Συμπεράσματα χρήσιμα και για τον ταξικό ρόλο των ΜΜΕ προσφέρουν οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τα ρεπορτάζ που καθημερινά βρίσκει (ή δε βρίσκει) κανείς στα περισσότερα αστικά ΜΜΕ. Την προηγούμενη εβδομάδα συνεχίστηκε στην ανατολική χώρα η «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση Ποροσένκο, στοχοποιώντας το ρωσόφωνο πληθυσμό και ισοπεδώνοντας ολόκληρες κατοικημένες περιοχές. Είναι δεκάδες οι άμαχοι νεκροί, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά. Βόμβες καταστρέφουν σπίτια, αλλά και κλινικές, σχολεία. Οι πρόσφυγες αυξάνονται κατά χιλιάδες, από πόλεις όπως το Κραματόρσκ και το Σλαβιάνσκ, όπου εκατοντάδες οικογένειες κλείνονται για ώρες στα καταφύγια και όταν κατορθώσουν να βγουν παίρνουν ό,τι μέσο βρουν μπροστά τους, προσπαθώντας να σώσουν τα παιδιά τους. Κι όμως, τις περισσότερες μέρες τα περισσότερα αστικά ΜΜΕ φιλοξενούσαν μονόστηλες ειδήσεις, κυρίως με δηλώσεις διπλωματών που ασκούσαν πίεση προς Κίεβο ή Μόσχα για εξεύρεση λύσης.

Χαρακτηριστικό ήταν το εξής: Την προηγούμενη Τετάρτη 2 Ιούλη, η μοναδική φωτογραφία που κυκλοφορούσαν μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία (όπως το «Ασοσιέιτεντ Πρες», το «Ρόιτερς») σχετικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανία ήταν ένα πλάνο με τέσσερις γραβατωμένους διπλωμάτες να χαμογελούν. Ηταν οι υπουργοί Εξωτερικών Ρωσίας, Ουκρανίας, Γαλλίας και Γερμανίας που συναντήθηκαν στο Βερολίνο, σε ένα από τα «παζάρια» που συνεχίζονται καθημερινά στο πλαίσιο των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και διεργασιών. Την ίδια μέρα, στην Ανατολική Ουκρανία σκοτώθηκε ένα κορίτσι 5-6 χρονών. Στο Κραματόρσκ, συγκεκριμένα, καταστράφηκαν τουλάχιστον 100 σπίτια. Μια αυτοκινητοπομπή με πάνω από 80 πρόσφυγες, ανάμεσά τους και έξι μωρά ενός έτους, δέχτηκε την επίθεση του ουκρανικού στρατού 20 χιλιόμετρα από τη ρωσική μεθόριο και για να μην υπάρξουν θύματα αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Από τις επιθέσεις του Κιέβου προκλήθηκαν προβλήματα στο δίκτυο παροχής ηλεκτρικού ρεύματος του Λουγκάνσκ, ενώ στο Ντονέτσκ σοβαρές ζημιές σημειώθηκαν στο σύστημα ύδρευσης της πόλης.

Τα ίδια ΜΜΕ που σήμερα σιωπούν μπροστά στην τραγωδία που ζει ο λαός της Ανατολικής Ουκρανίας, φιλοξενούσαν ολόκληρες σελίδες τον περασμένο χειμώνα για να αναλύσουν και να εγκωμιάσουν την «ειρηνική επανάσταση» που εξελισσόταν στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου. Στήριζαν και πρόβαλλαν (ένα μόνο) μέρος μιας ολόκληρης επιχείρησης που - όπως αποδείχτηκε και στη συνέχεια - εξυπηρετούσε τα σχέδια της ΕΕ και των ΗΠΑ να επεκτείνουν και να εδραιώσουν την επιρροή τους στην Ανατολική Ευρώπη, σε ανταγωνισμό με την καπιταλιστική Ρωσία. Τότε, τα σουλάτσα Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτικών στο πλευρό των «εξεγερμένων» του Κιέβου προβάλλονταν κατά κόρον και μάλιστα επιδοκιμάζονταν ως στήριξη στην «ελεύθερη επιλογή του ουκρανικού λαού» να συνδεθεί με τις Βρυξέλλες. Αντίστοιχα, το ενδιαφέρον και τα σχέδια επενδυτών να αξιοποιήσουν τη «νέα» σχέση Κιέβου - Βρυξελλών προβάλλονται σήμερα ως κινήσεις που δήθεν θα βελτιώσουν και τη ζωή των Ουκρανών εργαζομένων και όχι ως κίνηση που δημιουργεί νέα δεδομένα για την ουκρανική αγορά, σε σχέση και με την παρουσία των ρωσικών μονοπωλίων σε αυτή.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα πώς θα λήξει η ενδοϊμπεριαλιστική «κόντρα» που συντελείται στις πλάτες του ουκρανικού λαού. Ομως, είναι καθαρό πως οι αλλαγές στο γεωπολιτικό χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης συντελούνται και με τον πολύτιμο ρόλο των «αντικειμενικών» ΜΜΕ. Γι' αυτό το λόγο μπορεί, για παράδειγμα, να προβάλλεται «το δικαίωμα στην υπεράσπιση της πατρίδας» που (σύμφωνα και με τα λεγόμενα της εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) έχει το Κίεβο, αλλά πολύ εύκολα να προσπερνιέται το δικαίωμα στην επιβίωση που έχουν οι χιλιάδες ρωσόφωνοι της χώρας, που ούτε λίγο - ούτε πολύ θεωρούνται παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο μονοπωλίων. Για τα αστικά ΜΜΕ, τα βάσανα των λαών προβάλλονται και «υπάρχουν» μόνο όταν και μόνο όπως εξυπηρετεί το κεφάλαιο της χώρας τους. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και το πώς αυτές προβάλλονται / αξιοποιούνται από τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας επιβεβαιώνουν τη σημασία που έχει η μελέτη και διάδοση του «Ριζοσπάστη», ως καθημερινού εργαλείου για την ταξική προσέγγιση της ειδησεογραφίας, την όξυνση του ταξικού κριτηρίου, τη θωράκιση των εργατών απέναντι στα ΜΜΕ μιας τάξης που θέλει να τους πείσει να στρατευτούν πίσω από τις ανάγκες του ενός ή του άλλου μονοπωλίου ή ιμπεριαλιστικού κέντρου.