ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 16 Σεπτέμβρη 1997
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Μοχλός δημιουργικής κίνησης

Με "προάγγελό" του την (διήμερης διάρκειας) ετήσια συνεδρίαση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Φεστιβάλ Μικρού Μήκους,την Κυριακή, με συμμετοχή 20 και πλέον διευθυντών ξένων κινηματογραφικών φεστιβάλ και με θέμα την πρώτη μέρα τα προβλήματα της μικρού μήκους ταινίας στις βαλκανικές χώρες,άρχισε χτες (8.30μμ) και επίσημα, στη Δράμα, το 20ό (ελληνικό) Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους και το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους.Την έναρξη του φεστιβάλ, που χαιρέτισαν ο δήμαρχος Δράμας Μ. Τζίμας και ο νομάρχης Σ. Δημητριάδης,πλαισίωσε η Χορωδία του Δήμου Δράμας.

Σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο δήμαρχος Δράμας, ο διευθυντής του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, Σπ. Κουζινόπουλος, και οι κριτικές επιτροπές του ελληνικού και του διεθνούς φεστιβάλ παρουσίασαν τα βραβεία που θα απονεμηθούν. Από το ελληνικό τμήμα: Α και Β βραβείο ταινίας μυθοπλασίας (1 εκατομ. και 800.000 δρχ., αντίστοιχα). Α βραβείο ντοκιμαντέρ (1 εκατομ. ). Α βραβείο σπουδαστικής ταινίας (1 εκατομ.). Από το διεθνές φεστιβάλ; Α και Β βραβείο (1 εκατομ. και 800.000 δρχ. αντίστοιχα). Βραβείο καλύτερης βαλκανικής ταινίας (800.000 δρχ.). Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα απονείμει βραβείο (2.500.000 δρχ.) στη μνήμη της Τ. Μαρκετάκη. Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών θα απονείμει, μέσω επιτροπής της επιλογής της, βραβείο αξίας 300.000 δρχ.

Χτες μετά την τελετή έναρξης, κατά την οποία ο δήμαρχος Δράμας τόνισε ότι το φεστιβάλ αυτό "κατόρθωσε να σταθεί όρθιο απέναντι σε ένα γενικότερο πολιτιστικό τέλμα και να γίνει χώρος παραγωγής προβληματισμού και δημιουργικής κινηματογραφικής προσπάθειας και να δικαιώσει έτσι τους λίγους οραματιστές της Κινηματογραφικής Λέσχης Δράμας, που πριν είκοσι χρόνια ξεκινούσαν δειλά και φοβισμένα να προβάλουν την ταινία μικρού μήκους στην πόλη μας",εκτός από τις ταινίες της πρώτης μέρας, προβλήθηκαν στα πλαίσια εκδήλωσης για τα εικοσάχρονα του φεστιβάλ οι ταινίες: "Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα" του Λευτέρη Ξανθόπουλου,"Η Μπέτυ" του Δημήτρη Σταύρακα και το "Τυφλό σύστημα" του Περικλή Χούρσογλου.

Το σημερινό πρόγραμμα του ελληνικού τμήματος περιλαμβάνει στο διαγωνιστικό 21 ταινίες μυθοπλασίας και 2 ντοκιμαντέρ, ενώ στο πληροφοριακό 7. Το σημερινό πρόγραμμα του διεθνούς περιλαμβάνει 16 ταινίες.

Η άγνωστη "Ευγένα"

Το "Αμφι-Θέατρο" παρουσιάζει ένα ακόμη άγνωστο για το θεατρικό κοινό ελληνικό κείμενο, την "Ευγένα" του Επτανήσιου (από τη Ζάκυνθο) Θεόδωρου Μοντσελέζε.Η παράσταση ανεβαίνει, αύριο και την Πέμπτη,στο Θέατρο Παπάγου.Η "Ευγένα" πρωτοτυπώθηκε στη Βενετία το 1646 και το μοναδικό σωζόμενο αντίτυπό της το ανακάλυψε πριν 30 χρόνια ο Ιταλός ελληνιστής καθηγητής Μάριο Βίτι,ο οποίος έρχεται στην Αθήνα για να παραστεί στις παραστάσεις. Η "Ευγένα" θα παρουσιαστεί σε δραματουργική προσαρμογή και σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα και μουσική Στέφανου Γαζουλέα.Ερμηνεύουν: Σπύρος Μαβίδης, Δήμητρα Παπαχρήστου, Σωτήρης Βάγιας, Γιώργος Κροντήρης, Νίκος Γιαχαλής, Αννα Βυθούλκα.

Πρόκειται για "παράδοξο κείμενο - είπε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Σπύρος Ευαγγελάτος - κάτι μεταξύ θεατρικού έργου και αφηγηματικού λόγου. Είναι γραμμένο από άνθρωπο που ελάχιστα γνώριζε το ιταλικό θέατρο της εποχής του και που ίσως διέθετε κάποιες εμπειρίες λαϊκών θεατρικών δρώμενων. Πώς μπορεί να "σταθεί" σήμερα στη σκηνή; Νομίζω, μόνο αν καταστήσουμε τα ελαττώματά του προτερήματα. Αν η αφέλεια γίνει συνειδητά "ύφος" της παράστασης. Υπερτονίσαμε και εκμεταλλευτήκαμε την απλοϊκότητα, για να προβάλουμε τις λαϊκές ρίζες του έργου".

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ
Απάντηση σε προσβολή της μνήμης του

Αναδημοσίευση χτεσινού άρθρου του Περικλή Κοροβέση

Σαν αύριο ο λαός μας έχασε ένα από τα καλύτερα παιδιά του. Οι αγώνες του λαού έχασαν μια πολύτιμη μουσική "φωνή" του. Το ελληνικό τραγούδι μια "πηγή" ζωής του, μια "προίκα" του μοναδική και σπάνια. Τον Μάνο Λοϊζο.Αυτό είναι το μόνο αληθινό, το μόνο αυθεντικό "πρόσωπο" του Μάνου Λοϊζου κι αυτό θα μείνει απαραχάρακτο από οποιεσδήποτε προσπάθειες αλλοίωσης - έως και αμαύρωσής του - με "κρίσεις" νεοφώτιστων "δημοσιογράφων" ή "μουσικοκριτικών" σε "αφιερώματα" σαν του περιοδικού "Δίφωνο". "Αφιερώματα", που στηρίζονται σε συνεντεύξεις ορισμένων "φίλων" του, που θυμίζουν το ρητό "άμα έχεις τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς". Το ρητό θυμίζει η "συνέντευξη" του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο "Δίφωνο", ο οποίος - λες "κληρονομικώ δικαίω" - έχει αυτοαναγορευτεί ως οστενότερος "φίλος" του, "παντογνώστης" κριτής του και μόνος ρυθμιστής όλων των περί τον Λοϊζο πραγμάτων, γενικώς...

Εξοχη απάντηση στον Λ. Παπαδόπουλο δίνει το χτεσινό άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην "Ελευθεροτυπία". Προσυπογράφοντας απόλυτα το κείμενο του Π. Κοροβέση και σε ένδειξη τιμής στη μνήμη του Λοϊζου, το παραθέτουμε ολόκληρο και με τον τίτλο του (Οι υπογραμμίσεις δικές μας):

"Μνήμη Μάνου Λοϊζου"

(Σ' ακολουθώ)

"

Συνεντεύξεις δε διαβάζω σχεδόν ποτέ. Και δε φταίει ο Λάλας γι' αυτό. Απλά δε βλέπω για ποιο λόγο να χάνω την ώρα μου διαβάζοντας το τυπωμένο τίποτα διαφόρων ασημαντοτήτων, που για κάποιο λόγο γίνονται πρόσωπα της μόδας και της επικαιρότητας. Αλλά ακόμα και όταν η συνέντευξη προέρχεται από κάποιο σημαντικό πρόσωπο, αυτό που διαβάζουμε συνήθως είναι αυτό που κατάλαβε ο δημοσιογράφος. Σπάνια έχουμε την ευτυχή συγκυρία να διαβάσουμε κάτι το συναρπαστικό. Αυτό συμβαίνει μονάχα στην περίπτωση που ο δημοσιογράφος θέλει να ρωτήσει και ο συνεντευξιαζόμενος ξέρει να απαντήσει. Εντούτοις διάβασα στο "Δίφωνο" που κυκλοφορεί μια συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου.Μερικούς στίχους του τους έχω αγαπήσει τόσο πολύ, που κάνω στραβά μάτια τόσο για τα κείμενά του στα "Νέα" όσο και για τη θέση του αυλάρχη στο στενό περιβάλλον του Ανδρέα. Προτιμώ να θυμάμαι τον παλιότερο εαυτό του, της δεκαετίας του '60, που τόσες φορές τα τραγούδια του μας έκαναν παρέα, και ένα ευχαριστώ τού το χρωστάμε όλοι μας.

Η συνέντευξή του αφορούσε τον Μάνο Λοϊζο, που στις 17 Σεπτέμβρη θα κλείσουν δεκαπέντε χρόνια από το θάνατό του. Για τους θιασώτες των συμβολισμών, ήταν ημερομηνία των γενεθλίων της συντρόφου του, Μάρως Λοϊζου,της γνωστής και αγαπητής συγγραφέως και μητέρας της Μυρσίνης,του μοναδικού παιδιού που απέκτησε το ζεύγος. Στο σπίτι αυτό η χαρά και το πένθος πέφτουν την ίδια μέρα. Οσο περνούν τα χρόνια τα τραγούδια του Λοϊζου τα αγαπάω όλο και περισσότερο. Μια περίεργη σχέση έχει αναπτυχθεί μεταξύ των τραγουδιών του και εμένα. Τα θεωρώ περιουσία μου. Ανήκουν στον πολύ ιδιωτικό και προσωπικό μου χώρο. Είναι αυτό που συμβαίνει πάντα με την πραγματική δημιουργία. Το βίωμα που εκφράζει ο καλλιτέχνης μέσα από μια αισθητική φόρμα δίνει έκφραση σε κάποιο δικό μας συναίσθημα, που θα μπορούσε να εκφραστεί με κραυγή και τώρα πια βγαίνει με μουσική. Ο δημιουργός μας εκπολιτίζει. Και αυτό πρέπει να το πάρουμε κατά γράμμα.

Τον ίδιο τον Λοϊζο δεν τον ήξερα προσωπικά για να σχηματίσω μια γνώμη για την προσωπικότητά του. Και όταν άκουγα τα τραγούδια του, ιδίως αυτά που ερμήνευε ο ίδιος, προσπαθούσα να ανασυνθέσω το πρόσωπό του με ένα υλικό λιγότερο φθαρτό από την ίδια τη ζωή. Εννοώ μέσα από το "υλικό" των τραγουδιών του. Είχα φτιάξει, λοιπόν, το πορτρέτο ενός ανθρώπου με μια ψυχική ηρεμία, με πάθος για τη ζωή και τον έρωτα και υψηλή αφοσίωση και συνέπεια τόσο στη δημιουργία του όσο και στην αριστερή του στράτευση.Ενας άνθρωπος δηλαδή ενιαίος, που δεν είναι λιγότερο ερωτικός στο "Ακορντεόν" από το "Σ' ακολουθώ", που με τη σειρά του κι αυτό δεν είναι λιγότερο στρατευμένο από το πρώτο. Και μ' αυτές τις προκαταλήψεις διάβασα τη μαρτυρία του Λ. Παπαδόπουλου, που έχει γράψει τους στίχους σε ογδόντα τραγούδια του Λοϊζου και η σχέση τους αρχίζει από το '66. Δηλαδή εκ προοιμίου η μαρτυρία του ήταν έγκυρη.

Και ιδού τι έμαθα για τον Λοϊζο. "Ηταν μεγάλος τζογαδόρος - χαρτί και τάβλι". Αν είχε χρήματα, "έπαιρνε το αεροπλάνο, πήγαινε στη Βενετία, έμενε στο καλύτερο ξενοδοχείο με το κορίτσι που τον ενδιέφερε. Γόνδολες, ιστορίες, δώρα...". "Δεν ενδιαφερόταν να μαζέψει λεφτά για τη Μυρσίνη". "Είχε συμβεί να έχουμε κατά καιρούς μια γκόμενα και οι δύο μαζί",λέει ο Παπαδόπουλος για το φίλο του. Για να επιβεβαιώσει τα σεξουαλικά προσόντα του Λοϊζου μάς λέει "πως έκανε έρωτα 15 μέρες" με νεαρή και όμορφη κοπέλα που έκανε παρέα με τον Σαρτρ! Ηταν Ανατολίτης, ξενύχτης, μπεκρής, φουμαδόρος και τζογαδόρος. Αλλά είχε μια γυναίκα, τη Μάρω Λήμνου, που τάιζε τον ανεπρόκοπο σύζυγό της με κανένα αυγό.Αυτή η άγνωστη για μένα γυναίκα πρέπει να ήταν πολύ ερωτική, γιατί, σύμφωνα πάντα με τον Παπαδόπουλο, ο Σαββόπουλος ανεφώνησε: "Μάρω, με καυλώνεις".

Δυστυχώς οι νεκροί δεν έχουν φωνή να υπερασπίσουν τη ζωή τους. Γιατί ακόμα και να δεχτεί κανείς πως όλα αυτά τα στοιχεία είναι ακριβή, δεν είναι αυτός ο Λοϊζος, αλλά ο Λοϊζος που θέλει ο Παπαδόπουλος.Και φυσικά δε χρησιμοποιώ τα κριτήρια της φαντασίας μου, αλλά τις μαρτυρίες της Αλεξίου,της Γαλάνη,του Νταλάρα,του Παπακωνσταντίνου και του Ρασούλη,που φιλοξενούνται στο ίδιο τεύχος. Για κάποιο λόγο ο Λ. Παπαδόπουλος μοιάζει σαν να μην μπορεί να καταλάβει το φίλο του. Τον επαινεί, και ο έπαινός του γίνεται απαράδεκτη κατινιά. Θεωρεί τον Λοϊζο έναν άλλο εαυτό του, που τον τροφοδοτούσε με μια ενεργητικότητα και εκρηκτικότητα, που ο Μάνος δεν είχε.Παρουσιάζεται να παίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του Λοϊζου, που όλοι οι φίλοι του και οι συνεργάτες του δεύτερου να παρουσιάζονται σαν σκιές. Ακόμα και η Μάρω Λοϊζου δεν αναφέρεται με το όνομα που υπέγραψε τα βιβλία της, αλλά με το πατρικό της, που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ.

Μήπως μάθαμε κάτι παραπάνω για τη ζωή του Λ. Παπαδόπουλου, με πρόσχημα και άλλοθι τον Λοϊζο; Πολύ φοβάμαι πως ναι. Για τον Λοϊζο μαθαίνουμε πάντα πιο πολλά από τους δίσκους του".

Θεατρικοί "Βράχοι"

Οι "Φοίνισσες" του Ευριπίδη παρουσιάζονται, σήμερα, στο Θέατρο "Μελίνα Μερκούρη" (9μμ), στα πλαίσια του Φεστιβάλ Βύρωνα.Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Περικλή Νεάρχου,σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη,σκηνικά - κοστούμια Λαλούλας Χρυσικοπούλου,μουσική Μίκη Θεοδωράκη και χορογραφίες Σοφίας Σπυράτου.Παίζουν: Αννα Συνοδινού, Χρήστος Καλαβρούζος, Στέλιος Καυκαρίδης, Στράτος Τζώρτζογλου, Λεωνίδας Κακούρης κ.ά.

Σημειώνουμε ότι την Πέμπτη, το Φεστιβάλ Βύρωνα οργανώνει "Βραδιά τιμής στον Τίτο Βανδή".Ο μεγάλος ηθοποιός, σε ένα σπουδαίο ρεσιτάλ υποκριτικής, θα παρουσιάσει το έργο του Ντέιβιντ Ρίντελς "Κλάρενς Ντάροου",σε σκηνοθεσία Μπέττυς Βαλάση,μετάφραση Τίτου Βανδή,μουσική Μίμη Πλέσσα και σκηνογραφία Τάσου Ζωγράφου.

Ανηφορίζουν στο Λυκαβηττό
  • Σήμερα οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας,μαζί με τους "Apurimac",ανηφορίζουν για να τραγουδήσουν στο θέατρο του Λυκαβηττού (9 μμ).


Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ