ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 9 Μάη 2014
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο αναμονής, τώρα ΚΚΕ

Την ανάγκη να δώσει απάντηση ο λαός στα κόμματα της αστικής διαχείρισης, που συμφωνούν ότι πρέπει ο ίδιος να πληρώσει το χρέος της πλουτοκρατίας, υπογράμμισε ο Κ. Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία Σουρμένων, στο Ελληνικό. Και η απάντηση αυτή είναι μία και «θα τους πονέσει»: «Ισχυρό ΚΚΕ». Γιατί, όπως είπε, «με ισχυρό ΚΚΕ, ενιαία και παντού, μπορούμε από καλύτερες θέσεις να παλέψουμε ενάντια στην ΕΕ και τα κόμματά της». Και η απάντηση αυτή, όπως συμπλήρωσε, πρέπει να δοθεί «σήμερα, δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για αναμονή». Στο δρόμο αυτό, κάλεσε και όσους κρατούν επιφυλάξεις για την ΕΕ, αλλά θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική της, σημειώνοντας ότι «η αποχή και η απάθεια είναι για όσους έχουν λυμένα τα προβλήματά τους».

Σήμερα παίρνουν σάρκα και οστά όσα προέβλεπαν οι συνθήκες και οι διακηρύξεις της ΕΕ, είπε. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν ότι ο λαός πρέπει να κληθεί να ξηλωθεί για να πληρώσει το χρέος της πλουτοκρατίας και να εξασφαλιστεί ένα δίχτυ ασφαλείας για τους πλέον εξαθλιωμένους. Βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, που φέρνει δεινά στους εργαζόμενους και κέρδη στους επιχειρηματίες. Συμπλήρωσε ότι η κυβερνητική σταθερότητα που επιζητούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σημαίνει τη συνέχιση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής. Ενώ για το νέο διπολισμό, με τη ΝΔ από τη μία και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, υπογράμμισε ότι «παρά τις όποιες διαφορές τους στο μείγμα διαχείρισης, στα κύρια συμφωνούν, με τους βιομήχανους πάνε, με την ΕΕ θα πορευθούν».

Η πραγματική διέξοδος, κατέληξε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, βρίσκεται στη συγκρότηση μιας ισχυρής Λαϊκής Συμμαχίας, με το λαό στην εξουσία.

Την επισήμανση ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα, που ήδη από το 1992 -από την ιδρυτική Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ψήφισαν τότε οι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΠΟΛΑΝ- αποκάλυψε τον αληθινό χαρακτήρα της ΕΕ και προειδοποίησε ότι η ένταξη σε αυτήν θα φέρει άγρια μέτρα για το λαό, έκανε ο Κ. Σιέττος, υποψήφιος ευρωβουλευτής του Κόμματος, που μίλησε στη συγκέντρωση. ΕΕ σημαίνει, όπως είπε, τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εργασιακή ανασφάλεια, μισθοί και συντάξεις πείνας, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση για όλους τους λαούς της Ευρώπης, με ή χωρίς μνημόνια. Την ίδια ώρα, τα μονοπώλια από το 2009 αύξησαν τον πλούτο τους κατά 50%! Κατέληξε ότι «το ΚΚΕ είναι το μόνο αντίπαλο δέος στην εξουσία των μονοπωλίων».

Τη μετατροπή των δήμων σε επιχειρήσεις και των δημοτών σε πελάτες που θα πληρώσουν αδρά για υπηρεσίες, στηλίτευσε ο υποψήφιος δήμαρχος Ελληνικού - Αργυρούπολης, Θ. Λιάπης, που μίλησε στη συγκέντρωση, σημειώνοντας ότι η πολιτική αυτή υπηρετείται «και στο Δήμο μας». Ανάφερε ανάμεσα σε άλλα, ως ένα παράδειγμα αυτής της πολιτικής, ότι τόσο η δημοτική αρχή όσο και οι άλλες παρατάξεις αρνήθηκαν την πρόταση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για μείωση των ανταποδοτικών τελών κατά 40% στις λαϊκές οικογένειες και κατάργησή τους για τους ανέργους, με το «επιχείρημα» ότι ο δήμος «δε βγαίνει». Την ίδια στιγμή, όμως, ικανοποίησαν το αίτημα της πολυεθνικής «ΚΑΡΦΟΥΡ» να μειωθεί το ενοίκιο που πληρώνει στο Δήμο κατά 25%.

ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Να στοχεύσουμε τον πραγματικό αντίπαλο και του ΙΓΜΕ

Σε ημερίδα του ΙΓΜΕ απηύθυνε χαιρετισμό ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής, τον οποίο και παραθέτουμε:

«Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ θα ήθελα πρώτα απ' όλα να συγχαρώ τους διοργανωτές, ειδικά το σωματείο, γιατί επιμένετε αγωνιστικά. Η δική μας στήριξη, φίλες και φίλοι, για να μην ακυρωθεί η ερευνητική προσπάθεια του ΙΓΜΕ δεν είναι ευκαιριακή, δεν είναι προεκλογική, είναι συνεχής, είναι διαρκής. Αυτό που θα ήθελα, εκμεταλλευόμενος το χρόνο, να θέσω σαν ερώτημα και νομίζω πρέπει να προβληματίσει, είναι πώς αυτός ο αγώνας θα έχει συνέχεια, θα έχει διάρκεια, θα έχει νικηφόρα προοπτική και για να το πετύχει αυτό πιστεύω ότι πρέπει να προσδιορίσει και να στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο. Είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση και τα σχέδιά της, η αντιλαϊκή πολιτική της ο πραγματικός αντίπαλος; Αρκεί να την ανατρέψουμε; Δυστυχώς, ο πραγματικός αντίπαλος δεν χρειάζεται να βάλει υποψηφιότητα στις εκλογές, κρατά στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, αποφασίζει για τις επενδύσεις, για τους μισθούς, για την έρευνα, για τις εργασιακές σχέσεις, είναι η άρχουσα τάξη και το κράτος της, είναι η ΕΕ που τη στηρίζει αποφασιστικά.

Τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ υπηρετούν όλες οι μεταρρυθμίσεις της κρατικής λειτουργίας, όλες οι αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που αφορούν και το ΙΓΜΕ, και πρέπει να δούμε ποιες είναι αυτές οι στρατηγικές επιλογές για τον ορυκτό πλούτο σήμερα.

Ας σκεφτούμε λοιπόν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παράδειγμα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων. Στην ουσία ο κρατικός φορέας και το κρατικό πλαίσιο που δημιουργείται το μόνο που διασφαλίζει είναι διανομή των κοιτασμάτων, απλή διανομή σε ελάχιστους ομίλους που θα κερδίσουν στη συνέχεια τη μερίδα του λέοντος. Με τους σημερινούς όρους όχι μόνο δεν διασφαλίζεται η συμμετοχή του κράτους στις έρευνες αλλά και η μεταφορά τεχνογνωσίας, αλλά δεν δημιουργείται ούτε καν η δυνατότητα ουσιαστικού κρατικού ελέγχου της συνολικής δραστηριότητας των ομίλων και την ίδια ώρα η κυβέρνηση προχωρά τις έρευνες χωρίς να έχει καν κατοχυρώσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη σε διεθνές επίπεδο. Μπορεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον να ανθίσει το ΙΓΜΕ; Μπορεί με τη συγκεκριμένη κρατική στρατηγική να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ΙΓΜΕ στη σχετική θεματολογία; Η απάντηση είναι προφανής. Σε μια τέτοια στρατηγική η ουσιαστική δράση του ΙΓΜΕ είναι εμπόδιο, δεν είναι όπλο.

Ας σκεφτούμε επίσης τη λιγνιτική παραγωγή που συρρικνώνεται κι έχει πέσει θύμα του ανταγωνισμού των ομίλων στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς, που προχωρά σύμφωνα με τις δεσμευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ.

Γιατί χρησιμοποιούμε ακριβό εισαγόμενο φυσικό αέριο για ηλεκτροπαραγωγή, με σπατάλη Ενέργειας, αν σκεφτούμε και τις απώλειες των μετατροπών, αντί του φτηνού εγχώριου λιγνίτη; Η απάντηση βρίσκεται στα συμφέροντα των ιδιωτικών επενδυτών στην Ενέργεια. Προφανής είναι η επίπτωση και αυτής της κοινοτικής στρατηγικής επιλογής για το έργο του ΙΓΜΕ.

Στην ίδια απάντηση θα καταλήξουμε όποιο τομέα κι αν εξετάσουμε. Οταν, για παράδειγμα, ήδη μεθοδεύεται η κλοπή του χρυσού στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης χωρίς κανένα όφελος για τον ελληνικό λαό και η καθήλωση της έρευνας για τα υλικά στρατηγικής σημασίας, η βαθύτερη έρευνα για τον ορυκτό πλούτο της Θράκης, που φτάνει πλέον και ανοίγει και θέματα ακόμα και σχιστολιθικού αερίου, για ποια αναβάθμιση του ΙΓΜΕ να συζητάμε;

Οποια πλευρά κι αν εξετάσουμε στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε. Δεν υπάρχει τελικά ουδέτερη ανάπτυξη για όλους ούτε και επιστημονική έρευνα ουδέτερη. Αρα πρέπει να επιλέξουμε. Με το δρόμο του καπιταλιστικού κέρδους ή με το δρόμο της ικανοποίησης των αναγκών της κοινωνίας; Για να ανοίξει ο δεύτερος δρόμος δεν αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση, πρέπει να σημαδέψουμε τον πραγματικό αντίπαλο, να βαδίσουμε στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων. Μέσα σ' αυτό το δρόμο το ΙΓΜΕ θα εκπληρώσει πραγματικά την αποστολή του προς όφελος της κοινωνίας. Φυσικά δεν περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια να 'ρθει αυτή η προοπτική. Αμεσα δίνουμε τη μάχη για να μην περάσει το σχέδιο υποβάθμισης του Ινστιτούτου και το ΚΚΕ έχει δώσει δείγματα αγωνιστικής γραφής και στο δρόμο και στη Βουλή σ' αυτό το πεδίο. Για άλλη μια φορά σας δηλώνουμε ότι είμαστε και θα είμαστε δίπλα σας, συνεχίστε την αγωνιστική σας προσπάθεια».

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία ταλάντευση!

«Αν πάω να ψηφίσω, θα ψηφίσω ΚΚΕ». Η άποψη αυτή διατυπώνεται από εργαζόμενους, ιδιαίτερα νέους ηλικιακά, που ταλαντεύονται σε σχέση με το ποια επιλογή είναι αυτή που μπορεί να εκφράσει καλύτερα τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, απέναντι στις συνθήκες που έχουν οδηγήσει στη σημερινή αλλά και αυριανή υπονόμευση αναγκών και το τσάκισμα δικαιωμάτων τους. Πολύ περισσότερο που από ορισμένες πλευρές προβάλλεται η αποχή ως «αντισυστημική επιλογή».

Δεν πρέπει, όμως, να υπάρχει καμία ταλάντευση!

Το σύστημα έχει αποδείξει ότι μια χαρά λειτουργεί ακόμα κι όταν η κυβερνητική εξουσία έχει έγκριση μόνο από το 25% των ψηφοφόρων, όπως στις ΗΠΑ. Η στάση της αποχής κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν έχει για τους εργαζόμενους των ΗΠΑ, όπου η αντιλαϊκή πολιτική μια χαρά κρατεί. Δεν ιδρώνει έτσι το αυτί τους.

***

Αυτό ακριβώς πρέπει να μετρήσουν οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι. Με ποιον τρόπο η στάση τους στις εκλογές δεν θα γίνει - και διά της αποχής - έγκριση στο σύστημα να δρα ανενόχλητο. Πώς η καταδίκη τους θα πιάσει τόπο. Πώς θα αξιοποιήσουν την ψήφο τους για να δώσουν καθαρό μήνυμα που θα βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ, τα κόμματά τους και τις κυβερνήσεις τους, αυτούς δηλαδή που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση που ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Εφόσον οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν το ΚΚΕ, με την επιλογή της αποχής δεν «τιμωρούν» όλους αυτούς αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό.

***

Και βεβαίως η ψήφος μόνη της δεν φτάνει, χρειάζεται το κυριότερο, που είναι η πάλη μέσα από τα σωματεία, τους συλλόγους, τις λαϊκές επιτροπές, κάθε μορφή οργάνωσης. Ο αμέτοχος, ο απογοητευμένος, αυτός που κάθεται στη γωνιά, που δεν μετέχει στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα δεν βάζει κανένα εμπόδιο στο σύστημα, αντίθετα το βοηθά να παίρνει ανάσες. Μπορεί όμως σήμερα με την ψήφο του να στηρίξει τη μοναδική δύναμη που η ενίσχυσή της θα «μεταγγιστεί» στην ενίσχυση του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας, στην προσπάθεια για να υπάρξει ανασύνταξη, να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να αντιμετωπιστούν τα εκφυλιστικά φαινόμενα των συμβιβασμένων εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστικών ηγεσιών.

***

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη που δεν εξαγοράζεται αλλά κατατίθεται εξ ολοκλήρου στην οργάνωση του λαού, στην προσπάθεια ο λαός να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του και να μην περιμένει από εναλλαγές κυβερνήσεων, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, για να σωθεί.

Είναι ψήφος που κατατίθεται στον αγώνα για να μπουν εμπόδια σήμερα στα αντιλαϊκά μέτρα, να δυναμώσει η πάλη για όλα τα προβλήματα του λαού και της νεολαίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο: Την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η μόνη ψήφος που δεν είναι χαμένη είναι αυτή που κατατίθεται στο αγωνιστικό οπλοστάσιο του λαού μας, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.


Θ.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ