Ορισμένα απ' τα μεγαλύτερα αποθέματα ουρανίου στον κόσμο διαθέτει το υπέδαφος της Ναμίμπια...

Ηδη, κατέχει την πέμπτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη παραγωγής ουρανίου (με ετήσια παραγωγή που ξεπερνά τους 3.800 τόνους), με δεδομένο το γεγονός πως εκεί βρίσκεται πάνω απ' το 8% των παγκόσμιων αποθεμάτων ουρανίου στον κόσμο. Στο έδαφός της ενεργοποιούνται πάνω από 40 ξένες εταιρείες (μεταξύ τους και κολοσσοί ορυχείων όπως η γαλλική Areva και η βρετανική Rio Tinto), που έχουν εξασφαλίσει εδώ και χρόνια άδειες αποκλειστικής εκμετάλλευσης περιοχών με τεράστια κοιτάσματα ουρανίου...

Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά; Πως η γεωπολιτική σπουδαιότητα της Ναμίμπια αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια και να αλλάξει την εικόνα στη μεγάλη ενεργειακή και οικονομική «σκακιέρα» της υποσαχάρειας Αφρικής, καθώς εντείνεται ολοένα και περισσότερο ο διεθνής ενεργειακός ανταγωνισμός.

Γιατί, όμως, χώρες όπως η Ναμίμπια (ή ο κεντροαφρικανικός Νίγηρας αντίστοιχα...), θα δουν τις «μετοχές» τους στα ύψη των διεθνών «χρηματιστηρίων» ενέργειας; Η απάντηση προκύπτει αβίαστα εάν συλλογιστεί κανείς τις αλματώδεις αυξήσεις στις διεθνείς τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου και τον προσανατολισμό αρκετών εκ των ισχυρότερων δυνάμεων του πλανήτη στην πυρηνική ενέργεια... Πράγμα, που φάνηκε καθαρά, από εξελίξεις όπως: α) Η τελευταία διάσκεψη κορυφής ηγετών του G-8 (Οκτώ πλουσιότερες βιομηχανικά χώρες του κόσμου) στην Ιαπωνία όπου αρκετοί ηγέτες (χωρών όπως ΗΠΑ, Ιαπωνία, Βρετανία κ.ά.) φρόντισαν να προβάλλουν την πυρηνική ενέργεια τάχα σαν «εναλλακτική, καθαρότερη και ασφαλέστερη» ενεργειακή «λύση» για την απεξάρτηση των οικονομιών τους απ' τις εισαγωγές «μαύρου χρυσού». β) Πιο πρόσφατα στη διμερή συμφωνία συνεργασίας για την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας που ανακοίνωσαν μεσοβδόμαδα στο Λονδίνο οι πρωθυπουργοί Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν και Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, προκειμένου όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι να πετύχουν τη μείωση της εξάρτησης Λονδίνου και Ρώμης απ' το φυσικό αέριο και τα πετρέλαια (Μέσης Ανατολής, Ρωσίας και δε συμμαζεύεται...).

Κάπως, έτσι, αυτός ο εντεινόμενος διεθνής ενεργειακός ανταγωνισμός διπλασίασε πέρσι την τιμή πώλησης ουρανίου.

Οπως προαναφέραμε, στο υπέδαφος της Ναμίμπια δραστηριοποιούνται (ορισμένες απ' το 1974) πάνω από 40 ξένες εταιρείες με στόχο την επεξεργασία μεταλλευμάτων για την παραγωγή ουρανίου. Η κυβέρνηση της χώρας έχει προς το παρόν αναστείλει τη χορήγηση νέων αδειών καθώς επεξεργάζεται τη θέσπιση νέων κανονισμών ασφαλείας σε συνεργασία με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ).

Ο γαλλικός ενεργειακός κολοσσός Areva, έχοντας εξαγοράσει την ντόπια εταιρεία παραγωγής ουρανίου «UraMin», πραγματοποιεί ορισμένες απ' τις μεγαλύτερες και πιο προσοδοφόρες δραστηριότητες παραγωγής ουρανίου στη χώρα. Σήμερα επενδύει πάνω από 750 εκατ. δολάρια για να οικοδομήσει ένα απ' τα μεγαλύτερα καινούργια ορυχεία ουρανίου στη Ναμίμπια ως το τέλος του 2009. Το νέο ορυχείο λέγεται πως θα επεξεργάζεται 100.000 τόνους μεταλλεύματος την ημέρα, με στόχο την παραγωγή 6 ως 8 εκατομμυρίων λιβρών ουρανίου το χρόνο...

Η Rossing Uranium είναι η πιο παλιά ξένη εταιρεία παραγωγής ουρανίου στη Ναμίμπια, όπου δρα απ' το 1974. Σήμερα, το 68% των μετοχών της κατέχει πλέον ο βρετανικός κολοσσός ορυχείων Rio Tinto, το 15% η ιρανική κυβέρνηση, το 10% η Νοτιοαφρικανική Βιομηχανική Αναπτυξιακή Εταιρεία (IDC) και το 3% η κυβέρνηση της Ναμίμπια. Επειτα από συμφωνία με το Πεκίνο, η Rossing Uranium ξεκίνησε το 2006 εξαγωγές (άγνωστης ποσότητας) ουρανίου και στην Κίνα, με τη μερίδα του λέοντος να εξάγεται σε ΗΠΑ και Ιαπωνία.

Μία απ' τις πιο καινούργιες εταιρείες εκμετάλλευσης ουρανίου στη Ναμίμπια είναι η Langer Heinrich Uranium, θυγατρική της αυστραλέζικης εταιρείας Paladin Energy. Ξεκίνησε την παραγωγή ουρανίου το Δεκέμβρη του 2006 και ως το τέλος τρέχοντος έτους η ετήσια παραγωγή αναμένεται να ξεπεράσει τους 1.000 τόνους.

Μία απ' τις τελευταίες άδειες για τη δημιουργία νέων ορυχείων ουρανίου δόθηκε προ μηνών στην Καναδική εταιρεία «Forsys Metal Corporation» που συνεργάζεται με την κορεατική ηλεκτρική εταιρεία παραγωγής ενέργειας «KEPCO» και σχεδιάζουν από κοινού εξόρυξη μεταλλευμάτων στην περιοχή Βαλένσια της Ναμίμπια.

Η Ρωσία (για την ακρίβεια ο γενικός διευθυντής της ρωσικής εταιρείας ατομικής ενέργειας Rosatom, Σεργκέι Κιριγένκο) έχει προσφερθεί απ' το 2007 να κτίσει το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας στηΝαμίμπια, η οποία μολονότι παράγει και εξάγει ουράνιο αδυνατεί να καλύψει τις δικές της ανάγκες σε ενέργεια, εισάγοντας το 50% του ηλεκτρικού ρεύματος απ' τη Ν.Αφρική! Παράλληλα, τον περασμένο Φλεβάρη, ο διευθυντής της ρωσικής εταιρείας «AtomRedMetZoloto» υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Ναμίμπια για τη δημιουργία κοινών επιχειρήσεων εκμετάλλευσης ουρανίου.

Δεν είναι μόνον οι εταιρείες εξόρυξης που επιδιώκουν ένα κομμάτι απ' την πίτα ουρανίου της Ναμίμπια. Τα ορυχεία και οι σταθμοί παραγωγής ουρανίου απαιτούν για τη λειτουργία τους τεράστιες ποσότητες νερού, πράγμα που αδυνατεί να εξασφαλίσει η (ως επί το πλείστον γεμάτη ερήμους) Ναμίμπια και η εγχώρια εταιρία ύδρευσης «NamWater». Αυτό εξηγεί, γιατί θυγατρική της γαλλικής Areva ανέλαβε πρόσφατα την οικοδόμηση εργοστασίου αφαλάτωσης που αναμένεται να είναι έτοιμο ως τις αρχές του 2010 και να παράγει 15 εκατ. κυβικά μέτρα πόσιμου νερού το χρόνο.

Επιπλέον, τα ορυχεία ουρανίου στη Ναμίμπια χρειάζονται και σημαντικές ποσότητες ενέργειας. Η κρατική εταιρεία ενέργειας σχεδιάζει άμεσα την κατασκευή μεγάλου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρενέργειας 800 MW με βάση τον άνθρακα.

Μετά απ' όλα αυτά, το μεγάλο στοίχημα είναι ένα και αφορά το λαό της Ναμίμπια: Να δει ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου εφ' όσον βέβαια η κυβέρνηση της χώρας (που προέκυψε απ' την ανταρτική οργάνωση SWAPO) καταφέρει να ξεπεράσει νεοαποικιοκρατικούς σκοπέλους παρελθόντος και μέλλοντος...

Στην περίπτωση Κασπίας - Καυκάσου αυτή η διευθέτηση φάνηκε να δημιουργείται με κυρίως πρωτοβουλία των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γαλλία, Γερμανία) ακολουθούμενες από υποδεέστερους παλιούς εταίρους όπως π.χ. η Ελλάδα.

Τελικά, όλα δείχνουν να παγιώνεται ένα καθεστώς δυο προτεκτοράτων. Ενα ρωσικό, Αμπχαζία-Νότια Οσετία κι ένα αμερικανικό, η υπόλοιπη Γεωργία.

Από την αρχή δήλωσε ότι θεωρεί οργανικούς εταίρους τους ευρωενωσίτες. Προσθέτει, μάλιστα, με νόημα ότι ο ρωσικός νεοκαπιταλισμός δεν είναι το ξαφνικό νόθο τέκνο του διεθνούς καπιταλισμού, αλλά ισότιμος εταίρος. Είναι κύριο ζήτημα για τους Ρώσους ολιγάρχες μετά το πρώτο χρονικό διάστημα εσωτερικής σταθεροποίησης της αστικής τους εξουσίας. Τώρα κάνουν μεγάλη προσπάθεια να περιορίσουν την επιρροή των ευρωατλαντιστών στα νεόκοπα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ή ακόμη και να τα εντάξουν στη δική τους ηγεμονία. Αυτό φέρει το αίτιο μιας μόνιμης διαταραχής ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με τον ευρωατλαντισμό και κάνει την προσωρινή φαινομενική ισορροπία εντελώς επισφαλή σε μια περιοχή πλούσιων ενεργειακών πόρων και μείζονος στρατηγικής σημασίας.

Η Ελλάδα των αγωγών του ρωσικού πετρελαίου κι αερίου για λογαριασμό κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπαίνει σ' ένα αυξανόμενο επικίνδυνο ανταγωνιστικό παιχνίδι. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη μπορεί να ετοιμάζεται να «διεισδύσει» στο χώρο της Κασπίας-Καυκάσου σε σύμπραξη και συμμετέχοντας στην ευρωενωσίτικη «διείσδυση». Αλλωστε αυτό φάνηκε και στα αντιλαϊκά μέτρα που επέμεινε ανοιχτά ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Η αστική τάξη έχει ανάγκη να βγάλει κι από τη μύγα ξίγκι για να συνεχίσει τη διευρυνόμενη «διεισδυτική» της πολιτική. Σε αντίθεση μ' αυτό, το κίνημα ειρήνης φωνάζει πεισματικά: Ειρηνιστές, γρηγορείτε!