Ο «Ρ» δημοσιεύει, στο μεγαλύτερο μέρος της, την ομιλία του ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο για την Πρωτομαγιά. Ο Φιντέλ Κάστρο επισημαίνει τους κινδύνους για τη Λατινική Αμερική από τις κινήσεις οικονομικής «ολοκλήρωσης» που προωθούν οι ΗΠΑ στην ήπειρο, τις ολέθριες συνέπειες της «παγκοσμιοποίησης» και την ανάγκη του αγώνα ενάντια στις διαδικασίες αυτές. Μιλά για ένα «κύμα προσάρτησης» στις ΗΠΑ και καλεί για την απόκρουσή του, όσο είναι καιρός...

«Πριν ακριβώς από ένα χρόνο, συγκεντρωθήκαμε εδώ σε μια ιστορική κινητοποίηση. Εκείνη την ημέρα, μετά από 41 χρόνια, άλλαξε η παραδοσιακή παρέλαση της Πρωτομαγιάς με το Ανοιχτό Βήμα. Ηταν μια αξέχαστη εκδήλωση ενός αξέχαστου αγώνα.

Οι εικόνες εκείνης της ημέρας πρέπει να διατηρηθούν με προσοχή, ώστε οι μελλοντικές γενιές να γνωρίσουν πώς οι γονείς τους σφυρηλάτησαν τη νίκη, και να μπορούν να ζήσουν κατά κάποιον τρόπο τις συγκινήσεις εκείνης της ημέρας.

Δεν υπήρξε ανακωχή όταν επέστρεψε ο πατέρας με το παιδί. Ο αγώνας μόλις άρχιζε. Συνειδητοποιήσαμε ότι η αιτία που προκαλούσε εκείνες και άλλες τραγωδίες θα παρέμενε και ότι δε θα σταματούσαμε, όπως ορκιστήκαμε στο Μπαραγουά, μέχρι να εξαλειφθούν όλες.

Μετά από ηρωική αντίσταση, στα 42 χρόνια του άγριου και γενοκτόνου αποκλεισμού, μπήκαμε στη νέα χιλιετία με ανανεωμένη ενεργητικότητα και πολλαπλασιασμένες δυνάμεις.

Μια νέα εποχή αγώνα άρχιζε. Ο ιμπεριαλισμός, πολύ πιο ισχυρός, είχε γίνει η μοναδική υπερδύναμη. Ομως ο λαός μας, που μόλις είχε πάψει να είναι νεοαποικία, μπουχτισμένος από τα ψέματα και την προπαγάνδα του Μακάρθι, λίγο διαπαιδαγωγημένος και σχεδόν αναλφάβητος πολιτικά, είχε κάνει ένα κολοσσιαίο βήμα στην ιστορία: Είχε εξαλείψει τον αναλφαβητισμό, και εκατοντάδες χιλιάδες πανεπιστημιακοί επαγγελματίες είχαν αποφοιτήσει, κατέχοντας μια πολιτική κουλτούρα πολύ ανώτερη από εκείνη των ιστορικών τους αντιπάλων. Ενας λαός που φτάνει πια τον πιο υψηλό βαθμό ενότητας που είχε ποτέ, που συσσωρεύει μεγάλη πολιτική πείρα και κολοσσιαία ηθική, πατριωτική και διεθνιστική δύναμη. Ενας λαός, που άντεξε αμετακίνητος την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, την Κρίση των Πυραύλων, το βρώμικο πόλεμο, έναν οικονομικό αποκλεισμό κάθε φορά και πιο σκληρό, τη διάλυση της ΕΣΣΔ και της σοσιαλιστικής κοινότητας, τα προγνωστικά για μια αδύνατη επιβίωση και μια σίγουρη ανατροπή.

Σήμερα βρισκόμαστε απέναντι σ' έναν αντίπαλο ισχυρό σε όλα, εκτός από την ηθική και τις ιδέες, χωρίς μήνυμα, χωρίς απάντηση στα μεγάλα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που τσακίζουν το σημερινό κόσμο».

«Ποτέ δεν υπήρξε τόση σύγχυση, δυσαρέσκεια και αβεβαιότητα σε διεθνές επίπεδο. Στο χείλος μιας βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να ξεφύγει από την ίδια τη σκιά του. Είναι καταδικασμένος να λεηλατεί όλο και περισσότερο τον κόσμο και να προωθεί την παγκόσμια δυσαρέσκεια και την παγκόσμια εξέγερση, συμπεριλαμβανομένων και των συμμάχων του.

Ο αυτόχθονος πληθυσμός και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής υπήρξαν θύματα, για δύο σχεδόν αιώνες, της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ προς τη Δύση και το Νότο (...).

Στις 20 Ιούνη 1898, οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στρατιωτικά στην Κούβα, που, μετά από έναν ηρωικό και μακρόχρονο αγώνα των καλύτερων παιδιών της, ετοιμαζόταν να πετύχει την ανεξαρτησία της από μια εξαντλημένη και καταστραμμένη Ισπανία. Η χώρα μας καταλαμβάνεται από τις ΗΠΑ για τέσσερα σχεδόν χρόνια.

Το 1902, τα στρατεύματά τους εγκαταλείπουν το Νησί, αφήνοντας πίσω τους μια νεοαποικία, της οποίας οι φυσικοί πόροι, η γη και οι υπηρεσίες παραμένουν στα χέρια τους, εξασφαλισμένα από μια Τροπολογία που επιβλήθηκε στο Σύνταγμά μας και που τους έδινε το νόμιμο δικαίωμα να επεμβαίνουν στρατιωτικά στη χώρα. Το ένδοξο κόμμα που ίδρυσε ο Μαρτί είχε διαλυθεί. Ο Απελευθερωτικός Στρατός, που αγωνίστηκε τριάντα ολόκληρα χρόνια, είχε αφοπλιστεί. Τη θέση του κατέλαβε ένας στρατιωτικός θεσμός που οργανώθηκε και εκπαιδεύτηκε από τις ΗΠΑ, κατ' εικόνα και ομοίωση του δικού τους στρατού. Το αυθαίρετο δικαίωμα να επεμβαίνουν με οποιοδήποτε πρόσχημα χρησιμοποιήθηκε πάνω από μια φορά.

Το Πουέρτο Ρίκο, το δίδυμο αδελφάκι της Κούβας στην προσπάθεια για απελευθέρωση σαν "τα δυο φτερά ενός πουλιού" μεταβλήθηκε σε αποικία των ΗΠΑ, θλιβερή κατάσταση που κρατάει μέχρι σήμερα. Η Αϊτή, η Δομινικανή Δημοκρατία, η Γουατεμάλα, η Νικαράγουα και άλλα έθνη της Κεντρικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του Μεξικού, δέχτηκαν πάνω από μια φορά τις άμεσες ή έμμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ. Ο ισθμός του Παναμά κατελήφθη για να κλείσει και να εξασφαλιστεί η στρατηγική Διώρυγα που οι ΗΠΑ διαχειρίστηκαν για ένα σχεδόν αιώνα. Η διείσδυση στα υπόλοιπα έθνη της Νότιας Αμερικής έγινε μέσα από μεγάλες επενδύσεις, πραξικοπήματα, στρατιωτικές κυβερνήσεις και αυξανόμενη πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική ανάμειξη. Μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, τα χρησιμοποίησαν όλα κατά το κέφι τους.

Το πρώτο μεγάλο εμπόδιο στον επεκτατισμό και την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Λατινικής Αμερικής μπήκε από την Κούβα με την Επανάσταση της 1ης του Γενάρη 1959. Απ' αυτήν, προέκυψε ένα νέο στάδιο στην ιστορία του ημισφαιρίου. Το τίμημα που πλήρωσε η χώρα μας μέχρι σήμερα είναι γνωστό. Μάλιστα, γι' αυτό κόντεψε να βρεθεί μπλεγμένη σ' έναν πυρηνικό πόλεμο.

Ολα όσα οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ έκαναν σ' αυτό το ημισφαίριο μέχρι σήμερα ήταν βαθιά επηρεασμένα από την έμμονη ιδέα τους και το φόβο απέναντι στην ταραχώδη παρουσία της Κουβανικής Επανάστασης, από τις ημέρες της εισβολής των μισθοφόρων στον Κόλπο των Χοίρων και τη Συμμαχία για την Πρόοδο μέχρι τη διακήρυξη του Μπους στο οχυρό του Κεμπέκ, όπου επικαλέστηκε το όνομα του Χοσέ Μαρτί και του καταμαρτύρησε μια λαθεμένη φράση για την ελευθερία. Ομως, αν η νίκη της Κουβανικής Επανάστασης τους αναστάτωσε, η θαυμαστή αντίστασή της για πάνω από τέσσερις δεκαετίες καμιά φορά δίνει την εντύπωση ότι τους έχει τρελάνει».

«Με μια απεχθή ταπείνωση, που θα περάσει στην ιστορία σαν παράδειγμα ντροπής χωρίς προηγούμενο, όλες οι λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις, με εξαίρεση το Μεξικό, προσχώρησαν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη αντίσταση, στην απομόνωση και τον αποκλεισμό της Κούβας. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) πληγώθηκε με τέτοιο τρόπο που δεν μπόρεσε να αναρρώσει ξανά. Τη στιγμή που σφυρηλατείται πια μια γιγάντια προσάρτηση όλων των χωρών της Λατινικής Αμερικής στις ΗΠΑ, κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχει ακόμα και ξοδεύονται χρήματα γι' αυτόν τον απαίσιο θεσμό, που έχει ακρωτηριαστεί ηθικά για πάντα από την παράδοση και την προδοσία.

Αυτό που ο ΟΑΚ έκανε τότε σαν όργανο των ΗΠΑ, είναι που θέλουν οι ΗΠΑ να κάνουν σήμερα με τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ΣΕΕΑ), όχι, όμως, για να απομονώσουν την Κούβα, αλλά για να εξαλείψουν την κυριαρχία, να εμποδίσουν την ολοκλήρωση, να κατασπαράξουν τους πόρους και να οδηγήσουν σε αποτυχία το μέλλον ενός συνόλου λαών που συγκεντρώνουν, χωρίς να υπολογίσουμε τους αγγλόφωνους, πάνω από 500 εκατομμύρια ισπανόφωνους κατοίκους, με κοινό πολιτισμό και ιστορία.

Αν κάποια μέρα ο ΟΑΚ παρέδωσε την ψυχή του στο διάβολο, πρόδωσε και πούλησε την Κούβα και οι λατινοαμερικανικές χώρες πήραν σαν αντάλλαγμα το μερίδιο της Κούβας σε ζάχαρη, που έφτανε αρκετά εκατομμύρια τόνους ζάχαρη στη βορειοαμερικανική αγορά και άλλες χώρες, τι μπορεί κανείς να περιμένει σήμερα από μερικές αστικές και ολιγαρχικές κυβερνήσεις, χωρίς πολιτικές και ηθικές αρχές, που ψήφισαν μαζί με τις ΗΠΑ στη Γενεύη, από οπορτουνισμό ή δειλία, για να προσφέρουν στο πιάτο προσχήματα και δικαιολογίες σε μια ακροδεξιά κυβέρνηση των ΗΠΑ, με στόχο να διατηρηθεί ο γενοκτόνος αποκλεισμός και, επιπλέον, να μπορούν να χρησιμέψουν σαν δικαιολογία για μια επίθεση ενάντια στο λαό της Κούβας;

Παρασυρμένοι απ' αυτό το ολέθριο κύμα προσάρτησης, πολλοί άλλοι, στην απελπισία για τα τεράστια χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν και για μια ολοκληρωτική οικονομική εξάρτηση, οδηγούνται στην αυτοκτονία της ΣΕΕΑ.

Υπάρχουν Λατινοαμερικανοί πολιτικοί που οι ψυχές τους ζαχαρώνουν, ακούγοντας να μιλάνε για ελεύθερο εμπόριο, λες και ζουν ακόμα στα μέσα του περασμένου αιώνα όταν εξαρτιούνταν μόνο από τις εξαγωγές βασικών ειδών και εκλιπαρούσαν για την εξάλειψη των δασμών των ΗΠΑ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος έχει αλλάξει (...). Τα μυαλά τους έχουν παγώσει στα αιτήματα που υπήρχαν πριν από μισόν αιώνα. Το νεοφιλελεύθερο δηλητήριο τούς τυφλώνει αθεράπευτα. Εξαπατούν σημαντικά τμήματα του πληθυσμού που δεν καταλαβαίνουν την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, δεν τους εξηγούν τίποτα ή τους κρύβουν την πληροφόρηση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κυβερνήσεις δύο χωρών από τις πιο σημαντικές της Λατινικής Αμερικής, όπως η μπολιβαριανή Βενεζουέλα και η Βραζιλία, το μεγαλύτερο και πιο πυκνοκατοικημένο λατινοαμερικανικό έθνος, κατανοούν αυτές τις πραγματικότητες και τίθενται επικεφαλής της αντίστασης».

«Για την Κούβα είναι ξεκάθαρο ότι η λεγόμενη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής στις συνθήκες, στις προθεσμίες, στη στρατηγική, στους στόχους και τις διαδικασίες που επιβάλλουν οι ΗΠΑ, οδηγεί αναπόφευκτα στην προσάρτηση της Λατινικής Αμερικής στις ΗΠΑ. Μια τέτοιου είδους σύνδεση ανάμεσα σε μια γιγάντια βιομηχανική, τεχνολογική και οικονομική δύναμη με χώρες που υποφέρουν από μεγάλο βαθμό φτώχειας, υπανάπτυξης και οικονομικής εξάρτησης από θεσμούς που βρίσκονται κάτω από την αιγίδα των ΗΠΑ, που ελέγχουν, διέπουν και αποφασίζουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Παγκόσμια Τράπεζα, στη Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης και άλλους, επιβάλλει τέτοιες συνθήκες ανισότητας, που θα συνεπάγονται την ολοκληρωτική απορρόφηση της οικονομίας των υπόλοιπων χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής από την οικονομία των ΗΠΑ.

Ολες οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρίες, οι επικοινωνίες, οι ναυτιλιακές υπηρεσίες και οι αεροπορικές εταιρίες θα είναι βορειοαμερικανικές. Το εμπόριο θα περάσει στα χέρια των ΗΠΑ, από τις μεγάλες αλυσίδες εμπορευματοποίησης μέχρι τις πωλήσεις πίτσας και τα "Μακντόναλντ". Οι βασικές βιομηχανίες θα γίνουν βορειοαμερικανικές βιομηχανίες. Οι μεγάλες επιχειρήσεις θα είναι ιδιοκτησία των διεθνικών εταιριών των ΗΠΑ. Οι πατέντες και οι τεχνολογίες, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, θα είναι βορειοαμερικανικές. Οι καλύτεροι Λατινοαμερικανοί επιστήμονες θα δουλεύουν σε εργαστήρια στις ΗΠΑ. Οι μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες θα είναι βορειοαμερικανικές.

Η λεγόμενη βιομηχανία ψυχαγωγίας θα είναι σχεδόν αποκλειστικό μονοπώλιο των ΗΠΑ. Το Χόλιγουντ θα παράγει, σαν αποκλειστικός σχεδόν προμηθευτής, ταινίες και σίριαλ για τους κινηματογράφους, τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τις βιντεοκασέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι χώρες μας, που φτάνουν ήδη μια κατανάλωση γύρω στο 80%, θα δουν να αυξάνεται ακόμα περισσότερο η χρήση αυτών των καταστροφικών για τις εθνικές αξίες και τους πολιτισμούς τους προϊόντων. Και τι θαυμάσιο! Δυο ή τρεις "Ντίσνεϊλαντ" θα ιδρυθούν σίγουρα στην Κεντρική και Νότια Αμερική!

Οι Λατινοαμερικανικοί λαοί θα εξακολουθήσουν να είναι βασικά παραγωγοί πρώτων υλών, δημιουργοί πρωταρχικών αγαθών και κολοσσιαίων κερδών για το μεγάλο διεθνικό κεφάλαιο.

Η βορειοαμερικανική αγροτική οικονομία παίρνει επιδοτήσεις που φτάνουν τα 80 δισεκατομμύρια δολάρια και θα συνεχίσει να τις παίρνει στο μέλλον με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξαπατώντας. Η παραγωγικότητά της ανά άνθρωπο και ανά εκτάριο, με τη χρησιμοποίηση μεγάλων και πολύπλοκων μηχανών και επαρκών επιπέδων λίπανσης, είναι μεγαλύτερη. Θα καλλιεργούν γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους, με πολύ μεγαλύτερη απόδοση, ανεξάρτητα αν ωφελούν ή όχι την ανθρώπινη υγεία.

Σαν συνέπεια, οι καλλιέργειες καλαμποκιού, σταριού, ρυζιού, σόγιας και άλλων δημητριακών, θα εξαφανιστούν σε πολλές λατινοαμερικανικές χώρες, δε θα υπάρχει γι' αυτές καμιά ασφάλεια για τη διατροφή τους».

«Οταν μεγάλες ξηρασίες ή άλλες καταστροφές πλήττουν την αγροτική παραγωγή σε ολόκληρες περιοχές του κόσμου, μεγάλες χώρες όπως η Κίνα, με επαρκή αποθέματα σε συνάλλαγμα, ή η Ινδία, με μικρότερα αποθέματα, αλλά με ορισμένους οικονομικούς πόρους, μπορεί να νιώσουν την υποχρέωση να αγοράσουν δεκάδες εκατομμύρια τόνους δημητριακών. Αν γίνει αυτό, οι τιμές μπορεί να φτάσουν σε επίπεδα, που για πολλές λατινοαμερικανικές χώρες είναι άπιαστα, αν η παραγωγή τους σε δημητριακά εξαλειφθεί από τη ΣΕΕΑ. Οσο μεγάλες κι αν είναι οι σοδειές, οι ΗΠΑ μπορούν να παράγουν μόνο μικρό τμήμα από τα τρόφιμα που χρειάζεται ο όλο και μεγαλύτερος παγκόσμιος πληθυσμός, που σήμερα ξεπερνάει τα 6 δισεκατομμύρια 100 εκατομμύρια κατοίκους. Η μείωση της παραγωγής τροφίμων στη Λατινική Αμερική θα πλήξει όχι μονάχα αυτές τις χώρες, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο.

Η Λατινική Αμερική θα εξακολουθήσει να παίζει, σε συνθήκες όλο και πιο δύσκολες και αφόρητες, το θλιβερό ρόλο του προμηθευτή πρώτων υλών και όλο και πιο φτηνών εργατικών χεριών, σε σχέση με τους μισθούς που πληρώνουν στις ΗΠΑ, που είναι 15 ή 20 φορές μεγαλύτεροι απ' αυτούς που οι μεγάλες διεθνικές επιχειρήσεις πληρώνουν στα εργοστάσια που εγκαθιδρύουν στην περιοχή, που επιπλέον χρησιμοποιούν κάθε φορά και λιγότερους ανθρώπους λόγω του βαθμού αυτοματοποίησης και της παραγωγικότητας που φτάνουν. Είναι αυταπάτη, επομένως, η ιδέα ότι θα δημιουργηθούν αρκετές θέσεις εργασίας. Η ανεργία, επομένως, θα αυξηθεί σημαντικά. Στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ανεργία μέχρι και 10%, παρά τον τεράστιο αριθμό βιομηχανιών και υπηρεσιών.

Τα λατινοαμερικανικά έθνη θα κληθούν να μεταβληθούν σε τεράστιες ζώνες ελεύθερες από φορολογία ή θα πληρώνουν μόνο χαμηλούς φόρους. Οι χώρες θα πρέπει να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αναζητώντας με κάθε τίμημα ξένες επενδύσεις. Καλούνται να παράγουν εποχιακά λαχανικά και τροπικά φρούτα, που θα μπορούσαν να προμηθεύουν σ' ολόκληρη τη βορειοαμερικανική αγορά με λιγότερο από ένα εκατομμύριο εκτάρια καλά καλλιεργημένης γης.

Ισως να δέχονται ένα μεγαλύτερο αριθμό τουριστών από τις ΗΠΑ που θα ταξιδεύουν στο αχανές έδαφος της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, που θα διαμένουν σε βορειοαμερικανικά ξενοδοχεία, θα ταξιδεύουν με βορειοαμερικανικές αεροπορικές εταιρίες ή κρουαζιερόπλοια, θα χρησιμοποιούν βορειοαμερικανικές τηλεπικοινωνίες, θα τρώνε σε βορειοαμερικανικά εστιατόρια, θα αγοράζουν από βορειοαμερικανικά καταστήματα προϊόντα που έχουν κατασκευαστεί από βορειοαμερικανικές επιχειρήσεις με λατινοαμερικανικό πετρέλαιο και πρώτες ύλες (...).

Τι θα απομείνει; Οι εργαζόμενοι των βορειοαμερικανικών επιχειρήσεων στις χειρότερα γενικά αμειβόμενες και σκληρότερες δουλιές, ή οι υπηρέτριες στα σπίτια των Βορειοαμερικανών διευθυντών και εκτελεστικών στελεχών, οι επαγγελματίες υψηλής ειδίκευσης, ή ό,τι απομείνει από την τοπική αστική τάξη. Μόνο μειοψηφίες προνομιούχων αστών ή τμήματα ή μεσαία στρώματα εργατικής αριστοκρατίας θα μπορούν να κερδίσουν κάτι. Θα υπάρξουν μεγάλες μάζες εργατικής δύναμης που θα περισσεύουν, όπως συμβαίνει σήμερα στην Αργεντινή, που οι δείκτες ανεργίας της κυμαίνονται μεταξύ 15-20% και δε θα παίρνουν κανένα επίδομα. Εδώ μπορούμε να εκτιμήσουμε τους καρπούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, παρά τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια επενδυμένου ξένου κεφαλαίου, την ιδιωτικοποίηση και πώληση σε ξένες επιχειρήσεις του συνόλου σχεδόν των κρατικών επιχειρήσεων και του τεράστιου χρέους που έχει συσσωρευτεί από τα μεγάλα δάνεια που πήραν».

«Η ΣΕΕΑ θα σημάνει περισσότερο νεοφιλελευθερισμό, μικρότερη προστασία για τη βιομηχανία και τα εθνικά συμφέροντα, περισσότερη ανεργία και κοινωνικά προβλήματα.

Είναι σίγουρο ότι θα εξαφανιστούν τα εθνικά νομίσματα. Κανένα δε θα μπορέσει να διατηρηθεί. Θα αντικατασταθούν από το δολάριο. Ακόμα και χωρίς ΣΕΕΑ, υπάρχει ήδη ένα ισχυρό ρεύμα σ' αυτή την κατεύθυνση, που περιλαμβάνει διάφορες χώρες, με αφετηρία των απόφαση που υιοθέτησε το Εκουαδόρ. Το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ θα υπαγορεύει τη νομισματική πολιτική της καθεμιάς χώρας. Η ΣΕΕΑ, που ευνοεί μόνο το μεγάλο διεθνικό κεφάλαιο, δε θα ευνοήσει ούτε τους εργαζόμενους των ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους θα μείνουν χωρίς δουλιά. Γι' αυτό και οι εκπρόσωποί τους διαμαρτυρήθηκαν στο Κεμπέκ και προηγούμενα με μεγάλη οργή ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου στο Σιάτλ.

Αν η Κούβα δεν ήταν κυρίαρχη στη νομισματική της πολιτική, δε θα μπορούσε ποτέ να ανατιμήσει 7 φορές την αξία του πέσος μεταξύ 1994 και 1999, ούτε θα ήταν δυνατό να ξεπεράσει την ειδική περίοδο.

Δύο παράγοντες υπήρξαν καθοριστικοί: Δεν ανήκουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έχουμε ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.

Από τη στιγμή που συμβούν όσα είπαμε προηγούμενα για τη ΣΕΕΑ, δε θα μπορούμε να μιλάμε για ανεξαρτησία και θα αρχίσει η προσάρτηση να γίνεται πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής σε όσα είπαμε μέχρι εδώ.

Το χειρότερο, το πιο θλιβερό, κυνικό και υποκριτικό είναι ότι αυτό το τερατώδες βήμα ετοιμάζεται να γίνει χωρίς να ρωτηθεί ο λαός. Αυτή είναι η δημοκρατία, έτσι όπως μπορούν να την αντιληφθούν ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του.

Αν και έχω την πιο αποφασιστική πεποίθηση ότι η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική θα μπορέσουν να καταβροχθιστούν, αλλά δε θα χωνευτούν από τον παρακμιακό ιμπεριαλισμό, αφού οι λαοί θα αναβίωναν τα έθνη της ηπείρου μας από τις ίδιες τους τις στάχτες ώστε να ολοκληρωθούν μεταξύ τους, έτσι όπως πρέπει να συνδέονται και να ενώνονται στην αναζήτηση ενός ανώτερου και πιο σωστού μέλλοντος, θα ήταν πολύ καλύτερο τα εκατοντάδες εκατομμύρια Λατινοαμερικανοί να γλιτώσουμε ένα πολύ σκληρό στάδιο κατοπινών αγώνων για την απελευθέρωσή μας.

Να αποφύγουμε την προσάρτηση, να απαιτήσουμε αποφασιστικά και από τώρα να μην ξεπουλήσει καμιά κυβέρνηση το έθνος πίσω από τις πλάτες του λαού! Δεν μπορεί να υπάρξει προσάρτηση αν γίνει δημοψήφισμα! Να κάνουμε συνείδηση τον κίνδυνο και το τι σημαίνει η ΣΕΕΑ.

Να αναζωογονήσουμε την αξιοπρέπεια και τα οράματα του Μπολιβάρ, την αξιοπρέπεια και τα οράματα του Σαν Μαρτίν, του Ο' Χίγκινς, του Σούκρε, του Μορασάν, του Ιδάλγο, του Μορέλος, του Χουάρες και του Μαρτί.

Κανείς να μην έχει αυταπάτες ότι οι λαοί θα σταυρώσουν τα χέρια και θα επιτρέψουν να πουληθούν σαν σκλάβοι σε πλειστηριασμό!

Σήμερα θα κάνουμε την πρώτη διαμαρτυρία. Με εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανούς, μέσα σε λίγα λεπτά θα ξεκινήσουμε τη λατινοαμερικανική πορεία διαμαρτυρίας μπροστά στο Γραφείο Συμφερόντων των ΗΠΑ, με το σύνθημα "Προσάρτηση όχι, Δημοψήφισμα Ναι!". Να το πούμε δυνατά για να ακουστεί στην Ουάσιγκτον.

Να πούμε σήμερα, με τη συνοδεία εκατοντάδων ηγετών και εκπροσώπων των εργαζομένων της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής: Ανεξαρτησία για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική ή Θάνατος!

Μέχρι την τελική νίκη!

Θα νικήσουμε!».