Διαβάζοντας τις ανταποκρίσεις από τη Γλασκόβη και τη Διεθνή Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα, πληροφορούμαστε ότι μετά την ολοκλήρωση των παρεμβάσεων των ηγετών των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών και τον διαγωνισμό... περιβαλλοντικής «ευαισθησίας», η σκυτάλη πέρασε χτες στους διοικητές των μεγαλύτερων τραπεζών, επενδυτές και ασφαλιστές.

Μια τέτοια «συμμαχία», με συνολικά κεφάλαια ύψους 130 τρισ. δολαρίων - τα οποία ως γνωστόν τοποθετούνται πάντα... για το καλό της ανθρωπότητας - «δεσμεύτηκε» να βάλει την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής στο επίκεντρο της δράσης της. Και πώς να μην «δεσμευτεί», όταν η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» είναι το «στοίχημα» των μονοπωλίων για την αντιμετώπιση της τεράστιας υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, που δεν μπορούν να τοποθετηθούν με ικανοποιητική κερδοφορία.

Η «πράσινη μετάβαση» αναμένεται να «στοιχίσει» 100 - 150 τρισ. δολάρια τις επόμενες τρεις δεκαετίες, ανέφερε μιλώντας στη Διάσκεψη η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζάνετ Γέλεν, δείχνοντας το τεράστιο μέγεθος των «πράσινων» μπίζνες και σπεύδοντας να προσθέσει ότι προσφέρονται πολύ μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης και επενδύσεων.

Για μια ακόμα φορά, δηλαδή, το φαρμάκι παρουσιάζεται ως γιατρικό: Λανσάρεται ως λύση μια «πράσινη» παραλλαγή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που είναι ο πραγματικός ένοχος για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του πλανήτη όχι με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την καπιταλιστική κερδοφορία.

Γι' αυτήν τσαλαπατιέται κάθε μέτρο προστασίας των εργαζομένων, των λαών και του περιβάλλοντος, κάθε αναγκαίο μέτρο που δεν προσθέτει μεγάλα κέρδη στο κεφάλαιο (όπως είναι η αντιπλημμυρική, η αντιπυρική, η αντισεισμική προστασία κ.τ.λ.). Αυτός ο καταστροφικός δρόμος θα μεταμορφωθεί τάχα τώρα από «μαύρος» σε «πράσινος» και τα μονοπώλια θα αυγατίζουν τα κέρδη τους... «προστατεύοντας» το περιβάλλον!

Πίσω βέβαια από αυτά τα αστεία προσχήματα βρίσκεται η πραγματικότητα: Η «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι η «απάντηση σε ένα οικουμενικό πρόβλημα», ούτε προστατεύει πραγματικά το περιβάλλον - η καταστροφή βουνών και δασών για τις ΑΠΕ, το μεγάλο περιβαλλοντικό αποτύπωμα που έχει η παραγωγή των ΑΠΕ, των «πράσινων» αυτοκινήτων κ.ά., η προώθηση της καύσης των απορριμμάτων και πολλά άλλα αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα...

Η «πράσινη ανάπτυξη» είναι ένα εργαλείο με το οποίο οι αστικές τάξεις προσπαθούν να αυξήσουν την κερδοφορία τους και να ενισχύσουν τη θέση τους στους εντεινόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Είναι μια διαδικασία καταστροφής ενός μεγάλου τμήματος κεφαλαίου που βρίσκεται στην παραγωγή και δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφόρας τοποθέτησης συσσωρευμένων κεφαλαίων.

Οι λαοί θα κληθούν με πολλούς τρόπους να πληρώσουν τη «λυπητερή». Για παράδειγμα, και στην Ελλάδα, πέρα από την ανεργία που φέρνει η «ενεργειακή μετάβαση» με το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων, είναι ήδη φανερό ότι ο λογαριασμός χτυπά συνολικά την πόρτα των λαϊκών νοικοκυριών, με τα διογκωμένα κόστη της Ενέργειας, αλλά και με τη συνολικότερη ακρίβεια, μεγάλο τμήμα της οποίας οφείλεται στην πανάκριβη «πράσινη» Ενέργεια.

Ταυτόχρονα, η διαδικασία καταστροφής μέρους του κεφαλαίου και η «κούρσα» για την «πράσινη» ανάπτυξη θα συνοδεύονται όλο και περισσότερο από τη λυσσασμένη αντιπαράθεση ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης για το ποιο θα βγει περισσότερο κερδισμένο και ποιο θα χάσει σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Οπως και από ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη για το ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο από αυτήν την τεράστια «πίτα».

«Οι γεωπολιτικές εντάσεις θα αυξηθούν (...) Οι διαφωνίες θα εστιάσουν στο ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη για να δράσει και να πληρώσει - και πόσο γρήγορα οι χώρες θα ανταγωνιστούν ώστε να ελέγξουν τις πηγές και να επικρατήσουν στις νέες τεχνολογίες που απαιτούνται για την καθαρή ενεργειακή μετάβαση», αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών που δημοσιοποιήθηκε ενόψει της Διεθνούς Διάσκεψης στη Γλασκόβη.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, εξίσου χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση ΗΠΑ - ΕΕ - Βρετανίας από τη Γλασκόβη - μετά από εκδήλωση που οργάνωσαν από κοινού, με συμμετέχοντες τους ηγέτες Ινδίας, Ιαπωνίας, Καναδά, Νιγηρίας, Κολομβίας, Εκουαδόρ - ότι «δεσμεύονται» στη βάση σχετικών αποφάσεων του G7 να προωθήσουν μια «εταιρική σχέση για τις υποδομές», προκειμένου «να ανταποκριθούν στις παγκόσμιες ανάγκες ανάπτυξης υποδομών».

Επιχειρώντας ουσιαστικά να απαντήσουν στις αντίστοιχες πρωτοβουλίες που «τρέχει» ήδη εδώ και χρόνια η Κίνα διεθνώς, μέσα από τους λεγόμενους «δρόμους του μεταξιού», ΗΠΑ - ΕΕ - Βρετανία αναφέρονται στην ανάγκη να δοθεί ώθηση σε επενδύσεις και «κινητοποίηση πόρων για την κάλυψη κρίσιμων αναγκών υποδομής, για τη στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης», με έμφαση στις «αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες».

Μία μέρα μετά, η Αμερικανίδα υπουργός Οικονομικών, την ίδια ώρα που η Δύση κατηγορεί την Κίνα ότι στήνει «παγίδες χρέους» σε άλλες χώρες, ανακοίνωσε ότι ΗΠΑ και Βρετανία θα στηρίξουν έναν νέο κεφαλαιακό μηχανισμό, ο οποίος μέσα από «πράσινα ομόλογα» θα «βοηθήσει» αναπτυσσόμενες οικονομίες «να μειώσουν την απόσταση σε καθαρές υποδομές»...

Με το ίδιο κριτήριο, τους αδυσώπητους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, προχωρούν και οι αντιπαραθέσεις για τα ζητήματα της «ενεργειακής μετάβασης», με βάση τον ορυκτό πλούτο κάθε πλευράς, τις ενεργειακές ανάγκες της βιομηχανικής της παραγωγής κ.ο.κ. Χαρακτηριστική είναι π.χ. η αντιπαράθεση Γερμανίας - Γαλλίας για τον «πράσινο» ή μη χαρακτήρα της πυρηνικής Ενέργειας, όπως και οι πρόσφατες διαφωνίες στη Σύνοδο Κορυφής του G20 για τα σχετικά χρονοδιαγράμματα της μετάβασης...

Από όποια πλευρά να το πιάσει κανείς, δεν χωρά καμία αυταπάτη: Ούτε οι λαοί ούτε το περιβάλλον πρόκειται να δουν «άσπρη» μέρα, είτε με τη «μαύρη», είτε με την «πράσινη» παραλλαγή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και από όλη αυτήν την κούρσα για το «ποιος θα κερδίσει στον 21ο αιώνα», όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο Αμερικανός Πρόεδρος. Η διέξοδος για τους λαούς βρίσκεται στον αντίποδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην πάλη για τον σοσιαλισμό, τη μόνη κοινωνία και οικονομία όπου η κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή με κριτήριο τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών θα μπορεί να συμβαδίζει με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.