Αξιος ηθοποιός, σημαντικότατος εκπρόσωπος της γενιάς του, υψηλής ιδεολογο-αισθητικής ποιότητας σκηνοθέτης, σεμνός άνθρωπος, με ευγένεια και ήθος ο Τάσος Μπαντής, έφυγε νωρίς, ταχύτατα, από τον καρκίνο, στον «Ευαγγελισμό», στα 56 του χρόνια και κηδεύεται σήμερα (2μμ) στο νεκροταφείο Βύρωνα.

Στη θεατρική πορεία του Τ. Μαντή καταγράφονται σπουδαίες στιγμές, που μαρτυρούν το ταλέντο και την αφοσίωσή του στο θέατρο. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1950. Στα 14 χρόνια του εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Ανθρωπος ευαίσθητος, βαθιά καλλιεργημένος, αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, τη Δραματική Σχολή του Κ. Χαρατσάρη, και σπούδασε θεατρολογία στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δούλεψε ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ. Με τη μεταπολίτευση ήρθε στην Αθήνα και συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο Γ΄ Πρόγραμμα. Από το 1974 συνεργάστηκε με το «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη και το θίασο Tζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου. Ιδρυτικό μέλος του θιάσου «Η Σκηνή» έπαιξε στη «Σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ φον Κλάιστ και συνσκηνοθέτησε με τον Λ. Βογιατζή τα έργα: «Οι αγροίκοι» του Κάρλο Γκολντόνι (1983), «Συμφο-ρά από το πολύ μυαλό» του Α. Σ. Γκριμπογιέντοφ (1985) και «Σε φιλώ στη μούρη» του Γιώργου Διαλεγμένου (1986).

Μετά τη διάλυση της «Σκηνής» πρωτοστάτησε στην ίδρυση του θιάσου «Μορφές» στο θέατρο «Εμπρός», όπου σκηνοθέτησε εξαιρετικές παραστάσεις: «Σωσμένος» του Εντουαρντ Μποντ, «Μικρός Εγιολφ» του Ιψεν, «Αμερικάνικος βούβαλος» του Μάμετ, «Σαβάνα μπέι» της Μαργκερίτ Ντυράς, «Σαν Ελληνας» του Στίβεν Μπέρκοφ, «Αγριόπαπια» του Ιψεν, «Η υπόθεση της οδού Λουρσίν» του Λαμπίς (1996, για τη σκηνοθεσία του πήρε το μεγάλο βραβείο της Ενωσης Θεατρικών-Μουσικών Κριτικών), «To κρυπτογράφημα» του Μάμετ, «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου.

Δημιούργησε και δίδαξε στη δραματική σχολή των «Μορφών» (1992-2000) και δίδαξε σε σεμινάρια υποκριτικής για νέους ηθοποιούς. Το Νοέμβρη του 1999 ίδρυσε το θίασο «Εμπρός» και σκηνοθέτησε τα έργα: «To τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, «To ημερολόγιο τnς άμμου» του Δημήτρη Κορδάτου, «Το έργο για το μωρό» του Αλμπι (2002) και «Ενα ψέμα του μυαλού» του Σαμ Σέπαρντ. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, μεταφράζοντας και σκηνοθετώντας το έργο του Αλμπι «Τρεις ψηλές γυναίκες» και με το θίασο «Πράξη» το έργο του Αλαν Εϊκμπορν «Και καλά Χριστούγεννα» (2004). Επαιξε, επίσης, στην Επίδαυρο, στην «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.

Κύκνειο άσμα του στάθηκε το «Addio del Passato» της Λείας Βιτάλη και το «Ενας αριθμός» της Κάριλ Τσέρτσιλ (όπου πρωταγωνίστησε), που ανέβηκαν πέρσι στο «Εμπρός».

Μοναδική του, αλλά εξαιρετική, ερμηνεία στον κινηματογράφο ήταν στην ταινία «Πολίτικη κουζίνα».

Την πενηντάχρονη μουσική δημιουργία του γιορτάζει ο Γιάννης Μαρκόπουλος, με μεγάλη συναυλιακή περιοδεία. Στις 18, 20 και 21/1 (8.30 μ.μ.), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στη σειρά «Γέφυρες», θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στο συνθέτη, με παρουσίαση κορυφαίων κύκλων τραγουδιών και σημαντικών μεμονωμένων έργων του, που γράφτηκαν κυρίως κατά τη δικτατορία. Οι συναυλίες αποκαλύπτουν την 50χρονη μουσική πορεία του συνθέτη, που μέσα από τη βιωματική του σχέση με την παράδοση έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στην ελληνική μουσική δημιουργία και κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση. Για τον Γ. Μαρκόπουλο, όπως ανέφερε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου, «σήμερα, σε εποχή παγκοσμιοποίησης, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μουσικό είδος με ταυτότητα. Πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε τη μουσική ένδεια που μας κυκλώνει»...

Ο ίδιος ο συνθέτης θα διευθύνει τα έργα του «Ιθαγένεια», «Θητεία», «Μετανάστες», «Χρονικό», «Who pays the ferryman», «Κοντσέρτο για λύρα», «Επί σκηνής» και τέσσερα δημοφιλή τραγούδια του, με ερμηνευτές τους Λάκη Χαλκιά, Μανώλη Λιδάκη, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Λιζέτα Καλημέρη, Σοφία Παπάζογλου, Βασιλική Λαβίνα, Κούλη Θεοδώρου. Συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, η Ορχήστρα «Παλίντονος Αρμονία», το φωνητικό συγκρότημα «Εν φωναίς», ο φλαουτίστας Μαρκ Γκρόουελς και ο λυράρης Ζαχαρίας Σπυριδάκης. Ο συνθέτης, όπως και ο Λάκης Χαλκιάς, πρώτος διδάξας του κύκλου «Μετανάστες» (σε στίχους Γ. Σκούρτη), δήλωσαν συγκινημένοι για τη συνεργασία τους μετά από πολλά χρόνια.