Δύσκολη νύχτα πέρασαν για άλλη μια φορά οι κάτοικοι του Νομού Εβρου, καθώς η στάθμη των ποταμών Εβρου και Αρδα συνεχώς ανέβαινε χτες, εξαιτίας των μεγάλων ποσοτήτων νερού που έρχονταν από τη Βουλγαρία και την Τουρκία. Σύμφωνα με μέτρηση που έγινε μετά το μεσημέρι, στο σταθμό του Πυθίου η στάθμη των νερών ήταν 6,70μ. από 6,55μ. που ήταν το πρωί, με όριο επικινδυνότητας 5,70μ.

Από το 1950 είχε να ανέβει το νερό τόσο ψηλά, όπως δήλωσε ο έπαρχος του Β. Εβρου, σημειώνοντας ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη στην περιοχή. Επίσης, στον Κυπρίνο η μέτρηση έδειξε 4,90 μ. με όριο επικινδυνότητας τα 5,20 μ., στους Κήπους 4 μ. με όριο επικινδυνότητας τα 4 μ. και στο Πέταλο 6 μ. με όριο επικινδυνότητας τα 6 μ. Προκειμένου να εκτονωθεί η κατάσταση, έγινε το απόγευμα τεχνητή ρήξη αναχώματος στα Λάβαρα. Μετά την εξέλιξη αυτή, το βράδυ άρχισε να πέφτει ελαφρά η στάθμη του νερού στην περιοχή αυτή (στο Πύθιο έδειξε 6,44 μ.).

Ολη τη μέρα το Πύθιο και τα χωριά Λάβαρα και Αμόριο αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα από τις πλημμύρες. Ακόμη σε αυξημένη επιφυλακή βρίσκονταν το βράδυ οι υπηρεσίες της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης και της Νομαρχίας Εβρου στην περιοχή του Σουφλίου, καθώς αναμενόταν άνοδος της στάθμης των υδάτων.

Στο μεταξύ, συνεχίζεται η διακοπή της σιδηροδρομικής γραμμής Σουφλί - Διδυμότειχο στη θέση Μάνδρα, ενώ οι οικισμοί του Δήμου Διδυμοτείχου (Ρήγιο, Πύθιο, Πετράδες) συνεχίζουν να προμηθεύονται πόσιμο νερό από υδροφόρες του Στρατού και της Πυροσβεστικής και με εμφιαλωμένο νερό. Λίγο νωρίτερα είχε ανακοινωθεί ότι μετά από εργαστηριακούς ελέγχους βρέθηκε ότι το νερό στις παραπάνω περιοχές ήταν ακατάλληλο για χρήση.

Στο μεταξύ, κύμα κακοκαιρίας έπληξε από τις πρώτες πρωινές ώρες χτες τη Βόρεια Ελλάδα, με χιόνια και ισχυρούς ανέμους. Πυκνό χιόνι έπεσε στη Δυτική Μακεδονία και σε περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας, ενώ τα σχολεία δε λειτούργησαν στην Κοζάνη. Στη Φλώρινα ο υδράργυρος άγγιξε τους -13 βαθμούς. Με αντιολισθητικές αλυσίδες γινόταν η συγκοινωνία στους δρόμους Καστοριάς - Φλώρινας μέσω Βιτσίου και Καστοριάς - Ιωαννίνων μέσω Νεστορίου.

Κραυγαλέα επιβεβαίωση της αδικίας που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα αποτελούν τα στοιχεία έκθεσης της Γιούνισεφ, σύμφωνα με τα οποία η αναλογία των παιδιών που ζουν στη φτώχεια έχει αυξηθεί σε 17 από 24 πλούσιες χώρες του κόσμου, σε σχέση με το 1990. Το συμπέρασμα είναι σαφές: Αυξάνονται μεν τα πλούτη για τους λίγους, αυξάνεται όμως και η φτώχεια για τους πολλούς. Πρώτα και τραγικότερα θύματα της έντασης της εκμετάλλευσης των εργατικών μαζών, είναι τα παιδιά, αφού, σύμφωνα με την έκθεση, «40.000.000 - 50.000.000 παιδιά μεγαλώνουν στη φτώχεια σε ορισμένες από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου»...

Στις τρεις πρώτες θέσεις με αύξηση της παιδικής φτώχειας, βρίσκονται η Πολωνία (4,5%), το Λουξεμβούργο (4,2%) και η Δημοκρατία της Τσεχίας (4,1%). Ανάλογη «πορεία» διακρίνεται ακόμα στις εξής χώρες: Βέλγιο, Πορτογαλία, Μεξικό, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Ουγγαρία, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία και Φινλανδία.

Η έκθεση σημειώνει πως σε Γαλλία, Ελλάδα (0,3%), Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, η παιδική φτώχεια βρίσκεται σε καθοδική πορεία. Τα ποσοστά, τα οποία παρουσιάζονται, αφορούν τη «σχετική» φτώχεια, που ορίζεται ως νοικοκυριά με εισόδημα κάτω του 50 τοις εκατό του εθνικού μέσου εισοδήματος. Ακόμα, ο όρος «πλούσιες χώρες» ορίζεται από τη συμμετοχή στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Αίσθηση, ωστόσο, προκαλούν τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά παιδικής φτώχειας που καταγράφονται σε χώρες που θεωρούνται ...πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης - για τις επιχειρήσεις ασφαλώς. Η έκθεση επισημαίνει πως, το 2000, περίπου 22 στα 100 παιδιά στις ΗΠΑ ζουν σε συνθήκες φτώχειας (το σχετικό ποσοστό είναι 21,9%)! Επίσης:

• Το αντίστοιχο ποσοστό στο Ηνωμένο Βασίλειο, για το 1999, είναι 15,4%
• Στον Καναδά, για το 2000, 14,9%
• Στην Αυστραλία, για το 2000, 14,7%
• Στην Ιαπωνία, για το 2000, 14,3%
• Στη Γερμανία, για το 2001, 10,2%

Στην Ελλάδα, το ποσοστό παιδικής φτώχειας για το 1999 βρίσκεται στο 12,4%.

Αξίζει, τέλος, να τονιστεί πως ως οι τρεις πιο καθοριστικοί παράγοντες για τα επίπεδα παιδικής φτώχειας αναφέρονται οι κοινωνικές τάσεις, οι συνθήκες της αγοράς εργασίας και οι κρατικές πολιτικές.