Η προβληματική του Τζιόρτζιο Αμέλιο στην ταινία του "Λαμέρικα",περνά μέσα από τις συμπληγάδες του ιστορικού γίγνεσθαι, στην εκπνοή του 20ού αιώνα. Ενός αιώνα που φέρει πάνω του χαραγμένα τα σημάδια της κοινωνικής σήψης, της πτώχευσης ιδεών και αξιών ενός κόσμου που απανθρωπίζει την ανθρωπότητα. Που κομπάζει για τις τεχνολογικές της κατακτήσεις, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη μοίρα, και η οποία στα ζωώδη βλέμματα των κυρίαρχων, φαντάζει σαν απλό και αναγκαίο εξάρτημα στη μηχανή του κέρδους τους.

Ο Αμέλιο προσδίδει στην κινηματογραφική εικόνα του την αίσθηση ενός ντοκουμέντου που κραυγάζει για τις ψεύτικες ελπίδες που έταξαν η Ιταλία στη γειτονική Αλβανία. Μέμφεται το "ορθολογικό" προσωπείο του καπιταλισμού και υμνεί τη ζωή ως υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το βλέμμα του συλλέγει από τους κατοίκους της Αλβανίας την απόγνωση στα γεμάτα ρυτίδες πρόσωπά τους, για να τη μετατρέψει μέσα στο φακό του σε υλικό, που θα"οπλίσει" τη συνείδηση του θεατή με ενοχές για την κατάντια των συνανθρώπων του. Η ταινία δεν ενθουσιάζει μόνο με την, πραγματικά δυνατή, αισθητική της - κράμα ντοκουμέντου και μυθοπλασίας - αλλά με το σοκ που προκαλεί στην ανθρώπινη ευαισθησία. Η ταινία είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

• Ο Ζαν Γιμού στην ταινία του "Να ζεις" προβάλλει τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα που απασχολούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας αποτελεί κυρίαρχο συστατικό για την εικονογράφηση της κινέζικης κοινωνίας, διατρέχοντάς την από την εποχή λίγο πριν τη νικηφόρα επέλαση της κόκκινης στρατιάς του Μάο, μέχρι και μερικά χρόνια μετά την Πολιτιστική Επανάσταση. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφώντας τη ζωή μιας κινέζικης οικογένειας μέσα σ' αυτό το ιστορικό πλαίσιο, προβάλλει την αισιόδοξη όψη της ζωής. Ζωή για τον ίδιο "είναι να διαθέτεις ελπίδα, όταν βλέπεις κατάματα τις δυσχέρειες και τους δύσκολους καιρούς".Η σκηνοθεσία του δεν ξοδεύεται στη χρήση μιας υπέρμετρα ευαισθητοποιημένης κινηματογραφικής γραφής για να παγιδεύσει το θεατή, αλλά στην ανάπτυξη ενός λόγου που ανάβει τη φλόγα της ελπίδας, και όπου το λάθος μεταμορφώνεται σε θετική σπουδή για τα μέλλον της ανθρωπότητας. Σ' αυτό το αντάριασμα της επιθυμίας του να εξυμνήσει την ελπίδα της ανθρωπότητας, έχει συμπαραστάτες τις πρωταγωνιστικές παρουσίες της Γκόνγκ Λι και του Γκε Γιού.
• Με την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του "Αντίο Βερολίνο",ο Δημήτρης Αθανίτης επιχειρεί να ιχνογραφήσει τα πλέγματα της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ο ήρωάς του είναι μια αγνή και παθιασμένη για τον κινηματογράφο μορφή, που προσπαθώντας να γυρίσει την πρώτη του ταινία, συναντά την αδιαφορία του εμπορικού κυκλώματος. Με λιτά, εκφραστικά μέσα, μαυρόασπρη φωτογραφία και φυσικά σκηνικά της μεγαλούπολης, ο Αθανίτης κυνηγά να συλλάβει τις λεπτομέρειες που κρύβει η αστραφτερή επιφάνεια του γυάλινου κόσμου της οθόνης. Οι χαρακτήρες του αποτελούν, στην ουσία, προεκτάσεις μιας ζωής που τέμνει ένα κινηματογραφικά στημένο τρόπο συμπεριφοράς. Το τραγικό μέσα στο κινηματογραφικό φακό του, συνυπάρχει με το κωμικό. Γίνονται ένα και μ' αυτή τη συμμαχία ο σκηνοθέτης φτιάχνει μια ιστορία που ακολουθεί τους καθημερινούς θορύβους της πόλης. Το μαυρόασπρο της φωτογραφίας καταργείται και δέχεται τις "πολύχρωμες" πινελιές των ήχων, που ακροβατούν ανάμεσα στις μουσικές ραπ, ροκ, μιούζικαλ και κλασικής. Ο κόσμος του είναι ο σημερινός, με τους πολλούς εκκωφαντικούς ήχους, ή με τις ρομαντικές αναλαμπές του χτες, γεμάτος αντιθέσεις που οξύνουν τη φαντασία και αμβλύνουν τη λογική ή και το αντίστροφο. Η ταινία δεν προσπαθεί να ανοίξει πόρτες διαφυγής από την πραγματικότητα. Αντίθετα, επιχειρεί να μαθητεύσει μέσα της.

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ