Με ασπιρίνες, όπως πιστοποιούν και οι επιστήμονες, δεν αντιμετωπίζονται βαριές ασθένειες. Ετσι και η νέα εξαγγελία της κυβέρνησης, μέσω της ΓΓΑ, αποτελεί ημίμετρο και δε λύνει το σοβαρό πρόβλημα της μαζικής άθλησης. Ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Ιωαννίδης, ενημέρωσε χτες καθηγητές Φυσικής Αγωγής για το πιλοτικό πρόγραμμα «Αθλοχώροι στη Γειτονιά».

Αρχικά θα εφαρμοστεί σε 10 δήμους της Αθήνας και άλλους τόσους στη Θεσσαλονίκη. Στόχος σε περιοχές που δεν καλύπτονται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σωματεία, να λειτουργήσουν και απογεύματα κάποια σχολικά συγκροτήματα. Στις εγκαταστάσεις των οποίων υπό την εποπτεία της ΓΓΑ, σε συνεργασία με το δήμο και τη σχολική επιτροπή, θα διεξαχθούν κάποια προγράμματα. Την επίβλεψη τους θα έχει γυμναστής (έχουν ήδη προσληφθεί 50 για την Αθήνα και ισάριθμοι για τη Θεσσαλονίκη). Η συμμετοχή θα είναι δωρεάν και το προγράμματα θα καταρτίζονται, βάσει των αποτελεσμάτων (ενδιαφέροντος) που θα προκύψουν από ειδικό ερωτηματολόγιο. Οπως ανέφερε ο υφυπουργός, «αν το πρόγραμμα πετύχει, θα επεκταθεί. Στόχος μου είναι να δημιουργήσουμε αθλητικά προγράμματα για τα παιδιά μας».

Το θέμα όμως δεν είναι η καλή πρόθεση αλλά η ουσία και τα αποτελέσματα. Σε μια χώρα όπου η μαζική άθληση φυτοζωεί, όπου αθλούνται ελάχιστοι και η ιδιωτική παρέμβαση (γυμναστήρια και άλλες επιχειρήσεις αθλητισμού) αυξάνεται γεωμετρικά, πόσο προσφέρει (και) αυτό το πιλοτικό πρόγραμμα; Με δεδομένη μάλιστα την κυβερνητική επιλογή - φιλοσοφία, ότι (και) ο αθλητισμός είναι επιχείρηση. Αρα, είτε ως ιδεολογία είτε ως πράξη, κίνητρο (προβάλλεται και) είναι το αντάλλαγμα και το κέρδος.

Είναι χαρακτηριστική η ατάκα του υφυπουργού, «ο επαγγελματικός αθλητισμός προσφέρει τα μέγιστα στο να προσελκύει τα νέα παιδιά, λειτουργεί ως "κυψέλη"»... Παραδέχτηκε βέβαια πως «ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι ένα κομμάτι της Παιδείας και η σωματική άσκηση βελτιώνει σημαντικά την υγεία» αλλά η κυρίαρχη ιδεολογία - την οποία άλλωστε εξέφρασε - άλλα προβάλλει και κυρίως στηρίζει. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες λοιπόν, πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η προσπάθεια;

Το αποσπασματικό της οποίας αποτελεί την πρώτη και βασική προϋπόθεση - ουσιαστικής - αποτυχίας. Υπάρχουν και άλλες. Π.χ. η εξοντωτική πραγματικότητα που το σύστημα έχει επιβάλει στα παιδιά και τα αναγκάζει να τρέχουν από σχολείο σε φροντιστήριο και τούμπαλιν, συν το διάβασμα. Πού θα βρουν λοιπόν χρόνο και διάθεση να αθληθούν; Για να έχει η μαζική άθληση ουσιαστικό περιεχόμενο απαιτεί άλλους ρυθμούς, άλλη φιλοσοφία, γενικότερες κοινωνικές αλλαγές.