Αποψη του Κιέβου

Σύμφωνα με ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, στη διάρκεια της παραπάνω «συζήτησης», ο Αλεξέι Κοπίτκο, επικεφαλής του Ουκρανικού Κέντρου Ανάπτυξης Μουσείων, αποκάλυψε την ύπαρξη νομοσχεδίου για την παράδοση όσων μνημείων βρίσκονται ακόμη υπό κρατικό καθεστώς, το οποίο ήδη κατατέθηκε για κοινοβουλευτική «επεξεργασία». Σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν είναι απολύτως σαφές πάνω σε ποιες αρχές θα πραγματοποιηθεί αυτή η παράδοση». Στο νομοσχέδιο πάντως προβλέπεται η ιδιωτικοποίηση μνημείων όπως τα παλάτια Λιβαντίισκι και Μασσάντροβσκι στην Κριμαία, ενώ άλλα, όπως ο ναός του Βλαντίμιρ στο Κίεβο, δε θα ιδιωτικοποιηθούν. Από τη στιγμή όμως που «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη "οπτικής" για το τι ιδιωτικοποιείται και τι όχι» τότε, σε περίπτωση εφαρμογής του νομοσχεδίου, σε ιδιωτικά χέρια θα περάσει το 97% των μνημείων και των μουσείων της χώρας...

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ακόμη και αυτό το κρατικό στέλεχος παραδέχτηκε ότι «όλοι μας γνωρίζουμε πως χιλιάδες μνημεία που σήμερα δεν είναι πλέον κρατική ιδιοκτησία, σιγά σιγά καταστρέφονται»! Κι όμως «στο πλαίσιο της κρατικής πολιτικής πιθανόν να γίνονται συζητήσεις για το πώς θα μειωθεί το βάρος στον κρατικό προϋπολογισμό». «Ωστόσο», συνέχισε ο Κοπίτκο, «πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν οι κανόνες του παιχνιδιού: Το κράτος πρέπει να ελέγχει την προστασία των πολιτιστικών μνημείων, να τα φυλάει και να τιμωρεί όποιον τα καταστρέφει». Και πρόσθεσε ότι «δημιουργείται μια τεχνητή κατάσταση όταν προκαλείται μια ακατανόητη και εντελώς ατεκμηρίωτη χαοτική ιδιωτικοποίηση των πολιτιστικών μνημείων και των μουσείων, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργούν κανονικά, βρισκόμενα υπό κρατική ιδιοκτησία».

Αν και ο εν λόγω αξιωματούχος θέτει ξεκάθαρα θέμα «οργανωμένης» ιδιωτικοποίησης (σ.σ. προτείνει π.χ. κατηγοριοποίηση μνημείων σε «εθνικής» σημασίας) έναντι της «χαοτικής», ωστόσο επιβεβαιώνεται ότι: 1) Ανέρχονται σε χιλιάδες τα μνημεία της Ουκρανίας που έχουν ξεπουληθεί ήδη. 2) Με το γνωστό «επιχείρημα» «δεν υπάρχουν χρήματα» επιχειρείται και το ξεπούλημα των υπολοίπων ή τουλάχιστον αυτών που δεν ανήκουν σε άλλους ισχυρούς «πόλους» του συστήματος όπως η εκκλησία.

Θυμίζουμε - για όσους νομίζουν ακόμη πως ο πολιτισμός είναι «άβατο» για τον καπιταλισμό - ότι η κυβέρνηση της Ουκρανίας προσπαθεί διακαώς να εντάξει τη χώρα στο ιμπεριαλιστικό «άρμα» του ΝΑΤΟ...

Στη σημερινή συνεδρίαση (9π.μ.-2μ.μ. και 4-9μ.μ.) εισηγητές είναι οι: Λάζαρος Κωνσταντινίδης, Ασπασία Παπαδοπεράκη, Κωνσταντίνος Ιωαννίδης, Γεώργιος Στυλιαράς, Σταυριανός Κατσιρέας, Τάκης Παρλαβάντζας, Αννα Τσουλούφη, Νατάσσα Μεταξά, Λεώνη Βιδάλη, Αλέξανδρος Τριποδάκης, Στυλιάνα Γκαλινίκη, Ελένη Καλαφάτη, Σωτηρία Λαζάρου, Σόλωνας Ξενόπουλος, Ελένη Τάτλα, Νεφέλη Κονταρίνη, Κατερίνα Καρούσου, Νέλλα Γκόλλαντα, Ασπασία Κουζούπη, Κώστας Σπυρόπουλος.

Εισηγητές αύριο (10π.μ. - 2μ.μ.) είναι οι: Ελένη Πολυχρονάτου, Ελένη Μουζακίτη, Σωτηρία Ορφανού, Λουίζα Σταθοπούλου, Παναγιώτα Σταθοπούλου, Κυριάκος Κατζουράκης, Ρεγγίνα Αργυράκη, Παπαδούκας Γιώργος, Ζωή Βαλάση.

Η αείμνηστη Ειρήνη Μάρρα (1943 - 1998), συγγραφέας του παρουσιαζόμενου θεατρικού έργου έχει δώσει σημαντικό έργο στο χώρο του Παιδικού Θεάτρου, της Παιδικής Λογοτεχνίας, αλλά και της Ποίησης. Η παράσταση συμπίπτει με τα δεκάχρονα από την «αναχώρησή» της.

Παραμυθόδραμα με ηθογραφικά και κοινωνικά στοιχεία. Το έργο γράφτηκε στα 1983, αρχικά ως σενάριο της τηλεοπτικής σειράς: «Λαϊκές ιστορίες απ' όλο τον κόσμο». Η πρώτη θεατρική παραγωγή και σκηνική απόδοση ήταν του «Θιάσου '81». Η Ειρήνη Μάρρα επιχείρησε επιτυχώς τη σύνθεση δύο βαλκανικών λαϊκών παραμυθιών και τη θεατρική διασκευή τους.

Η αγωνία των γονιών για την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους είναι εμφανής στο έργο, καθώς η Καλοκυρά - που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με μυστηριώδη και μαγικό τρόπο - προσπαθεί να συμβουλέψει τον Μπαρμπα - Σκλήθρα για το μέλλον του γιου του, του Καλόκαρδου. Ηταν η εποχή μιας εσωτερικής μετανάστευσης στα Βαλκάνια, και στη χώρα μας, όπου ορισμένα αρσενικά παιδιά αγροτών ή κτηνοτρόφων κατέβαιναν στα κεφαλοχώρια για να μάθουν κάποια τέχνη (ράφτη, τσαγκάρη, οπλοποιού κ.ο.κ.). Ετσι και ο Καλόκαρδος, από τσοπάνης που ήταν, αν και λάτρευε τη φύση και τη δουλειά του, κατέβηκε στην πόλη - μετά από την επιμονή του πατέρα του - για να μάθει κάποια τέχνη. Στο κεφαλοχώρι συναντούν τρία μαγαζιά, όπου διαβάζουν τις επιγραφές τους: «Μετζεσόλας Χαρ. - Τσαγκαράδικο», «Ιούλιος Ψιλοβελόνης - Ραφείο», «Γιακουμής Μπαρούτης - Οπλοπωλείο». Συζητώντας και με τους τρεις τεχνίτες, διαπιστώνεται ότι ο ράφτης έφτιαχνε ρούχα μόνο για πλούσιους και άρχοντες, αφού οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα, ο τσαγκάρης με σκληρό τρόπο αρνιόταν να φτιάξει παπούτσια σ' ένα ξυπόλυτο, φτωχό κορίτσι (τη Γελαστή, μετέπειτα αγαπημένη του Καλόκαρδου), και ο οπλοποιός κέρδιζε χρήματα μόνο από τον πόλεμο. Ετσι, ο τίμιος και φιλειρηνιστής Καλόκαρδος ξαναγύρισε στο βουνό και στις αγελάδες του.

Με τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της νεράιδας Καλοκυράς η υπόθεση εξελίσσεται και παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς η δράση των ηρώων αναδεικνύει κοινωνικά θέματα και προβλήματα, τα οποία έχουν ταξικό περιεχόμενο. Ο λόγος του λαϊκού παραμυθά, διασκευασμένος κατάλληλα από το λογοτεχνικό λόγο της θεατρικής συγγραφέα (και στην παρούσα παράσταση και από τον κ. Ν. Δαφνή) και εμπλουτισμένος από τον εκπληκτικό ποιητικό λόγο του κ. Γιώργου Μεσολογγίτη, προσφέρει στους μικρούς θεατές αισθητική απόλαυση, χαρά και αισιοδοξία, αλλά και κοινωνικο-πολιτικούς προβληματισμούς.

Τα παιδιά «διδάσκονται» κοινωνικά και καλλιτεχνικά, μαθαίνουν, απολαμβάνουν τα θεάματα, προβληματίζονται, αποκτούν σταδιακά κριτική σκέψη επάνω στα αισθητικά ζητήματα, στα ταξικά κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα, ώστε να συγκροτηθούν κάποτε σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που θα παλεύουν ενάντια στο άδικο, στον πόλεμο, στην πλουτοκρατία κ.ο.κ. και θ' αποκτούν και μέσα από το θέατρο καλά πρότυπα ζωής. Ο Καλόκαρδος αποποιείται: α. την ομορφιά και τα νιάτα - έναντι της παντοτινής ευτυχίας. β. Το σπαθί, ως σύμβολο του πολέμου - έναντι της αγάπης και της ειρηνικής συμβίωσης των ανθρώπων. γ. Τις λίρες και τον πλούτο - έναντι της ευτυχίας των ανθρώπων. Το μόνο δώρο που δέχεται από την Καλοκυρά είναι ένα χρυσό ρόιδι.

Η σκηνοθεσία του κ. Νίκου Δαφνή είναι θαυμάσια, υπέροχη η σκηνογραφία του κ. Κώστα Κουρμουλάκη όπως και τα κοστούμια της κ. Εμμανουέλλας Κρουκόφσκι. Η μουσική του κ. Σάκη Τσιλίκη με λυρικούς τόνους συμβάλλει θετικά στο κλίμα της παράστασης. Οι φωτισμοί του κ. Γιώργου Τσιμόπουλου και η χορογραφία της κ. Μαρίνας Λαμπροπούλου συμβάλλουν θετικά.

Οι ηθοποιοί απέδωσαν θαυμάσια τους ρόλους τους: ο κ. Γιάννης Τσικής (Μπαρμπα - Σκλήθρας - Βασιλιάς), ο κ. Τάσος Ιορδανίδης (Καλόκαρδος), η κ. Δήμητρα Βαμβακάρη (Καλοκυρά - Γριά - Γερμανίδα γιατρός), ο κ. Μπάμπης Αρώνης (Τσαγκάρης - Τραυματίας - Αραβας - Φρουρός), ο κ. Στάθης Λαγκάδας (Ράφτης - Τραυματίας - Φρουρός), ο κ. Βαγγέλης Μελής (Οπλοποιός - Κατεργάρ - Γέρος) και η κ. Κατερίνα Τσεβά (Γελαστή).