Ενώ επιταχύνεται στοχευμένα η επίθεση σε όποια εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κλιμακώνει και την προσπάθειά της να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι δήθεν υπάρχει ...θετική «ευρωπαϊκή πείρα», την οποία και προσπαθεί να αξιοποιήσει στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς», να κρύψει πόσο καλοσχεδιασμένα δυναμώνει η αντεργατική λαίλαπα σε όλη την Ευρώπη. Ενδεικτική είναι η επιμονή του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, να επικαλείται τις «ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές», οι οποίες όμως κάθε άλλο παρά εγγυήσεις αποτελούν για τους εργαζόμενους. Μπροστά στη Σύνοδο των υπουργών Εργασίας της ΕΕ, πριν τρεις βδομάδες, ο Γ. Κατρούγκαλος σημείωνε: «Η εθνική μας θέση διαπραγμάτευσης δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά, συνολικά, το μέλλον της εργασίας στην Ευρώπη, ακριβώς γιατί το μνημόνιο συνδέει τις μεταρρυθμίσεις με την επιλογή των βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών».

Μάλιστα, εμφάνιζε ως θετικό το γεγονός ότι στη διαμόρφωση των «εθνικών θέσεων» μπλέχτηκαν και «ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες», παραπέμποντας στην Εκθεση της Επιτροπής Ανεξάρτητων Ειδικών, που βέβαια στην ουσία της δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σαλπίζει νέα έφοδο στις εργατικές κατακτήσεις και ανάγκες. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το πόρισμα της Επιτροπής, που χωρίς περικοκλάδες τονίζει: «Δε συνιστούμε την επιστροφή στο προηγούμενο σύστημα, ιδιαίτερα δε με το ύψος των μισθών που υπήρχε πριν από την κρίση, αλλά έναν εκσυγχρονισμό σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές (...) Προτείνουμε επίσης τη δυνατότητα προσωρινών παρεκκλίσεων από τις συλλογικές συμβάσεις, όταν οι εταιρείες βρίσκονται σε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες».

Αλλά και ειδικότερα, όποιος σκύψει σε αυτές τις «ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές» που επικαλούνται και η κυβέρνηση και οι «ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονές» της, δεν θα διαπιστώσει τίποτα άλλο παρά τη συστηματική επέλαση σε μια σειρά δικαιώματα που οι εργάτες έχουν αποσπάσει με αιματηρούς αγώνες.

Στη Γερμανία, που σταθερά προβάλλεται ως «ατμομηχανή της ανάπτυξης», ανοίγει τώρα ξανά η συζήτηση για νέα απελευθέρωση του ωραρίου. Τις τελευταίες μέρες, στον Τύπο εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για τη δυνατότητα που υπάρχει σήμερα σε όλη τη γερμανική επικράτεια τα καταστήματα να μένουν ανοικτά ακόμα και 24 ώρες το 24ωρο. Η σχετική αρμοδιότητα έχει μεταφερθεί πλέον από την κεντρική κυβέρνηση στα διάφορα κρατίδια, έτσι ώστε να είναι ακόμα πιο εύκολες διαρκείς αναπροσαρμογές. Τα ίδια δημοσιεύματα κατέγραφαν ότι στα κεντρικά σημεία των περισσότερων μεγαλουπόλεων, τα μαγαζιά μένουν ανοιχτά καθημερινά μέχρι τις 8, 9 ή ακόμη και τις 10 το βράδυ. Αν και εκπρόσωποι των εργαζομένων τονίζουν ότι «η μεγάλη υπόσχεση για περισσότερη απασχόληση δεν επαληθεύτηκε», πλέον το κεφάλαιο θέτει νέους στόχους, με πρόσχημα την ανάπτυξη του διαδικτυακού εμπορίου και με εκπροσώπους μεγαλοεργοδοτών να επισημαίνουν: «Με τη νικηφόρα προέλαση του εμπορίου μέσω διαδικτύου, έγινε ακόμη πιο επιτακτική η ευελιξία στα ωράρια».

Αλλά και στη Δανία, που συστηματικά εμφανίζεται ως μέλος της ομάδας των ...σκανδιναβικών «οχυρών» των κοινωνικών δικαιωμάτων, ανθίζουν όλο και περισσότερο οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, εξαπλώνονται τα λεγόμενα «zero contracts» (μηδενικά συμβόλαια), δηλαδή ο εργαζόμενος δουλεύει όταν και όσο τον χρειαστεί ο εργοδότης, με ελάχιστα ή μηδενικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Στα «επιτεύγματα» των τελευταίων χρόνων περιλαμβάνεται ακόμα η μείωση του χρόνου που επιδοτούνται οι άνεργοι σε 2 χρόνια, η αύξηση των απολύσεων εργαζομένων με συγκροτημένα δικαιώματα και η αντικατάστασή τους από άλλους «ενοικιαζόμενους», αλλά και η μεθόδευση για αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67,5 και 68 χρόνια.

Τέλος, χαρακτηριστική είναι η κατάσταση και στη Γαλλία, της οποίας την κυβέρνηση συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως στενό του συνεργάτη - παινεύεται μάλιστα ότι έχει και τη στήριξή της στα ευρύτερα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια. Με τον τελευταίο νόμο για την εργασία («Loi de Travail») που «πέρασε» πριν λίγους μήνες, προβλέπεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί τους εργαζόμενους μέχρι και δώδεκα ώρες τη μέρα «σε περίπτωση αυξημένης δραστηριότητας ή για λόγους που συνδέονται με την οργάνωση της επιχείρησης», αλλά και εξήντα ώρες τη βδομάδα σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Επιπλέον, ανοίγει ο δρόμος για τη μείωση των υπερωριακών αμοιβών, ενώ δίνεται το δικαίωμα σε μια εταιρεία να διαπραγματεύεται «επιθετικές συμφωνίες» σε επίπεδο επιχείρησης. Ουσιαστικά, στο όνομα των «ειδικών συνθηκών» ή «ειδικών αναγκών» του κάθε επιχειρηματικού ομίλου, τα δικαιώματα κι οι κατακτήσεις των εργατών γίνονται «λάστιχο» και «προσαρμόζονται» στα δεδομένα που διαμορφώνουν οι επιδιώξεις κι οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων.

Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές», για τις οποίες τόσο ανυπομονεί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να συνδεθούν με τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ολοταχώς. Είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» που σχεδιάζει και υλοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο, στο διαρκές κυνήγι του για μεγαλύτερο κέρδος, που περνά μέσα από την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων. Καμιά αυταπάτη, λοιπόν, και καμιά αναμονή. Οσο πιο γρήγορα δυναμώσει η οργάνωση και η πάλη των εργατών στη χώρα μας, τόσο πιο καταλυτικά μπορεί να συμβάλει το εργατικό κίνημα γενικά στην ανάταση των εργατικών - λαϊκών αγώνων σε όλη την Ευρώπη.