Απτή πραγμάτωση του οράματος του ιδρυτή της Μάνου Χατζιδάκι, η «Ορχήστρα των Χρωμάτων», αποδέκτης χρόνιας κυβερνητικής αναλγησίας, ξαναζεί δύσκολες μέρες, με απλήρωτους τους μουσικούς και συνεργάτες της από τον Γενάρη.

Με ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι και οι συνεργάτες της, ενόψει της χτεσινοβραδινής συναυλίας (με έργα των Delius, Elgar, Κανά, Brahms) τονίζουν ότι στη διάρκεια του τρέχοντος έτους «το ΥΠΠΟ δεν έχει καταβάλλει κανένα ποσό επιχορήγησης προς την Ορχήστρα, όπως βάσει του ιδρυτικού της νόμου θα όφειλε. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Οι δόσεις της επιδότησης καθυστερούν κάθε χρόνο, με συνέπεια, οι αμοιβές των εργαζομένων να καταβάλλονται πάντοτε όταν η Ορχήστρα έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της και έχει εξαντλήσει όλα τα θεμιτά μέσα πίεσης προς τους αρμοδίους».

Υπογραμμίζουν ότι φέτος «συμβαίνει κάτι ακόμα πιο δυσοίωνο: Παρά τις επιστολές του καλλιτεχνικού διευθυντή προς τον υπουργό, για το φλέγον οικονομικό πρόβλημα και την επιστολή παραίτησης του προέδρου του ΔΣ της Ορχήστρας, ο υπουργός δεν έχει επισήμως αφήσει την παραμικρή ένδειξη για το τι προτίθεται να πράξει», για την επιχορήγηση του 2008.

Αποτέλεσμα: μουσικοί, διευθυντής, μαέστρος, εξωτερικοί συνεργάτες (έκτακτοι μουσικοί κ.ά.), διοικητικό προσωπικό της ορχήστρας, (όπως κάθε χρόνο) εργάζονται χωρίς αμοιβές από τον περασμένο Γενάρη, εξυπηρετώντας τον προγραμματισμό των συναυλιών, αλλά αντιμετωπίζοντας εξαιρετική δυσχέρεια, χωρίς να γνωρίζουν αν και πότε θα πληρωθούν τα δεδουλευμένα. Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζουν τη χτεσινή συναυλία ως «μία ακόμα υπέρβαση εκ μέρους τους και ταυτόχρονα μια σιωπηλή διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση που επανειλημμένως έχει εξαγγείλει ότι θα προωθήσει την Παιδεία και τον Πολιτισμό», σημειώνοντας: «θα δώσουμε, όπως πάντοτε, τον καλύτερο εαυτό μας προς το κοινό που μας αγαπά και μας τιμά με την παρουσία του».

«Βαθιές είναι οι ρίζες», τιτλοφορείται το βιβλίο της ηθοποιού Δάφνης Σκούρα - Μαχαίρα (εκδόσεις «Προσκήνιο»), το οποίο παρουσιάστηκε στο κατάμεστο θέατρο «Αλφα» (19/5). Μεταξύ των παραβρισκομένων ήταν και η Βέρα Νικολαΐδου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής.

Η Δάφνη Σκούρα πήρε τα «φώτα» της υποκριτικής στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη, συμμετέχοντας από δεκατριών ετών στις παραστάσεις της. Σημαντικότερη θεωρεί τη συνεργασία της με το θίασο του Μάνου Κατράκη («Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο»), στο περίφημο αντιρατσιστικό έργο «Βαθιές είναι οι ρίζες», το οποίο τιτλοδοτεί το βιβλίο της. Πρωταγωνίστησε σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ενώ ιδιαίτερη επιτυχία είχε στις ραδιοφωνικές ποιητικές και θεατρικές βραδιές της ΕΡΑ. Παράλληλα με το θέατρο, ανέπτυξε δραστηριότητα στο φιλειρηνικό κίνημα, στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Το βιβλίο της, όπως ανέφεραν οι παρουσιαστές του - Στέφανος Ληναίος, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Αγγελος Σιδεράτος (εκδότης)- ενώ αναφέρεται στην προσωπική θεατρική διαδρομή της συγγραφέως, δεν είναι αυτοβιογραφικό, καθώς αφορά στις ρίζες του νεοελληνικού θεάτρου, στην προεπαναστατική «αφετηρία» του στις παροικίες των Ελλήνων στις παραδουνάβιες και σε ευρωπαϊκές χώρες, στη μετεπαναστατική εμφάνιση των πρώτων ελληνικών θιάσων και στη μέχρι σήμερα εξέλιξή του.

Ο Κ. Γεωργουσόπουλος επισήμανε την προσφορά της Δ. Σκούρα στην καταγραφή των κοινωνικών, πολιτικών και ιστορικών «θεμελίων» του νεοελληνικού θεάτρου, ενώ ο Στ. Ληναίος τόνισε ότι με αυτό το βιβλίο η συγγραφέας «γράφει ιστορία». Τη βραδιά έκλεισε η ηθοποιός Λήδα Πρωτοψάλτη, διαβάζοντας ποιήματα της Δ. Σκούρα.

Μια εφημερίδα, ένα κανάλι αποκαλύπτει την αλήθεια; Η εμπειρία λέει: Ισως ή μερικές φορές. Ποιος τα ελέγχει; Ποια είναι τα κριτήρια της δίκαιης ή άδικης κρίσης; Μπορεί κάποιος να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων χωρίς να έχει εκλεγεί; Πόση συνενοχή πρέπει να έχει κάποιος για να συμμετέχει στα κοινά και να λέγεται πολίτης;

Αυτά τα ερωτήματα οδήγησαν την ομάδα «Σχεδία» να ανεβάσει (28/5-9/6), το μπρεχτικό έργο «Αρτούρο Ούι - Πρώτο Σχεδίασμα», σε σκηνοθεσία Βασίλη Κανελλόπουλου, στο θέατρο «Σχεδία» (Βουτάδων 34, Γκάζι). Σκηνοθεσία: Βασίλης Κανελλόπουλος. Μετάφραση: Μπενέτα Οικονόμου - Βασίλης Κανελλόπουλος. Σκηνικά - κοστούμια: Οδυσσέας Καψάλως. Παίζουν: Ελένη Μακρή, Ντίνος Ποντικόπουλος, Χάικ Κασαρτζιάν, Κώστας Γεραντώνης, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Κωνσταντίνα Μάρα και Τζίνα Αποστολοπούλου.

«Με το έργο», επισημαίνει η ομάδα, «προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στο ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος λήψης των αποφάσεων μιας πολιτείας. Ο Μπρεχτ αποκαλύπτει ότι η πολιτεία δεν είναι επιχείρηση, άρα βασικός της στόχος δεν είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και η μεγιστοποίηση του κέρδους. Οταν γίνεται επιχείρηση, τότε το "καλό όνομα" έχει μεγαλύτερη αξία από τους θεσμούς. Τότε οι θεσμοί δεν το ελέγχουν, ούτε συνδράμουν την κοινωνία ενάντια στην όποια αδικία υφίσταται. Οπου δεν υπάρχουν κανόνες ή όπου ατονούν, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, με τους ανθρώπους στο ρόλο του ζώου».

Σήμερα, στις 3μμ στο Α΄ Νεκροταφείο, θα γίνει η πολιτική κηδεία, όπως ο ίδιος το θέλησε, του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου. Ο τελευταίος από τους κορυφαίους - αμετανόητα «στρατευμένος» με τους αγώνες του λαού - κομμουνιστές και αγωνιστές-δημιουργούς θα «ξανασμίξει» με τους «πρωτοπόρους αμπελουργούς». Τους ηρωικούς πεσόντες συμμαχητές του στη μάχη του ΔΣΕ στη Μουργκάνα, των οποίων τα ιδανικά και τη θυσία τίμησε με τη συνεπή στάση της ζωής και το πλούσιο έργο του και τους οποίους ύμνησε με ποίημά του («Εξόρμηση», 1/7/1948).

Ο Μ. Αλεξανδρόπουλος υπήρξε ιστορικός δημιουργός, γιατί με τα έργα του απαθανάτισε μεγάλους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας στον 20ό αιώνα. Γιατί με το όπλο και την πένα του αγωνίστηκε κατά του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά και για τη σημαντική «κατάθεσή» του για την ιδεολογική μόρφωση του λαού. Για την ιστορία... συμπληρώνουμε το χτεσινό μας δημοσίευμα και με μερικά άλλα βιογραφικά στοιχεία του.

Ξεκινώντας από τα έμπεδα της Καλαμάτας περνά, στις αρχές του 1948, στα Γιάννενα. Βαδίζοντας νύχτα στα βουνά, φορτωμένος με φαρμακευτικά και άλλα είδη, φτάνει στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στην Ηπειρο. Μετέχει στις μάχες και γράφει στην εφημερίδα του ΓΑ, «Καθημερινά Νέα». Αρχές Σεπτέμβρη του 1948 τραυματίζεται βαριά. Χειρουργείται στο νοσοκομείο Αργυροκάστρου. Επιστρέφοντας στο ΓΑ, μετέχει στη σύνταξη των «Καθημερινών Νέων», γράφει τις «Ριπές», τις πολεμικές ανταποκρίσεις και με τον Πάνο Δημητρίου επιμελείται την περιοδική έκδοση «Ειρήνη», που απευθυνόταν στους στρατιώτες του κρατικού στρατού, διακηρύσσοντας την ανάγκη συναδέλφωσης των αντιμαχομένων παιδιών του λαού. Κάλυψε δημοσιογραφικά την επίσκεψη του Πωλ Ελυάρ και άλλων Γάλλων διανοουμένων στο Γράμμο - Βίτσι. Δημοσίευσε κείμενά του στην εφημερίδα του ΔΣΕ «Προς τη Νίκη».

Πολιτικός εξόριστος στο Βουκουρέστι, μέχρι το 1956, μετέχει στην Επιτροπή Διαφώτισης, στο Λογοτεχνικό Κύκλο, στο εκδοτικό του ΚΚΕ «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», στη σύνταξη του περιοδικού «Νέος Κόσμος», ενώ παράλληλα μεταφράζει (στα ελληνικά) έργα του Λένιν κ.ά.