Η Εθνοσυνέλευση του Εθνικού Μετώπου Λαϊκής Αντίστασης της Ονδούρας απέρριψε, στις 19 του Οκτώβρη, το διάλογο που πρότεινε το καθεστώς των πραξικοπηματιών του Πορφίριο Λόμπο.

Η ομόφωνη απόφαση, που πήραν οι 56 εκπρόσωποι που εκλέχτηκαν από τη βάση της Αντίστασης των 18 νομών της χώρας καθώς και εκπρόσωποι των εθνικών οργανώσεων που αποτελούν το Εθνικό Μέτωπο, ήταν αναμενόμενη μετά τις αναφορές από τις διάφορες νομαρχιακές συνελεύσεις που προηγήθηκαν της συνεδρίασης της Εθνοσυνέλευσης.

Αν η Αντίσταση καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον Πορφίριο Λόμπο, αυτό αυτόματα θα σήμαινε τη νομιμοποίησή του απέναντι στη διεθνή κοινότητα και κυρίως απέναντι σε οργανισμούς όπως ο Οργανισμός Αμερικανών Κρατών (ΟΕΑ).

Δεν αποτελεί μυστικό το γεγονός ότι η Χίλαρι Κλίντον, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, μαζί με τους συμμάχους της εργάζονται πυρετωδώς ώστε το καθεστώς του Πορφίριο Λόμπο να ενσωματωθεί στον παραπάνω οργανισμό και συνεπώς να ενισχυθεί το Μέτωπο της Λατινοαμερικάνικης Δεξιάς στην οργάνωση την οποία ο Τσε Γκεβάρα είχε χαρακτηρίσει ως «υπουργείο Αποικιακών θεμάτων των ΗΠΑ». Παρουσιάζουν ιδιαίτερο ζήλο προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς το κράτος της Ονδούρας περνάει την πιο βαθιά κρίση που γνώρισε η χώρα ίσως από τη δεκαετία του '50, όταν ο λαός ξεσηκώθηκε στη Μεγάλη Γενική Απεργία που ξεκίνησε στις καλλιέργειες μπανάνας στην ακτή του Ατλαντικού.

Το κρατικό Ινστιτούτο Στατιστικής (INE) δημοσίευσε στα μέσα Οκτωβρίου τους επίσημους αριθμούς που δείχνουν πως ο λαός έχει περιπέσει στην πιο βαθιά φτώχεια και εξαθλίωση, συνέπεια του πραξικοπήματος και των «λογαριασμών» που οι πραξικοπηματίες στέλνουν τώρα στον Πορφίριο Λόμπο και το Κοινοβούλιο, το οποίο ελέγχεται κατά 70% από τους πραξικοπηματίες.

Τα κοινωνικά προγράμματα που είχε εφαρμόσει ο ανατραπείς εκλεγμένος Πρόεδρος, Μανουέλ Ζελάγια κατάφεραν να μειωθεί η φτώχεια στη χώρα μέχρι το 36% του πληθυσμού το 2008. Με το πραξικόπημα το ποσοστό των ανθρώπων που σήμερα θεωρούνται φτωχοί έχει αυξηθεί πολύ. Ετσι, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής, τον τελευταίο χρόνο 100.000 άτομα πέρασαν στη στρατιά των φτωχών, ανεβάζοντας το ποσοστό των τελευταίων στο 60% του πληθυσμού. Η χειρότερη στιγμή καταγράφηκε τους πρώτους μήνες μετά το πραξικόπημα, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της Ονδούρας κατέβηκε σε μία Διαρκή Γενική Απεργία που είχε κηρύξει το Μέτωπο της Αντίστασης ως μέσο πίεσης για να απομακρύνουν τους πραξικοπηματίες από την εξουσία.

Αυτή η αύξηση του 24% σε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο οφείλεται στο πάγωμα των μισθών από την κυβέρνηση του Πορφίριο Λόμπο, που τώρα αντιμετωπίζει μία Γενική Απεργία των εκπαιδευτικών, που δεν έχουν λάβει τους μισθούς τους από το πραξικόπημα και μετά. Ακόμα, το καθεστώς στερεί την εργασία σε οπαδούς του Εθνικού Μετώπου Λαϊκής Αντίστασης, ενώ έχει κόψει το βοήθημα που παρείχε ο Ζελάγια για τη βενζίνη, τις δωρεάν εγγραφές των μαθητών, τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη και τη βοήθεια ώστε οι ενδιαφερόμενοι να παίρνουν δάνεια με χαμηλό επιτόκιο για να πληρώσουν τη στέγη τους. Ακόμα, ο Πορφίριο Λόμπο σταμάτησε την αγροτική μεταρρύθμιση που προωθούσε η κυβέρνηση Ζελαγια, χάρη στην οποία οι τιμές των τροφίμων είχαν πέσει, επιτρέποντας σε χιλιάδες αγρότες την πρόσβαση στη γη. Οι ιδιωτικοποιήσεις των φυσικών πόρων και των κρατικών αγαθών ευνοούν αυτή τη ζοφερή κατάσταση.

Οι φυσικοί πόροι όπως τα ποτάμια, η γη, το νερό παραδίνονται στην ολιγαρχία της χώρας με εντελώς επαίσχυντο τρόπο. Μέτρα της κυβέρνησης μετατρέπουν τους φτωχούς σε φτωχότερους, σε εξαθλιωμένους. Αυτοκινητόδρομοι, σπίτια, κτίρια ακόμα και το Εθνικό Στάδιο γκρεμίζονται σιγά σιγά, γεγονός που δείχνει τη βαθιά αδιέξοδη κρίση στην οποία βρίσκεται το άγριο μοντέλο του καπιταλισμού στην Ονδούρα.

Η χώρα έχει μετατραπεί σε ιδιοκτησία του μεγάλου κερδοσκοπικού κεφαλαίου, των γαιοκτημόνων που διψούν για αίμα και γη, τομείς της κοινωνίας που οδηγούν τη χώρα σε μία άβυσσο, όπως αντανακλάται στις παρεμβάσεις των εκπροσώπων στην Εθνοσυνέλευση του Εθνικού Μετώπου Λαϊκής Αντίστασης.

Η ομόφωνη απόφαση της Εθνοσυνέλευσης να πει ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ στο διάλογο με τον Πορφίριο Λόμπο βασιζόταν ακριβώς στο γεγονός ότι η κυβέρνησή του είναι νόθα και παράνομη. Ταυτόχρονα, όμως υπάρχει αμφιθυμία στους κόλπους του Εθνικού Μετώπου Λαϊκής Αντίστασης, αν θα πρέπει να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με το καθεστώς του Λόμπο εφόσον επιστρέψει ο νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος Ζελάγια στη Ονδούρα, απαίτηση που κινούν οι Βορειοαμερικανοί και ο Οργανισμός των Αμερικανικών Κρατών, γνωρίζοντας τη σύγχυση και τη διάσταση απόψεων που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή η απόφαση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση βρίσκεται και η πρόταση του Ανδρέ Παβόν, πρόεδρου του Σωματείου Οικιστικής Ανάπτυξης (CODEH), την οποία παρουσίασε σε ένα έγγραφο που επεξεργάστηκε η οργάνωσή του: «Αποδοχή του Μετώπου από το σημερινό καθεστώς (sic!) ως μία αντίπαλη πολιτική, κοινωνική δύναμη». Αυτό όμως, δεν είναι παρά μία αμοιβαία αναγνώριση των δύο πλευρών που, κατά συνέπεια, θα σήμαινε μία αναγνώριση την οποία χρειάζεται διακαώς ο Λόμπο, η Κλίντον και η ντόπια ολιγαρχία ώστε το καθεστώς «de facto» να εξιλεωθεί και να αναγνωριστεί από την διεθνή κοινότητα.

Σχεδόν όλοι οι αντιπρόσωποι στην Εθνοσυνέλευση συμφώνησαν ότι η θεσμικότητα δε θα είναι δυνατόν να σωθεί χωρίς διεθνή παρουσία, πολύ απλά γιατί οι κρατικοί οργανισμοί και θεσμοί ελέγχονται από τους πραξικοπηματίες.

Ο βετεράνος των πολιτικών αγώνων στην Ονδούρα, Μαρσελίνο Μπόρχας, απαρίθμησε όλους εκείνους τους κρατικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβάνοντας και το «Ανώτατο Εκλογικό Δικαστήριο» (TSE) «που έχει ήδη πείρα στη νοθεία της 29ης του Νοέμβρη του 2009, το οποίο σύμφωνα με τον Λόμπο και τους πραξικοπηματίες θα ήταν αυτό που θα εκτελούσε ένα δημοψήφισμα για τη Συντακτική Συνέλευση, που θα "σοφιζόταν" ο υπουργός Σχεδιασμού της κυβέρνησης Λόμπο, Κοράλες και τα αφεντικά του στο State Departement».

Αντιπρόσωποι όπως ο Τόμας Αντίνο, προειδοποίησε ότι η βορειοαμερικανική αυτοκρατορία δεν ξαποσταίνει και ότι το Μέτωπο θα πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά, υπολογίζοντας τα βήματα του εχθρού. Ο Αντίνο σύστησε στο Μέτωπο να αρχίσει τις προετοιμασίες για τη Γενική Απεργία και την ανατροπή του καθεστώτος, πρόταση που εν μέρει συμμερίστηκαν και αντιπρόσωποι από την πόλη Ντανλί. Οι τελευταίοι πρότειναν να προετοιμαστεί το Μέτωπο για την εξέγερση, καλώντας πατριώτες στρατιωτικούς να συμμετέχουν.

Οι διαφορετικές μορφές πάλης και τα σχέδια δράσης που συζητήθηκαν στην Εθνοσυνέλευση αποδεικνύουν ότι το Εθνικό Μέτωπο Λαϊκής Αντίστασης και ο λαός μπαίνουν σε μια νέα φάση του αγώνα. Το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν 1,4 εκατομμύρια υπογραφές για την επανίδρυση της Ονδούρας μέσω μιας νέας Συντακτικής Συνέλευσης, και αυτό κάτω από ένα καθεστώς όπου τα μέλη του Μετώπου δολοφονούνται κάθε βδομάδα, είναι μία επιβεβαίωση ότι το Μέτωπο αυξάνει το κύρος του ως νέος πολιτικός πρωταγωνιστής στην Ονδούρα.

Η συζήτηση στο εσωτερικό του Μετώπου για τις διαφορετικές μορφές πάλης μπορεί και πρέπει να εμπλουτιστεί, όπως τόνιζαν διάφοροι αντιπρόσωποι. Θα πρέπει να παρθούν υπόψη οι εμπειρίες άλλων λατινοαμερικάνικων λαών.

Ο Λόμπο και η ντόπια ολιγαρχία καθώς και οι ΗΠΑ θέλουν να αποφύγουν, με οποιοδήποτε κόστος, η βούληση των 1,4 εκατομμυρίων πολιτών να μετατραπεί σε ένα Λαϊκό Σύνταγμα που θα τους αφαιρέσει την εξουσία.

Το σίγουρο είναι ότι το Εθνικό Μέτωπο Λαϊκής Αντίστασης στους 15 μήνες έχει ενισχυθεί και έχει αποκτήσει μεγάλο κύρος στο λαό της Ονδούρα. Ετσι ο αγώνας μπαίνει σε μια νέα φάση και το σημαντικό είναι ο προσανατολισμός που θα έχει, ώστε οι λαϊκές αγωνιστικές δυνάμεις να συγκρουστούν όχι μόνο με τους πραξικοπηματίες αλλά και με την εξουσία του κεφαλαίου.