Associated Press

Στιγμιότυπο από τη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση στις 19/12/00, σε φυλακή στο Ισμίρ, που κατέληξε στη σφαγή των αγωνιστών

Η Τουρκία «εκδημοκρατίζεται», σημειώνουν οι εκθέσεις προόδου της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη διαδικασία ένταξης της χώρας. Εξακολουθώντας να καταστέλλει βάρβαρα τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές της...

Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες πέντε χρόνια από την απίστευτη σφαγή 28 πολιτικών κρατούμενων στην Τουρκία από τις δυνάμεις της τουρκικής αστυνομίας, της στρατοχωροφυλακής και του τουρκικού στρατού. Εκείνο το εφιαλτικό τριήμερο της 19ης έως την 22η Δεκέμβρη 2000, οι δυνάμεις καταστολής του τουρκικού κράτους έχασαν την «υπομονή» τους με τους έγκλειστους απεργούς πείνας διαφόρων οργανώσεων της, νόμιμης και μη, τουρκικής αριστεράς, που αξίωναν καλύτερες συνθήκες κράτησης. Κι εξαπέλυσαν μιαν επιχείρηση, που είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια. Η μαζική βίαιη μεταγωγή των πολιτικών κρατούμενων στις νεόδμητες, τότε, φυλακές τύπου F, τα Λευκά Κελιά της απομόνωσης και της ψυχικής εξόντωσης, έγινε από κάπου 10.000 άνδρες που επέδειξαν απίστευτη αγριότητα: Για να καταστείλουν την αντίσταση που συνάντησαν, χρησιμοποίησαν από γκλομπ έως πραγματικά πυρά και θανατηφόρα χημικά, τα οποία προκάλεσαν, σε πολλές περιπτώσεις, φρικτές παραμορφώσεις στα θύματά τους. Τουλάχιστον έξι κρατούμενες - κυριολεκτικά - κάηκαν ζωντανές. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ουσιαστικά, σιώπησε τότε μπροστά σε μιαν επίδειξη κρατικής τρομοκρατίας μαζικής κλίμακας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που πάντοτε κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπερθεμάτισε: Το ζήτημα ήταν να παταχτούν οι «τρομοκράτες»...

Πέντε χρόνια μετά, η απεργία πείνας μέχρι θανάτου των πολιτικών κρατούμενων, που σήμερα βρίσκονται σε ένα καθεστώς το οποίο συνιστά εξ ορισμού βασανιστήριο, τον πλήρη και διαρκή εγκλεισμό τους σε συνθήκες απομόνωσης, συνεχίζεται. Οι οργανώσεις της τουρκικής αριστεράς μιλούν για 120 νεκρούς και 600 ανθρώπους με μόνιμες βλάβες στην υγεία τους στο διάστημα αυτού του χρόνου. Οι κυβερνήσεις που πέρασαν μετά από εκείνη του Μπουλέντ Ετζεβίτ διέφεραν στα επιμέρους χαρακτηριστικά τους, όμως η πολιτική της ολοκληρωτικής καταστολής των πολιτικών κρατουμένων δεν άλλαξε ούτε κατά κεραία. Η σημερινή κυβέρνηση του κόμματος Δικαιοσύνης & Ανάπτυξης (ΑΚ) υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επαίρεται για την πρόοδο, όσον αφορά στην κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (!) που σημείωσε, - στο θεσμικό και θεωρητικό μόνο επίπεδο: το νέο νομικό πλαίσιο αποτελεί κενό γράμμα - και οι κυβερνήσεις της ΕΕ, που διαπραγματεύονται την ένταξη της Τουρκίας στους κόλπους της στο μέλλον, της ...δίνουν συγχαρητήρια. Δύο χρόνια πριν, ο λεγόμενος κάποτε και «κόκκινος Ντάνι», ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ είχε με ανείπωτη σκαιότητα επιρρίψει την ευθύνη του μαρτυρίου των πολιτικών κρατουμένων στους ...ίδιους - παρά το ότι ακόμη και μετριοπαθείς απαιτήσεις των πολιτικών κρατούμενων, για παράδειγμα η επαφή με τις οικογένειες και τους δικηγόρους τους, απορρίπτονται.

Ο στόχος του τουρκικού κατασταλτικού μηχανισμού, τότε όσο και τώρα, ήταν «να εξαλειφθούν οι δημοκρατικές ιδέες όσων εναντιώνονται στο σύστημα μέσα και έξω από τα κάγκελα. Οποιος υποστήριζε το δίκιο των κρατουμένων, απειλήθηκε και δικάστηκε, προκειμένου να σιωπήσει. Κάτω από τη μάσκα της δημοκρατίας, επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος», σημείωσε, σε ανακοίνωσή της, η Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, που διοργάνωσε εκδήλωση μνήμης την Τρίτη, 20 Δεκέμβρη 2005, στις 16.30, στο ΕΑΤ - ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας.

«Από τις 19-22 Δεκέμβρη του 2000 πραγματοποιήθηκαν μεγάλες επιθέσεις σε 20 φυλακές της Τουρκίας. 28 πολιτικοί κρατούμενοι δολοφονήθηκαν. Ο αγώνας και οι θυσίες των αγωνιστών όλου του κόσμου μας διδάσκουν ότι το να μένεις σταθερός στην ιδεολογία σου έχει βαρύ κόστος. Ο αγώνας συνεχίζεται και σήμερα. Η αλληλεγγύη είναι το ισχυρότερο όπλο των λαών», είπε η Εμινέ, μέλος της Επιτροπής.

«Τα λευκά κελιά ξανάρχονται, μέσω των ευρωτρομονόμων, των καμεροχαφιέδων, του αντικομμουνιστικού μνημονίου και όλων των κατασταλτικών μέτρων, που προωθεί η ΕΕ», σημείωσε, μιλώντας εκ μέρους του ΠΑΜΕ, ο Δ. Αγκαβανάκης, τονίζοντας το ότι η πολιτική της άρχουσας τάξης της Τουρκίας «ευνοείται» από τους πάτρωνές της, ενώ η Δ. Καλιπολίτη, από το Σύνδεσμο Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - '74, τόνισε πως «ο αγώνας για ελευθερία», που διεξάγουν Ελληνες και Τούρκοι, «είναι κοινός».

Στην υποτίθεται «δημοκρατική» Τουρκία, χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να φυλακίζονται εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, και το κράτος ακολουθεί τη συμβουλή ενός στελέχους των Γκρίζων Λύκων σε μιαν αλήστου μνήμης συγκέντρωση βασανιστών και ...συμπαθούντων τους τις μέρες εκείνες: «Τους αφήνουν να σαπίσουν»...

Ηταν η εποχή της «ισορροπίας του πυρηνικού τρόμου» και της «πυρηνικής απειλής». Στο έδαφος αυτής της «ισορροπίας» κι αυτής της «απειλής» συγκρούονταν κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις με διάφορα συμφέροντα. Η αναζήτηση της αντιμετώπισης της απειλής ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος συνάθροιζε ανθρώπους από τα πιο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα με τις δοξασίες και τις αυταπάτες τους. Ωστόσο, στις μαζικές τουλάχιστον κινητοποιήσεις γινόταν φανερό ένα κόκκινο νήμα να διαπερνά αυτή τη μάζα ανθρώπων και να της δίνει τα ταξικά της χαρακτηριστικά.

Η εργατική τάξη καταλάβαινε καλύτερα από κάθε άλλον την αξία αυτού του κινήματος. Καταλάβαινε το πόσο συνδέεται το αίτημά της για τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή με το αίτημα του μαχόμενου κινήματος ειρήνης για τον έλεγχο της χρησιμότητας των παραγόμενων προϊόντων και για τη μετατροπή της πολεμικής βιομηχανίας σε βιομηχανία παραγωγή αγαθών για τον άνθρωπο.