ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 11 Μάρτη 2012
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΑΡΜΕΝΙΑ
Σε συνθήκες φτώχειας το 50% του λαού

Στην Αρμενία το 50% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας και προσπαθεί να επιβιώσει με λιγότερα από 25 δολάρια το μήνα
Στην Αρμενία το 50% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας και προσπαθεί να επιβιώσει με λιγότερα από 25 δολάρια το μήνα
Σε μία μόλις ημέρα, στις 7 Φλεβάρη, δύο γυναίκες 67 και 62 ετών έθεσαν τέλος στη ζωή τους στην Αρμενία, αναδεικνύοντας το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα με τον αυξανόμενο αριθμό αυτοκτονιών και αποπείρων αυτοκτονίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους άνεργους και τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Είκοσι χρόνια μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού - που έφερε και στην πρώην Σοβιετική αυτή Δημοκρατία όλα τα γνωστά κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες, όπως ανεργία, εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, κατάργηση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων (δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Κατοικία, κοινωνική περίθαλψη), την αβεβαιότητα για την αυριανή μέρα - έχει οδηγήσει εκατοντάδες ανθρώπους να καταφεύγουν σ' αυτήν την ύστατη μορφή απόγνωσης.

Σύμφωνα με έρευνες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της χώρας, υπήρξε μια αύξηση το 2011 κατά 30% στον αριθμό των αυτοκτονιών και όσων κάνουν απόπειρες (647) σε σχέση με το 2009 (498), την χρονιά που η οικονομία της χώρας είχε ύφεση κατά 14%. Σε αυτή την πράξη απόγνωσης καταφεύγει το 56,7% των ανέργων ηλικίας 30 έως 65, και το 23,1% των ανθρώπων άνω των 65 ετών. Κύριες αιτίες αποτελούν η αβεβαιότητα για το μέλλον, οι δυσκολίες διαβίωσης, η ακρίβεια των βασικών προϊόντων.

Μάστιγα η φτώχεια και η ανεργία

Σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους και τους ηλικιωμένους, η πενιχρή σύνταξη δεν φτάνει ούτε καν για να καλυφτούν τα έξοδα για τη θέρμανση τους χειμερινούς μήνες. Σήμερα μια «καλή» μηνιαία σύνταξη κυμαίνεται στα 31.300 δράμια (δηλαδή περίπου 82 δολάρια), μετά την εξευτελιστική «αύξηση» που έδωσε η κυβέρνηση το Γενάρη κατά 2.600 δράμια. Η κατώτατη σύνταξη κυμαίνεται στα 13.000 δράμια, δηλαδή μόλις 34 δολάρια. Ωστόσο, η συνεχής αύξηση του πληθωρισμού με τις τιμές των τροφίμων να έχουν αυξηθεί κατά 6,1% το 2011, δείχνει σε τι τραγική κατάσταση βρίσκεται ο άνεργος, ο ηλικιωμένος και συνολικά ο λαός. Καθόλου παράξενο που το 2011 το «Forbes» κατέταξε την Αρμενία στην δεύτερη χειρότερη χώρα με βάση την οικονομία, μετά τη Μαδαγασκάρη. Η επίσημη καταγραμμένη ανεργία είναι στο 6%, ωστόσο σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία η ανεργία κυμαίνεται ανάμεσα στο 19 και το 50%!

Σήμερα στην Αρμενία, με πληθυσμό λιγότερο από τρία εκατομμύρια, το 50% ζει σε συνθήκες φτώχειας και προσπαθεί να επιβιώσει με λιγότερα από 25 δολάρια το μήνα, ενώ το ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού έχει φύγει από τη χώρα αναζητώντας δουλειά στην Ρωσία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, σύμφωνα με έκθεση του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφίμων του ΟΗΕ. Σύμφωνα με στοιχεία της «Unisef» το 2009, το ποσοστό των παιδιών ηλικίας έως 18 ετών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ήταν το 38,1%.

Είκοσι χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση, οι κατά καιρούς κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας, ενισχύοντας την άρχουσα τάξη και το κεφάλαιο σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού που έχει δει τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού να περιορίζονται και να παίρνονται πίσω. Παράλληλα σε εξέλιξη βρίσκονται και οι ιδιωτικοποιήσεις της βιομηχανίας, ενώ ήδη το 90% της καλλιεργήσιμης γης έχει ιδιωτικοποιηθεί. Σημειώνεται πως η πρώτη ιδιωτικοποίηση στη χώρα ήταν η πώληση της αρμενικής τηλεφωνίας «Armentel» το 1997 στον ΟΤΕ, ενώ στα σκαριά για ιδιωτικοποίηση βρίσκονται πολλά ξενοδοχεία, το εργοστάσιο υποδημάτων του Ερεβάν, η εθνική αεροπορική εταιρεία, καθώς και το εργοστάσιο κονιάκ, τα ορυχεία διαμαντιών, χρυσού κ.ά.

Εστία έντασης το Ναγκόρνο Καραμπάχ

Πηγή έντασης για την Αρμενία και συνολικά την ευρύτερη περιοχή αποτελεί το ζήτημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, επαρχίας του Αζερμπαϊτζάν που κατοικείται από Αρμένιους και είχε κηρύξει την «ανεξαρτησία» του το 1991 μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Μετά από την κήρυξη και λήξη του πολέμου με χιλιάδες νεκρούς και μεγάλο κύμα προσφύγων, οι δύο πλευρές συνεχίζουν να συνομιλούν με τη διαμεσολάβηση της Ομάδας του Μινσκ του ΟΑΣΕ, ωστόσο πρόσφατα εξαιτίας των πολεμικών σχεδιασμών στην περιοχή, το ζήτημα ξαναβγήκε πιο έντονα στο προσκήνιο.

Το τελευταίο διάστημα, τόσο στη Ρωσία όσο και στην Αρμενία ακούγονται απόψεις πως οι ΗΠΑ έχουν «συμφωνήσει» με το Αζερμπαϊτζάν να του δοθεί το Καραμπάχ σε αντάλλαγμα για την στήριξή του στις επιχειρήσεις κατά του Ιράν. Ακούγονται επίσης φήμες πως η Ρωσία προτίθεται να διαθέσει «ειρηνευτικές δυνάμεις» στο Καραμπάχ με πρόσχημα την κλιμακούμενη πολεμική επιχειρηματολογία για επίθεση στο Ιράν. Καθόλου τυχαίες δεν μπορούν να θεωρηθούν οι τελευταίες στρατιωτικές ασκήσεις στην Αρμενία και γύρω από αυτήν. Στα τέλη του Φλεβάρη ολοκληρώθηκαν οι τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις των στρατιωτικών μονάδων στις βάσεις που χρησιμοποιεί η Ρωσία στην Αρμενία, ενώ νωρίτερα ο τουρκικός στρατός μαζί με αεροπορικές και ειδικές δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων ξεκίνησε στρατιωτικά γυμνάσια με την επωνυμία «Χειμώνας 2012» στην επαρχία του Καρς, κοντά στα σύνορα με την Αρμενία. Παράλληλα σχεδόν, στις 22 Φλεβάρη, ξεκίνησαν μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια του Αζερμπαϊτζάν κατά μήκος των συνόρων με το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Να σημειωθεί πως Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν έχουν προχωρήσει στη σύσφιξη και των στρατιωτικών τους σχέσεων, με το Αζερμπαϊτζάν να κατηγορεί την Αρμενία για το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το ζήτημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Οι εξελίξεις αυτές δεν σηματοδοτούν τίποτα θετικό για τον ήδη βασανισμένο λαό της Αρμενίας.


Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ


Η οργή να γίνει δύναμη ανατροπής

Ενα σύννεφο λαϊκής οργής σκεπάζει την Ελλάδα. Ανθρωποι με τις πιο διαφορετικές κοινωνικές καταβολές δείχνουν τρομαγμένοι περισσότερο για τα αμέσως επόμενα χρόνια από τα παρόντα. Η ελπίδα του μέλλοντος, αυτό που πάντα συντρόφευε τους Ελληνες και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, δεν υπάρχει. Κάτω από έναν κανονικό ρυθμό ζωής, σκότος και έρεβος. Η ποικιλώνυμη, πολυεπίπεδη και ποικιλόχρωμη εκμετάλλευση ως όρος ζωής φτάνει στην καθολική της ανάπτυξη. Τα μεσοαστικά και μικροαστικά κοινωνικά στρώματα παύουν να αποτελούν τα στηρίγματα του μεγαλοαστικού καθεστώτος. Αλλοι το ονομάζουν αυτό αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλοι πάλι το προσομοιάζουν με το θάνατο του καθεστώτος.

Ομως σε πείσμα τους, αυτό εξακολουθεί να υπάρχει για να θυμίζει ότι ο τελικός θάνατός του είναι κάτι που συνυπάρχει με τον ίδιο τον άνθρωπο, με τον ίδιο το λαό που τον ζει. Οσο αυτός ο άνθρωπος και λαός ξαποσταίνει στη μακαριότητα της υπομονής, ο τελικός θάνατος του καπιταλισμού θα απειλεί να συμπαρασύρει μαζί του την ίδια την ανθρωπότητα. Για το τι και το πώς δύναται να συμβεί αυτό, αρκεί να κοιτάξει κανείς πίσω του τους δύο παγκόσμιους πολέμους του εικοστού αιώνα. Αρκεί επίσης να γνωρίζει στοιχειώδη πράγματα για τους όρους ύπαρξής του καπιταλισμού. Αλλά κι αν ακόμη αυτά του είναι απρόσιτα, ας κοιτάξει την καθημερινότητά της ζωής του και τις απειλές μιας παγκόσμιας φτώχειας και πολέμου που τον περιβάλλει. Τότε πιθανόν να αντιληφθεί την αλήθεια της παγκόσμιας φθοράς που επιβάλλεται.

Τα πολιτικά και δημοσιογραφικά φερέφωνα της αστικής τάξης μιλούν για την κρίση σαν να είναι ένας περαστικός πυρετός του συστήματος. Ετσι χρεώνονται με τη στείρα ζωή του παρόντος και την επικίνδυνη του μέλλοντος. Εδώ δεν πρόκειται για μια αρνητική αντίδραση αστικών κύκλων. Ούτε για το απλό δικαίωμα έκφρασης. Πρόκειται για συνενοχή σε μία πορεία που οδηγεί στην καταστροφή. Η εναλλαγή του οικονομικού, πολιτικού και γενικότερα κοινωνικού συστήματος των καπιταλιστικών σχέσεων δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό αίτημα κάποιων ευφάνταστων ούτε καπρίτσιο κάποιων αρνητών. Είναι απλά και καθαρά όρος ύπαρξης του ανθρώπου ως άτομο και ως κοινωνία.

Αυτό επιβάλλει την ανάγκη ανάδειξης ιδιαίτερα μιας κοινωνικής μερίδας, μιας κοινωνικής τάξης που θα δώσει την κατευθυντήρια γραμμή κοινωνικοποίησης της υλικής, πνευματικής και ψυχικής υπόστασης του ανθρώπου. Είναι αυτό που λέγεται ως πέρασμα στην εργατολαϊκή ιδιοκτησία όλων των υλικών παραγωγικών δυνάμεων. Είναι η εργατολαϊκή κυβέρνηση που θα αναλάβει στο όνομα της κοινωνίας τη σωτηρία της ανθρωπότητας από την πείνα της φτώχειας και το φόβο του πολέμου. Αυτή η ζοφερή κατάσταση που ζώνει τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων γίνεται ανάγκη και δύναμη αισιοδοξίας, αλλαγής. Οι εργατικές επιτροπές στους χώρους εργασίας και οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές της Ελλάδας εξακολουθούν να αποτελούν το μπούσουλα μιας καθολικής εργατολαϊκής αλλαγής. Οποιεσδήποτε πολιτικές συμμαχίες οιονδήποτε κομμάτων, οι «αριστερές» κι αλλιώτικες ταμπέλες αποτελούν το επικίνδυνο μονοπάτι μιας πολιτικής χειραγώγησης του εργατολαϊκού κινήματος.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ