταχύτερο μια απόφαση υπό το Κεφάλαιο 7 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών, που προβλέπει την επιβολή κυρώσεων ή την ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Η Κοντολίζα Ράις, από τη Σόφια, παράλληλα καλούσε το Συμβούλιο Ασφαλείας να «αναλάβει δράση».
Ταυτόχρονα με την έκθεση Ελ Μπαραντέι, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρουσίασε την Παρασκευή την έκθεσή του για τη «διεθνή τρομοκρατία», στην οποία χαρακτηρίζει το Ιράν ως «τον κορυφαίο και ενεργότερο κρατικό παράγοντα - υποστηρικτή της τρομοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο».
Οι αμερικανικές πιέσεις έναντι των Ευρωπαίων και ειδικά των Ρώσων και των Κινέζων, που έχουν να χάσουν πολλά από το ενδεχόμενο της επιβολής κυρώσεων ή, χειρότερα, της ανάληψης στρατιωτικής δράσης, θα κλιμακωθούν από την επόμενη εβδομάδα. Σύμφωνα με το «Ρόιτερς», οι Αμερικανοί θέλουν να περάσουν «γρήγορα» μια καταδικαστική απόφαση είτε με τη συναίνεση είτε με την αποχή της Μόσχας και του Πεκίνου και προειδοποιούν ότι αν δεν την έχουν, «θα δράσουν» και χωρίς αυτήν.
Ο Ιρανός πρόεδρος, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, που είναι εμφανές πως θεωρεί ότι οι ΗΠΑ μπλοφάρουν, δήλωσε την Παρασκευή ότι το Ιράν «δε δίνει δεκάρα» για μια απόφαση του ΣΑ που θα επιχειρεί να του «αποστερήσει τα δικαιώματά του».
Φαίνεται ότι οδεύουμε προς ένα μακρύ και καυτό καλοκαίρι...
Associated Press |
Φαινομενικά, η αναπάντεχη(;) επίσκεψη των δύο Αμερικανών αξιωματούχων είχε σκοπό να αποτελέσει «μήνυμα στήριξης» προς τον εντολοδόχο πρωθυπουργό, Τζαουάντ Αλ Μαλίκι, ο οποίος κατόπιν ελιγμών απέσπασε την υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία εκ μέρους του μεγαλύτερου σιιτικού κόμματος, «Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία», και τη σύμφωμη γνώμη τελικά σουνιτών και Κούρδων, παραγκωνίζοντας τον πρώην πια πρωθυπουργό και μέχρι τις 22 του Απρίλη υποψήφιο εκ νέου, Ιμπραήμ Αλ Τζαφάρι. Συνάμα, πάντα φαινομενικά, τερματίστηκε τρόπον τινά η πολιτική κρίση που διαρκούσε μήνες. Για την ακρίβεια, από τις ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη. Κρίση εξαιτίας των πιέσεων των ΗΠΑ που επέμεναν στον εξοβελισμό του Τζαφάρι αλλά και των εσωτερικών διαγκωνισμών.
Για τις ΗΠΑ, η εξέλιξη της κατάληξης σε συμφωνία για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης ήταν ένα «ιστορικό γεγονός», καθώς, εμφανίζοντας τον Μαλίκι ως «δική» τους πρόταση, ευελπιστούν σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», αναμένοντας να καθορίσουν πλήρως το είδος αποικιακής κατοχής για ένα μέρος του κόσμου, η περιπλοκότητα του οποίου δε χρειάζεται πλέον να καταδειχτεί. Περιπλοκότητα που ήδη έχει μεταβάλει τα τοπικά δεδομένα αλλά και την παγκόσμια ισορροπία.
Είναι πάντως ασαφές εάν έχει βάση η θεώρηση ότι ο Μαλίκι είναι εκφραστής των αμερικανικών επιλογών. Ο Μαλίκι όπως και ο Τζαφάρι είναι ηγετικά στελέχη του ίδιου κόμματος, του «Νταΐαουα», και πολιτικοί σύμμαχοι. Μάλιστα, θεωρείται από αναλυτές «θεοκράτης εξτρεμιστής», ο οποίος με περισσό ζήλο ηγήθηκε του προγράμματος «απο-μπααθοποίησης» του κρατικού μηχανισμού, που έστειλε στο πυρ το εξώτερον δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους ως «πιστούς στο καθεστώς Σαντάμ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια της προηγούμενης «ξαφνικής» πάλι επίσκεψης της Ράις, πριν από τρεις βδομάδες, δεν υπήρξε κανενός είδους επαφή με τον Μαλίκι, ο οποίος μέχρι πρότινος δε φαινόταν να τυγχάνει της ειδικής προσοχής της Ουάσιγκτον στην προσπάθειά της να σχηματίσει ένα νέο μηχανισμό «αλλαγής καθεστώτος» στη Βαγδάτη.
Πάντως, η επίσκεψη των δύο ανώτατων αξιωματούχων δεν είχε στόχο μόνο την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή αλλά και την αμερικανική κοινή γνώμη, που ολοένα και περισσότερο εκδηλώνει τη δυσφορία της έναντι της πολιτικής του Λευκού Οίκου. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις Ράις ότι η επίσκεψη αποτελεί και μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό, που δηλώνει ότι δεν υπάρχει «ασυνέχεια της πολιτικής και στρατιωτικής μας πολιτικής».
Δήλωση που κρίθηκε αναγκαία στην Ουάσιγκτον ώστε να καταλαγιάσει ο αχός του «πολέμου» που ξέσπασε μεταξύ Ράις και Ράμσφελντ, όταν, κατά την προηγούμενη επίσκεψή της στη Βαγδάτη, έκανε λόγο για «χιλιάδες τακτικά λάθη». Φυσικά, ο Ράμσφελντ αντεπιτέθηκε δηλώνοντας ότι το σχόλιο αποτελεί δείγμα «παντελούς άγνοιας». Το σχόλιο όμως της Ράις ήταν η σκανδάλη για την κίνηση των πρώην στρατηγών, που κάλεσαν τον Ράμσφελντ να παραιτηθεί γιατί κάπως πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: «Ποιος έχασε τον πόλεμο στο Ιράκ;».
Η κοινή εμφάνιση Ράις και Ράμσφελντ επιχειρήθηκε να αξιοποιηθεί ως δείγμα ελέγχου της κατάστασης. Ιδιαίτερα σε μια στιγμή που η καταστροφική επέμβαση και κατοχή έχει κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών να αντιδρά και να απαιτεί την άμεση επιστροφή των στρατευμάτων.
Στρατεύματα που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και ουκ ολίγες φορές γίνονται στόχοι της αντίστασης. Μέχρι την Πέμπτη το βράδυ 2.397 Αμερικανοί στρατιώτες είχαν σκοτωθεί στο Ιράκ από την αρχή του πολέμου, ενώ ο Απρίλης, πριν καν ολοκληρωθεί, ήταν ο αιματηρότερος μήνας του 2006 για τους κατοχικούς, συμπεριλαμβανομένων 3 Ιταλών και ενός Ρουμάνου στρατιώτη αλλά και των εγχώριων συνοδοιπόρων και συνεργατών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη στιγμή που ανακοινώθηκε πως ο Μαλίκι θα είναι ο εντολοδόχος πρωθυπουργός, μέσα σε 3 μέρες το Ιράκ σείστηκε από επιθέσεις με περισσότερους από 80 νεκρούς.
Ουδείς λόγος υφίσταται μέχρι στιγμής που να συνηγορεί ότι η εγκαθίδρυση μίας ακόμη κυβέρνησης-μαριονέτας θα μπορέσει να τιθασεύσει την ενδοκοινοτική βία ή να κάμψει την αντίσταση ενάντια στην κατοχή. Αντιθέτως, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης - από όσα έχουν ανακοινωθεί μέχρι σήμερα - «θεσμοθετεί» το διαχωρισμό των κοινοτήτων, με τη θέση του πρωθυπουργού να την κατέχει ένας σιίτης, του Προέδρου ένας Κούρδος και του προέδρου του Κοινοβουλίου ένας σουνίτης.
Ενδεικτικό της ενδοκοινοτικής βίας αλλά και της ανάφλεξης όλης της περιοχής είναι το δημοσίευμα της «Ουάσιγκτον Ποστ», την Τρίτη, που κάνει λόγο ότι εκατοντάδες μαχητές των σιιτικών ένοπλων μονάδων αποστέλλονται στην ευρύτερη περιοχή του Κιρκούκ με σκοπό να προετοιμαστούν για μάχες εναντίον οιασδήποτε προσπάθειας προσάρτησης του Κιρκούκ σε μία αυτόνομη περιοχή των Κούρδων. Πόλη που θεωρείται το επερχόμενο θέατρο του εμφυλίου ή ενός ευρύτερου πολέμου της περιοχής.
Η «στρατιωτική επιλογή» που η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τόσο με δηλώσεις του προέδρου Μπους, όσο και με δηλώσεις της υπουργού Εξωτερικών Κ. Ράις, αφήνει «ανοιχτή», είτε με συμβατικά είτε με πυρηνικά μέσα (περισσότερα γι' αυτές τις επιλογές, σε άλλο σημείο), αν εφαρμοστεί, είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει γενική ανάφλεξη στην περιοχή.
Ανάλογο πρόβλημα αναμένεται ότι θα ανακύψει, σε περίπτωση πολέμου, και στο Μπαλουχιστάν, μια περιοχή που εκτείνεται ένθεν κακείθεν της μεθορίου Ιράν - Πακιστάν. Τους αυτονομιστές Μπαλούχους, και σε αυτή την περίπτωση, επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες σε συνδυασμό με τους Κούρδους, ώστε να αποδυναμώσουν την Τεχεράνη και να οδηγήσουν, ελπίζουν, σε σοβαρή αποδυνάμωση της εξουσίας της ισλαμικής κυβέρνησης του Ιράν, που δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρή κρίση και πτώση της.
Οι αυτονομιστές αυτοί, είναι μια δύναμη που μπορεί με τον ίδιο τρόπο να αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν, όπου ήδη δρουν πολλές οργανώσεις οπαδών του τζιχάντ, περιλαμβανομένων της «αλ Κάιντα» και των Ταλιμπάν, αλλά όχι μόνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Μπαλουχιστάν έχει εξαιρετικά μεγάλη γεωπολιτική και ενεργειακή σημασία - αφού διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου, ενώ βρίσκεται σε μια περιοχή από όπου σχεδιάζεται να περάσουν διάφοροι αγωγοί. Μπαλούχοι αυτονομιστές υποστηρίζουν ότι «το Πακιστάν είναι βιώσιμο κράτος μόνον εξαιτίας του Μπαλουχιστάν»...
Επιπλέον, η ενδεχόμενη επίθεση εναντίον του Ιράν «ανοίγει» και άλλα μέτωπα:
Πώς θα αντιδράσουν το Τουρκμενιστάν, το Τατζικιστάν και το Αζερμπαϊτζάν; Τι θα συμβεί στο Αφγανιστάν; Πώς θα κινηθεί η Ινδία, αν στο Πακιστάν ξεσπάσει γενικευμένος, πια, εμφύλιος;
Πέραν αυτών, οι εξελίξεις σε περίπτωση επίθεσης στο Ιράν στη Μέση Ανατολή, ειδικά στην Παλαιστίνη - όπου από τη μια η ισλαμιστική κυβέρνηση της «Χαμάς», που θεωρεί την Τεχεράνη τη στενότερή της σύμμαχο, αντιμετωπίζει από τη μια την ενορχηστρωμένη προσπάθεια ΗΠΑ/ΕΕ να «απομονωθεί» και να στραγγαλιστεί οικονομικά, και από την άλλη το Ισραήλ συνεχίζει να προωθεί το σχέδιο «μονομερούς αποδέσμευσης» που ουσιαστικά προσαρτά κάπου το 70% των προ του 1967 παλαιστινιακών εδαφών κι αφαιρεί από τους Παλαιστίνιους σχεδόν όλους τους υδάτινους πόρους της περιοχής - δημιουργούν μια όλο και εκρηκτικότερη κατάσταση. Πέραν των ιρανικών πυραύλων που θρυλείται - κατά διαδοχικά ρεπορτάζ της εφημερίδας «Χααρέτζ» - ότι μπορεί να πλήξουν το ισραηλινό έδαφος.
Εξελίξεις αναμένονται ακόμη και στη Σαουδική Αραβία - η κυβέρνηση της οποίας, ειρήσθω εν παρόδω, φέρεται να είχε χρηματοδοτήσει το ερευνητικό πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν προσδοκώντας «έτοιμες» πυρηνικές κεφαλές. Η ένταση στην περιοχή δε θα αφήσει ανεπηρέαστη ούτε την Αίγυπτο, όπου, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις και η ένταση σιιτών - σουνιτών, η κατάσταση είναι τεταμένη.
Είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ συνυπολογίζουν όλες αυτές τις πιθανότητες στα σχέδιά τους για τον ανακαθορισμό των γεωπολιτικών ισορροπιών, αλλά στην περίπτωση του ταυτόχρονου ανοίγματος πολλών μετώπων είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.