Η εικόνα του 3χρονου αγοριού Αϊλάν Κούρντι, το άψυχο σώμα του οποίου βγήκε στις ακτές της Τουρκίας προχτές, μετά από ναυάγιο με άλλους Σύρους σε βάρκα προς την Κω (όπου πνίγηκαν η μητέρα, το αδελφάκι του, άλλα παιδιά και συνολικά 12 πρόσφυγες), κάνει το γύρο του κόσμου στα αστικά ΜΜΕ. Μιλάνε για σοκ και τραγωδία. Χαρακτηριστικοί και οι τίτλοι στις δικές μας χτεσινές αστικές εφημερίδες που συνοδεύουν τη συγκλονιστική εικόνα: «Φτάνει πια η ανεπάρκεια της Ευρώπης μπροστά στο δράμα της μετανάστευσης» (ΝΕΑ), «Σοκάρει το δράμα στο Αιγαίο» («Εθνος»), «Σε θάλασσες και ακτές δοκιμάζονται οι αξίες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Τι δεν καταλαβαίνετε;» («Εφημερίδα των Συντακτών»), «Οχι άλλα πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο» («Αυγή») αλλά και ο προκλητικός «Ασφυξία από λαθρομετανάστες. Παγκόσμια ανατριχίλα» («Δημοκρατία»).

Πίσω από τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ και την οδύνη που βέβαιο είναι ότι αισθάνεται κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, υπάρχει ένα «τείχος καπνού» και συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών αυτής της βαρβαρότητας. Και αυτή δεν αφορά μόνο τα τελευταία τραγικά θύματα και τον μικρό Αϊλάν, που επιχείρησαν να ξεφύγουν γενικά και αόριστα από έναν πόλεμο ή τις «αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού». Αραγε, ποιες αξίες μπορεί να έχουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, δηλαδή οι αστικές τάξεις και οι εκπρόσωποί τους;

Οι ...αξίες τους, είτε συνεργάζονται είτε αντιπαρατίθενται με άλλους ιμπεριαλιστές, είναι η εξασφάλιση στους μονοπωλιακούς τους ομίλους του ελέγχου ενεργειακών πόρων, δρόμων μεταφοράς τους, σφαιρών επιρροής και αγορών. Γι' αυτούς τους λόγους κάνουν επεμβάσεις, διαλύουν κράτη με διάφορα προσχήματα, όπως της ...υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της ειρήνης. Σφάζουν λαούς, αξιοποιώντας και δικά τους κατασκευάσματα όπως οι Ταλιμπάν ή σήμερα οι τζιχαντιστές στη Συρία και το Ιράκ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η επιθετικότητα κλιμακώθηκε μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στα σοσιαλιστικά κράτη, στην ΕΣΣΔ και την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αυτό δεν έγινε με τις ευρωΝΑΤΟικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Συρία που συνεχίζονται και διογκώνουν τους ξεριζωμένους; Αυτό δε συνεχίζεται στην Παλαιστίνη, όπου οι εικόνες των σκοτωμένων, των τραυματισμένων παιδιών είναι καθημερινή ρουτίνα; Στην Ουκρανία γιατί αιματοκυλίστηκε ο λαός; Στην Αφρική, την πλούσια «μαύρη ήπειρο» όπου οι αστικές κυβερνήσεις προσφέρουν φτώχεια στους λαούς της, το ίδιο δεν έγινε και γίνεται; Τελευταία παραδείγματα η Λιβύη, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Μάλι. Αλλά και όπου δεν υπάρχουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ένοπλες συγκρούσεις, αυτό που κυριαρχεί είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, η ανέχεια και η εξαθλίωση για τους εργαζόμενους που διαβιούν με ελάχιστα δολάρια τη μέρα, που βλέπουν τα παιδιά τους να λιώνουν από την ασιτία, τις επιδημίες και τις αρρώστιες, την αμορφωσιά και την ανεργία.

Αυτή είναι η πραγματική αιτία που διάφοροι όψιμοι ...ευαίσθητοι θέλουν να θάψουν. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπηρετούν, που θέλουν να θωρακίσουν, που την εξωραΐζουν όταν οι λαοί αρχίζουν να τους παίρνουν χαμπάρι και θέλουν να τους πείσουν ότι είναι τάχα μονόδρομος. Αρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα, οι κεφαλαιοκράτες, οι ιμπεριαλιστές και η εξουσία τους, δεν μπορούν να το λύσουν πραγματικά. Φυσικά, τώρα που οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές διογκώνονται, οι αστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, περιλαμβανομένης και της ελληνικής, που πάντα συμμετείχε στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με ό,τι παραλλαγή και αν εμφανιζόταν (αυτοδύναμες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή συνεργασίας ή της δήθεν «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ), εμφανίζονται να παίρνουν μέτρα για την αντιμετώπιση του ανθρωπιστικού δράματος. Φυσικά, αυτά εντάσσονται και σε άλλες σκοπιμότητες, με το θολό διαχωρισμό των προσφύγων (λες και οι άλλοι ξεριζωμένοι εγκαταλείπουν τις χώρες τους για ...πλάκα), τη «λεγόμενη δίκαιη κατανομή των προσφύγων», όπου εξελίσσεται ένας σφοδρός ανταγωνισμός, ιδιαίτερα από χώρες που έχουν χτυπηθεί λιγότερο από την κρίση (βλέπε Γερμανία), που βλέπουν στους πρόσφυγες και μια ευκαιρία αξιοποίησης φτηνής εργατικής δύναμης.

Να γιατί σήμερα χρειάζεται να δυναμώσει η ταξική εργατική αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, κάτι που κάνει ήδη το ταξικό κίνημα στη χώρα μας, επίσης να απομονωθούν οι ρατσιστικές και εθνικιστικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, πρέπει να δυναμώσει η διεκδίκηση από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις - και την ελληνική - λήψης άμεσων μέτρων. Να παρθεί πίσω η αντιμεταναστευτική πολιτική των Κανονισμών του Δουβλίνου, να εξασφαλιστούν γρήγορες διαδικασίες καταγραφής των προσφύγων και μεταναστών, δυνατότητα να κατευθυνθούν στις χώρες που επιθυμούν και έχουν συγγενείς ή φίλους, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και περίθαλψης στους σταθμούς υποδοχής. Αυτές τις θέσεις, τις μόνες που μπορούν να αντιμετωπίσουν πραγματικά το πρόβλημα, τις διατυπώνει στη χώρα μας μόνο το ΚΚΕ, που δε μένει στην επιφάνεια του προσφυγικού δράματος, αλλά προβάλλει τις αιτίες και την ανάγκη της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.