Ας δούμε σύντομα αυτή την ιστορία.
Στα μέσα του 15ου αιώνα Πορτογάλοι αποικιοκράτες είδαν τα δέκα, ακατοίκητα μέχρι τότε, νησιά του Κάβο Βέρντε, σαν ένα σταυροδρόμι του Ατλαντικού που συνέδεε το νοτιοδυτικό άκρο της Ευρώπης με τις δυτικές ακτές της Αφρικής και τις ανατολικές της Λατινικής Αμερικής. Ενα ιδανικό κέντρο ανεφοδιασμού και διαμετακομιστικού εμπορίου.
Οι πρώτοι οικισμοί δημιουργήθηκαν με τη μεταφορά σκλάβων από τις απέναντι αφρικανικές ακτές. Από τότε άρχισαν να παρελαύνουν από τα λιμάνια του Πράσινου Ακρωτηρίου πειρατές και ναυτικοί από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Η «ανάμειξη» ήταν αναπόφευκτη. Σήμερα στο Πράσινο Ακρωτήριο οι Κρεολοί είναι το 70% των κατοίκων του. Το 20% είναι Αφρικανοί και το 10% λευκοί.
Οι «Ευρωαφρικανοί» κρεολοί του Κάβο Βέρντε αγάπησαν τον τόπο που γεννήθηκαν, αισθάνθηκαν ότι τους ανήκει και σιγά σιγά διαμόρφωσαν εθνική συνείδηση που τους οδήγησε σε αγώνες για ανεξαρτησία. Με πρωτεργάτη τον μεγάλο Αφρικανό επαναστάτη Amlcar Cabral που καταγόταν από το Πράσινο Ακρωτήρι, κατάφεραν να ιδρύσουν το δικό τους κράτος, όταν απελευθερώθηκαν από τους Πορτογάλους αποικιοκράτες, με το όνομα Δημοκρατία του Πράσινου Ακρωτηρίου (Republica de Cabo Verde). Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας η σοσιαλιστικού προσανατολισμού διακυβέρνηση στηρίχτηκε στη βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης και της Κούβας με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα στην κοινωνική οργάνωση και την Παιδεία.
Η μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου προέρχεται από το μπόλιασμα της αφρικάνικης μουσικής παράδοσης με το πορτογαλικό Φάντο, τους κουβανέζικους και βραζιλιάνικους ρυθμούς και έτσι προέκυψαν τα διάφορα είδη της καβοβερντιάνικης μουσικής, όπως τα Μόρνα, τα μελαγχολικά τραγούδια των οποίων στίχοι έχουν σαν θέμα την αγάπη για την πατρίδα, τη νοσταλγία των ξενιτεμένων, και τον έρωτα. Ομως η μελαγχολία συχνά εναλλάσσεται με το κέφι της χορευτικής Κολαδέιρα, του Φουνανά και του Μπατούκ.