Από τον «Κύκλωπα» του ΚΘΒΕ

• Τη μεγάλη παραγωγή του «Εκάβη - Κύκλωπας» του Ευριπίδη, παρουσιάζει το ΚΘΒΕ σήμερα (9μμ), στο Κατράκειο της Νίκαιας. Η «Εκάβη» και το σατυρικό δράμα «Κύκλωπας» δένουν σε ενιαία παράσταση, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου («Εκάβη») και Γιάννη Ρήγα («Κύκλωπας»). Η μετάφραση είναι των Νίκου Χ. Χουρμουζιάδη («Εκάβη») και Κ. Χ. Μύρη («Κύκλωπας»). Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας. Μουσική: Κώστας Βόμβολος («Εκάβη») και Γιώργος Χριστιανάκης («Κύκλωπας»). Χορογραφία: Ισίδωρος Σιδέρης. Παίζουν οι: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Κώστας Καζάκος, Χρήστος Βαλαβανίδης, Κώστας Σαντάς, Νίκος Βρεττός κ.ά.
• Η Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζει, σήμερα, στο «Θέατρο Πέτρας», την παράσταση «Ομήρου Οδύσσεια - Το παραμύθι των παραμυθιών». Η διασκευή - σκηνοθεσία είναι της Κάρμεν Ρουγγέρη, τα σκηνικά της Ρένας Γεωργιάδου, τα κοστούμια της Καλλιόπης Κοπανίτσα, η μουσική του Γιάννη Μακρίδη, η χορογραφία του Πέτρου Γάλλια, οι στίχοι του Ανδρέα Κουλουμπή. Παίζουν: Δημήτρης Αδάμης, Θέμης Βλάχος, Γιώργος Παληός, Στέλλα Μπαλωμένου, Λία Δαλιάνη, Ντορίνα Θεοχαρίδου, Κλαίρη Μανιάτη, Ελπιδοφόρος Γκότσης, Νίκος Γκεσούλης, Στρατής Πανούριος, Σπύρος Φασιανός κ.ά. Είσοδος για τα παιδιά ελεύθερη.
• Τους «Ιππής» του Αριστοφάνη, παρουσιάζει, σήμερα (9μμ), η «Θεατρική Διαδρομή», στο Κηποθέατρο Παπάγου, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, μετάφραση K. X. Μύρη, σκηνικά Νίκου Στεφάνου, κοστούμια Ιωάννας Παπαντωνίου, μουσική Βασίλη Δημητρίου, χορογραφία Χάρη Μανταφούνη. Παίζουν: Γιώργος Παρτσαλάκης, Τάσος Χαλκιάς, Γιάννης Θωμάς, Δημήτρης Παλαιοχωρίτης, Στάθης Βούτος, Σπύρος Κουβαρδάς, Μάκης Αρβανιτάκης, Λουκάς, Ζήκος. Στο χορό συμμετέχουν: Δημήτρης Χαβρές, Θανάσης Τσιδίμης, Αποστόλης Πελεκάνος, Δημήτρης Παπανικολάου κ.ά.
• Την παράσταση με τίτλο «Στρατηγός Μακρυγιάννης - Οράματα και Θάματα» παρουσιάζει, σήμερα, στο θέατρο «Μάνος Κατράκης» στο Δήμο Συκεών της Θεσσαλονίκης το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Η σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία είναι του Σ. Σ. Τσακίρη, τα σκηνικά - κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η επιμέλεια των τραγουδιών, η διδασκαλία της χορωδίας του Βαγγέλη Κώτσου. Ερμηνεύει ο Γρηγόρης Βαλτινός. Συμμετέχει η πολυφωνική χορωδία του Λυκείου Ελληνίδων Καλαμάτας.

Το 2ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών αρχίζει σήμερα στην πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι (παλιό δημαρχείο) με διοργανωτή το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών του Δήμου Αμαρουσίου, με ελεύθερη είσοδο. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται στις 8/9 και συμμετέχουν καλλιτέχνες από την Ελλάδα και ο Κύπριος καραγκιοζοπαίχτης, Χριστόδουλος Πάφιος.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής: «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το θηρίο», Χρ. Πάφιος (4/9), «Ο Καραγκιόζης στη σελήνη», Πάνος Καπετανίδης (5/9), «Ο Καπετάν Γκρης», Βάγγος Κορφιάτης (6/9), «Ο αητός του Ολύμπου», Γιάνναρος (7/9). Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ (8/9) είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Σωτήρη Σπαθάρη, του πατέρα του Ευγένιου. Το αφιέρωμα θα ανοίξει ο Τίτος Πατρίκιος. Ο Μάνθος Τσίχλας, βοηθός του Σωτήρη Σπαθάρη, θα παίξει το έργο «Ο Καραγκιόζης στο τρελοκομείο» και αμέσως μετά ο Ευγένιος θα παίξει το έργο «Ο Καραγκιόζης προφήτης». Πρόκειται για το έργο που έπαιξε ο Σωτήρης Σπαθάρης το χειμώνα του 1925 στο Μαρούσι. Ηταν η εποχή, όπου, όπως γράφει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, «με τους Καραγκιόζηδες περπάταγα και τον γιο μου Ευγένιο στο πανί».

Κοινή ώρα έναρξης 8.30 μ.μ., πλην της τελευταίας μέρας (8 μ.μ.).

«Πλούτος» από το «Θέατρο Τέχνης»

Στη φετινή «αναπαλαιωμένη» παράσταση του «Πλούτου», με τους ίδιους καλλιτεχνικούς συντελεστές και με τους ίδιους, σχεδόν, ηθοποιούς, ο Μ. Κουγιουμτζής παράλλαξε μερικά σκηνοθετικά του ευρήματα και προσέθεσε στη σκηνική «ανάγνωσή» του ένα νέο. Το ζωντανό «μνημείο» μιας άλλης-συγγενικής σατιρικά με τον Αριστοφάνη- λαϊκής θεατρικής παράδοσης, της παράδοσης του Καραγκιόζη, τον Ευγένιο Σπαθάρη. Η ένταξη του Ευγένιου Σπαθάρη, στο ρόλο του θεόστραβου Πλούτου, ευεργέτησε απολύτως την παράσταση, καθώς με την εύγλωττη παρουσία του, τη χαρακτηριστική φωνή και το καραγκιόζικο μότο του «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε», συνειρμικά υπογράμμισε το αριστοφανικό μήνυμα, ότι η δίκαιη και ίση κατανομή του πλούτου αποτελεί ουτοπία.

«Μήδεια» από το «Αμφι-Θέατρο»

Η «Μήδεια» του Ευριπίδη, μετονομάζει ανά την οικουμένη και ανά τους αιώνες όποια γυναίκα κυριεύεται από τον έρωτα και την ηδονή της σάρκας, εγκαταλείπει το σπίτι της, προδίδει και σκοτώνει δικούς και φίλους και έπειτα προδομένη και εγκαταλειμμένη από τον έρωτά της φθάνει, στην απελπισία της, να εκδικηθεί το ερωτικό αντικείμενο του πόθου της, ακόμα και με την πιο αποτρόπαια πράξη. Την παιδοκτονία. Η Μήδεια προσωποποιεί τον μη εκλογικευμένο, μη κοινωνικοποιημένο, τον αρχετυπικό, πρωτογονικό «κόσμο» του παράφορου ερωτικού πάθους, που όταν προδοθεί πονά ασυγκράτητα και μεταβάλλεται σε απύθμενο, φονικό μίσος, σε παραλογισμό και σε αυτοδικία. Ενα τέτοιο πάθος δεν μπορεί να κατανοήσει, να αποδεχτεί τη «λογική» του άπιστου Ιάσονα, που εγκαταλείπει τη Μήδεια για τα οφέλη που θα του αποφέρει ο γάμος του με την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου. Σ' αυτή την ευριπιδική τραγωδία, μια «αρένα» συνταρακτικού ποιητικού λόγου, συγκρούονται η ερωτική αφοσίωση και η απιστία. Το πάθος και η «ηθική» του έρωτα με τον κυνισμό και τη «λογική» της εξουσίας και του συμφέροντος.

Η σεμνή, εύγλωττη μετάφραση και η λιτότατη, χωρίς ανούσια ευρήματα, σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, η οποία θέλησε μια Μήδεια γήινη μέχρι τέλους, αφού η Μήδεια δεν εξαφανίζεται στους ουρανούς με το άρμα του ήλιου, αλλά μένοντας επί γης, κλείνεται μέσα σ' αυτόν σα να είναι ο τάφος της. Η σκηνοθεσία επέλεξε να αναδείξει την ποιητική του λόγου, προβάλλοντας τις συγκρούσεις των προσώπων μέσω του λόγου, χωρίς δραματοποιητικές υπογραμμίσεις των χαρακτήρων και συναισθημάτων των προσώπων. Εξάλλου, την κατεύθυνση προβολής του λόγου, καθόρισε η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ζοφερά «σκοτεινή» στην εισαγωγή της και μελωδικότατη στα Χορικά. Την παράσταση στήριξαν το ευφάνταστο, παρά τη λιτότητά του, σκηνικό της Λαλούλας Χρυσικοπούλου, τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η μουσική διδασκαλία του Νίκου Βασιλείου. Υπέρμετρα συγκρατημένη και διεκπεραιωτική έμοιαζε η χορογραφία της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Στη σκηνοθετική κατεύθυνση για ανάδειξη του λόγου «βάδισαν», ανάλογα με την υποκριτική και τεχνική του ικανότητα ο καθένας, όλοι οι ηθοποιοί. Η Λήδα Τασοπούλου με την υποκριτική μανιέρα και τον ασκημένο λόγο της. Οι Χρήστος Πάρλας και Αλέξης Σταυράκης με το στέρεο λόγο και το σκηνικό κύρος τους. Η Ουρανία Μπασλή με την ευαισθησία της. Οι Φώτης Αρμένης και Νίκος Γιαχαλής με τη διακριτική παρουσία τους. Η υπογράφουσα δηλώνει αδυναμία να εξηγήσει το «γιατί» ο Μιχαήλ Μαρμαρινός- του οποίου οι καλλιτεχνικές ανησυχίες και απόπειρες έχουν ενδιαφέρον- έπαιξε όπως έπαιξε τον Ιάσονα. Ποιος ευθύνεται, ο σκηνοθέτης ή ίδιος για το τόσο μεγάλο παράδοξο, αντιθεατρικό έως και αφύσικο στο λόγο, στην έκφραση, στη στάση, στην κίνηση, στη χειρονομία, στο κλυδωνιζόμενο περπάτημα του Μ. Μαρμαρινού; Τι συνιστούσαν όλα αυτά που είδαμε; Υποκριτική αδυναμία, άποψη σκηνοθέτη, ή του ίδιου του Μ. Μαρμαρινού;